Sygn. akt IX Ka 1654/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Chałoński (spr.)

Protokolant: st.sekr.sąd. Małgorzata Wójcik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Lecha Ozierowa

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2015 roku

sprawy oskarżonego T. D. o przestępstwo z art. 178a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju

z dnia 13 października 2014 roku sygn. akt II K 373/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego T. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 290(dwieście dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

IX K a 1654/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 października 2014 roku w sprawie sygn. akt II K 373/14 Sąd Rejonowy w Busku-Zdroju uznał oskarżonego T. D. za winnego tego, że w dniu 11 sierpnia 2014 roku w miejscowości M. gmina S., w województwie (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Mikołowie sygn. akt II K 353/10 z dnia 15 września 2010 roku prowadził w ruchu lądowym samochód ciężarowy marki M. o nr rej. (...) wraz z naczepą K. o nr rej. (...) znajdując się w tym czasie w stanie nietrzeźwości - 0,27 mg/l i 0,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest popełnienia przestępstwa z art. 178 § 4 k.k. i za ten czyn, na podstawie art. 178 § 4 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1, 2 i 4 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt.1 k.k. wykonanie orzeczonej T. D. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat.

Ponadto na podstawie art. 71 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Z kolei na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat, zaś na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł wobec T. D. świadczenie pieniężne w wysokości 1000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Poza tym na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego w punktu IV środka karnego zaliczył oskarżonemu okres zatrzymanego prawa jazdy od dnia 11 sierpnia 2014 roku.

Wreszcie na podstawie art. 627 k.p.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 340 złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego T. D., który na podstawie art. 444 k.p.k. oraz art. 425 § 2 k.p.k. zaskarżył orzeczenie w całości na korzyść oskarżonego i w oparciu o treść art. 438 pkt.2 i 4 k.p.k. rozstrzygnięciu zarzucił:

- po pierwsze obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wyroku, tj. obrazę art. 170 § 1 pkt.5 k.p.k. poprzez nie zasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu toksykologii i uznanie go za zmierzający w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, podczas gdy okoliczności sprawy wymagały zasięgnięcia opinii biegłego celem zweryfikowania zawartości alkoholu w organizmie oskarżonego w chwili zatrzymania, jak i obrazę art. 424 § 1 pkt.1 k.p.k. poprzez nie ustosunkowanie się i nie omówienie w treści uzasadnienia oceny zgłoszonego dowodu z opinii biegłego toksykologa, podstaw które legły u jego oddalenia, co w konsekwencji nie pozwala dokonać kontroli prawidłowości zapadłego wyroku.

- po drugie zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność ( surowość ) orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w rozmiarze 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, kary grzywny w rozmiarze 150 stawek dziennych po 10 złotych każda oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat przekraczającej swą dolegliwością stopień winy i społecznej szkodliwości czynu jakiego dopuścił się oskarżony, wynikającą z niedostatecznego ustalenia przez Sąd meriti sytuacji osobistej oskarżonego, skutków skazania tak w aspekcie indywidualnym i społecznym oraz nie docenienia faktu nie wielkiego stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu.

Podnosząc tak sformułowane zarzuty na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i wymierzenia kary 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, kary grzywny w rozmiarze 80 stawek dziennych po 10 złotych każda oraz orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i to w stopniu oczywistym.

Przede wszystkim Sąd Rejonowy w Busku-Zdroju co do ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu zdarzenia, przypisania określonego zachowania przestępczego T. D., kwalifikacji prawnej czynu, dokonał właściwej analizy materiału dowodowego, jaki wcześniej w sposób pełny zebrał, wyciągnął następnie z niego słuszne wnioski w zakresie winy i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego wymienionemu w zaskarżonym orzeczeniu, po czym wydane na tej podstawie orzeczenie w sposób prawidłowy, zgodny z wymogami art. 424 § 1 i 2 k.p.k. uzasadnił.

Sąd w szczególności prawidłowo oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego złożony w toku przewodu sądowego w pierwszej instancji i tą decyzję Sąd Odwoławczy podziela. Nie jest bowiem prawdą, że wynikające z podwójnego badania zawartości alkoholu w organizmie T. D. uzyskane po zatrzymaniu oskarżonego są wartościami progowymi. Pierwszy wynik bowiem o 0,02 mg/l czyli o 0,04 ‰ alkoholu w organizmie przewyższał wartość decydującą o popełnieniu przestępstwa czy wykroczenia, zatem w momencie prowadzenia auta wynik ten był co najmniej taki sam, a nie mniejszy, bo ponowne badanie pokazało wartości mniejsze. Nadto skarżący pomija w zarzucie okoliczności w jakich doszło do wprowadzenia się oskarżonego w stan pod wpływem alkoholu. To T. D. sam przyznał, iż spożywał alkoholu w dużych ilościach na uroczystości rodzinnej w sobotę do późnych godzin, zaś następnego dnia w niedzielę źle się czuł, odczuwał dolegliwości bólowe brzucha, zaś jak po zażyciu określonych leków i przede wszystkim ustąpieniu dolegliwości, lepiej się poczuł, wieczorem w niedzielę wypił do godziny 20.00 trzy piwa.

Nie ma więc w sprawie takiego przypadku, że oskarżony spożywał alkohol tylko raz i zachował okres znaczny, jeszcze z tzw. "okładem" do momentu, jak postanowił siąść za kółkiem, zaś tuż przedtem zażył lek, o jakim mowa w apelacji. Nie mamy do czynienia również z tego rodzaju sytuacją, iż T. D. sprawdził zawartość alkoholu w organizmie, jak okazało się, że jest on wolny od alkoholu postanowił jechać i wtedy przed wyjazdem zażył lekarstwo. W takim przypadku można byłoby wykazywać nieświadomość oskarżonego co do znamion przestępstwa i badać czy lek mógł spowodować znajdowanie się pod wpływem alkoholu.

Stan faktyczny ustalony prawidłowo przez Sąd Rejonowy w sprawie niniejszej znacznie odbiega od takich wersji, natomiast Sąd Odwoławczy podkreśla z całą mocą, że oskarżony jako kierowca zawodowy ale również biorąc pod uwagę fakt, że miał już do czynienia z organami ścigania z racji popełnienia przestępstwa kierowania samochodem pod wpływem alkoholu z art. 178a § 1 k.k. winien upewnić się, a nie tylko przypuszczać, że jego organizm wolny jest od alkoholu i dopiero jechać swoim samochodem ciężarowym marki M., w przeciwnym razie gdyby okazało się, iż jeszcze znajduje się pod nieznacznym, ale działaniem alkoholu, jakiego zawartość zresztą zmniejsza się, powstrzymać się od jazdy dosłownie niedługi okres czasu.

Zdecydował jednak inaczej, stąd ryzykując musi teraz ponieść odpowiedzialność za taki, świadomy wybór.

Na koniec podkreślić także trzeba, iż ewentualne znajdowanie się oskarżonego pod wpływem alkoholu o wartości progowej wyklucza zdaniem Sądu II instancji fakt, iż urządzenia, którymi badano zawartość alkoholu u T. D. po zatrzymaniu już zawierają w swej konstrukcji technicznej tzw. błąd pomiaru, o jakim twierdził w środku zaskarżenia obrońca suponując Sądowi I instancji niezasadnie, że nie wziął pod uwagę faktów wskazujących, a przynajmniej poddających w wątpliwość czy T. D. znajdował się jeszcze w stanie pod wpływem alkoholu czy już w stanie po użyciu alkoholu powodującym odpowiedzialność ale za wykroczenie. Wprawdzie w uzasadnieniu wprost nie znalazło się takie stwierdzenie, ale jest to okoliczność na tyle oczywista, że Sąd Rejonowy nie uznał za konieczne podkreślanie tego faktu. Nie można jednak w żaden sposób założyć, iż pominięcie tego milczeniem było uchybieniem na tyle rażącym, że miało wpływ na treść rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu Odwoławczego jeśli już traktować to jako uchybienie, to bardzo drobne i nie mające żadnego wpływu na treść wyroku.

Odnosząc się natomiast do zarzutu apelacji dopuszczenia się przez Sąd Rejonowy rzekomej rażącej niewspółmierności kary zdaniem Sądu Okręgowego jest on chybiony. Obrońca oskarżonego skupił się na okolicznościach łagodzących, jakie zdaniem Sądu I instancji takimi pozostawały i przede wszystkim wziął on je pod uwagę przy wymiarze kary, skrzętnie jednak pominął fakt decydujący, iż T. D. przypisano przestępstwo z art. 178a § 4 k.k., zatem występek, co do którego ustawodawca przewidział znacznie surowszą odpowiedzialność przejawiającą się nie tylko zwiększonym górnym progiem ustawowego zagrożenia, ale tym, iż w szczególnie wyjątkowych okolicznościach można tylko orzeczoną karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesić ustalając odpowiedni okres próby. W tym konkretnym przypadku wszystkie okoliczności łagodzące, jakie Sąd I instancji w stosunku do T. D. widział i miał na uwadze, właśnie potraktował jako te, które wyjątkowo uzasadniały warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej za wspomniane groźne przestępstwo.

Biorąc więc pod uwagę powyższe uwarunkowania orzeczonej T. D. kary pozbawienia wolności żadną miarą nie można uznać za rażąco surową, a tylko wówczas Sąd II instancji miałby prawo ingerować w rozstrzygnięcie pierwszo-instancyjne. Zarzuty skarżącego w powyższym zakresie uznać zaś trzeba tylko za pustą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego co do orzeczonej T. D. kary i nie mogą zostać uznane za właściwe i przekonująco uzasadniające złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary.

Dlatego też Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 456 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie z uznaniem apelacji za oczywiście bezzasadnej, rozstrzygając jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm. ).

SSO Marcin Chałoński