Sąd Okręgowy w Elblągu

Sygn. akt II K 100/13

UZASADNIENIE

Przeprowadzony przewód sądowy w toku którego ujawnione zostały poszczególne źródła dowodowe dozwolił na ustalenie następującego stanu faktycznego w kolejności chronologicznej.

W miesiącu kwietniu 2009 r. w godzinach popołudniowych P. K. (1) zam. W E. przy ul. (...) udał się do sklepu (...) przy ul. (...) w E., którego właścicielem był G. L.. W sklepie tym P. K. (1) od sprzedawczyni B. K. zakupił piwo i skierował się do wyjścia z zamiarem opuszczenia sklepu. Przed wejściem do sklepu (...) spotkał T. B. (1), wchodzącego do sklepu, któremu towarzyszył kolega S. P.. T. B. (2) zażądał od P. K. (1) wydania pieniędzy. P. K. (1) odmówił wydania T. B. (1) pieniędzy mówiąc, że ich nie posiada. W odpowiedzi T. B. (1) P. K. (1) wyciągnął ze sklepu, a następnie P. K. (1) rękoma rzucił na sklepową szybę. Mimo to P. K. (1) T. B. (1) nie wydał żądanych pieniędzy. W wyniku w/w zdarzenia doszło do uszkodzenia tejże szyby. W tym momencie sprzedawczyni B. K. krzykiem oznajmiła, że wzywa Policję. W odpowiedzi T. B. (1) oraz jego kolega i P. K. (2) niezwłocznie oddalili się z miejsca zdarzenia. P. K. (1) o zaistniałym zdarzeniu nie zawiadamiał organów ścigania, gdyż obawiał się ewentualnych represji odwetowych ze strony T. B. (1) lub jego kolegów. Matka T. B. (1) zapłaciła G. L. kwotę 331,10 złotych tytułem odszkodowania za uszkodzoną szybę.

Dowody:

- zeznania świadków:

⚫

P. K. (1)- k. 780-784, k. 609-611, częściowo k. 83-87

⚫

B. K.- k. 741-742, k. 164-165,

⚫

G. L.- k. 744, k. 168v,

⚫

A. B.- k. 784-785,

⚫

częściowo S. P.- k. 784.

- faktura VAT nr (...)- k. 170 w zw. z k. 963.

K. K. (1) brat P. K. (1) w dniu 28.01.2013 r. około godz.16:00 udał się na ulicę (...) w E. na przystanek w pobliżu miejsca zamieszkania T. B. (1). Tam w pobliżu przystanku spotkał znanego sobie T. B. (1). K. K. (1) od T. B. (1) chciał zakupić kilka papierosów. T. B. (1) zaoferował K. K. (1) nabycie kilka papierosów za 5 złotych. K. K. (1) wprawdzie posiadał taką kwotę pieniędzy, ale uznał tę transakcję jako nieopłacalną. Wówczas T. B. (1) chwycił rękoma K. K. (1) od tyłu za szyję i zażądał w od niego wydania 5 złotych w przeciwnym razie grożąc pobiciem. K. K. (1) obawiając się pobicia wydał T. B. (1) posiadaną kwotę 5 złotych. Po czym T. B. (1) uwolnił K. K. (1), a ten wsiadł do autobusu i odjechał do dworca PKP. Następnie przy sklepie (...) spotkał bratową z którą powrócił na ul. (...).

Dowody:

- zeznania świadków:

⚫

K. K. (1)- k. 747-749, k. 366v, częściowo k. 27-29,

⚫

E. K.- k. 744-745, k. 3-6,

⚫

M. K.- k. 786-787, k. 41v-42.

W tej samej dacie- 28.01.2013 P. K. (1) na ul. (...) w E. z mieszkania rodziców swojej konkubiny zamierzał przewieźć lodówkę oraz dywan do wynajmowanego lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w E.. Wcześniej P. K. (1) na rynku przy (...) (...)w E. umówił się z K. O., że ten posiadanym pojazdem typu (...) przewiezie jego rzeczy ruchome pod wskazany adres. Po godz. 18:00 P. K. (1) wraz z kolegą M. R. (1) oraz wspomnianym K. O. udali się we wskazane miejsce na ul. (...) w E.. K. O. swój pojazd zatrzymał w zatoczce autobusowej w pobliżu sklepu (...) i oczekiwał w nim na dostarczenie rzeczy. Natomiast P. K. (1) wraz z M. R. (2) udali się po lodówkę oraz dywan. Po około 20 minutach P. K. (1) wraz z M. R. (1) przynieśli lodówkę , którą załadowali do wnętrza oczekującego pojazdu. W tym czasie do miejsca załadunku rzeczonej lodówki doszedł T. B. (1), który przebywał w pobliżu w otoczeniu dwóch młodych mężczyzn. Następnie P. K. (1) udał się do klatki schodowej pobliskiego budynku, skąd zabrał dywan, który następnie załadował do skrzyni ładunkowej oczekującego pojazdu. W tym czasie pozostali mężczyźni stali obok pojazdu. Wówczas T. B. (1) zażądał od P. K. (1) zwrotu pieniędzy pożyczonych od jego kolegi. P. K. (1) zdecydowanie odmówił wydania T. B. (1) jakichkolwiek pieniędzy, twierdząc, iż od nikogo pieniędzy nie pożyczał. Wówczas K. O. kierowca (...) oraz M. R. (1) stali obok w bliskiej odległości. T. B. (1) ponowił żądanie wydania od P. K. (1) pieniędzy , których jest winien. Po czym pomiędzy T. B. (1) a P. K. (1) doszło do szarpaniny. T. B. (1) chwycił P. K. (1) za kurtkę, przyciągnął do siebie , a lewą ręką przycisnął klatkę piersiową. Po chwili T. B. (1) prawa ręką wyciągnął posiadany nóż, dużych rozmiarów z rączka koloru czarnego o trzech kółkach na rękojeści oraz 3 ząbkach na końcu ostrza. Ten nóż T. B. (1) przystawił do szyi P. K. (1). P. K. (1) widząc nóź u własnej szyi usiłował odepchnąć T. B. (1).

T. B. (1) po raz kolejny od P. K. (1) zażądał pieniędzy, ale P. K. (1) odmówił. Wówczas T. B. (1) własną ręką chwycił P. K. (1) za lewą rękę na wysokości przedramienia. Następnie T. B. (1) trzymanym w prawej ręce nożem kilkakrotnie wykonał zamach w kierunku P. K. (1) , raniąc jego dwukrotnie w lewe ramię i jeden raz w klatkę piersiową. W efekcie powyższych działań P. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej w okolicy podłopatkowej po stronie lewej z uszkodzeniem opłucny ściennej i następową odmą opłucną lewostronną oraz odmą podskórną tej okolicy.

M. R. (1) dostrzegając powagę zaistniałej sytuacji odciągnął P. K. (1) od T. B. (1). Po czym obaj w/w zbiegli z miejsca zdarzenia. P. K. (1) pobiegł do pobliskiego mieszkania swojej matki E. K. przy ul. (...). Z kolei M. R. (1) o zdarzeniu telefonicznie zawiadomił Policję oraz osoby bliskie P. K. (1). Gdy P. K. (1) wbiegł do mieszkaqnia tam obecnych domowników matkę E. K. oraz siostrę M. K. poinformował, że został okaleczony nożem przez T. B. (1). Siostra telefonicznie zawiadomiła Pogotowie (...) i Policję oraz wstępnie zaopatrzyła krwawiące obrażenia brata. Wkrótce przybyła karetka Pogotowia (...) przewiozła P. K. (1) na oddział (...) Ogólnej (...) Szpitala (...). Tam pokrzywdzonemu dokonano drenażu jamy opłucnowej lewej oraz zaopatrzenia chirurgicznego dwóch ran kłutych ramienia lewego na powierzchni przednio- przyśrodkowej. P. K. (1) był hospitalizowany w dniach 28.01.2013 r.- 05.02.2013 r. następnie był kontrolowany w poradni chirurgicznej oraz kardiologicznej.

Doznane przez P. K. (1) obrażenia ciał spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie prawidłowej czynności oddechowej klatki piersiowej na okres około 3-4 tygodni.

Dowody:

- zeznania świadków:

⚫

P. K. (1)- k. 780-784, k. 84-87, k.609-611, k.872-873.

⚫

M. R. (1)- k. 873-875, k. 34-35,

⚫

K. O.- k. 742-743, k. 163,

⚫

E. K.- k. 744-745, k. 3-6,

⚫

K. K. (1)- k. 748,

⚫

M. K.- k. 786-787, k. 41v-42,

⚫

N. L.- k.827-828, k. 37,

⚫

J. S.- k. 743, k. 258,

⚫

opinia sądowo- lekarska- k. 145-146.

Przedstawiona do akt sprawy opinia sądowo- lekarska wnioskuje, że charakter i umiejscowienie obrażeń ciała doznanych przez P. K. (1) wskazują, iż powstały one na skutek urazów spowodowanych działaniem narzędzia ostrego , kończystego i mogły powstać w okolicznościach przez niego podanych – na skutek ugodzenia nożem w lewe ramię i w klatkę piersiową.

Dowód:

- opinia sądowo – lekarska k. 145-146.

Wkrótce w okolice miejsca zdarzenia przybyły patrole zmotoryzowane funkcjonariuszy Policji K. w E.. M. R. (1) przybyłym funkcjonariuszom Policji zrelacjonował przebieg zdarzenia. Wkrótce T. B. (1) będący w stanie nietrzeźwym 1,44‰ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu został zatrzymany do dyspozycji Policji. Po wylegitymowaniu T. B. (1) w obecności funkcjonariuszy Policji zagroził P. K. (1) pozbawieniem życia. Groźby zabójstwa wypowiedziane przez T. B. (1) pod adresem P. K. (1) zostały wyartykułowane podczas transportu oraz sporządzania dokumentacji w siedzibie K. w E.. Przesłuchujący P. K. (1) funkcjonariusz Policji poinformował jego o groźbach autorstwa T. B. (1). Powyższa groźba u P. K. (1) wzbudziła obawę, że może zostać spełniona. P. K. (1) złożył wniosek z żądaniem ścigania i ukarania sprawy tych gróźb.

Dowody:

- zeznania świadków:

⚫

P. K. (1)- k. 781-782, k.86-87,

⚫

M. W.- k. 786, k. 257,

⚫

K. B.- k. 787-788, k. 39,

⚫

J. S.- k. 258 oraz k. 743.

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości T. B. (1) urządzeniem elektronicznym-k.16.

Oskarżony T. B. (1) wyjaśniając po raz pierwszy w dniu 29.01.2013 r. nie przyznał się do popełnienia zarzutów:

- z art. 156§1 ust. 2 kk z daty 28.01.2013 r. na szkodę P. K. (1) oraz

- z art. 280§1 kk z daty 28.01.2013r. na szkodę K. K. (1).

Odnośnie zarzutu nr 1 T. B. (1) wyjaśnił, że P. K. (1) kiedyś pożyczył pieniądze od jego kolegi R., którego nazwiska nie zna.

A ten R. z kolei ten dług przekazał jemu. Z kolei w dniu 28.01.2013r. T. B. (1) podszedł do P. K. (1) zapytać, czy ma dla niego te pieniądze. On zaczął się śmiać lekceważąco. T. B. (1) przyznał, że wówczas oburącz pchnął P. K. (1) w klatkę piersiową. On upadł na samochód, a następnie na ziemię. Po czym wstał i uciekł w stronę ul. (...). T. B. (1) stwierdził, iż w tym czasie nie posiadał żadnego noża i na pewno pokrzywdzonego nie ugodził nożem.

Odnośnie zarzutu Nr 2 T. B. (1) przyznał się do sprzedaży dla K. K. (1) kilku papierosów za kwotę 5,00 złotych i nic jemu nie zrobił.

W dniu 30.01.2013 r. T. B. (1) skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień, nie przyznając się do winy.

W kolejnych wyjaśnieniach z dnia 13.06.2013 r. T. B. (1) w całości nie przyznał się do winy w kontekście stawianych jemu zarzutów.

Odnośnie zarzutu na szkodę K. K. (1) T. B. (1) podtrzymał dotychczasową linię obrony.

Odnośnie zarzutu z daty- kwietnia 2009 r. T. B. (1) przyznał jedynie ,że wówczas pomiędzy nim a P. K. (1) doszło do kłótni ( nie pamięta powodów kłótni) oraz szarpaniny w wyniku , której P. K. (1) wpadł na szybę, która wybiła się. T. B. (1) pokrył koszta naprawy okna wystawowego. S. P. czynnie nie uczestniczył w powyższym zdarzeniu.

T. B. (1) powyższą linię obrony kontynuował podczas konfrontacji z S. P..

Dotychczasową linię obrony T. B. (1) podtrzymał podczas składania wyjaśnień przed Sądem Rejonowym w Elblągu do sprawy II K 590/13. Przy czym T. B. (1) zmodyfikował jedynie treść wyjaśnień odnośnie zdarzenia z dnia 28.01.2013 r. na szkodę P. K. (1), przyznając się jedynie do kilkakrotnego uderzenia tego pokrzywdzonego ręką lub nogą.

W toku przewodu sądowego w przedmiotowej sprawie oskarżony T. B. (1) stwierdził, że nie pamięta czy groził P. K. (1) pozbawieniem życia. Do pozostałych trzech zarzutów zdecydowanie nie przyznał się do winy i skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień. A następnie potwierdził treść odczytanych w trybie art. 389§1 k.pk. protokołów własnych wyjaśnień.

Dowody;

- wyjaśnienia oskarżonego T. B. (1)- k.739-740, k.44-45, k.55-58,k.279-280, k.371, k.606-607.

Wobec zaistniałych wątpliwości odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego T. B. (1) poddano badaniom psychiatrycznym. Biegli lekarze psychiatrzy w przedstawionej opinii u nadanego T. B. (1) nie stwierdzili oni choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego.

Zarzuty z wyjątkiem zarzutu gróźb karalnych nie miały charakteru impulsywnego to w czasie ich dokonywania ( jeżeli ich dokonał) T. B. (1) nie miał w stosunku do nich zniesionej, ani znacznie ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynów i zdolności pokierowania swoim postępowaniem.

Jedynie groźby karalne, których zarzut przedstawiono oskarżonemu stanowią czyn o charakterze impulsywnym, gdyż jest akcja i reakcja. W takiej sytuacji T. B. (1) posiadał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem. Jest on osobą sprawną intelektualnie i rozumie , że nie można grozić. Ale z uwagi na chwiejność afektywną oraz drażliwość jego zdolność pokierowania swoim postępowaniem była ograniczona w stopniu znacznym.

Dowód:

- opinia sądowo-psychiatryczna- k. 115-117, k. 299-301, k. 745-746.

W odniesieniu do oskarżonego T. B. (1) Sąd zasięgnął opinii biegłego psychologa w osobie W. C..

W ocenie biegłego psychologa T. B. (1) nie jest osobą upośledzoną umysłowo. Jego intelekt kształtuje się w obrębie normy intelektualnej. Funkcje pamięci przebiegają bez cech obniżenia w sferze ilościowej w normie wiekowej. Nie występują jakościowe zaburzenia spostrzegania. Oskarżony przejawia cechy osobowości zaburzonej o rysie osobowości dyssocjalnej. Normy społeczne są poprzez niego słabo rozpoznane, nie zinternalizowane i dla badanego nie są wyznacznikiem i regulatorem zachowania.

Oskarżony nie ma problemów z przetwarzaniem emocji, w sytuacjach incydentalnych może zareagować impulsywnie, nawet agresywnie. Proces ten nie jest wynikiem utraty przez niego kontroli nad emocjami, raczej wyuczoną reakcją, która nie podlega hamowaniu przez system norm i zasad społecznego funkcjonowania których oskarżony nie uznaje jako ważnych i wartych przestrzegania. Czynnikiem sprzyjającym jest pozostawianie oskarżonego pod działaniem alkoholu lub narkotyków, które katalizują wystąpienie powyższych reakcji.

Śmierć matki oskarżonego T. B. (1) nie była przyczyną i katalizatorem jego agresywnego, irracjonalnego oraz dyssocjalnego zachowania. Powyższe zachowania były u oskarżonego aktywne przed, jak i po zgonie matki.

Nie jest możliwe udzielenie kategorycznej odpowiedzi, czy śmierć matki oskarżonego przyczyniła się do zwiększenia ilości spożywanego przez niego alkoholu.

Dowód:

- opinia sądowo-psychologiczna- k. 850-852, k. 921-922.

Biegły psycholog W. C. opiniował także świadka K. K. (1). W ocenie biegłego psychologa globalne funkcje intelektualne K. K. (1) kształtują się w badaniu orientacyjnym w obrębie normy dla wieku. Funkcje pamięci przebiegają bez deformacji z dostosowaną dynamiką. Brak skłonności do konfabulacji.

Funkcje kognitywne, w tym zdolność do postrzegania , zapamiętywania i odtwarzania postrzeżeń rozwinięte prawidłowo. Osobowość na etapie kształtowania spójna, bez cech nieprawidłowości.

Funkcjonowanie świadka K. K. (1) nie podlega zakłóceniom sfery poznawczej oraz osobowościowej. Chłopiec prawidłowo potrafi wydobywać informacje z zasobów pamięciowych.

Dowód:

- opinia sądowo- psychologiczna- k. 389-390 oraz k. 749.

Opinia biegłego z zakresu biologii i genetyki sądowej w przedstawionych wnioskach na dowodach rzeczonych nie należących do pokrzywdzonego P. K. (1) nie ujawniła materiału genetycznego pochodzącego od tego pokrzywdzonego.

Materiał genetyczny pochodzący od P. K. (1) ujawniono jedynie na będących w jego posiadaniu:

- kurtce z kapturem z metką (...),

- spodniach dżinsowych koloru niebieskiego.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu biologii i genetyki sądowej- k. 326-360.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia oskarżonemu T. B. (1) przedstawił cztery zarzuty. Wszystkie zarzuty zostały zrelacjonowane w opisie stanu faktycznego uzasadnienia w kolejności chronologicznej. W identycznej kolejności zostanie przedstawiona ocena prawna ujawnionych źródeł dowodowych odnosząca się do poszczególnych zdarzeń objętych zarzutami aktu oskarżenia.

Odnośnie zarzutu Nr 1 zapisanego w akcie oskarżenia:

Linia obrony oskarżonego T. B. (1) w analizowanym zakresie sprawy, nie przyznającego się do winy nie zasługuje na aprobatę.

Po pierwsze linia obrony oskarżonego T. B. (1) w przedmiotowej kwestii jest nie konsekwentna, dostosowana do poziomu zaistniałych okoliczności dowodowych. Oskarżony ten posiadając świadomość stanu środków dowodowych w odniesieniu do zdarzenia z miesiąca kwietnia 2009 r., w efekcie własną linie obrony począwszy od czwartego w kolejności chronologicznej przesłuchania ( k.371) dostosował i aktualizował do realiów stanu dowodowego sprawy. Z jednoznacznych w treści zeznań świadków: B. K., A. B. czy S. P., których karty dowodów przytoczono w opisie stanu faktycznego, bezspornie wynika, iż w tej dacie pomiędzy oskarżonym T. B. (1) a P. K. (1) doszło do ręcznej szarpaniny. Żadna z powyższych osób- świadków nie wskazała kto z szarpiących się zainicjował powyższą sytuację. Jedynie świadek B. K. zeznała, że T. B. (1) pchnął jakiegoś mężczyznę, który poleciał na szybę ( k. 164v-164). Powyższa okoliczność dowodzi , ze oskarżony w przedmiotowym zajściu był osobą dominującą. Z kolei należy wnioskować, iż oskarżony zainicjował ów konflikt czego on nie kwestionował (k.371)

Świadek B. K. ( sprzedawczyni sklepu) w czasie rzeczonego zajścia zajmowała się obsługą klientów sklepowych i własną uwagę generalnie koncentrowała na pracy zawodowej. Z tych powodów nie mogła więc precyzyjnie obserwować i rejestrować przebiegu inkryminowanego zdarzenia. Świadek B. K. w przedstawionych zeznaniach odtworzyła zdarzenie tak jak je zarejestrowała i zapamiętała, bez potrzeby faworyzowania kogokolwiek z uczestników zdarzenia.

Z kolei świadek A. B. widział jedynie zdarzenie z udziałem swojego syna z okna własnego mieszkania z dalszej odległości. Z tych powodów nie zna on motywów tego zajścia.

Najbliżej przedmiotowego zdarzenia obecny był świadek S. P., którego pokrzywdzony P. K. (1) początkowo pomówił o współudział po stronie T. B. (1) w przedmiotowym zdarzeniu. W ocenie Sądu świadek S. P. wówczas jedynie towarzyszył T. B. (1), obaj wspólnie spędzali wolny czas, czego nie kwestionuje ten świadek ( k. 784). Tę okoliczność niewątpliwie potwierdza świadek P. K. (1) ( k. 609.k.782). Przy czym pokrzywdzony P. K. (1) na etapie postępowania przygotowawczego zeznając trzykrotnie obciążył S. P. o współsprawstwo z oskarżonym T. B. (1) w zdarzeniu z kwietnia 2009 na jego szkodę ( k. 86v, k.166 oraz k.201-202). Dopiero na etapie postępowania sądowego pokrzywdzony P. K. (1) zeznając dwukrotnie jednoznacznie odwołał, dotychczasowe zeznania w części obciążającej świadka S. P. o czynny udział w działaniu na szkodę tego pokrzywdzonego ( k. 609, k.780-784). Zmianę treści części dotychczasowej ich zeznań pokrzywdzony P. K. (1) uzasadnił własną pomyłką ( k.782). Ta okoliczność spowodowała uniewinnienie S. P. od zarzutu współsprawstwa z T. B. (1) w usiłowaniu popełnienia przestępstwa rozboju na szkodę P. K. (1) ( k. 840-841).

W pozostałym zakresie odnoszącym się do osoby oskarżonego T. B. (1) zeznania pokrzywdzonego P. K. (1) zawierają konsekwentną w treści relację obciążającą oskarżonego T. B. (1).

W ocenie Sądu ustalenie rzeczywistej pobudki przestępczego działania oskarżonego T. B. (1) z miesiąca kwietnia 2009 r. na szkodę P. K. (1) jest niezbędne, dla właściwej oceny prawnej strony podmiotowo- przedmiotowej, analizowanego zdarzenia. Oskarżony T. B. (1) zaprzeczył, iż pobudką rzeczonego bezprawnego jego działania na szkodę P. K. (1) były pieniądze ( k. 371 w zw. z k. 739). Oskarżony ten jednak nie był uprzejmy wskazać własnych rzeczywistych powodów swojego agresywnego zachowania wobec pokrzywdzonego P. K. (1) z kwietnia 2009 r.

Tymczasem pokrzywdzony P. K. (1) we wszystkich własnych relacjach procesowych za każdym razem konsekwentnie twierdził, że oskarżony ten ( T. B. (1)) w kwietniu 2009 r. żądał od niego wydania pieniędzy to wówczas oskarżony T. B. (1) wobec jego osoby użył przemocy fizycznej. Wobec takiej konsekwentnej postawy procesowej pokrzywdzonego, przy braku alternatywnej wersji ze strony oskarżonego , należało zgodzić się z P. K. (1) i w pełni zaaprobować jego autorstwa treść zeznań, co do pobudek przedmiotowego bezprawnego działania ze strony oskarżonego T. B. (1).

W powyższych okolicznościach zeznania świadka S. P. jawią się jako subiektywne w części , w której świadek ten nie zna powodów agresywnego działania oskarżonego T. B. wobec pokrzywdzonego P. K.. Świadek S. P. towarzysząc oskarżonemu, wówczas znajdował się w bliskiej odległości, gdy T. B. (1) spotkał P. K. (1). Tak więc świadek S. P. niewątpliwie musiał słyszeć treść rozmowy, która poprzedziła akt przemocy T. B. (1) na osobie P. K. (1). A skoro S. P. słyszał treść w/w rozmowy, to w efekcie posiada wiedzę w zakresie pobudki bezprawnego działania T. B. (1), na osobie P. K. (1) z kwietnia 2009 r. Nie ulega wątpliwości fakt, że rzeczone działania agresywne ze strony T. B. (1) wobec P. K. (2) zostały poprzedzone uprzednim dialogiem z udziałem w/w osób, co wynika z treści zeznań pokrzywdzonego ( k. 780).

Trudno zgodzić się z świadkiem S. P., iż T. B. (1) w tym czasie posiadał pieniądze, skoro ten wówczas nie pracował. Powyższe okoliczności wskazują, że świadek S. P. z racji koleżeństwa, emocjonalnie związany jest z oskarżonym T. B., w przedstawionej relacji procesowej usiłuje bezzasadnie wzmocnić pozycję procesową oskarżonego. Powyższa postawa procesowa autorstwa świadka S. P. nie zasługuje na aprobatę, gdyż nie przedstawia rzeczywistego przebiegu ocenianego zdarzenia.

W efekcie dokonanych rozważań wina oskarżonego T. B. (1) nie może budzić wątpliwości. Przewód sądowy bezspornie wykazał fakt bezprawnego działania oskarżonego T. B. (1), który w miesiącu kwietniu 2009 r. w E. z winy umyślnej usiłował dokonać rozboju na osobie P. K. (1) w ten sposób, że po uprzednim użyciu wobec pokrzywdzonego przemocy polegającej na chwyceniu go i rzuceniu nim o sklepową szybę w wyniku czego uległa ona rozbiciu, usiłował zabrać mu w celu przywłaszczenia posiadaną nieustalona kwotę pieniężną. Zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wydania pieniędzy przez pokrzywdzonego i stawiany przez niego opór.

Tym samym oskarżony T. B. (1) działaniem własnym wyczerpał dyspozycję art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k.

Odnośnie zarzutu Nr 2 zapisanego w akcie oskarżenia:

Powyższy zarzut dotyczy rozboju z dnia 28.01.2013 r. w E. na szkodę małoletniego K. K. (1)- brata P. K. (1).

Zeznania pokrzywdzonego świadka K. K. (1) trzykrotnie słuchanego na potrzeby przeprowadzonego postępowania karnego (k. 747-749, k. 27-29, k. 366v) jednoznacznie oraz zdecydowanie kontrastują z treścią linii obrony oskarżonego T. B. (1), który do winy nie przyznał się.

Pokrzywdzony K. K. (1) dla potrzeb prowadzonego postępowania karnego, złożył szczegółowe zeznania, w których konsekwentnie relacjonował przebieg zrealizowanego w dniu 28.01.2013 r. zdarzenia na jego szkodę. Małoletni K. K. (1) przebieg zdarzenia z dnia 28.01.2013 r. na swoją szkodę niezwłocznie zrelacjonował swojej matce E. K., która w tym samym dniu bez zwłoki zawiadomiła Policję.

Świadek E. K. nie była obecna na miejscu zdarzenia, a własną wiedzę z przebiegu zdarzenia posiada z przekazu syna. Treść zeznań świadka E. K. odnośnie przebiegu inkryminowanego zdarzenia jednoznacznie koresponduje z treścią zeznań małoletniego K. K. (1).

Z kolei wartość procesową zeznań świadka K. K. (1) w stopniu oczywistym wzmacniają jednoznacznie wnioski opinii sądowo-psychologicznej autorstwa biegłego sądowego psychologa W. C. ( k. 389-390, k.749). Biegły psycholog był obecny w sali rozpraw podczas przesłuchania świadka K. K. (1) ( k. 741).

Biegły psycholog u świadka K. K. (1) stwierdził prawidłowy rozwój funkcji poznawczych. Funkcje pamięci przebiegają w normie bez deformacji. W postrzeganiu świadka biegły nie stwierdził jakościowych zdarzeń procesów kodowania przeżytych postrzeżeń. Świadek posiada wystarczający rozwój funkcji poznawczych, aby prawidłowo kodować, przechowywać i odtwarzać przeżyte doświadczenie. Potrafi samodzielnie komunikować się.

W ocenie Sądu rzeczona opinia psychologiczna będąc pełną, jasną, bez sprzeczności zasługuje na pełną aprobatę.

Przebieg procesu przesłuchania w/w świadka w toku przewodu sądowego niewątpliwie potwierdza okoliczności zawarte w wnioskach biegłego W. C..

Powyższe okoliczności zawarte w treści dotychczasowych rozważań skłaniają Sąd do aprobaty treści zeznań świadka K. K. (1) oraz świadka E. K.. W ocenie Sądu świadek K. K. (1) w swoim przekazie procesowym zrelacjonował rzeczywisty przebieg inkryminowanego zdarzenia z własnym udziałem oraz udziałem oskarżonego T. B. (1) z dnia 28.01.2013 r. w E.. Pokrzywdzony ten dotychczas z oskarżonym nie pozostawał w konflikcie, a więc emocjonalnie nie był umotywowany do złośliwego pomawiania oskarżonego.

Tymczasem linię obrony oskarżonego T. B. (1) wspierają zeznania świadków P. D. – k. 48 w zw. z k. 961 oraz K. P.- k. 36 w zw. z k. 962.

Przy czym analiza poszczególnych źródeł dowodowych dowodzi, że z treścią wyjaśnień oskarżonego nie koreluje w znacznym stopniu relacja procesowa żadnego świadka.

Oskarżony T. B. (1) przyznał się do sprzedaży K. K. (1) czerwonej paczki papierosów V. za kwotę 5 złotych ( k. 279-280). Wcześniej oskarżony wyjaśnił, że sprzedał K. K. (1) kilka papierosów za 5 złotych o nazwie V. koloru niebieskiego ( k.44-45).

Z kolei świadek P. D. zeznał, że 28.01.2013 r. przekazał T. B. (1) 1 papierosa V. niebieski, którego ten sprzedał następnie młodemu chłopakowi za 2 złote ( k. 48 w zw. z k. 961).

Natomiast z przekazu procesowego świadka K. P. wynika, że spotkał T. B. (1) w towarzystwie 3 chłopaków. T. B. (1) młodemu chłopakowi dał 2 lub 3 papierosy zrobione własnoręcznie za kwotę 5 zł. Ten młody chłopak z kolegami odeszli w stronę ul. (...) ( k. 36 w zw. z k. 962).

Z treści zestawienia powyższych relacji procesowych oskarżonego T. B. (1) oraz świadków P. D. i K. P. w sposób oczywisty daje się zauważyć niespójność, a wręcz sprzeczność poszczególnych przekazów procesowych. Sam oskarżony T. B. wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym popadł w sprzeczność w zakresie przedstawianych okoliczności odnoszących się do przebiegu przedmiotowego zdarzenia. Przy czym w kolejnych chronologicznie wyjaśnieniach pogubił się w zakresie logiki własnego przekazu. Otóż w chwili przedmiotowego zdarzenia ( 28.01.2013 r.) wartość paczki papierosów V. była dwukrotnie wyższa od deklarowanej ( 5 zł).

Z kolei spośród zeznań w/w świadków najbardziej zbliżone do treści pierwszych wyjaśnień oskarżonego pozostają zeznania świadka P. D.. Przy czym zdaniem świadka P. D. oskarżony T. B. (1) sprzedał młodemu chłopakowi 1 papierosa marki „. V. niebieski za kwotę 2 złotych ( k.48v). tymczasem oskarżony T. B. (1) w jednym z wyjaśnień stwierdził, że dla K. K. (1) dokonał sprzedaży kilku papierosów marki „ V.” koloru niebieskiego za kwotę 5 złotych.

Natomiast w ocenie Sądu treść zeznań świadka K. P. w żadnym stopniu nie koreluje z treścią wyjaśnień oskarżonego T. B. (1). A wręcz wnioskować należy, że dotyczy innego zdarzenia w zmienionych realiach osobowych . Z żadnego bowiem źródła dowodowego (z wyjątkiem zeznań świadka K. P.) nie wynika, aby kupujący od oskarżonego papierosa lub papierosy przebywał w towarzystwie dwóch innych osób. Nadto z żadnego przekazu procesowego nie wynika, aby oskarżony miał trudnić się sprzedażą papierosów własnoręcznie zrobionych.

Powyższa argumentacja w pełni dyskwalifikuje linię obrony oskarżonego w rozważanym obecnie zakresie. W zaistniałych realiach dowodowych przewód sądowy, winę oskarżonego T. B. (1) udowodnił bezspornie.

Oskarżony T. B. (1) bowiem w dniu 28.01.2013 r. w E. działając z winy umyślnej dokonał rozboju na osobie małoletniego K. K. (1) w ten sposób, że używając przemocy fizycznej polegającej na chwyceniu pokrzywdzonego od tyłu za szyję i grożeniem uszkodzeniem ciała dokonał na jego szkodę zaboru pieniędzy w kwocie 5 złotych, czym wyczerpał dyspozycję art. 280§1 k.k. W tym przypadku sprawca posłużył się dwoma alternatywnymi sposobami popełnienia przestępstwa rozboju: przemocą w postaci naruszenia nietykalności cielesnej oraz groźbą użycia przemocy o zwiększonym natężeniu w postaci pobicia.

Sąd z opisu czynu w pkt. II aktu oskarżenia wyeliminował wyraz „ przyduszania”, gdyż pokrzywdzony K. K. (1) zeznając w toku przewodu sądowego zaprzeczył, aby był podduszony przez oskarżonego (k.748). Przy braku dowodów przeciwstawnych należało zgodzić się z tym świadkiem i w efekcie dokonać korekty opisu czynu, bez znaczenia dla istoty sprawy.

Odnośnie zarzutu Nr 3 aktu oskarżenia:

Powyższy zarzut aktu oskarżenia tym razem dotyczy uszkodzenia ciała P. K. (1) dokonanego w dniu 28.01.2013 r. w E. przy ul. (...).

Nie ulega żadnej wątpliwości, iż w dniu 28.01.2013 r. P. K. (1) doznał obrażeń ciała. Powyższa okoliczność bezspornie została obiektywnie udokumentowana opinią lekarską ( k.145-146).

Z kolei okoliczności powstania powyższych obrażeń ciała P. K. (1) zostały ujawnione bezpośrednio osobowymi źródłami dowodowymi w postaci zeznań świadków: pokrzywdzonego P. K. (1), K. O. oraz M. R. (1). Tymczasem linia obrony oskarżonego T. B. (1) przeciwstawna zeznaniom wyżej wymienionych świadków ogranicza się jedynie do przyznania się spowodowania naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego P. K. (1) z pobudki odzyskania od pokrzywdzonego pieniężnej wierzytelności.

W ocenie Sądu linia obrony oskarżonego T. B. (1) w analizowanym obecnie zakresie częściowo jest chybiona w odniesieniu do sposobu zadawania obrażeń pokrzywdzonemu P. K. (1). W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są odosobnione nie znajdują jakiegokolwiek wsparcia dowodowego w pozostałych źródłach dowodowych. W dniu 28.01.2013 r. w E. na miejscu zdarzenia gdzie P. K. (1) doznał obrażeń ciała obok wyżej wymienionego oraz oskarżonego T. B. (1), w bliskiej odległości przebywali jeszcze świadkowie K. O. i M. R. (1). Zarówno pokrzywdzony P. K. (1), a także pozostali świadkowie K. O.i M. R. (1) w prawym ręku T. B. (1) dostrzegli trzymany nóż, gdy ten podjął działania agresywne skierowane wobec osoby pokrzywdzonego P. K. (1). W pierwszej fazie zdarzenia T. B. (1) trzymany w ręku nóż przystawił na chwilę do szyi pokrzywdzonego P. K. (1). Pokrzywdzony więc z bliskiej odległości miał pełną możliwość chwilowej obserwacji noża, mogąc utrwalić cechy charakterystyczne użytego noża wobec jego osoby (k.781).

Wprawdzie w inkryminowanym czasie była pora wieczorowa (ok.18 00), lecz w miejscu zdarzenia ul. (...) była dobrze oświetlona, co osobom tam obecnym nie utrudniało obserwacji poszczególnych działań realizowanych przez oskarżonego T. B. (1) w odniesieniu do osoby pokrzywdzonego P. K. (1).

Z treścią zeznań pokrzywdzonego bezspornie korelują zeznania obecnego na miejscu zdarzenia świadka M. R. (1) (k.874). świadek M. R. (1) w przedstawionych zeznaniach generalnie potwierdził przebieg przedmiotowego zdarzenia zgodnie z relacją procesową pokrzywdzonego. Przy czym według zeznań tego świadka na ostrzu noża w posiadaniu oskarżonego nie było ząbków. W ocenie Sądu różnice w treści zeznań w/w świadków odnoszące się do szczegółów cech zewnętrznych użytego noza nie mogą dyskryminować faktu użycia noża w inkryminowanym zdarzeniu. Nie ulega żadnej wątpliwości, że czas zdarzenia( pora wieczorowa), jego dynamika, a w szczególności poziom emocji nie pozostawały bez wpływu na poziom rejestracji szczegółów jego przebiegu.

W ocenie Sądu spójne zeznania świadków P. K. (1) oraz M. R. (1) w tym zakresie zasługują na aprobatę, gdyż w znacznym stopniu zostały uzupełnione zeznaniami obecnego na miejscu zdarzenia świadka K. O.. Zdaniem świadka K. O., w momencie wymachiwania rękoma przez oskarżonego w kierunku pokrzywdzonego P. K. (1), dostrzegł świadek w ręku oskarżonego przedmiot, który błysnął. Później świadek ten uświadomił sobie, że mógł to być błysk stali noża ( k.163v oraz k.742).

Świadek K. O. emocjonalnie z żadną ze stron konfliktu nie jest związany, więc w przedstawionej relacji procesowej przedstawił okoliczności tak jak je zarejestrował.

Nie bez znaczenia dla sprawy jest fakt, że pokrzywdzony, gdy wbiegł do mieszkania wkrótce po doznaniu obrażeń ciała swoją matkę E. K. natychmiast poinformował o mechanizmie doznanych obrażeń oraz o osobie sprawcy. Wskazał sprawcę w osobie oskarżonego T. B. (1) (k.744).

Wprawdzie obecna wówczas w mieszkaniu siostra M. K. zeznała, że brat wskazał trzech sprawców spowodowania obrażeń jego ciała. Ta okoliczność pozostająca w kolizji z treścią zeznań świadka E. K. nie może uzyskać aprobaty.

Tymczasem świadek N. L. rozmawiająca telefonicznie z M. R. (1) bezpośrednio po zaistniałym zdarzeniu uzyskała od niego informację o okaleczeniu P. K. (1) nożem ( k. 827). Okoliczność przedstawiona w treści zeznań świadka N. L. jest spójna , z treścią zeznań świadka M. R. (1), które z kolei w powiązaniu z zeznaniami świadków P. K. (1) oraz K. O. stanowią jednolitą oraz logiczną konstrukcję myślową.

Obecnie niezbędnym stało się wyjaśnienie pobudki działania oskarżonego T. B. (1) wobec osoby P. K. (1) z dnia 28.01.2013r. Powyższe ustalenia dla sprawy w zakresie prawno karnej oceny prawnej bezprawnego działania oskarżonego posiadają decydujące znaczenie.

Oskarżony T. B. (1) w pierwszych wyjaśnieniach złożonych następnego dnia- 29.01.2013 r. od daty zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego P. K. (1) stwierdził, że P. K. (1) kiedyś pożyczył pieniądze od kolegi R., który tę wierzytelność przekazał oskarżonemu (k.44-45). Tym kolegą R., który przeniósł własną wierzytelność na rzecz oskarżonego okazał się świadek R. Ż.. Świadek R. Ż. w pełni potwierdził treść rzeczonych wyjaśnień oskarżonego T. B. (1) (k.829-830).

Nie w sposób jest zdyskwalifikować powyższych okoliczności przedstawionych przez oskarżonego T. B. (1). Oskarżony bowiem nie mógł własnej linii obrony skonsultować ze świadkiem R. Ż., gdyż po ok. 30 minutach od zdarzenia z P. K. (1) został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji ( k.15).

Bezspornym w sprawie jest, iż oskarżony T. B. (1) w dniu 28.01.2013 r. od P. K. (1) zażądał wydania pieniędzy. Przy czym oskarżony T. B. (1) własne żądanie skierowane do P. K. (1) zwerbalizował jako do osoby dłużnika. Wniosek taki należy wyprowadzić jednoznacznie w oparciu o spójne zeznania świadków:

- K. O.-k.163,

-P. K. (1)-k.782,

-M. R. (1)- k.34, k.874.

K. O.- „ jakiś mężczyzna stojący przy sklepie koło przystanku zaczął krzyczeć do tego, który prosił mnie o przewiezienie lodówki, że jest mu winny jakieś pieniądze”.

P. K. (1)-„ zaczął się ze mną szarpać ( T. B. (1)) mówił, że jestem winien pieniądze jakiemuś koledze”.

M. R. (1)- „Mężczyzna ( T. B. (1) ) podszedł do P. i powiedział, że jest winny kuzynowi pieniądze”.

W przedstawionych okolicznościach sprawy należało dojść do przekonania, że wierzytelność, której zwrotu domagał się oskarżony T. B. (1) od pokrzywdzonego P. K. (1) nie została przez niego wymyślona, lecz opiera się na racjonalnych przesłankach.

W powyższych realiach sprawcy , opierając się na dokonanych rozważaniach należało dojść do przekonania, iż w analizowane źródła dowodowe bez cienia wątpliwość udowodniły winę oskarżonego T. B. (1).

Przewód sądowy wykazał bezspornie, że oskarżony T. B. (1) w dniu 20 stycznia 2013 r. w E. w celu wymuszenia zwroty wierzytelności stosował przemoc wobec pokrzywdzonego P. K. (1) w ten sposób, że trzykrotnie pokrzywdzonemu zadał uderzenia nożem dwukrotnie w lewe ramię i jeden raz w klatkę piersiową. W wyniku czego P. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rany kłutej klatki piersiowej w okolicy podłopatkowej po stronie lewej z uszkodzeniem opłucnej ściennej następową odmą opłucnową lewostronną oraz odmą podskórną tej okolicy co wymagało zabiegu drenażu jamy opłucnowej lewej oraz dwóch ran kłutych ramienia lewego na powierzchni przednio- przyśrodkowej wymagających zaopatrzenia chirurgicznego, które to obrażenia spowodowały rozstrój jego zdrowia i naruszenie prawidłowej czynności oddechowej klatki piersiowej na okres około 3-4 tygodni.

Ujawnione źródła dowodowe wykazały niewątpliwie, że oskarżony T. B. (1) stosujący przemoc wobec pokrzywdzonego P. K. (1), subiektywnie był przekonany, że żądana wierzytelność faktycznie istnieje i jedynie pokrzywdzony może dokonać zwrotu pieniędzy.

Vide:

- wyrok SN 2012.05.08- III KK 347/11- OSNKW 2012/10/102.

Powyższym działaniem oskarżony T. B. (1) wyczerpał dyspozycje art. 191§2 k.k. zaś w następstwie umyślnego jednoczasowego spowodowania obrażeń ciała pokrzywdzonego wyczerpał dyspozycję art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Odnośnie zarzutu Nr 4 aktu oskarżenia:

Powyższy zarzut aktu oskarżenia dotyczy gróźb karalnych zwerbalizowanych przez oskarżonego T. B. (1) pod adresem P. K. (1) w dniu 28.01.2013 r. w E. po zatrzymaniu przez funkcjonariuszy Policji K. w E..

Oskarżony T. B. (1) oczywiście do winy nie przyznał się.

Tymczasem jego linia obrony pozostaje w sprzeczności z treścią zeznań świadków funkcjonariuszy Policji w osobach: M. W. ( k.257v w zw. z k.786), K. B. ( k.787-788), J. S. ( k. 258v w zw. z k. 743). Wymienieni z imienia oraz nazwiska funkcjonariusze Policji zgodnie przedstawili wypowiadane przez T. B. (1) w ich obecności w formie wulgarnej groźby pozbawienia życia, których adresatem był nieobecny w tym czasie P. K. (1). Spójność treści zeznań świadków M. W., K. B. oraz J. S., w powiązaniu z barkiem motywów dla subiektywnego obciążania oskarżonego nakazują przyznanie waloru wiarygodności tymże zeznaniom.

W efekcie pozostawiona bez wsparcia dowodowego w obiektywnych źródłach dowodowych linia obrony oskarżonego okazała się chybiona i ostatecznie pozbawiona została wiarygodności.

W powyższych okolicznościach wina oskarżonego T. B. (1) również nie budzi wątpliwości.

W ocenie Sądu groźba pozbawienia życia P. K. (1) wypowiedziana w dniu 28.01.2301 r. w E. przez T. B. (1) wyczerpała dyspozycję art. 190§1 k.k. Osoba w stosunku do której groźba została skierowana została dokładnie określona. Groźba nie musi być wypowiadana w obecności osoby pokrzywdzonej. Możliwe jest również popełnienie tego przestępstwa przez posłużenie się osobą trzecią, jak w przedmiotowej sprawie, która przekazuje treść groźby.

Zgodzić się należy z pokrzywdzonym, iż w jego ocenie subiektywnej wypowiedziana przez oskarżonego T. B. (1) groźba może zostać spełniona.

Pokrzywdzony ten do daty zwerbalizowania groźby karalnej ze strony tego oskarżonego był obiektem dwukrotnych działań bezprawnych.

Oskarżony T. B. (1) rzeczonego występku z art. 190§1 k.k. dopuścił się posiadając w stosunku do czynu ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem w warunkach art.31§2 k.k.

W ocenie Sądu opinia sądowo- psychiatryczna dotycząca stanu zdrowia psychicznego oskarżonego T. B. (1) nie może budzić najmniejszych wątpliwości. Biegli lekarze psychiatrzy, dokonali wnikliwej oceny psychiki oskarżonego w oparciu o stan aktualnej wiedzy z zakresu psychiatrii.

Wnioski końcowe biegłych lekarzy psychiatrów są adekwatne do stopnia zdrowia psychicznego oskarżonego. Przy czym wnioski opinii sądowo – psychiatrycznej nie kolidują z wnioskami opinii sądowo- psychologicznej .

Z kolei opinia sądowo- psychologiczna została zrealizowana sposób profesjonalny. Wnioski tejże opinii udzielają wyczerpujących odpowiedzi na przedstawione tezy dowodowe z uwzględnieniem przesłanek zawartych w art.201 k.p.k.

Opinia biologiczna jak wynika z treści jej wniosków nie wnosi istotnych okoliczności faktycznych dla sprawy, więc Sąd odstąpił od jej oceny merytorycznej.

Przystępując do wymiaru kar jednostkowych za poszczególne (4) czyny jednostkowe Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 53§1§2 k.k. a w szczególności:

- negatywna opinia z miejsca zamieszkania ( k. 133) z powodu nadużywania alkoholu, agresywnych zachowań oraz kontaktów z osobami ze środowisk przestępczych,

- czterokrotna karalność ( k.581-582) za przestępstwa przeciwko mieniu oraz zdrowiu,

- oskarżony przedmiotowych czynów dopuszczał się z niskich pobudek ( uzyskanie pieniędzy na dalszą konsumpcję alkoholi), będąc w stanie po spożycie alkoholu.

W powyższych okolicznościach Sąd oskarżonemu T. B. (1) w pkt. I sentencji wyroku na mocy art. 14§1 k.k. w zw. z art. 280§1 k.k. wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności- w dolnych granicach zagrożenia, gdyż:

- działanie przestępcze oskarżonego zostało zakończone w fazie stadialnej usiłowania, bez osiągnięcia korzyści majątkowej,

- przemoc działania oskarżonego ograniczyła się jednynie do naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonego P. K. (1).

W pkt. II sentencji wyroku Sąd na mocy art. 280§1 k.k. oskarżonemu T. B. (1) również wymierzył karę jednostkową w dolnych granicach zagrożenia- 2 lat pozbawienia wolności.

Wymiar powyższej kary pozbawienia wolności uwarunkowany został:

-niskim natężeniem przemocy użytej przez oskarżonego wobec osoby pokrzywdzonego K. K. (1), aby przełamać jego opór,

- niewielką wartością uzyskanej korzyści z przestępstwa- 5 złotych.

W pkt. II sentencji wyroku Sąd na mocy art. 157§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. oskarżonemu T. B. (1) wymierzył karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przy zagrożeniu sankcji z art. 157§1 k.k. karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, wymierzona kara tym razem kształtuje się w średnich granicach zagrożenia karą.

Tym razem wymiar powyższej kary pozbawienia wolności podyktowany został:

- użyciem niebezpiecznego narzędzia w postaci noża oraz nagłością przestępczego działania,

- rozmiarami obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego P. K. (1),

- brakiem skruchy ze strony oskarżonego,

-działaniem oskarżonego w miejscu publicznym.

W pkt. IV sentencji wyroku oskarżonemu T. B. (1) na mocy art. 190§1 k.k. Sąd wymierzył karę 3 miesięcy pozbawienia wolności , gdyż:

- oskarżony w inkryminowanym czasie posiadał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem,

- groźby karalne nie zostały wypowiedziane bezpośrednio w obecności pokrzywdzonego P. K. (1).

Wszystkie cztery przestępstwa za, które oskarżonemu T. B. (1) wymierzono kary jednostkowe pozbawienia wolności pozostają w zbiegu realnym przestępstw o jakich mowa w art. 85 k.k. Na mocy art. 86§1 k.k. w pkt. V sentencji wyroku oskarżonemu orzeczono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Wymiar powyższej kary łącznej pozbawienia wolności został dokonany ze znaczną absorpcją kar jednostkowych z powodu:

- przestępstwa w pkt. II, III, IV sentencji wyroku zostały popełnione w bliskich odstępach czasu, łącznie w odstępie około 3 godzin czasu,

- przestępstwa w pkt. I, II sentencji wyroku są tożsame przedmiotowo- art.280§1 k.k.,

-przestępstwa w pkt. I, III, IV sentencji wyroku z kolei są tożsame podmiotowo z uwagi na osobę pokrzywdzonego P. K. (1).

Nie bez znaczenia dla wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności stanowi opinia o tymczasowo aresztowanym (k.150), z której wynika, iż oskarżony posiada dobrą opinię. Stąd wniosek, że izolacja oskarżonego od dotychczasowego otoczenia kształtuje oskarżonego we właściwym kierunku jego resocjalizacji.

W ocenie Sądu tak ukształtowana kara łączna pozbawienia wolności mieści się w dyrektywach wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Niewątpliwie można toczyć akademicki spór co do rzeczywistego wymiaru kary jaka oskarżonemu należałoby wymierzyć. W ocenie Sądu dla sprawy rzeczą najważniejszą jest, że po 4 uprzednich skazaniach, których efekt resocjalizacji był żaden, dyssocjalny oskarżony na pewien okres czasu został odizolowany od społeczeństwa. Z kolei obecna izolacja oskarżonego na wskutek tymczasowego aresztowania zdaje się przynosić pożądane efekty wychowawcze.

Na mocy ary. 63§1 k.k. oskarżonemu T. B. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności należało zaliczyć okres rzeczywistego pozbawienia wolności tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 28.01.2013r. do dnia wyrokowania- 06.06.2014 r.

Z kolei na mocy art.. 230§1 k.p.k należało zwrócić podmiotom uprawnionym dowody rzeczowe zbędne dla postępowania.

Oskarżony T. B. (1) jest bez majątku, a nadto nie posiada bieżących dochodów, więc na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. oraz w zw. z art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych należało zwolnić jego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty.