Sygn. akt VII P 2064/10

UZASADNIENIE

Po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa na rozprawie w dniu 7 grudnia 2011 r. powódka A. S. wystąpiła przeciwko pracodawcy (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. o zasądzenie na jej rzecz kwoty 60 000,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 61 i nast.).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. S. była zatrudniona u pozwanego w okresie od 1 września 2007 r. do 26 listopada 2010 r. na podstawie umowy na czas nieokreślony, na stanowisku (...)/ W. D. ( umowa o pracę, k. 11). Do zakresu obowiązków powódki należała obsługa klientów farmaceutycznych oraz pozyskiwanie nowych klientów dla pozwanego.

Wynagrodzenie brutto powódki liczone jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 20 000,00 zł ( zaświadczenie, k. 75).

Równolegle z zatrudnieniem u pozwanego, tj. od dnia 6 stycznia 2010 r. powódka prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. S. z siedzibą w Z., która to działalność została wpisana do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich jako praktyka lekarska ogólna ( zaświadczenia: k. 105, k. 106).

Z dniem 1 lipca 2010 r. działalność została zawieszona ( zaświadczenie, k. 19).

W okresie od 31 sierpnia 2009 r. do 16 kwietnia 2010 r. oraz od 10 stycznia 2011 r. do 24 czerwca 2011 r. powódka korzystała z urlopu wychowawczego, przy czym w ostatnim okresie w związku z opieką nad niepełnosprawnym dzieckiem ( wnioski o udzielenie urlopu wychowawczego – k. 14, 15; orzeczenie o niepełnosprawności - k. 15c część B a/o powódki).

Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w następujących okresach: 3 - 5 grudnia 2008 r., 17 grudnia 2008 r. - 14 stycznia 2009 r., 15 stycznia – 12 lutego 2009 r., 13 lutego – 13 marca 2009 r., 14 marca – 11 kwietnia 2009 r., 12 kwietnia – 3 maja 2009 r., 12 maja – 12 czerwca 2009 r., 15-30 czerwca 2009 r., 1-14 lipca 2009 r., 16 – 30 lipca 2009 r., 31 lipca – 14 sierpnia 2009 r., 15 – 29 sierpnia 2009 r., 19 – 30 kwietnia 2010 r., 4 – 14 maja 2010 r., 15 maja – 12 czerwca 2010 r., 13 czerwca – 11 lipca 2010 r., 12 lipca – 25 sierpnia 2010 r., 26 sierpnia – 17 września 2010 r., 20 – 30 września 2010 r., 1 – 12 października 2010 r., 13 – 31 października 2010 r., 1 – 21 listopada 2010 r. oraz 22 – 26 listopada 2010 r. ( zaświadczenia lekarskie – a/o powódki). Powódka przebywała długotrwale na zwolnieniach, głównie z powodu niezdolności do pracy, ale również ze względu na opiekę nad chorym dzieckiem ( zeznania świadka Ł. Ś., k. 146). Podczas nieobecności w pracy powódki nie zatrudniono nikogo na zastępstwo ( zeznania świadka P. D., k. 144).

Drogą mailową powódka informowała pozwanego każdorazowo o planowanej nieobecności w pracy, a następnie przesyłała zaświadczenia pocztą ( k. 20-34).

Powódka brała udział w szkoleniu w charakterze wykładowcy w dniach 10-11 kwietnia 2010 r., tj. w okresie kiedy nie przebywała na zwolnieniu lekarskim ( k. 176).

Zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy w okresach: od 20 do 30 września 2010 r. oraz od 1 do 10 października 2010 r. były wystawione przez powódkę, zaś pozostałe były wystawiane przez innych lekarzy. Powódka była upoważniona do wystawiania zaświadczeń lekarskich o czasowej niezdolności do pracy ( decyzja, k. 104).

Żadne z zaświadczeń nie zostało zakwestionowane przez ZUS, kontrole nie wykryły jakichkolwiek nieprawidłowości ( bezsporne)

Pozwany powziął informację o działalności gospodarczej powódki na przełomie października i listopada 2010 r. i rozpoczął wówczas weryfikację zwolnień lekarskich powódki pod kątem ustalenia czy w okresie niezdolności do pracy powódka świadczy usługi związane z zakresu medycyny estetycznej w ramach prowadzonej przez siebie działalności ( zeznania świadków: P. D. - k. 143, Ł. Ś. - k. 146; zeznania pozwanego – k. 259). Informację o tym, że powódka prowadzi działalność gospodarczą pozwany powziął ze strony internetowej www.holymed.pl, nie dysponował wówczas dowodami z ewidencji czy rejestru. Charakter świadczonych usług - kosmetyczne, pielęgnacyjne z dodatkiem usług medycznych czy paramedycznych - wynikał jednoznacznie ze strony oraz widniejących tam certyfikatów ( zeznania świadka P. D., k. 143-145).

Firma powódki ma domenę www.holymed.com.pl, zaś domena wskazana przez pozwanego należy do firmy (...) – siostry powódki ( oświadczenie – k. 204; zeznania powódki, k. 259).

W dniu 5 listopada 2010 r. pracodawca rozwiązał umowę o pracę z powódką bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. pracodawca wskazał „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na wprowadzeniu pracodawcy w błąd odnośnie niezdolności do pracy z powodu choroby, a także nieusprawiedliwionego niestawiennictwa w miejscu pracy” ( k. 18). W uzasadnieniu pracodawca zarzucił powódce, iż z powziętych przez niego informacji wynika, że w okresie wskazywanej niezdolności do pracy powódka prowadziła osobiście działalność gospodarczą, co pozostaje w oczywistej sprzeczności ze zgłaszaną pracodawcy niezdolnością do wykonywania umówionej pracy.

W oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia pracodawca nie sprecyzował, o jakie konkretnie daty niezdolności chodzi ( bezsporne) Jednocześnie pozwany nie wskazał konkretnych dat, w których nieobecność powódki z powodu niezdolności do pracy pokrywałaby się ze szkoleniami czy innymi czynnościami związanymi z działalnością prowadzoną przez powódkę ( bezsporne)

Ze strony pracodawcy nikt nie kontaktował się z powódką, aby wyjaśnić przyczyny nieobecności w pracy ( zeznania powódki, k. 259).

Na skutek pisma pracodawcy z dnia 10 listopada 2010 r., w którym pozwany poinformował ZUS o wstrzymaniu wypłaty świadczenia z tytułu zasiłku opiekuńczego oraz zasiłku chorobowego za miesiąc październik 2010 r. wskazując na okoliczność, iż zaświadczenie o niezdolności do pracy z powodu opieki nad chorym dzieckiem zostało wystawione przez powódkę, będącą jednocześnie osobą uprawnioną do w/w świadczenia (k. 114), decyzją z dnia 21 października 2011 r., znak: 550000/6003/22/13/2011/ZAS organ rentowy odmówił powódce prawa do zasiłku opiekuńczego za okresy: 20-30 września 2010 r., 1-12 października 2010 r., 6-17 grudnia 2010 r. 20-31 grudnia 2010 r., 3-7 stycznia 2011 r., 10-14 stycznia 2011 r., 17-21 stycznia 2011 r. oraz 24-31 stycznia 2011 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia z funduszu chorobowego za w/w okresy.

Wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2012 r. Sąd Rejowy dla m. st. W. w W. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt VII U 8/12 zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z dnia 21 października 2011 r. i przyznał ubezpieczonej prawo do zasiłku opiekuńczego za okresy od 20 września 2010 r. do 30 września 2010 r. oraz od 1 października 2010 r. do 12 października 2010 r. i stwierdził, że ubezpieczona nie jest zobowiązana do zwrotu pobranego zasiłku opiekuńczego z funduszu chorobowego (k. 251).

Po rozwiązaniu umowy z powódką nie zatrudniono nowego pracownika do działu WH, a obowiązki powódki przejęła H. B.. Wcześniej w dziale były trzy osoby – wówczas dział był nastawiony na rozwój, a obecnie na obsługę klientów, osoby tam pracujące odeszły z własnej inicjatywy. Rotacja pracowników działu WH odbywała się zarówno, gdy powódka była aktywna zawodowo, jak i podczas jej nieobecności z powodu zwolnień lekarskich ( zeznania świadków: P. D. - k. 144, Ł. Ś. - k. 146).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację, w tym akta osobowe powódki oraz zestawienie zwolnień lekarskich powódki, a także odpis wyroku VII U 8/12 potraktowany jako notorium urzędowe.

Sąd dał wiarę złożonym do akt dokumentom, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budziła wątpliwości w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Ustalenia poczynione w niniejszej sprawie opierają się również na osobowych źródłach dowodowych, tj. zeznaniach świadków: P. D. ( k. 143-145), Ł. Ś. ( k. 146-149) złożonych na okoliczność rzeczywistości przyczyny wskazanej w piśmie o rozwiązaniu umowy, ustalenie czy dział, w którym pracowała powódka został zlikwidowany i kiedy oraz na okoliczność prowadzenia przez powódkę działającą pod firmą (...) szkoleń Akademii (...) organizowanych przez Spółkę Ośrodek (...) Sp. z o.o. w W. w terminach, w których powódka zgłaszała swoją niezdolność do pracy; Ł. S. ( k. 218-220) zeznającego na okoliczność uzyskania informacji o naruszeniu obowiązków pracowniczych przez powódkę oraz rzeczywistości przyczyny wskazanej w piśmie o rozwiązaniu umowy.

Sąd dopuścił również dowód z zeznań stron.

Oceniając autentyczność zeznań świadków Sąd dał im wiarę co do daty powzięcia przez pozwanego wiadomości o prowadzonej przez powódkę działalności gospodarczej oraz sposobie powzięcia wiedzy w tym zakresie. Wątpliwości świadka D. co do możliwości wystawiania zaświadczeń lekarskich przez powódkę stanowią jedynie subiektywną ocenę świadka, sama zaś praktyka nie jest zakazana przez obowiązujące przepisy. Podobnie twierdzenia świadków D. i Ś. jakoby terminy szkoleń, w których miała uczestniczyć powódka pokrywają się z terminami zwolnień lekarskich nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zrzutach ze strony internetowej wskazanej przez pozwanego, na której daty zdobycia certyfikatów przez powódkę są niewidoczne i w zasadzie uniemożliwiają ich weryfikację pod kątem tożsamości z datami niezdolności powódki do pracy. Ponadto świadek D. nie jest również pewien czy w chwili, gdy oglądał certyfikaty widniały na nich konkretne daty, nie jest również pewien czy z treści certyfikatów wynikało, że powódka nie tylko uczestniczyła w szkoleniach, ale również je prowadziła. Świadek Ł. Ś. w sposób wyczerpujący przybliżył zakres zadań realizowanych przez powódkę, specyfikę pracy w dziale WH, jak i okoliczności rotacji pracowników zarówno w czasie obecności powódki w pracy, jak i w okresie przebywania przez nią na zwolnieniu lekarskim, jednakże jego zeznania odnośnie konkretnych czynności wykonywanych w związku z prowadzoną przez powódkę działalnością (prowadzenie szkoleń, przygotowywanie prezentacji, wykonywanie zabiegów medycznych) w okresie niezdolności powódki do pracy z powodu choroby nie zostały potwierdzone jakimikolwiek dokumentami czy choćby zrzutami ze stron internetowych, na których widniałyby daty szkoleń z udziałem powódki.

Z zeznań świadka Ł. S. wynika, iż powódka uczestniczyła w szkoleniu zorganizowanym w dniu 10 kwietnia 2010 r. (sobota) dla firmy (...), której był pracownikiem. Świadek wyraził pewność co do prowadzenia szkolenia przez powódkę w w/w dacie z uwagi na skojarzenia z katastrofą smoleńską, nie potrafił jednak wskazać innych dat, w których powódka prowadziłaby zajęcia zasłaniając się okolicznością, iż moduły zajęć były mieszane i prowadzący często się zmieniali.

Zeznania powódki zasługują na wiarę jako spójne, logiczne i korespondujące z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. W szczególności powódka w sposób wyczerpujący wyjaśniła okoliczności usprawiedliwiania swojej nieobecności w pracy, nie potrafiła jedynie sprecyzować dat, w których brała udział w szkoleniach.

W ocenie Sądu twierdzenie pozwanego co do tożsamości dat nieobecności powódki w pracy i uczestnictwem w szkoleniach w ramach prowadzonej przez nią działalności nie znajdują potwierdzenia w materiale zgromadzonym w toku postępowania. W szczególności pozwany nie przedłożył skanów czy zrzutów ze strony internetowej potwierdzających okoliczność, że powódka w okresie wykazywanej przez nią niezdolności do pracy prowadziła osobiście działalność gospodarczą pod firmą (...). Jednocześnie pozwany przyznał, że nie było podstaw do kwestionowania zaświadczeń lekarskich przedkładanych przez powódkę, zwłaszcza że również kontrole przeprowadzone przez ZUS nie wykazały żadnych nieprawidłowości w tym zakresie. Zdaniem Sądu fakt zarejestrowania działalności nie jest tożsamy z wykazaniem przez pozwanego, iż w okresie zwolnień lekarskich na sobie czy dziecko powódka wykonywała osobiście działalność gospodarczą, tym bardziej, że z treści oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie wynika, w które dni powódka jednocześnie będąc chora prowadziła działalność i jaką działalność (konkretnie jakie usługi dla jakiego pacjenta).

Jednocześnie Sąd oddalił wniosek dowodowy dotyczący zapytania do (...) jako niemożliwy do wykonania po wyczerpaniu środków prawnych (kara finansowa), którymi dysponował Sąd.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Roszczenie powódki A. S. jest zasadne.

W okolicznościach niniejszej sprawy pracodawca rozwiązał z powódką umowę w trybie art. 52§1 kp wskazując na „ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na wprowadzeniu pracodawcy w błąd odnośnie niezdolności do pracy z powodu choroby, a także nieusprawiedliwionego niestawiennictwa w miejscu pracy”.

W myśl art. 52§2 kp rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Z przepisu art. 52§1 pkt 1 kp wynika wprost - co znajduje potwierdzenie w ustalonym orzecznictwie sądowym - że są dwie przesłanki dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę: naruszenie podstawowego obowiązku i powaga tego naruszenia, rozumiana jako znaczny stopień winy pracownika. Podstawowe obowiązki pracownicze i ciężkie ich naruszenie to kategorie prawne, które mogą być dookreślone tylko z uwzględnieniem okoliczności każdego indywidualnego przypadku. Ustawodawca nie wprowadza zatem żadnych dodatkowych przesłanek merytorycznych dopuszczalności rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia poza tym, by obowiązek, któremu uchybił pracownik należał do podstawowych i żeby pracownik naruszył go w sposób ciężki, a więc co najmniej wskutek rażącego niedbalstwa.

W uzasadnieniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 52 kp pozwany zarzucił powódce, iż z powziętych przez niego informacji wynika, że w okresie wskazywanej niezdolności do pracy powódka prowadziła osobiście działalność gospodarczą, co pozostaje w oczywistej sprzeczności ze zgłaszaną pracodawcy niezdolnością do wykonywania umówionej pracy. Sama zaś treść oświadczenia o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę została sformułowana nieprawidłowo z uwagi na brak wskazania przez pozwanego konkretnych dat (okresów), w których to powódka miała dopuścić się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych poprzez wprowadzenie pracodawcy w błąd w zakresie niezdolności do pracy z powodu choroby. Tym samym z uwagi na brak konkretyzacji czasowej, za całkowicie chybiony należy uznać zarzut pozwanego co do nieusprawiedliwionej nieobecności powódki w pracy.

Poza sporem pozostaje, iż od końca 2008 r. powódka stosunkowo często była nieobecna z powodu niezdolności do pracy, w tym w okresach: od 31 sierpnia 2009 r. do 16 kwietnia 2010 r. oraz od 10 stycznia 2011 r. do 24 czerwca 2011 r. na urlopie wychowawczym. Każdorazowa nieobecność powódki była usprawiedliwiona ważnym orzeczeniem lekarskim o czasowej niezdolności do pracy wystawionym przez uprawnionego do orzekania o czasowej niezdolności lekarza na druku (...). Powódka każdorazowo informowała pracodawcę o nieobecności w pracy z powodu choroby (najczęściej drogą mailową), a następnie przesyłała stosowne zaświadczenia pocztą. Zaświadczenia przedkładane przez powódkę były wystawiane przez lekarzy różnych specjalizacji, dwukrotnie robiła to sama powódka. Praktyka ta budziła zdecydowany sprzeciw pozwanego pracodawcy.

Jednakże obowiązujące przepisy - Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich - w jakikolwiek sposób nie ograniczają prawa lekarza do wystawienia zwolnienia - zaświadczenia lekarskiego (...) na siebie bądź na członka najbliższej rodziny. Przywołane rozporządzenie wskazuje jedynie, iż wystawienie zwolnienia może nastąpić wyłącznie po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia chorego członka rodziny. Na gruncie obowiązujących przepisów ustawodawca nie wprowadził rozróżnienia w zakresie wystawiania przedmiotowego zaświadczenia czy to samemu lekarzowi czy członkowi jego rodziny wskazując jednocześnie, że zaświadczenie lekarskie jest nieważne tylko wówczas, gdy druk jest sfałszowany lub niezgodny z prawdą, tj. w okresie stwierdzonej niezdolności chory faktycznie mógł pracować. O ile więc takie rozwiązanie może budzić wątpliwości natury etycznej, brak odpowiedniej regulacji zakazującej tego rodzaju praktyk wskazuje na ich dopuszczalność. Również kontrole przeprowadzane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie wykazały jakichkolwiek nieprawidłowości w tym zakresie.

Pozwany podnosił również, iż okresy zwolnień lekarskich z powodu niezdolności powódki do pracy pokrywają się z datami uczestnictwa powódki w szkoleniach. Jednakże twierdzenia te nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym – w szczególności daty na przedłożonych przez pozwanego wydrukach certyfikatów potwierdzających udział powódki w szkoleniach nie są widoczne, a tym samym nie istnieją podstawy ażeby uznać, iż pokrywają się one z datami zwolnień lekarskich powódki. W zasadzie pozwany zdołał dowieść jedynie, że powódka uczestniczyła w szkoleniu w dniach 10-11 kwietnia 2010 r., aczkolwiek w tym okresie powódka nie korzystała ze zwolnienia lekarskiego, stąd tez okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Również twierdzenia pozwanego jakoby strona internetowa praktyki lekarskiej powódki uległa modyfikacji po wręczeniu jej oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy nie została poparta żadnymi dowodami. Nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że taka sytuacja miała miejsce pozwany powinien był zabezpieczyć się dowodowo, czego w żaden sposób nie uczynił. W szczególności pozwany nie przedłożył jakichkolwiek skanów bądź zrzutów ze strony internetowej potwierdzających usunięcie przez powódkę stosownych certyfikatów noszących daty tożsame z okresami jej nieobecności w pracy z powodu choroby. Jednocześnie powódka dowiodła, iż domena, z której pozwany powziął wiadomość o prowadzonej przez nią działalności nie należy do firmy powódki, zaś jej właścicielem jest Centrum (...) należące do siostry powódki, co pozwany powinien był ustalić przed podjęciem decyzji o rozwiązaniu z powódką umowy w trybie nadzwyczajnym, jakim jest tryb dyscyplinarny.

Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 kp jest szczególnym trybem rozwiązania stosunku pracy. Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kp jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie ( wyrok z dnia 21 września 2005 r. Sąd Najwyższy II PK 305/04, M.P.Pr.-wkł. 2005/12/16, Pr.Pracy 2005/10/34).

Reasumując, w niniejszej sprawie pozwany nie udowodnił dochowania warunków określonych w art. 52§1 kp, a przyczyna wskazana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę datowanym na dzień 5 listopada 2010 r. pozbawione jest konkretności i precyzyjności.

Niepodanie przyczyny lub niewłaściwe jej podanie stanowi naruszenie prawa i uprawnia pracownika do dochodzenia roszczeń z art. 45§1 kp, zgodnie z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 listopada 2008 r. ( sygn. akt I PK 81/08, M. P. Pr. (...)) celem regulacji zawartej w art. 30§4 KP jest umożliwienie pracownikowi obrony przed wypowiedzeniem umowy o pracę, a zatem ujęcie przyczyn wypowiedzenia powinno być na tyle konkretne i precyzyjne, aby umożliwiało pracownikowi rzeczową obronę w razie ewentualnego procesu. W konsekwencji pracodawca nie wywiązuje się z obowiązku wynikającego z art. 30§4 kp wówczas, gdy albo w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia, albo kiedy wskazanie przyczyny jest pozorne w tym znaczeniu, że jest ona niedostatecznie jasna, konkretna, a w rezultacie niezrozumiała dla pracownika.

W ocenie Sądu niewskazanie przez pozwanego konkretnych dat czy też okresów niezdolności do pracy, w których powódka miała dopuścić się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na wprowadzeniu pracodawcy w błąd odnośnie niezdolności do pracy z powodu choroby, a także nieusprawiedliwionego niestawiennictwa w miejscu pracy stanowi naruszenie prawa i czyni roszczenie powódki zasadnym. W toku procesu pozwany także nie wykazał, że wskazana przyczyna faktycznie zaistniała, gdyż nie wiadomo, w jakich dniach powódka miała udzielać pomocy medycznej czy świadczyć usługi medycyny estetycznej i na czyja rzecz.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Art. 98§3 kpc w zw. z art. 99 kpc stanowi, iż do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (radcę prawnego) zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Powódka była reprezentowana przez ustanowionego z wyboru profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ponosząc koszt wynagrodzenia pełnomocnika, oraz wniósł o zasądzenie od pozwanego na swą rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie §11 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349).

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 ze zm.), Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3 000,00 zł (pkt 2 wyroku) tytułem zwrotu uiszczonej opłaty stosunkowej od pozwu.

Art. 477 2 §1 zd. 1 kpc stanowi, iż zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Zgodnie z treścią powyższego przepisu, Sąd nadał wyrokowi w punkcie 3 rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie do kwoty 20.000,00 zł stanowiącej równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki, zgodnie ze złożonym przez pozwanego pracodawcę zaświadczeniem o wysokości wynagrodzenia powódki.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.