Sygn. akt IV U 1516/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: stażysta Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania B. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 lipca 2013 roku nr (...)

w sprawie B. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 1516/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 15 kwietnia 2014 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 26 lipca 2013 r. odmówił B. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 23.07.2013 r. został uznany za zdolnego do pracy.

B. S. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty. Odwołujący zwrócił się o ponowne ustalenie jego stanu zdrowia, ponieważ jego schorzenia uległy spotęgowaniu, a nie ustąpiły. Wnosił o ustalenie stanu zdrowia w oparciu o dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. S. urodzony w dniu (...)r., ukończył szkołę zawodową o specjalności masarz, pracował jako masarz. Odwołujący w okresie od 01.05.2012 r. do 30.06.2013 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w zw. z chorobą zawodową – przewlekłą chorobą obwodowego układu nerwowego wywołaną sposobem wykonywania pracy; obustronnego zespołu cieśni nadgarstka prawego i lewego stwierdzoną decyzją (...)w T. z dnia 19.03.2012 r. Odwołujący w dniu 06.05.2013 r. złożył wniosek o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u B. S. niezdolności do pracy zarobkowej w związku z chorobą zawodową w rozumieniu art. 6ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673) i ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszy Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu interny, neurologii i chorób wewnętrznych.

Na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegli stwierdzili, że odwołujący choruje na:

- stan po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka prawego 21.11.2012 r. i lewego 28.09.2012 r.,

- stan po uszkodzeniu mięśnia brzuchatego łydki lewej w wywiadzie bez upośledzenia funkcji kończyny dolnej lewej,

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa i stawów bez istotnego upośledzenia ruchomości i funkcji,

- ostrogę piętrową po stronie prawej z okresowym zespołem bólowym,

- chorobę refluksową przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy w wywiadzie,

- naczyniak wątroby.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującego schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegli uznali, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy w zw. z chorobą zawodową.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący jest po skutecznym leczeniu operacyjnym nadgarstka prawego w dniu 21.11.2012 r. i nadgarstka lewego w dniu 28.09.2012 r. W kontrolnym badaniu EMG z dnia 06.05.2013 r. stwierdzono niewielkiego stopnia uszkodzenie lewego nerwu pośrodkowego w odcinku dystalnym oraz dyskretne uszkodzenia prawego nerwu pośrodkowego w odcinku dystalnym. W badaniu przedmiotowym stwierdzono zaznaczony zanik kłębu kciuka prawego i lewego, prawidłową ruchomość palców, bez zaburzeń czucia. Odwołujący ma wydolny chód, chociaż jest po uszkodzeniu mięśnia brzuchatego łydki lewej. Stwierdza się wyszczuplenie uda i podudzia lewego o 2 cm. Badanie przedmiotowe narządu ruchu wykazało prawidłową ruchomość w zakresie całego kręgosłupa. Nie stwierdzono obecności ubytkowych objawów neurologicznych ani cech uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Stwierdzona choroba refluksowa przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka oraz naczyniak wątroby nie maja znaczenia orzeczniczego. Odwołujący jest wydolny krążeniowo i oddechowo. Nad polami płucnymi i sercem nie stwierdza się patologicznych zmian osłuchowych. Obecny stan zdrowia odwołującego nie uzasadnia uznania go za chociażby częściowo niezdolnego do pracy w związku z chorobą zawodową.

/ dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 9-12 as/.

Wydaną w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz badaniach podmiotowych i przedmiotowych.

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń do opinii biegłych podniesionych przez B. S. uznając, iż opinia ta w pełni zasługuje na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo-lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującego nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych i stwierdzenia, iż żaden lekarz nie wyda zaświadczenia potwierdzającego jego zdolność do pracy. Sąd zważył przy tym, iż opinie zostały wydane przez biegłych lekarzy z zakresu interny, neurologii i chirurgii ortopedii, a zatem przez biegłych o specjalnościach odpowiadającym wszystkim schorzeniom stwierdzonym u odwołującego.

W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującego nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowych opinii. W opiniowaniu sądowo lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie bądź przebyte leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującego muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności. Z przedłożonego zaświadczenia lekarskiego z dnia 15.04.2014 r. wynika między innymi, iż siła kończyn górnych jest prawidłowa, odruchy głębokie symetryczne, a lekarz stwierdził zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, które nie wymagają obecnie leczenia operacyjnego. Odwołujący ma rozpoznaną chorobę zawodową - obustronny zespół cieśni nadgarstka prawego i lewego stwierdzoną decyzją (...) w T. z dnia 19.03.2012 r., ale jest po skutecznym leczeniu operacyjnym nadgarstka prawego 21.11.2012 r. i nadgarstka lewego 28.09.2012 r. Zatem treść tego zaświadczenia nie jest w żadnym razie sprzeczna z treścią opinii biegłych sądowych.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż skoro opinie biegłych lekarzy są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy - nie zachodzi zatem konieczność dalszego działania z urzędu w myśl art. 468 kpc.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie B. S. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 26 lipca 2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust.1 pkt.6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz.1673) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Równocześnie w myśl art. 4 powołanej ustawy za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w wykazie chorób zawodowych o którym mowa w art. 237§1 pkt. 2 kodeksu pracy, jeżeli została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

W myśl art. 107 powołanej ustawy prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony, ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy w zw. z chorobą zawodową, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłych lekarzy neurologa, internistę i chirurga-ortopedę. Sąd w oparciu o opinie biegłych lekarzy stwierdził u odwołującego brak niezdolności do pracy w wyuczonym zawodzie i wykonywanych zawodach jako jednej z niezbędnych przesłanek prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w zw. z chorobą zawodową. Odwołujący może wykonywać prace fizyczne. Istniejąca uprzednio niezdolność do pracy ustała od 01.07.2013 r. W związku ze stwierdzoną chorobą zawodową – przewlekłą chorobą obwodowego układu nerwowego wywołana sposobem wykonywania pracy; obustronny zespół cieśni nadgarstka prawego i lewego decyzją (...) w T. z dnia 19.03.2012 r. odwołujący w okresie od 01.05.2012 r. do 30.06.2013 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w zw. z chorobą zawodową. Stan zdrowia odwołującego uległ poprawie w związku z przebytym skutecznym leczeniem operacyjnym nadgarstka prawego w dniu 21.11.2012 r. i nadgarstka lewego w dniu 28.09.2012 r. Z przedłożonego zaświadczenia lekarskiego z dnia 15.04.2014 r. wynika między innymi, iż u odwołującego siła kończyn górnych jest prawidłowa, odruchy głębokie symetryczne. Na podstawie opinii biegłych sądowych Sąd ustalił, że w kontrolnym badaniu EMG z dnia 06.05.2013 r. stwierdzono niewielkiego stopnia uszkodzenie lewego nerwu pośrodkowego w odcinku dystalnym oraz dyskretne uszkodzenia prawego nerwu pośrodkowego w odcinku dystalnym. W badaniu przedmiotowym stwierdzono zaznaczony zanik kłębu kciuka prawego i lewego, prawidłową ruchomość palców, bez zaburzeń czucia. Obecny stan zdrowia odwołującego nie uzasadnia uznania go za chociażby częściowo niezdolnego do pracy w związku z chorobą zawodową.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) w zw. z art. 6 ust.1 pkt.6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz.1673) i dlatego na podstawie art. 107 oraz art. 477 14 §1 kpc należało orzec jak w sentencji wyroku.