Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi
III Wydział Cywilny
al. Kościuszki 107/109
90-928 Łódź

Ogłoszenie sądowe

z dnia 17.05.2011,
w sprawie: inne
Dotyczy: Tomasza Gołębiewskiego, Gminy Łódź-Prezydenta Miasta Łodzi, Heleny Gołębiewskiej, Marcina Gołębiewskiego, Dionizego Bogdana Gołębiowskiego

O TREŚCI

sygn. akt III Ns 324/07

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 4 maja 2011 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, III Wydział Cywilny, w składzie
Przewodniczący: Sędzia SR Jędrzej Dzikowski
po rozpoznaniu w dniu 4 maja 2011 roku w Łodzi
na posiedzeniu niejawnym
w sprawie z wniosku
Tomasza Gołębiewskiego
z udziałem
Gminy Łódź-Prezydenta Miasta Łodzi, Heleny Gołębiewskiej, Marcina Gołębiewskiego, Dionizego Bogdana Gołębiowskiego

ze skargi o wznowienie postępowania w sprawie V Ns I 654/61
prowadzonego przed byłym Sądem Powiatowym dla m. Łodzi w Łodzi
zakończonego prawomocnym postanowieniem w dniu 2 czerwca 1961 roku

z urzędu
w przedmiocie podjęcia zawieszonego postępowania i odrzucenia skargi o wznowienie postępowania

p o s t a n a w i a:
1. podjąć zawieszone postępowanie,
2. odrzucić skargę o wznowienie postępowania.



U z a s a d n i e n i e:

W dniu 17 stycznia 2007 roku Tomasz Gołębiewski wystąpił ze skargą o wznowienie postępowania, prowadzonego przed byłym Sądem Powiatowym dla m. Łodzi w Łodzi, zakończonego prawomocnym postanowieniem w dniu 2 czerwca 1961 roku, w sprawie o sygn. akt V Ns I 654/61. Sprawa dotyczy nieruchomości położonej w Łodzi przy ul. Złotej 8.
Skarżący podniósł, że „zasiedzenie przez Skarb Państwa 1/2 nieruchomości znajdującej się w Łodzi przy ul. Złotej 8 (...) odbyło się niezgodnie z prawem”; właściciel nieruchomości miał być bowiem znany z miejsca pobytu, nie został jednak wezwany do udziału w sprawie o sygn. akt V Ns I 654/61.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny

Postanowieniem z dnia 2 czerwca 1961 roku, w sprawie V Ns I 654/61, były Sąd Powiatowy dla m. Łodzi w Łodzi stwierdził, iż Skarb Państwa na podstawie przedawnie-nia (zasiedzenia) jest właścicielem 1/2 części nieruchomości położonej w Łodzi przy ul. Złotej nr 8, o powierzchni 708,70 m2, oznaczonej hip. 914 e, Rep. hip. Nr 2065. Skarb Państwa nabył udział w prawie własności przedmiotowej nieruchomości w miejsce Dionizego-Bogdana Gołębiowskiego.
Z treści akt sprawy o sygnaturze V Ns I 654/61 wynika, iż wnioskodawca Tomasz Gołębiewski w dniu 26 września 2006 roku wystąpił do tut. Sądu o doręczenie mu odpisu postanowienia z dnia 2 czerwca 1961 roku w sprawie Ns I 654/61.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

(2) Skarga o wznowienie postępowania podlega odrzuceniu jako wniesiona po terminie.
W pierwszym rzędzie stwierdzić należy, iż chociaż wnioskodawca nie wskazał konkretnego numeru artykułu kodeksu postępowania cywilnego, w oparciu o który wniósł o wznowienie postępowania, to jednak z całokształtu przedstawionych przez niego okoliczności faktycznych wynika niezbicie, iż podstawą wznowienia postępowania w niniejszej sprawie jest przepis art. 401 pkt 2 kpc – pozbawienie strony możności działania na skutek naruszenia przepisów prawa procesowego.
Zgodnie z art. 407 § 1 kpc skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesię-cznym; termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wzno-wienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej repreze-ntacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawi-ciel ustawowy. Jednocześnie po upływie lat pięciu od uprawomocnienia się wyroku nie można żądać wznowienia, z wyjątkiem wypadku gdy strona była pozbawiona możności działania lub nie była należycie reprezentowana (art. 408 kpc). Wzajemna zależność pomiędzy oboma zacytowanymi przepisami jest taka, że termin 5-letni z art. 408 kpc biegnie niezależnie od 3-miesięcznego terminu z art. 407 kpc, lecz skarga wniesiona po upływie lat 5 od uprawomocnienia się wyroku podlega odrzuceniu, choćby został zacho-wany termin z art. 407 kpc.
W przepisach art. art. 407 i 408 kpc mowa jest o „wyrokach”, nie ulega jednak wątpliwości, iż skarga o wznowienie postępowania przysługuje nie tylko od prawo-mocnego wyroku, lecz także od każdego prawomocnego orzeczenia rozstrzygającego sprawę merytorycznie (nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, postanowienie w postępowaniu nieprocesowym) – por. postanowienie SN z dnia 4 stycznia 1973 roku, sygn. akt I Cz 152/72, opubl. w OSN z 1973 roku, nr 7-8, poz. 154.
Jak wskazano, w niniejszej sprawie za podstawę wznowienia – w świetle przedstawionych przez skarżącego okoliczności – należy uznać pozbawienie strony możliwości działania, czyli podstawę wskazaną w art. 401 pkt 2 kpc.
Sąd jest związany podstawą skargi wskazaną przez skarżącego, także w zakresie oceny czy została ona wniesiona w przepisanym terminie.
Przy wskazaniu tej podstawy skarga o wznowienie postępowania może być wniesiona w każdym czasie od uprawomocnienia się orzeczenia, badaniu wówczas podlega zachowanie 3-miesięczniego terminu wskazanego w art. 407 § 1 kpc. Termin ten liczy się w takiej sytuacji „od dnia w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy”.
Kwestią kluczową dla oceny dopuszczalności skargi jest więc ustalenie dnia, w którym w istocie, strona „dowiedziała się o wyroku”. Wskazać przy tym należy, iż decyduje data powzięcia wiadomości o treści sentencji wyroku, a nie data doręczenia uzasadnienia wyroku (por. postanowienie SN z dnia 5 listopada 1998 roku, sygn. III AO 58/98, lex nr 34563).
W realiach stanu faktycznego niniejszej sprawy skarga została wniesiona do Sądu w dniu 17 stycznia 2007 roku. Początek 3 miesięcznego terminu, który kończy się w dniu 17 stycznia 2007 roku, miał miejsce w dniu 17 października 2006 roku. Dokonując analizy całokształtu okoliczności sprawy Sąd doszedł do przekonania, iż skarżący „dowiedział się o wyroku” przed dniem 17 października 2006 roku. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż wnioskodawca przed tym terminem, a konkretnie w dniu 26 września 2006 wystąpił do tut, Sądu o nadesłanie mu odpisu postanowienia z dnia 2 czerwca 1961 roku. Kierując do tut. Sądu wniosek o wydanie odpisu orzeczenia Tomasz Gołębiewski wskazał sygnaturę sprawy oraz datę wydania orzeczenia. Oznacza to, że wnosząc o powyższe, miał już wiedzę o istnieniu postanowienia w sprawie.
Przypomnieć zaś należy przy tym ponownie, iż chodzi tu o samo „dowiedzenie się” o wyroku (postanowieniu), a więc powzięcie wiadomości o jego istnieniu, nie zaś o „zapoznanie się” z jego treścią.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowany jest zarówno pogląd, iż termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania z powodu pozbawienia możności działania należy liczyć od momentu (dnia) w którym sama strona dowiedziała się o wy-roku (np. postanowienie SN z dnia 15 listopada 2001 roku, sygn. III Cz 99/01, lex nr 52765) jak i pogląd, iż wiążący jest tu moment, kiedy o wyroku dowiedział się jej peł-nomocnik (np. postanowienie SN z dnia 7 stycznia 1998 roku, sygn. III CKN 234/97, lex nr 50601). W niniejszej sprawie czynności dokonywał osobiście skarżący.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd przyjął, iż skarżący Tomasz Gołębiewski o treści zakwestionowanego przez niego postanowienia „dowiedział się” najpóźniej w dniu 26 września 2006 roku, kiedy to wystąpił do tut. Sądu o doręczenie mu odpisu tego postanowienia. Od tej więc daty, jako niewątpliwie wskazującej, iż wnoszący skargę wiedział już o postanowieniu, należy liczyć 3-miesieczny termin do wniesienia skargi. Termin zakończył swój bieg w dniu 26 grudnia 2006 roku, a więc przed wystąpieniem ze skargą, która została złożona w dniu 17 stycznia 2007 roku.
Podkreślić należy, iż w innej sprawie ze skargi o wznowienie postępowania, roz-poznawanej przez tutejszy Sąd pod sygnaturą III Ns 581/09, w której zaistniał identy-czny stan faktyczny, Sąd także odrzucił skargę na tej samej podstawie i z tej samej przy-czyny, co w sprawie niniejszej. Wniesione wówczas zażalenie zostało oddalone przez Sąd Okręgowy w sprawie o sygnaturze III Cz 884/09 postanowieniem z dnia 10 lipca 2009 roku. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Okręgowy wskazał między innymi, iż regulacja przepisu art. 407 § 1 kpc odwołuje się do faktu dowiedzenia się przez stronę o zapadłym orzeczeniu, nie zaś o jego treści. Jest to zgodne z założeniem analizowanej podstawy wznowienia postępowania, opartej na okoliczności iż określona sprawa została rozpoznana i zakończona bez udziału strony, która została pozbawiona możliwo-ści działania. Chodzi zatem o taką sytuację uzasadniającą wznowienie postępowania, gdy strona w ogóle nie wie, że istnieje rozstrzygnięcie znaczące z punktu widzenia ochrony jej sfery prawnej, a zatem logicznym następstwem jest przyjęcie rozwiązania, że z chwilą powzięcia wiadomości o wydanym orzeczeniu otwiera się dla pominiętej dotąd strony możliwość działania, i dlatego to od tej chwili otwiera się dla niej termin ograniczający możliwość żądania wznowienia postępowania.
Zgodnie z art. 410 § 1 kpc Sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną lub nieopartą na ustawowej podstawie. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Biorąc powyższe pod uwagę, wobec ustalenia, iż skarga Tomasza Gołębiewskiego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem z dnia 2 czerwca 1961 roku, w sprawie o sygnaturze akt V Ns I 654/61 byłego Sądu Powiatowego dla m. Łodzi w Łodzi została złożona po upływie ustawowego terminu określonego w art. 407 § 1 kpc oraz art. 408 kpc, Sąd odrzucił skargę, orzekając jak w punkcie 2. sentencji.

Miejscowość: Łódź
Województwo: łódzkie
Treść ogłoszenia ważna do: 17.06.2011