Sygn. akt: I C 828/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

zaoczny w stosunku do P. P.

Dnia 27 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Przasnyszu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r. w Przasnyszu na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. P.

przeciwko P. P., M. P. (1), M. P. (2) i M. P. (3)

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

powództwo oddala.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce Wydział I Cywilny wyrokiem z dnia 26 czerwca 2015r. w sprawie I Ca 171/15 na skutek apelacji powódki Gminy M. P. od wyroku Sądu Rejonowego w Przasnyszu z dnia 27 stycznia 2015r. , sygn. akt I C 828/14

orzeka:

oddala apelację

Sygn. akt IC 828/14

UZASADNIENIE

Powód Gmina M. P. w dniu 22 października 2014r. wniosła do tutejszego Sądu pozew o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w P. oraz o nakazanie pozwanym oddanie tego mieszkania w posiadanie powodowi. Powód wskazał, że lokal zajmowany jest przez pozwanych M. P. (2) i P. P. oraz małoletnich M. P. (3) i M. P. (1). Strona powodowa domagała się również zasądzenia od pozwanych solidarnie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 21 czerwca 2012r. zawarła z M. P. (2) pisemną umowę najmu w/w lokalu. M. P. (3) nie reguluje jednak opłat należnych za wspomniany lokal i z tych względów powód rozwiązał z pozwaną najem lokalu ze skutkiem na dzień 30 kwietnia 2014r., za uprzednim wypowiedzeniem z dniem 01 kwietnia 2014r., wzywając jednocześnie pozwaną do przekazania lokalu w posiadanie powódce. Przed wypowiedzeniem umowy powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległości czynszowych, uprzedzając o zamiarze wypowiedzenia umowy, jednakże nie przyniosło to pożądanych efektów. Pozwana zajmuje zatem lokal mieszkalny bez tytułu prawnego i nadal posiada zaległości z tytułu opłat związanych z korzystaniem z lokalu, co zasadnym i koniecznym czyni wniesienie pozwu. W dalszym etapie postępowania powódka konsekwentnie podtrzymywała swoje stanowisko.

Na rozprawie w dniu 08 grudnia 2014r. i 27 stycznia 2014r. pozwana w imieniu własnym oraz małoletnich dzieci wnosiła o niewyrzucanie ich z mieszkania. Wskazała, że obecnie reguluje zaległości czynszowe i jej zadłużenie zmniejszyło się z kwoty 4000 zł do kwoty 1500 złotych. Wskazała również, że ma niepełnosprawnego syna, który wymaga opieki. Popadła w zaległości czynszowe z powodu problemów finansowych. Aktualnie ma obiecaną pomoc z MOPS, którą w całości przeznaczy na spłatę zobowiązań.

Pozwany P. P. nie zajął w sprawie stanowiska, pomimo prawidłowego wezwania, nie stawił się również na żadnej z rozpraw.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 czerwca 2012r. Miasto P., w imieniu którego działał Miejski Zakład (...) Spółka z o.o. w P., zawarło z M. P. (2) umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul (...) w P.. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. W chwili zawarcia umowy M. P. (2) była zamężna z P. P., a mieszkanie, którego umowa najmu dotyczyła przeznaczone jest na zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych rodziny, którą założyli. W w/w lokalu zamieszkują obecnie M. P. (2) i jej mąż P. P. oraz małoletnie dzieci pozwanych M. P. (3) i M. P. (1). Obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. W dniu 30 stycznia 2014r. M. P. (2) została wezwana do spłaty zaległości czynszowych w wysokości 2084,62 złotych, przekraczających trzy pełne okresy płatności, z jednoczesnym wskazaniem zamiaru wypowiedzenia umowy najmu w przypadku ich nieuregulowania. Wobec braku spłaty zadłużenia w dniu 10 marca 2014r. M. P. (2) otrzymała pismo dotyczące rozwiązania stosunku najmu z dniem 30 kwietnia 2014r., za uprzednim wypowiedzeniem umowy najmu liczonym od dnia 01 kwietnia 2014r. Mimo wezwania pozwanej do zapłaty, pozwani zalegają z zapłatą należności z tytułu użytkowania lokalu, jednakże ich zaległość znacząco się zmniejszyła z kwoty 4000 złotych do kwoty 1500 złotych. Pozwana jest osobą wychowującą małoletnie dzieci – M. P. (3) i M. P. (1). Jej syn jest osobą, mającą orzeczony stopień niepełnosprawności, ustalony indywidualny tok nauczania. Z tego tytułu M. P. (2) pobiera zasiłek pielęgnacyjny. Pozwany P. P. jest osobą mającą status osoby bezrobotnej, bez prawa do zasiłku, otrzymującą dochody z podejmowanych prac dorywczych. Rodzina korzysta z różnych form pomocy z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w P.. Pozwani nie pobierają świadczeń emerytalno-rentowych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Pozwana mimo wezwania do opróżnienia i wydania lokalu nadal w nim przebywa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: umowę o zarządzanie nieruchomościami (k.5-16), umowę najmu lokalu mieszkalnego (k.17), wezwanie do zapłaty (k.18), wypowiedzenie umowy (k.19), pismo ZUS (k.36), pismo MOPS (k.39), pismo PUP w P. (k.38), pismo Powiatowego Zespołu (...) w P. (k.40), wyjaśnienia pozwanej w charakterze strony (k.42 i 49).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne, dlatego podlegało oddaleniu. Zgodnie z treścią art.680 1§1 kodeksu cywilnego małżonkowie bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe są najemcami lokalu, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającemu służyć zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. Jeżeli między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa, do wspólności najmu stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności ustawowej. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zawarcie umowy najmu z M. P. (2) nastąpiło w chwili, gdy była ona zamężna z pozwanym P. P.. Oznacza to, że zarówno ona, jak i jej mąż są najemcami lokalu oznaczonego numerem (...), położonym przy ulicy (...) w P.. Oznacza to zatem również, że przedmiotowa umowa winna zostać rozwiązana zarówno w stosunku do pozwanej M. P. (2), jak i w stosunku do pozwanego P. P., pomimo, iż została ona podpisana tylko przez pozwaną. Jak wynika z akt sprawy umowa najmu z dnia 21 czerwca 2012r. została rozwiązana z zachowaniem przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego tylko w stosunku do M. P. (2). Oznacza to zatem, że w stosunku do pozwanego P. P. wypowiedzenie jest bezskuteczne, a wyżej wskazana umowa najmu lokalu nadal wiąże powoda i pozwanego. Z uwagi na to, że umowa najmu wciąż obowiązuje w stosunku do pozwanego, tym samym również pozwana uzyskała nowy tytuł prawny do zajmowania lokalu. Uprawnienie pozwanej wywieść bowiem można w oparciu o art. 28 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, gdzie wskazano, że jeżeli prawo do mieszkania przysługuje jednemu małżonkowi, drugi małżonek jest uprawniony do korzystania z tego mieszkania w celu zaspokojenia potrzeb rodziny. Tytuł ten jest skuteczny wobec powódki i wygaśnie dopiero wraz z wygaśnięciem uprawnienia pozwanego, a więc dopiero w razie skutecznego wypowiedzenia także jemu umowy najmu (wyrok SN z dnia 21 marca 2006 roku sygn. V CSK 185/05, LexPolonica nr 412527). Tytuł pochodny do spornego lokalu wywodzący się od pozwanego przysługuje również jego dzieciom. W odniesieniu do nich tytuł ten wywodzi się z art. 133 k.r.o. i tak samo, jak w odniesieniu do pozwanej, wygaśnie dopiero wraz z wygaśnięciem uprawnienia pozwanego. Pozwany nie został pozbawiony władzy rodzicielskiej. Jest on zatem pełnoprawnym opiekunem małoletnich dzieci. Skoro umowa wobec pozwanego nie została wypowiedziana skutecznie, także jego małoletnie dzieci mogą korzystać i zajmować lokal mieszkalny w oparciu o przysługujące pozwanemu uprawnienia.

Z uwagi na powyższe, ale również ze względu na dobro rodziny, które winno być wartością nadrzędną i faktu, że pozwani w dużym stopniu spłacili zaległości czynszowe i zobowiązali się do dalszej spłaty, niezasadne jest orzeczenie eksmisji z lokalu. Takie orzeczenie, zdaniem Sądu, godziłoby w wartości wskazane, chociażby art.71 ust. 1 Konstytucji RP, gdzie stwierdza się, iż państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej uwzględnia dobro rodziny. Rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej, zwłaszcza wielodzietne i niepełne, mają prawo do szczególnej pomocy ze strony władz publicznych. Zauważyć należy, że M. P. (2) sprawuje opiekę nad małoletnim M. P. (1), który ma orzeczony stopień niepełnosprawności i z tego tytułu pozwana pobiera świadczenia pieniężne. Gdyby nawet uznać, że M. P. (2) nie przysługuje tytuł prawny do lokalu, to zdaniem Sądu orzeczenie eksmisji wobec niej sprzeczne byłoby z zasadami współżycia społecznego, oznaczałoby faktyczne pozbawienie opieki małoletniego M. P. (1), jak również małoletniej M. P. (3). Powodowałoby rozbicie rodziny i rodziło dla niej negatywne skutki. Zauważyć należy, że jedynym powodem żądania orzeczenia eksmisji wobec pozwanych był fakt zalegania przez nich z opłatami czynszowymi. Nie istniały inne powody wskazane w w/w ustawie, który dawałyby podstawę do rozwiązania stosunku najmu. Pozwani korzystają z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie naruszają porządku domowego i nie powodują swym zachowaniem utrudnień w korzystaniu z lokalu przez innych mieszkańców. Skoro pozwani uregulowali w przeważającej części zaległości czynszowe i dzięki otrzymanemu dodatkowemu wsparciu z MOPS mają realne perspektywy na szybkie uregulowanie pozostałego zadłużenia, to również z tego względu zasadne jest oddalenie powództwa. Wobec niezajęcia stanowiska przez pozwanego w toku całego postępowania, zgodnie z treścią art. 339§1 kodeksu postępowania cywilnego wyrok wydany w stosunku do niego jest wyrokiem zaocznym.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.98 §1 i 3 kpc. Skoro powód przegrał proces, nie należał mu się również zwrot poniesionych kosztów postępowania, w tym również zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.