Sygn. akt III AUa 2145/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Małgorzata Gerszewska (spr.)
Sędziowie:	SSA Iwona Krzeczowska - Lasoń SSA Daria Stanek
Protokolant:	stażysta Damian Wawrzyniak

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2015 r. w Gdańsku

sprawy B. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji B. L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 października 2014 r., sygn. akt VI U 1205/14

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 2145/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 kwietnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił B. L. prawa do emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania prawa do żądanego świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 8 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie, wskazując następujące motywy rozstrzygnięcia:

Ubezpieczona - jak wynika ze zgromadzonej dokumentacji - była zatrudniona na cały etat w Zakładzie (...) w okresie od 17 maja 1980 r. do czerwca 2009 r., przy czym w okresie od 17 maja 1980 r. do 11 czerwca 1982 r. oraz od 5 listopada 1984 r. do 31 marca 1985 r. ubezpieczona pracowała na stanowisku wtryskarkowej tworzyw sztucznych, natomiast w okresie od 12 czerwca 1982 r. do 4 listopada 1984 r. była formierzem tworzyw sztucznych i żywic. Kolejno w okresie od 1 kwietnia 1985 r. do 30 czerwca 1991 r. ubezpieczona, jako pracownik transportu, zajmowała się ładowaniem i przewożeniem lub przenoszeniem zarówno gotowych wyrobów, jak i surowców - różnych związków chemicznych szkodliwych dla zdrowia.

Następnie od dnia 1 lipca 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. ubezpieczona pracowała w magazynie wyrobów gotowych, do którego przewożono oraz z którego wydawano wyroby gotowe z tworzyw sztucznych.

Dokonując powyższych ustaleń Sąd oparł się m. in. na zeznaniach wnioskodawczyni, którym dał wiarę, albowiem były one spójne i logiczne, a dodatkowo potwierdzone dokumentacją pracowniczą. W ocenie Sądu I instancji zgromadzone dowody w sposób jednoznaczny wskazują, że podczas zatrudnienia w Zakładzie (...) w okresach od 17 maja 1980 r. do 31 marca 1985 r. ubezpieczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę określoną w wykazie A dziale IV pod poz. 17, a w okresie od 1 kwietnia 1985 r. do 30 czerwca 1991r. wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę wymienioną w wykazie A dziale IV poz. 40 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jednocześnie Sąd zważył, iż w jego ocenie, w pozostałym okresie ubezpieczona nie wykonywała pracy w warunkach szczególnych - w szczególności do tego rodzaju pracy nie należy praca wykonywana w okresie od 1 lipca 1991 r. do końca 1998 r., albowiem nie została ona wymieniona w przytoczonym wyżej rozporządzeniu. Nadto, również pracodawca w wystawionym ubezpieczonej w dniu 1 czerwca 2009 r. świadectwie pracy nie wymienił wskazanego okresu, jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze poczynione ustalenia, przy uwzględnieniu treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440) oraz § 2 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43), Sąd na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od wyroku wywiodła wnioskodawczyni zaskarżając go w całości i zarzucając:

- mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że ubezpieczona nie spełnia warunku 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, gdyż w okresie od 1 lipca 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. pracowała na stanowisku wydawca magazynowy, podczas gdy prawidłowa analiza stanu faktycznego wskazuje, że we wskazanym okresie wykonywała pracę, jako pracownik transportu, co w konsekwencji spowodowało, że przez okres pracy ponad 15 lat wykonywała pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a więc nabyła prawo do wcześniejszej emerytury,

- mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów prowadzącą do przyjęcia, że wnioskodawczyni w okresie od 1 lipca 1991 r. do końca 1998 r. nie wykonywała pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Sąd w uzasadnieniu wyroku wskazał, że dał wiarę zeznaniom ubezpieczonej, przy czym nie uwzględnił już tych zeznań w sentencji orzeczenia oddalając odwołanie ubezpieczonej,

-

mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego tj. art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych wnioskodawczyni o przesłuchanie zawnioskowanych świadków, podczas gdy ich zeznania miały na celu ustalenie charakteru wykonywanej przez ubezpieczoną pracy i potwierdzenie, że była to praca wykonywana w szczególnych warunkach.

-

mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez lapidarne wskazanie w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których innym dowodom Sąd odmówił wiarygodności.

Mając na uwadze powyższe ubezpieczona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Swoje stanowisko wnioskodawczyni wyczerpująco i szczegółowo uzasadniła wskazując stosowne argumenty na jego poparcie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy - wbrew twierdzeniom ubezpieczonej zawartym w apelacji - w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zaś w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił on też błędów w rozumowaniu w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, albowiem prawidłowo zinterpretował i zastosował odpowiednie przepisy prawa. Sąd Apelacyjny podziela argumenty zawarte w uzasadnieniu Sądu Okręgowego i przyjmuje je za własne nie znajdując tym samym podstawy do ponownego, szczegółowego przytaczania dokonanych już ustaleń faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998r., sygn. I PKN 339/98, opubl. OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Przystępując do analizy zasadności wywiedzionej przez ubezpieczoną apelacji, w pierwszej kolejności wskazać należy, że prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze przewidziane jest w art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1440), zawartym w rozdziale 2 działu II ustawy dotyczącym urodzonych przed 1 stycznia 1949r. Przepis ten w ust. 4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 powyższego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli łącznie osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: (1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz (2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 20 lat dla kobiet). W myśl ust. 2 emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa

Podstawę prawną ustalenia uprawnień B. L. do wcześniejszej emerytury stanowi przepis art. 184 w zw. z art. 32 ustawy emerytalnej. Zatem ubezpieczona na dzień 1 stycznia 1999 r. musi legitymować się co najmniej 20-letnim okresem składkowym i nieskładkowym, w tym 15 latami pracy w warunkach szczególnych.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie nie budziło wątpliwości osiągnięcie przez ubezpieczoną tak określonego wieku emerytalnego jak i ogólnego stażu zatrudnienia. Spór pomiędzy stronami dotyczył wyłącznie spełnienia przez wnioskodawczynię warunku wynikającego z przepisu art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej w zw. z § 4 ust. 1 pkt 3 przywołanego wyżej rozporządzenia, a mianowicie legitymowania się okresem pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat, przy czym na etapie postępowania apelacyjnego sporne pozostawało wyłącznie zaliczenie do stażu szczególnego wnioskodawczyni okresu jej zatrudnienia w Zakładzie (...) od 1 lipca 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. na stanowisku wydawcy magazynu, albowiem pozostałe wnioskowane przez skarżącą okresy Sąd I instancji uznał za udowodnione. B. L. domagała się zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych powyższego okresu wskazując, że wykonywała wówczas zatrudnienie nie na stanowisku wydawcy magazynu, lecz na stanowisku pracownika transportu, które zgodnie z Wykazem A, działem IV, pkt 17, ppkt 40 zarządzenia nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG. 1997.4.7), jest zaliczane do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przystępując do oceny merytorycznej żądania wnioskodawczyni, w pierwszej kolejności podkreślić należy, iż obniżenie wieku emerytalnego niektórym grupom zawodowym uzasadnia się narażeniem tych osób na szybsze niż przeciętne zrealizowanie się emerytalnego ryzyka z powodu wystąpienia w ich zawodach czynników negatywnych (najczęściej szkodliwych dla zdrowia lub obniżających sprawności psychofizyczne), które doprowadzają do wcześniejszej niż powszechnie utraty sił do wykonywania dotychczasowej pracy. Stąd też prawo do emerytury w wieku niższym nie jest tu przywilejem, lecz co do zasady wynika ze szczególnych właściwości wykonywanej pracy.

Rozważając zatem, czy praca ubezpieczonej miała charakter zatrudnienia, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe dopuszczając dowód zarówno z wyjaśnień wnioskodawczyni jak i zgromadzonej dokumentacji, w tym akt osobowych ubezpieczonej, na okoliczność ustalenia, czy w spornych okresach istotnie wykonywała zatrudnienie w szczególnych warunkach przez okres co najmniej 15 lat. W jego wyniku uznał, że B. L. niewątpliwie w okresie zatrudnienia w Zakładzie (...) od 17 maja 1980 r. do 31 marca 1985 r. (wykaz A dział IV pod poz. 17), jak i od 1 kwietnia 1985 r. do 30 czerwca 1991 r. (wykaz A dział IV poz. 40) wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych na stanowiskach wymienionych w załącznikach do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.). Jednocześnie, Sąd nie uznał za zatrudnienie „szczególne” okresu pracy wnioskodawczyni w Zakładzie (...) od 1 lipca 1991 r. do końca 1998 r. na stanowisku wydawcy magazynu, albowiem nie zostało ono wymienione w przytoczonym wyżej rozporządzeniu. Faktem jest, że skarżąca w toku postępowania pierwszoinstancyjnego wyjaśniała, że przez cały sporny okres wykonywała pracę w charakterze pracownika transportu, przy czym powyższe w żadnej mierze nie znajduje pokrycia w dołączonych do sprawy aktach osobowych, z których wynika jednoznacznie, że począwszy od dnia 1 lipca 1991 r. zostało jej powierzone nowe stanowisko pracy.

I tak na karcie 28 akt osobowych znajduje się pismo wnioskodawczyni – podanie – w którym zwraca się ona z prośbą do dyrekcji zakładu pracy o przeniesienie z oddziału P2 (pracownika transportu) do Zespołu Magazynu i (...) od dnia 1 października 1990 r., gdzie będzie zatrudniona na stanowisku robotnika magazynowego. Wnioskodawczyni we wskazanym piśmie wyraziła zgodę na obniżenie wynagrodzenia, zaś swoją decyzję motywowała złym stanem zdrowia. Zakład pracy, uwzględniając wniosek ubezpieczonej, w dniu 1 lipca 1991 r. wyraził zgodę na powierzenie jej wnioskowanego stanowiska. W dniu 1 lipca 1991 r. (k.30 akt osobowych) skarżąca złożyła oświadczenie, w którym wskazała, że w związku z powierzeniem jej stanowiska robotnika magazynowego przyjmuje do wiadomości, że ponosi odpowiedzialność materialną za powierzone jej wyroby i składniki majątkowe będące w magazynach. Następnie w dniu 18 listopada 1991 r. oraz w dniu 28 września 1995 r. wnioskodawczyni podpisała zakres obowiązków na stanowisku wydawcy magazynu (k.33 akt osobowych), na którym – co wynika jednoznacznie z akt osobowych – pozostawała co najmniej do dnia 31 grudnia 1998 r. W okresie pracy na stanowisku wydawcy magazynu, do obowiązków wnioskodawczyni należało: prowadzenie ewidencji towarów przyjmowanych i wydawanych z magazynu; wystawianie odnośnych dokumentów; zgłaszanie do D. Kontroli Jakości przyjętych partii i przekazywanie załączonych certyfikatów i atestów; zgodne z wymogami magazynowanie towaru; zabezpieczenie przed kradzieżą i zniszczeniem; bieżące korygowanie stanów surowców oraz najważniejszych materiałów pomocniczych z limitami magazynowymi; uzgadnianie stanów surowców i wszystkich materiałów pomocniczych na koniec każdego miesiąca, przekazywanie spisów do zainteresowanych działów w zakładzie w Ł. i w B.; inne prace zlecone przez Kierownika; terminowe wysyłanie dokumentacji zgodne z wewnętrznymi przepisami oraz wykonywanie zadań nie ujętych powyżej a wynikających z istoty i charakteru pracy.

Wobec tak skonstruowanego zakresu obowiązków wnioskodawczyni, za niewiarygodne uznać należy podniesione przez nią w apelacji twierdzenia, z których wynika, że do końca zatrudnienia w Zakładach (...) świadczyła ona pracę w charakterze pracownika transportu i nigdy nie wykonywała pracy na stanowisku wydawcy magazynu.

Powyższemu przeczy również pismo z dnia 14 grudnia 2009 r. sporządzone przez Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. w Ł. (przedmiotowa Spółka przejęła z dniem 1 stycznia 1999 r. Zakład (...)), w którym odmawia on ubezpieczonej sprostowania świadectwa pracy poprzez zaliczenie okresu od 1 lipca 1991 r. do 31 grudnia 1998 r., albowiem stanowisko wydawca magazynowy nie jest zaliczone do prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, o którym mówi Dziennik Urzędowy Ministerstwa Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 4 Zarządzenie nr 7 z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Jest to o tyle znamienne, że co do zasady, wykonywanie pracy w szczególnych warunkach czy szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w tzw. „zwykłym” świadectwie pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998, Nr 21, poz. 638 i z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00, OSNPUSiSP 2003, Nr 17, poz. 419). Jednocześnie oczywistym jest, że świadectwo pracy, czy świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067). W konsekwencji powyższego w ramach postępowania sądowego Sąd ocenia zarówno zasadność odmowy wydania przez pracodawcę świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, jak i zasadność umieszczenia w świadectwie pracy wzmianki, że pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych (§ 2 ust. 2 ww. rozporządzenia; zob. wyrok z dnia 8 kwietnia 1999 r. Sąd Najwyższy II UKN 619/98, OSNP 2000/11/439).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że fakt, iż pracodawca nie wystawił ubezpieczonej świadectwa wykonywania zatrudnienia w warunkach szczególnych, znajduje uzasadnienie w zgromadzonym materiale dowodowym, z którego wynika, że w okresie od 1 lipca 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. B. L. istotnie nie wykonywała pracy w warunkach szczególnych. Na powyższą ocenę w żadnej mierze nie wpłynął również fakt, że wnioskodawczyni w spornym okresie otrzymywała dodatek szkodliwy, albowiem – jak wyjaśnił pracodawca – wynikało to wyłącznie z zapisów obowiązującego w zakładzie pracy, wewnętrznego Regulaminu Wynagradzania z dnia 15 marca 1999 r. Podnoszony przez skarżącą fakt otrzymywania dodatku szkodliwego oraz mleka, nie może zostać uznany za równoznaczny z uznaniem przez ustawodawcę danego zatrudnienia za zatrudnienie w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Poza tym, nawet gdyby zamiarem pracodawcy było uznanie stanowiska ubezpieczonej, za stanowisko obciążone szczególnym ryzykiem, czy też wymagające świadczenia pracy w szczególnych warunkach, a przez to wypłacenie dodatku „szkodliwego”, to i tak nie byłaby to wystarczająca przesłanka do uznania spornego okresu za okres zatrudnienia, o którym mowa w powołanych powyżej przepisach, albowiem indywidualne uznanie pracodawcy musi pozostawać w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa – co bezsprzecznie w analizowanej sprawie nie miało miejsca.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, również wyjaśnienia złożone przez ubezpieczoną w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, a następnie podtrzymane w apelacji, na okoliczność wykazania charakteru wykonywanej przez nią w spornym okresie pracy - w świetle kompletnej dokumentacji pracowniczej - budzą uzasadnione wątpliwości, zwłaszcza gdy podaje ona, iż przez cały sporny okres wykonywała obowiązki pracownika transportu. Tak sformułowany wniosek jest niezrozumiały, albowiem to sama ubezpieczona wnioskowała o zmianę stanowiska pracy z uwagi na stan zdrowia, godząc się jednocześnie na otrzymywanie niższego wynagrodzenia. A skoro tak, to nie można uznać za wiarygodne jej twierdzeń, z których wynika, że pracodawca obiecał jej utrzymać dotychczasowe warunki pracy oraz wiążące się z nimi przywileje. Mało tego trudno jest dać wiarę twierdzeniom skarżącej, że wskazane zmiany były tylko „na papierze”, albowiem nie miały one charakteru krótkotrwałego, lecz trwały ponad 7 lat.

Zajmując stanowisko w przedmiocie zarzutów apelacyjnych, w tym zarzucanego naruszenia art. 227 k.p.c., poprzez oddalenie wniosków dowodowych ubezpieczonej o przesłuchanie świadków na okoliczność charakteru jej pracy w okresie od 1991 do 1998, wskazać raz jeszcze należy, że prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi zostać udowodnione, a temu służą przede wszystkim dokumenty i dopiero wówczas gdy są one niedostępne lub niekompletne możliwym i uzasadnionym jest dokonywanie ustaleń na podstawie innych dowodów, w tym zeznań wskazywanych przez wnioskodawcę świadków. Same zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 września 2012 r., III AUa, Lex nr 1223476, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 17 stycznia 2012 r., III AUa 1482/11, LEX nr 1110006). Nie jest bowiem dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne. Przekładając powyższe na grunt analizowanej sprawy wskazać należy, że Sąd dysponował pełną i kompletną dokumentacją wnioskodawczyni z okresu spornego zatrudnienia, co oznacza, iż zbędnym było jej uzupełnianie zeznaniami wnioskowanych świadków. A skoro tak, postanowienie Sądu z dnia 8 października 2014 r. oddalające wniosek skarżącej o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków uznać należało za trafne.

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, jak również powołane regulacje prawne i ugruntowane stanowisko judykatury, Sąd Okręgowy – zdaniem instancji odwoławczej – trafnie uznał, że wnioskodawczyni nie spełniła podstawowego warunku, o którym mowa w art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. nie wykazała piętnastoletniego stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że wywiedziona przez B. L. apelacja, a także zaprezentowane w niej zarzuty, w żadnej mierze nie podważyły skutecznie prawidłowości dokonanych przez Sąd Okręgowy ustaleń, oceny mocy dowodowej i wiarygodności zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także prawidłowo przeprowadzonej subsumcji prawnej.

Skoro zatem wnioskodawczyni nie udowodniła 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a co za tym idzie nie spełniła wszystkich, koniecznych do przyznania wcześniejszej emerytury warunków (wieku 55 lat, 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych), określonych w przepisie art. 32 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U z 2013 r., poz. 1440) oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U nr 8, poz.43), to nie uprawnionym było przyznanie jej prawa do żądanego świadczenia, dlatego też Sąd Apelacyjny, podzielając stanowisko Sądu I instancji i uznając apelację ubezpieczonej za bezzasadną, orzekł, na mocy art. 385 k.p.c., jak w sentencji.