Sygn. akt IC 425/13

Dnia 5 sierpnia 2014r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Sokółce, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Mariusz Łapiński

Protokolant: Sylwia Kudaszewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2014r.

na rozprawie

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko M. B. (1), B. B., G. B. i K. B.

o eksmisję i zapłatę

1.  uchyla wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w S.wydany dnia 24 stycznia 2014 roku w sprawie IC (...);

2.  nakazuje pozwanym M. B. (1), B. B., G. B. i K. B. aby opróżnili z rzeczy własnych i wydali T. B. zajmowany lokal mieszkalny w budynku nr (...) w miejscowości W., posadowionym na nieruchomości gruntowej oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) położonej w obrębie (...) S., jednostka ewidencyjna S. - obszar wiejski.

3.  przyznaje pozwanym M. B. (1), B. B., G. B. i K. B. prawo do lokalu socjalnego, które zapewni im Gmina S..

4.  wstrzymuje wykonanie wyroku w punkcie 2 do chwili złożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

5.  Oddala powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 9000 złotych.

6.  przyznaje adw. A. G., tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w S.) kwotę 1623,60 złotych w tym kwotę 303,60 złotych tytułem podatku VAT;

7.  przyznaje adw. M. B. (2), tytułem kosztów zastępstwa procesowego z urzędu ze Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w S.) kwotę 1623,60 złotych w tym kwotę 303,60 złotych tytułem podatku VAT;

8.  nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 425/13

UZASADNIENIE

Powódka T. B. pozwem z dnia 6 listopada 2013 roku wniosła o nakazanie pozwanym małżonkom M. i B. B., a także osobom z nimi zamieszkującym, opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego położonego w budynku mieszkalnym oznaczonym nr (...) w W. oraz o zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych. W piśmie z dnia 29 listopada 2013 roku powódka rozszerzyła powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanych kwot po 250 zł miesięcznie od grudnia 2010 roku. W uzasadnieniu żądania wskazała, iż pozwany wprowadził się do lokalu bez porozumienia z nią, a ponadto – mimo pisemnego zobowiązania – od trzech lat nie partycypował w ponoszeniu kosztów utrzymania domu. Podniosła również, iż zachowanie pozwanego małżeństwa wykracza przeciwko porządkowi domowemu – nadużywają oni alkoholu i wszczynają awantury, w związku z czym od czerwca 2012 roku objęci są procedurą (...).

Pismem z dnia 17 grudnia 2013 roku pełnomocnik powódki dokonał modyfikacji żądania pozwu wnosząc o nakazanie małżonkom M. i B. B. oraz ich małoletnim dzieciom G. B. i K. B. opróżnienie, opuszczenie i wydanie powódce części lokalu mieszkalnego położonego w budynku mieszkalnym oznaczonym nr (...) w W., a także o zasądzenie od pozwanych małżonków solidarnie na rzecz powódki kwoty 9.000 zł.

Argumentując powyższą modyfikację pełnomocnik powódki podniósł, iż z uwagi na fakt zamieszkiwania wraz z małżonkami M. i B. B. ich małoletnich córek - G. B. i K. B. koniecznym stało się rozszerzenie powództwa również przeciwko wskazanym małoletnim. Odnosząc się zaś do żądania zasądzenia na rzecz powódki kwoty 9.000 zł wskazał, iż na powyższą kwotę składają się ponoszone wyłącznie przez powódkę przez okres 3 lat wydatki na użyczoną część nieruchomości - związane z opłatą rachunków za energię elektryczną, wywóz nieczystości, ubezpieczenie nieruchomości jak też z tytułu podatku od nieruchomości.

Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2013 roku na podstawie art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowy zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych G. B. i K. B., a także zawiadomił o toczącym się postępowaniu Gminę S.. Zawiadomiona gmina nie zgłosiła swego udziału w postępowaniu.

Wyrokiem zaocznym z dnia 24 stycznia 2014 roku sąd nakazał pozwanym opróżnienie z rzeczy własnych i wydanie powódce zajmowanego lokalu mieszkalnego w budynku nr (...) w miejscowości W., przyznał pozwanym prawo do lokalu socjalnego, zasądził od pozwanych M. B. (1) i B. B. na rzecz powódki kwotę 9.000 zł, a także rozstrzygnął w przedmiocie kosztów procesu.

Od powyższego wyroku, w dniu 27 lutego 2014 roku, pozwani M. B. (1) i B. B., działając zarazem jako przedstawiciele ustawowi swoich małoletnich dzieci, wnieśli sprzeciwy o zbliżonej do siebie treści. Przyznali w nich, iż nieruchomość, której dotyczy niniejsza sprawa stanowi majątek odrębny powódki. Wskazali jednak, iż wprowadzili się tam w połowie 2010 roku za zgodą T. B.. Ustalili wówczas z powódką, że będą zajmować jeden pokój, a także korzystać wspólnie z T. B. z kuchni i korytarza oraz ponosić z tego tytułu połowę opłat eksploatacyjnych. Pozostałe koszty utrzymania nieruchomości miały być regulowane przez powódkę z uzyskiwanych przez nią unijnych płatności bezpośrednich. Pozwani podkreślili jednocześnie, iż z powyższego zobowiązania się wywiązywali, a żądanie powódki co do zapłaty kwoty 9.000 zł – jako kwoty odpowiadającej sumie kosztów za okres 3 lat utrzymania użyczonej pozwanym do zamieszkania nieruchomości nie zostało udowodnione.

Odnosząc się do wniosku o nakazanie opróżnienia i opuszczenia lokalu pozwani wskazali, iż roszczenie to stoi w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i jako takie nie powinno zostać uwzględnione. Argumentując powyższe twierdzenie podnieśli, iż nie mogą opuścić przedmiotowego lokalu, bowiem nie stać ich na wynajęcie mieszkania. W opinii pozwanych, z uwagi na trudną sytuację finansową ich rodziny, zabezpieczenie ich potrzeb mieszkaniowych możliwe jest wyłącznie poprzez oddalenie powództwa w całości. Wskazali ponadto, iż przedmiotowa nieruchomość jest domem rodzinnym M. B. (1).

Na rozprawie w dniu 29 lipca 2014 roku strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwani M. B. (1), B. B., G. B. i K. B. zajmują lokal mieszkalny w budynku nr (...) w miejscowości W., stanowiący własność T. B. (k. 4, 7).

Strony łączyła umowa użyczenia, zawarta w 2010 roku na czas nieoznaczony. W piśmie bez daty pozwani złożyli oświadczenie dotyczące zgodnego zamieszkiwania wraz z powódką jak też zobowiązali się do ponoszenia części opłat eksploatacyjnych (k. 10). Zgodnie z ustaleniami stron umowy pozwani mogli korzystać ze spornego lokalu mieszkalnego, przy czym zobowiązani byli do ponoszenia połowy bieżących kosztów utrzymania nieruchomości.

Jak wynika z zeznań M. B. (1) i T. B. pozwani w trakcie trwania umowy użyczenia częściowo ponosili koszty energii elektrycznej i ogrzania domu, partycypowali również w kosztach zakupu pompy głębinowej. W chwili obecnej strony postępowania są silnie skonfliktowane, a wszystkie koszty utrzymania nieruchomości pokrywa powódka (k. 270 – 271).

Pozwem o opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu, doręczonym M. i B. B. w dniu 13 listopada 2013 roku, powódka wypowiedziała jednocześnie pozwanym wyżej wskazaną umowę użyczenia. W związku z powyższym pozwani od dnia 1 marca 2014 roku zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego.

Pozwani M. i B. B. są bezrobotni, wraz z dwójką małoletnich dzieci utrzymują się z zasiłku okresowego przyznanego z powodu bezrobocia (na okres od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku) w kwocie 806 zł oraz z zasiłku rodzinnego na dzieci w kwocie 212 zł (k. 99 – 101, 104, 125 – 128, 131 – 134).

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się zarówno na dowodach osobowych, jak i dowodach z dokumentów. W skład pierwszej z tych grup weszły zeznania stron postępowania oraz zeznania świadków A. M., M. T., J. M. oraz R. T.. W skład drugiej grupy weszły dokumenty urzędowe m.in. akt notarialny z dnia 21 lipca 1992 roku (rep. A nr (...)), postanowienie w przedmiocie działu spadku po B. G. (sygn. akt I Ns (...)), zaświadczenie z Powiatowego Urzędu Pracy oraz prywatne m.in. oświadczenie pozwanego małżeństwa w przedmiocie wspólnego zamieszkiwania i ponoszenia kosztów utrzymania przedmiotowego lokalu.

Sąd nie powziął informacji o jakiejkolwiek okoliczności, która nakazywała odmówić wskazanym dowodom miana zaświadczających o rzeczywistym stanie rzeczy. W szczególności - za wyłączającą wiarygodność dokumentu – nie sposób uznać podnoszonej przez pozwanych okoliczności, iż złożyli oni oświadczenie o treści ustalonej jednostronnie przez powódkę w celu uzyskania jej zgody na zameldowanie w przedmiotowym lokalu. Strony nie kwestionowały prawdziwości pozostałych dowodów.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wydaje wyrok zaoczny. W przypadku takim przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda dotyczące okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Na skutek wniesionego w terminie - przez wszystkich pozwanych - sprzeciwu od wyroku zaocznego Sąd ponownie, w oparciu o art. 347 k.p.c., rozpoznał sprawę pod kątem zasadności żądania pozwu i w tym zakresie doszedł do przekonania, że powództwo należało uwzględnić jedynie w części nakazującej pozwanym opróżnienie z rzeczy własnych i wydanie powódce zajmowanego lokalu mieszkalnego, w pozostałym zaś zakresie podlegało ono oddaleniu.

Sąd uchylił zatem wyrok zaoczny w pkt I. sentencji wyroku.

Stosunek prawny łączący pierwotnie powódkę z pozwanymi powszechnie uznaje się za stosunek użyczenia. Stosownie zaś do art. 710 k.c., użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu na bezpłatne używanie rzeczy użyczonej przez czas użyczenia. Jednocześnie istota bezpłatności umowy użyczenia, nie wyklucza by biorący rzecz w używanie ponosił koszty związane z normalną eksploatacją rzeczy użyczonej, jeżeli tylko koszty te nie stanowią dochodu użyczającego. Wskazać przy tym należy, iż umowa użyczenia może być zawarta w dowolnej formie, w tym także ustnie i przez czynności konkludentne.

Zawierając umowę strony nie przewidziały przy tym okoliczności, których wystąpienie skutkowałoby zakończeniem stosunku użyczenia. W niniejszym przypadku, z uwagi na przedmiot i cel umowy, nie występują również przesłanki określone w art. 715 k.c., zgodnie z którym stosunek użyczenia ulega zakończeniu, gdy biorący w używanie uczynił z rzeczy uczynek odpowiadający umowie albo gdy upłynął czas, w którym mógł ten użytek uczynić.

Dla rozwiązania umowy użyczenia, na podstawie art. 365 1 k.c., koniecznym było więc jej wypowiedzenie. Niewątpliwym jest przy tym, iż wypowiedzenie umowy przez powódkę było uzasadnione. W świetle okoliczności sprawy, w szczególności wobec zeznań stron, należało przyjąć, że pozwani byli obowiązany do ponoszenia połowy kosztów związanych z utrzymaniem domu mieszkalnego. Co prawda początkowo pozwani wykonywali powyższy obowiązek, jednak w toku wspólnego zamieszkiwania zaprzestali partycypacji w ponoszeniu wydatków z tytułu bieżących opłat. Okoliczność ta stanowiła wystarczającą podstawę do wypowiedzenia umowy użyczenia przez powódkę. Dodatkowo zauważyć należy, iż obecnie strony pozostają w konflikcie, a na powódce, mimo istniejącego stosunku pokrewieństwa i powinowactwa, nie ciąży obowiązek zaspakajania potrzeb mieszkaniowych pozwanych i umożliwianie im nieodpłatnego zamieszkiwania w posiadanym przez siebie domu mieszkalnym.

Okres wypowiedzenia w niniejszej sprawie nie wynikał z umowy ani z ustawy, a więc powinien uwzględniać interesy i sytuację obu stron. Zauważyć jednocześnie należy, iż w przypadku, gdy przedmiotem umowy jest lokal mieszkalny, na zasadzie analogii do stosunku najmu, za odpowiedni również w przypadku umowy użyczenia uznać można trzymiesięczny termin wypowiedzenia wskazany w art. 688 k.c.

Wskazać zarazem należy, iż pozwani, jako biorący rzecz do używania, obciążeni są podwyższonym ryzykiem umownym. Umowa użyczenia – z uwagi na jej niedopłatny charakter i pełnioną funkcję społeczno-gospodarczą – nie może trwać, jeśli przyczyny, dla których została zawarta odpadły. Umowa ta motywowana jest najczęściej bezinteresowną chęcią przyjścia z pomocą osobom bliskim, ma na celu przysporzenie przez użyczającego korzyści biorącemu, który bezpłatnie może korzystać z rzeczy użyczającego. Skoro użyczający traci zaufanie do przyjmującego, a dodatkowo ten drugi nie wywiązuje się z podstawowych obowiązków wynikających z powyższej umowy, jak choćby z konieczności partycypacji w kosztach utrzymywania rzeczy użyczonej, to niewątpliwie istnieją podstawy do wypowiedzenia umowy, o jakich stanowi art. 716 k.c.

Jednocześnie należy zauważyć, iż powódka nie wykazała, by kierowała do pozwanych wezwania do opuszczenia lokalu mieszkalnego. Sąd uznał więc, iż skutecznym wypowiedzeniem przez powódkę umowy użyczenia było dopiero wniesienie pozwu w niniejszej sprawie. Pozew ten został doręczony M. i B. B. w dniu 13 listopada 2013 roku. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż uprawnienie pozwanych do korzystania z lokalu wygasło.

Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Właściciel ma prawo do swobodnego dysponowania swoją własnością i zamieszkujący tam pozwani nie mogą mu tego w jakikolwiek sposób uniemożliwiać. Przysługuje mu w takim wypadku roszczenie windykacyjne przeciwko osobom, które władają jego rzeczą. Jak wskazano powyżej pozwani w chwili obecnej nie posiadają tytułu prawnego do zajmowania przedmiotowego lokalu, a więc przebywają oni w nim bezprawnie. W związku z powyższym żądanie powódki w przedmiocie nakazania pozwanym opróżnienie z rzeczy własnych i wydanie powódce zajmowanego lokalu należy uznać za prawnie uzasadnione.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego pozwani podnieśli zarzut niezgodności roszczenia powoda z zasadami współżycia społecznego. Wskazali, iż w świetle przepisu art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Dokonując oceny powyższego zarzutu pozwanego sąd zważył, iż przepis art. 5 k.c. jest normą o szczególnym charakterze, a jego zastosowanie nie powinno na stałe pozbawiać osoby uprawnionej należnych jej praw na czas nieograniczony. Skoro powódka, jako właściciel musi ponosić koszty utrzymania domu mieszkalnego, a zarazem nie godzi się na dalsze użyczenie go pozwanym, to nie można akceptować dalej tej sytuacji i pozbawiać jej prawa do dysponowania swoją własnością. W szczególności nie sposób wywodzić uprawnienia pozwanych do dalszego zamieszkiwania i używania przedmiotowej nieruchomości z zasad współżycia społecznego.

Przepis art. 5 k.c. może znaleźć zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy w innej drodze nie można zabezpieczyć interesu osoby zagrożonej wykonaniem prawa podmiotowego drugiej osoby. W niniejszej sprawie sąd orzekł o uprawnieniu pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanemu przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W ocenie sądu w ten sposób interes pozwanego został wystarczająco zabezpieczony. Brak jest zarazem podstaw, aby w niniejszej sprawie uznać, iż zachowanie powódki w stosunku do pozwanych, polegające na domaganiu się wydania lokalu stanowiącego jej własność nosiło znamiona działania z naruszeniem zasad współżycia społecznego.

Ponadto na dyspozycję art. 5 k.c. powoływać może się tylko ten, komu nie można zarzucić zachowania niezgodnego z prawem czy zasadami współżycia społecznego. Pozwani zaś uchybili zarówno przepisom prawa, jak i zasadom współżycia społecznego. Jak wynika z zeznań świadków A. M. (k. 265 - 266), M. T. (k. 266 – 267), J. M. (k. 267 – 268) oraz R. T. (k. 268 – 269) strony postępowania nie tylko pozostają w konflikcie o nasileniu uniemożliwiającym normalne wspólne zamieszkiwanie, lecz dodatkowo pozwani małżonkowie zachowują się w sposób rażąco naganny wobec powódki – wyzywają ją, stosują przemoc fizyczną i psychiczną, utrudniają zamieszkiwanie w należącej do niej nieruchomości. Nie wywiązywali się również z obowiązku partycypacji w kosztach utrzymania lokalu. W świetle powyższego zasadność przedmiotowego powództwa nie tylko nie została ograniczona przez spełnienie przesłanek uzasadniających zastosowanie art. 5 k.c., lecz zastosowanie zasad współżycia społecznego przemawiało dodatkowo za jego uwzględnieniem powództwa.

W związku z powyższym, sąd nie znalazł żadnych podstaw aby odmówić słuszności żądaniu powoda orzeczenia eksmisji pozwanych i z mocy art. 222 § 1 k.c. orzekł jak w punkcie II wyroku.

Zgodnie z przepisem art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. nr 71, poz. 733) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Podkreślić zarazem należy, iż okoliczności wskazujące na istniejącą dotąd umowę użyczenia, na podstawie której pozwani byli uprawnieni do zajmowania spornego lokalu – nie pozbawiają ich statusu byłych lokatorów w rozumieniu art. 2 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy. W myśl tej regulacji lokatorem jest bowiem najemca lokalu lub osoba używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Sąd podziela przy tym wyrażany w orzecznictwie pogląd, iż wskazanym „innym tytułem prawnym” może być również umowa użyczenia (np. wyrok Sądu Najwyższy w z dnia 14 lutego 2008 roku, II CSK 484/07).

W myśl art. 14 ust. 3 wyżej wskazanej ustawy, sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o przedmiotowym uprawnieniu, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną.

Jak wynika z materiału dowodowego niniejszej sprawy, pozwani wykorzystywali zajmowany lokal do zaspokojenia swych potrzeb mieszkaniowych, zamieszkując w nim wraz ze swymi małoletnimi dziećmi, nie dysponując przy tym innymi możliwościami zaspokojenia swych potrzeb lokalowych. Mając wskazane okoliczności na względzie sąd uznał, iż pozwanym przyznać należy prawo do lokalu socjalnego oraz nakazać, zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 6 ustawy, wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

W świetle powyższego Sąd orzekł jak w pkt III i IV wyroku.

Odnosząc się do żądania powódki w przedmiocie zasądzenia kwoty 9.000 zł tytułem sumy kosztów utrzymania użyczonej pozwanym części nieruchomości za słuszny uznać należało zarzut pozwanego co do nieudowodnienia przez powódkę zasadności wysokości dochodzonego roszczenia.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwani zaprzestali w partycypowaniu w kosztach utrzymania nieruchomości, jednakże strona powodowa nie wykazała, ani sumy kosztów do poniesienia których pozwani byli zobowiązani z tytułu umowy użyczenia, ani tym bardziej w jakim zakresie z powyższego obowiązku się nie wywiązali. Dochodzona pozwem kwota nie wynikała również z przedstawionych przez powódkę pokwitowań i faktur VAT.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Art. 232 k.p.c. stanowi zaś, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl powołanych wyżej przepisów, to na powódce spoczywał więc ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie. Nadto, wskazać należy, iż w sprawach cywilnych sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy czy też do uzupełnienia postępowania dowodowego o dowody, na których istnienie wskazują strony, lecz których nie przedstawiły. Obowiązek dowodzenia spoczywa bowiem na stronach.

Nadmienić jednocześnie należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien być świadomy wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych, w przypadku gdy powołuje mniej dowodów niż wymaga tego podstawa zgłoszonego roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku dowodów co do wysokości zobowiązania strony pozwanej wobec powódki, orzeczono jak w pkt 5 wyroku.

Z uwagi na udzielone stronom zwolnienie od kosztów sądowych, sąd ustalił wynagrodzenie adwokatów działających w sprawie na podstawie § 2 ust. 1-3 w zw. z § 6 pkt 4 i § 10 pkt 1 przepisów Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461), które zostało powiększone o należny podatek VAT.

Na podstawie art. 113 u.k.s.c., sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sądowe.

Z tych przyczyn i na podstawie powołanych przepisów, sąd orzekł, jak w sentencji.