Sygn. akt XVI GC 2165/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 sierpnia 2013 r. (data stempla pocztowego k. 53v) powód Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w m.st. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej (...) w m.st. (...) Sp. z o.o.) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej: (...) Sp. z o.o.) kwoty 5.855,54 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

Podstawę powództwa stanowiło żądanie należności z tytułu zawartej pomiędzy poprzednikiem prawnym powodowej spółki – Przedsiębiorstwem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej: Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o.) umowy o roboty budowlane w postaci wykonania kompleksowej instalacji centralnego ogrzewania oraz kompletnego węzła cieplnego w inwestycji (...) położonej w W.. Powód podał, że należność dochodzona pozwem wynikała z niezapłaconej faktury VAT nr (...). Pomimo wezwań do zapłaty pozwana spółka nie uregulowała należności w całości (pozew k. 2-3).

W dniu 12 września 2013 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt XVI GNc 4982/13, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu ( nakaz zapłaty k. 63).

Na skutek sprzeciwu pozwanego z dnia 10 października 2013 r. (data stempla pocztowego k. 81v) nakaz utracił moc. Strona pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości i wniosła o skierowanie sprawy do mediacji. Pozwany w uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że w konsekwencji bezpodstawnego odstąpienia od umowy z pozwanym przez jeden z podmiotów, dla którego pozwany świadczył usługi, pozwany wstrzymał wypłaty wynagrodzenia za wykonane usługi. Ponadto pozwany twierdził, że wobec naliczenia bezzasadnych kar umownych stracił czasowo płynność finansową, co skutkowało zajęciem rachunków bankowych pozwanego, w tym na wniosek powoda z tytułu zabezpieczenia dochodzonych roszczeń. Pozwany podniósł, iż pomimo trudnej sytuacji pozyskuje kontrahentów, wykonuje zlecone prace oraz uzyskuje należne wynagrodzenie. Pozwany twierdził, że skierowanie sprawy do mediacji i zawarcie z powodem porozumienia w sprawie spłaty zaległości umożliwi najszybsze uzyskanie przez powoda zapłaty, aniżeli w drodze postępowania egzekucyjnego. Dodał również, że wobec nieskierowania sprawy do mediacji widzi możliwość ugodowego zakończenia sporu na zasadach ustalonych z powodem (sprzeciw k. 70-71v).

W odpowiedzi na zarządzenie Sądu z dnia 31 stycznia 2014 r. pozwany w piśmie procesowym z dnia 24 lutego 2014 r. (data stempla pocztowego k. 91v) wyraził zgodę na mediację (zarządzenie k. 82, pismo procesowe k. 90).

Pismem wniesionym w dniu 26 lutego 2014 r. (data stempla pocztowego k..96v) powód nie wyraził zgody na przeprowadzenia mediacji, wskazując, że pozwany miał możliwość zwrócenia się do powodowej spółki przed wytoczeniem powództwa o polubowne rozstrzygnięcie sporu bądź spłaty należności w częściach. Dodatkowo, powód wskazał, że pozwany pomimo deklaracji dobrowolnej spłaty nie dokonał żadnej wpłaty od daty wydania nakazu zapłaty (odpowiedź na sprzeciw k. 92-93).

Na rozprawie w dniu 10 września 2014 r. poprzedzającej wydanie wyroku w imieniu stron prawidłowo zawiadomionych nikt się nie stawił (protokół k. 103).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej przez strony działalności gospodarczej w dniu 2 grudnia 2009 r. (...) Sp. z o.o. w W. jako zamawiający oraz Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w W. jako wykonawca zawarły umowę nr (...) wykonania robót budowlanych w budynku mieszkalnych przy ul. (...) w W. polegających na wykonaniu kompletnej instalacji centralnego ogrzewania, w skład której weszły:

a)  wykonanie pionów instalacyjnych CO,

b)  wykonanie poziomej instalacji CO,

c)  wykonanie instalacji podposadzkowej CO,

d)  montaż grzejników formy JAGA i armatury grzejnikowej,

e)  próby i uruchomienie instalacji CO,

f)  izolacja wykonanej instalacji CO,

g)  wykonanie dokumentacji powykonawczej (projekt powykonawczy, atesty, dopuszczenia, deklaracje zgodności),

oraz kompletnego węzła cieplnego poprzez:

a)  montaż rurociągów, urządzeń i automatyki,

b)  malowanie rur i izolację,

c)  wykonanie i podłączenie instalacji elektrycznej,

d)  uruchomienie węzła cieplnego,

e)  wykonanie projektu kompletnego węzła cieplnego z instalacjami elektrycznymi automatyką.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozliczenia finansowe pomiędzy stronami miały się dobywać poprzez na podstawie faktur VAT wystawionych przez wykonawcę na podstawie protokołów odbioru spisanych przez zamawiającego i wykonawcę potwierdzonych przez Inspektora Nadzoru. Faktura VAT zgodnie z postanowieniami umownymi miała być wystawiana przez wykonawcę raz w miesięcu po otrzymaniu podpisanego przez zamawiającego protokołu odbioru.

Art. 17 ust. 6 nakładał na zamawiającego obowiązek zapłaty faktury w terminie 14 dni od daty prawidłowo złożonej faktury. Dzień zapłaty został oznaczony jako dzień obciążenia rachunku zamawiającego.

Wartość robót została oszacowana na kwotę 690 000 zł netto (art. 4 ust. 1). W dniu 1 kwietnia 2010 r. strony zawarły aneks do umowy nr (...) na mocy którego zmianie uległo wynagrodzenie za wykonanie robót na kwotę 665 000 zł netto (§1) . Zmianie uległ również termin zakończenia robót tj. do 31 lipca 2010 r.

Dowód: okoliczności bezsporne, umowa nr (...) wraz z załącznikami k. 11-33, aneks nr (...) do umowy nr (...) k. 34-35, odpis z (...) Sp. z o.o. k. 36-39v, odpis z (...) w m.st. (...) Sp. z o.o. k. 8-10.

Zgodnie z § 2 aneksu nr (...) do umowy nr (...) roboty miały zakończyć się w dniu 31 lipca 2010 r. W dniu 31 lipca 2010 r. strony podpisały protokół odbioru wykonanych robót w okresie od dnia 1 lipca 2010 r. do 31 lipca 2010 r. w zakresie wykonania węzła cieplnego i instalacji centralnego ogrzewania. Jakoś wykonanych robót została oceniona przez (...) Sp. z o.o. w W. jako dobra.

Dowód : protokół odbioru wykonanych robót k. 40-40v.

W dniu 9 sierpnia 2010 r. za wykonanie robót w zakresie wykonania węzła cieplnego i instalacji centralnego ogrzewania Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. wystawiło fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 235.400,00 zł brutto z czternastodniowym terminem płatności.

Dowód faktura VAT nr (...) k. 41.

(...) Sp. z o.o. w W. dokonała wpłaty w wysokości 229.544,46 zł z tytułu faktury VAT nr (...) . Pozostało do zapłaty 5.855,54 zł.

Dowód : potwierdzenia wpłat k. 42-51.

Na mocy Uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (...) w m.st. (...) Sp. z o.o. z dnia 15 kwietnia 2011 r. nastapiło połączenie (...) w m.st. (...) Sp. z o.o. z Przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. w drodze przeniesienia całego majątku spółki Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. na spółkę (...) w m.st. (...) Sp. z o.o.

Dowód : Odpis z (...) w m.st. (...) Sp. z o.o. k. 8-10.

Wobec nieuregulowania pozostałej należności wynikającej z faktury VAT nr (...) Miejskie Przedsiębiorstwo (...) w m.st. (...) Sp. z o.o. wezwało do zapłaty (...) Sp. z o.o. do kwoty 5.855,54 zł w terminie trzech dni od otrzymania wezwania.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 10 października 2012 k. 52, potwierdzenie nadania k. 52.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Dokumenty, w zasadzie w większości stanowiły kserokopie dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c., Sąd włączył je do materiału dowodowego traktując w oparciu o przepis art. 308 k.p.c. jako dowód z wizerunku dokumentów odwzorowujących oryginał. Strony nie kwestionowały zgodności pozostałych kserokopii z oryginalnymi dokumentami. Stosownie więc do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na wskazanym powyżej materiale dowodowym, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Zebrany materiał dowodowy jest spójny i w sposób logiczny pozwolił Sądowi na dokonanie ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, roszczenie strony powodowej jawi się jako całkowicie zasadne.

W niniejszej sprawie powód dochodził roszczenia z tytułu wykonania robót budowlanych na rzecz pozwanego. Dochodzone przez powoda roszczenie wynika z faktury VAT nr (...), która obejmowała należności wynikające z wykonania kompleksowej instalacji centralnego ogrzewania oraz kompletnego węzła cieplnego na podstawie umowy nr (...) zawartej w dniu 2 grudnia 2009 r. pomiędzy stronami niniejszego postępowania, zmienionej aneksem do umowy z dnia 1 kwietnia 2010 r.

Na wstępie podkreślić należy, iż w każdej sprawie cywilnej, w tym również i gospodarczej, podstawową zasadą odnoszącą się do roli stron w procesie jest zasada wynikająca wprost z art. 6 k.c. oznaczająca, iż na każdej ze stron procesu spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Innymi słowy, ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne), uzasadniające to żądanie. Jednocześnie, działanie Sądu z urzędu nie może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron, tj. art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP (wyrok SN z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/2000, OSP 2001/7-8 poz. 116).

W pierwszej kolejności należy rozważyć charakter stosunku prawnego łączącego strony, będącego podstawą przedmiotowego powództwa. Strony procesu łączyła umowa nr (...) o wykonanie robót budowlanych. Zgodnie z treścią art. 647 k.c. przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Należy podnieść, iż nie był między stronami sporny fakt zawarcia umowy o roboty budowlane, a także okoliczność wykonania i odbioru przedmiotu umowy. Pozwany nie kwestionował, że powód wykonał roboty budowlane ujęte w spornej fakturze VAT, a będące przedmiotem niniejszego postępowania. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł jedynie, iż utracił czasowo płynność finansową, co wpłynęło na brak możliwości zaspokojenia roszczeń powoda oraz wniósł o skierowanie sprawy do mediacji, argumentując, iż mediacja oraz zawarcie porozumienia pomiędzy stronami umożliwi szybsze odzyskanie przez powoda należności dochodzonej w niniejszym postępowaniu niż w drodze postępowania egzekucyjnego.

Zatem jedyną kwestią sporną pomiędzy stronami było to, czy trudna sytuacja finansowa pozwanego związana z prowadzeniem działalności gospodarczej powinna mieć wpływ na wynik niniejszego postępowania. W tym zakresie z całą stanowczością należy stwierdzić, że sytuacja materialna dłużnika nie zwalnia go od obowiązku regulowania obciążających go zobowiązań, w szczególności w przypadku, gdy dłużnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą jest profesjonalistą, a zobowiązania przyjął na siebie sam w wyniku zawarcia umowy wzajemnej, a jego wierzyciel spełnił uprzednio swoje zobowiązanie.

Pomimo obowiązku przewidzianego powołanym przepisem art. 6 k.c. pozwany nie wykazał okoliczności, które podniósł w sprzeciwie, które z racji swej merytorycznej zawartości nie mogły stanowić podstawy oddalenia powództwa, a ewentualnie mogłyby jedynie stanowić podstawę rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 kpc. Pozwany twierdził, iż nie wykonał ciążącego na nim zobowiązania w związku z czasowym brakiem płynności finansowej. Podniósł, iż nie jest w stanie zaspokoić świadczenia powoda natychmiast, wobec czego zaproponował skierowanie sprawy do mediacji. Odnosząc się do powyższych twierdzeń pozwanego Sąd wziął pod uwagę, iż pozwany w niniejszej sprawie zachował bierność pod względem inicjatywy dowodowej. Ograniczył się jedynie do gołosłownych stwierdzeń. Bezspornym jest, iż pozwany nie wykazał niekorzystnej sytuacji finansowej spółki. Nie przedłożył żadnych dokumentów obrazujących aktualną sytuację finansową, chociażby wyciągu z rachunków bankowych spółki i raportów kasowych za ostatni okres. Ponadto, pozwany nie ustosunkował się do wniosków, twierdzeń i zarzutów powoda wskazanych w piśmie procesowym powoda z dnia 25 lutego 2014 r. (k.92-93). Nie stawił się również na rozprawie w dniu 10 września 2014 r. zatem Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 320 kpc.

Pokreślenia wymaga również okoliczność, iż powód w piśmie procesowym z dnia 25 lutego 2014 r. nie wyraził zgody na skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego. Należy wskazać, że pozwany deklarował wprawdzie chęć dobrowolnej spłaty kwoty dochodzonej w niniejszym postępowaniu, jednakże nie podjął żadnych działań zmierzających do zaspokojenia roszczenia powoda. Sąd zważył także, iż należność dochodzona w niniejszym postępowaniu wynika z faktury wystawionej w dniu 9 sierpnia 2010 r., zatem pozwany miał możliwość polubownego rozstrzygnięcia sporu bądź tez ustalenia z powodem spłaty należności stosownie do swoich możliwości finansowych przed wniesieniem powództwa. Należy podnieść także, że powód wykazał dokumentami, iż wzywał pozwanego do uregulowania zadłużenia Niewątpliwie, zwłoka w spełnieniu świadczenia przez pozwanego niekorzystnie wpływa na działalność gospodarczą strony powodowej. Ponadto, nie może ujść uwadze, że pozwany dokonał ostatniej wpłaty w dniu 8 września 2012 r., zatem okres, w którym pozwany uchyla się od ciążących na nim obowiązków trwa około dwóch lat. Pozwany nie zasygnalizował wierzycielowi swojej trudnej sytuacji finansowej, wskazał tylko, że problem z uregulowaniem należności wiąże się z odstąpieniem od umowy jednego z kontrahentów, co skutkowało wstrzymaniem wypłaty wynagrodzeń, naliczeniem kar umownych oraz zajęciem rachunków bankowych pozwanego. Powyższe twierdzenia pozwanego również były gołosłowne i nie znalazły odzwierciedlenia w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Roszczenia dochodzone pozwem zasługiwały, więc na uwzględnienie tak, co do zasady jak i wysokości. Powód w sprawie niniejszej zdołał ponad wszelką wątpliwość udowodnić swoje roszczenie. Wykazał, iż strony łączyła umowa o roboty budowlane nr 01/12/2009 zawarta w dniu 2 grudnia 2009 r. Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza także, że prace, których dotyczyła sporna faktura VAT nr (...) zostały przez powoda wykonane w całości i co więcej faktycznie odebrane na dowód, czego powód przedłożył protokół odbioru wykonanych robót (k.40). Pozwany nie kwestionował jakości wykonanych robót. Zgodnie z protokołem odbioru robót jakość wykonania węzła cieplnego i instalacji centralnego ogrzewania została oceniona jako dobra. Powód wykazał również wysokość dochodzonego roszczenia treścią pisemnej umowy, a także przedstawił dokument w postaci faktury VAT nr (...). Należy wskazać, że oczywistym jest, iż faktury nie są źródłem stosunku cywilnoprawnego, ale skoro strona powodowa na wystawionej fakturze wpisuje tytuł zapłaty, to Sąd władny jest przyjąć, że wskazana w fakturze podstawa żądania zapłaty odpowiada rzeczywistości (wyrok SN z dnia 6.06.2001 r. V CKN 291/00, Lex nr 53120), tym bardziej, że kwota na fakturze odpowiada treści pisemnej umowy wiążącej strony.

Ponadto, Sąd wziął pod uwagę, że pozwany nie zakwestionował również prawidłowości wystawionych przez powoda faktur .

Pozwany nie wykazał, aby zachodziła jakakolwiek okoliczność, podważająca zasadność żądania powoda. Wobec braku innych zarzutów po stronie pozwanej, mając na względzie całokształt materiału dowodowego należało uznać, iż na podstawie umowy o roboty budowlane z dnia 2 grudnia 2009 r. powód wykonał na rzecz pozwanego roboty budowlane w zakresie wykonania węzła cieplnego i instalacji centralnego ogrzewania, zatem pozwany zobowiązany jest do zapłaty umówionego wynagrodzenia, które również należało uznać za uzgodnione w wysokości i terminie oznaczonym w fakturze VAT.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że roszczenie powoda oparte zarówno na podstawie faktycznej jak i prawnej zasługuje na uwzględnienie i tym samym zasądził od pozwanego (...) Sp. z o.o. kwotę 5.855,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 sierpnia 2010 r. do dnia zapłaty.

Analizując z kolei żądanie pozwu w zakresie odsetek należy zaznaczyć, iż kwestię tę reguluje art. 481 § 1 i § 2 k.c., przy czym w razie gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Termin wymagalności dochodzonych w niniejszej sprawie roszczeń określony został w treści faktury VAT i nie był przedmiotem sporu pomiędzy stronami. Wobec tego, iż strony w umowie nie ustaliły stopy odsetek – powodowi należały się odsetki w wysokości ustawowej. W związku z tym odsetki zostały zasądzone od następnego dnia po dniu oznaczonym w fakturze VAT jako termin zapłaty tj. od dnia 24 sierpnia 2010 r.

Wobec okoliczności, że powód wygrał proces w całości zastosowanie znajduje – w zakresie kosztów procesu – art. 98 k.p.c., z którego to wynika, że strona przegrywająca sprawę w całości obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Zwrot tych kosztów przysługuje powodowi albowiem jego pełnomocnik procesowy będący radcą prawnym zgłosił żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.). Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w przedmiotowym postępowaniu należna opłata od pozwu, opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda będącego radcą prawnym. Należna opłata od pozwu to 250,00 zł, zaś koszt wynagrodzenia pełnomocnika procesowego powoda będącego radcą prawnym ustalono na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 490 tj). Zgodnie z tym przepisem stawka wynagrodzenia radcy prawnego wynosi 1200,00 zł. Do kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony zalicza się również opłatę skarbową w kwocie 17,00 zł uiszczoną od dokumentu pełnomocnictwa, co zostało potwierdzone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r., III CZP 2/03, OSNC 2003/12/161.

Łącznie powód poniósł niezbędne koszty procesu (w rozumieniu art. 98 k.p.c.) w wysokości 1.467,00 zł i taką kwotę z tego tytułu pozwana obowiązana jest jej zwrócić, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

Z powyższych względów i na mocy powołanych przepisów prawa należało orzec, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.