Sygnatura akt VII U 666/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Rej-Żuk

Protokolant: Joanna Pajorska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2013 r. w J.

odwołania Z. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 19 kwietnia 2012 r., znak: (...)

w sprawie Z. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o prawo do emerytury

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.z dnia 19 kwietnia 2012 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni Z. M.prawo do emerytury od dnia 01 marca 2012 r.

Sygn. akt VII U 666/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19.04.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. odmówił wnioskodawczyni Z. M. prawa do emerytury na podstawie przepisu art. 184 w powiązaniu z art. 32 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. tekst jedn. z 2009 Nr 153 poz. 1227 ze zm.), z powodu braku wykazania co najmniej 15-letniego okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawczyni odwołała się od powyższej decyzji, domagając się jej zmiany poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu podnosiła, że posiada wymagany staż pracy w szczególnych warunkach, wliczając okres pracy w Tkalniach (...) w K. w latach od 1972 do 1987.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie wskazując, że wnioskodawczyni na wymagane co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, udokumentowała jedynie 7 lat, 10 miesięcy i 10 dni. Sporny okres od 06.12.1972r. do 30.04.1980r. nie zasługiwał na uwzględnienie, ponieważ w tym czasie była uczennicą, a następnie pracowała jako ładowacz bębnów, którego stanowiska nie ma wymienionego w przepisach resortowych. Z kolei w okresie od 01.10.1985r. do 31.07.1987r. pracowała na stanowisku łączonym snowacz-dziewiarz, tym samym nie został spełniony wymóg pracy w pełnym wymiarze czasu w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni Z. M.urodziła się (...)Nie przystąpiła do Otwartego Funduszu Emerytalnego oraz miała rozwiązany stosunek pracy. Wykazała staż pracy wynoszący łącznie 25 lat, 11 miesięcy, w tym w warunkach szczególnych od 7 lat, 10 miesięcy i 10 dni, które nie były kwestionowane przez organ rentowy. Do okresów tych uwzględniono pracę:

1. od 01.05.1980r. do 05.03.1982r. w Tkalniach (...) w K. na stanowisku snowacza,

2. 05.10.1984r. do 30.09.1985r. na stanowisku snowacza,

3. 14.12.1993r. do 31.12.1998r. w Zakładach (...) w M. na stanowisku tkacza.

Ubezpieczona była zatrudniona Tkalniach (...) w K.. W okresie od 06.12.1972r. do 11.04.1973r. pracowała jako uczennica [była już wówczas pełnoletnia]. Od 12.04.1973r. do 30.04.1980r. pracowała jako pomoc tkacza w oddziałach produkcyjnych. Praca na tym stanowisku polegała na ładowaniu bębna maszyny tkackiej oraz sprawdzaniu cewki i jej zakładaniu. T. nie miał innych pomocników. W przypadku pracy przy bawełnie praca w szczególnych warunkach polegała na dużym zapyleniu, w przypadku pracy przy produkcji stylonu, szczególne warunki polegała na wytwarzanych oparów chemicznych.

W okresie od 01.10.1985r. do 31.07.1987r. ubezpieczona w dalszym ciągu była zatrudniona w tym samym zakładzie. Pracowała w pełnym wymiarze na stanowisku łączonym snowacz-dziewiarz. Oba te stanowiska są enumeratywnie zaliczone do pracy w warunkach szczególnych.

Dowód:

akta ZUS:

świadectwo pracy z dnia 04.08.1987r. –k. 9 akt ZUS, angaż-k. 10 akt ZUS, umowa o pracę –k. 11 akt ZUS, podanie o przeniesienie z dnia 11.04.1973r. –k. 12 akt ZUS, angaż –k. 15-16 akt ZUS,

akta pracownicze:

świadectwo pracy, angaże, umowa o pracę, karta obiegowa, karty wynagrodzenia,

akta sprawy:

zeznanie świadka I. J. –k. 37 akt –e-protokół (...):06:25 i nast., zeznanie świadka A. G. –k. 47 akt –e-protokół (...):02:32 i nast., zeznanie wnioskodawczyni –k. 47 akt –e-protokół (...):17:17 i nast.

W dniu 30.03.2012r. ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie prawa do emerytury, który został rozpoznany odmownie zaskarżoną decyzją z dnia 19.04.2012r., z uwagi na brak wykazania co najmniej 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Dowód: wniosek z dnia 30.03.2012r. –k. 1 akt ZUS, decyzja z dnia 19.04.2012r. –k. 25 akt ZUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 184. ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych [Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227] ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Z kolei ust. 2 stanowi, iż emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Przy ustalaniu prawa do tzw. „wcześniejszej emerytury” stosuje się w dalszym ciągu przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze [Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.]. W myśl § 1 wskazywanego rozporządzenia pracownikami wykonującymi prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, są pracownicy wykonujący prace wymienione w § 4-15 oraz w wykazach stanowiących załączniki do rozporządzenia. Zgodnie z § 2 okresami pracy uprawniającymi do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Stosownie natomiast do § 4 ww. rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Mając na uwadze powyższą regulację prawną, w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe przyjąć należało, iż wnioskodawczyni spełniła niezbędne przesłanki, warunkujące ustalenie prawa do emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Bezspornym w sprawie było to, że wnioskodawczyni osiągnęła wiek 55 lat, udokumentowała staż pracy wynoszący ponad 25 lat, nie przystąpiła do OFE i miała rozwiązany stosunek pracy. W takim przypadku spór między stronami sprowadzał się jedynie do kwestii wykazania co najmniej 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie do 31.12.1998r., przy czym organ rentowy uwzględnił jedynie 7 lat, 10 miesięcy i 10 dni.

Sąd biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy przychylił się do stanowiska wnioskodawczyni. W pierwszej kolejności należało wskazać, że organ rentowy nie kwestionował samego faktu zatrudnienia wnioskodawczyni w Tkalniach (...) w K. w latach od 1972 do 1987, podnosił jedynie, że w pierwszym spornym okresie od 06.12.1972r. do 30.04.1980r. wnioskodawczyni była uczennicą, a następnie pracowała jako ładowacz bębnów, którego stanowiska nie ma wymienionego w przepisach resortowych. W drugim natomiast okresie od 01.10.1985r. do 31.07.1987r. pracowała na stanowisku łączonym snowacz-dziewiarz, i pomimo faktu, że oba te stanowiska są uznawane za prace w warunkach szczególnych, to jednak w trybie łączonym brak możliwości przypisania im wykonywania pracy w pełnym wymiarze czasu na poszczególnym stanowisku.

Sąd doszedł do przekonania, że prace wykonywane przez wnioskodawczynię w okresie od 12.04.1973r. do 30.04.1980r. [7 lat, 16 dni] oraz od 01.10.1985r. do 31.07.1987r. [2 lat i 10 miesięcy] należało uznać za wykonywane w warunkach szczególnych. W pierwszym spornym okresie ubezpieczona, pomimo rozbieżności w nazewnictwie stosowanym w zachowanej dokumentacji pracowniczej, ubezpieczona w rzeczywistości wykonywała prace pomocnika tkacza w oddziale produkcyjnym. Zarówno czynności nakładacza wątku jak i ładowacza bębnów są pracami pomocniczymi dla pracy tkacza. T. jest osobą odpowiedzialną za całokształt pracy powierzonych maszyn tkackich, z kolei jego pomocnik ma za zadanie ładowania bębna maszyny tkackiej, a nakładacz wątki sprawdzania cewki i jej zakładaniu. Ogół tych czynności jest wykonywana przez pomocnika tkacza. Zgodnie z zeznaniami słuchanych w sprawie świadków, tkacz miał jednego pomocnika, który zajmował się przygotowaniem maszyny do pracy i te czynności wykonywała wnioskodawczyni. Praca odbywała się w dużym zapaleniu, gdy zajmowano się produkcją tkanin bawełnianych oraz wydzielaniem trujących związków chemicznych przy produkcji materiałów sztucznych, typu stylon. Praca ta odbywała się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd uznał zeznania świadków za wiarygodne, ponieważ ich relacje korelowały ze sobą oraz zachowaną dokumentacją, w tym świadectwem pracy, angażami oraz pismami wnioskodawczyni. Stanowisko pomocnika tkacza można zaliczyć do pracy przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych stosownie do wykazu A dział VII poz. 4 załącznika do cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Praca pomocnika w oddziale produkcyjnym jest enumeratywnie wymieniona w wykazie A dział VII poz. 4 pkt 46, załącznika do zarządzeniu Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7.07.1987r. Z powyższych powodów Sąd uznał okres pracy od 12.04.1973r. do 30.04.1980r. za pracę w warunkach szczególnych.

Sąd uwzględnił również drugi sporny okres pracy od 01.10.1985r. do 31.07.1987r. na stanowisku łączonym snowacz-dziewiarz. Bezspornym przy tym było, ze oba te stanowiska są enumeratywnie zaliczone do pracy w warunkach szczególnych tj. snowacz – wykaz A dział VII poz. 4 pkt 2, oraz dziewiarz wykaz A dział VII poz. 4 pkt 12 cytowanego zarządzenia. Sąd ustalił na podstawie zachowanej dokumentacji oraz zeznań świadków, że ubezpieczona wykonywała łączone prace przez 8 godzin dziennie, tj. pełną zmianę na hali, gdzie wykonywało się wyłącznie prace w warunkach szczególnych. Nie było zatem podstaw, jak to uczynił organ rentowy w zaskarżonej decyzji, aby okres tej pracy nie uznać za pracę w warunkach szczególnych, którą w rzeczywistości wykonywała ubezpieczona stale i w pełnym wymiarze.

Sąd odmówił uwzględnienia okresu od 06.12.1972r. do 11.04.1973r., ponieważ z zachowanej dokumentacji wynikało, że ubezpieczona przyuczała się do zawodu. Nie miało to jednak wpływu na wynik toczącego się postępowania. Przedmiot sporu między stronami sprowadzał się do kwestii, czy ubezpieczona spełnia wszystkie warunki uprawniające ją do nabycia prawa do emerytury, w tym czy wykazała co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Sąd zważył, iż suma okresów pracy w warunkach szczególnych udokumentowanych przed organem rentowym w wymiarze 7 lat 10 miesięcy i 10 dni oraz udowodnionych przed Sądem w wymiarze 9 lat, 10 miesięcy i 16 dni, przekraczała wymagane 15 lat.

Tym samym wnioskodawczyni spełniła wszystkie warunki uprawniające ją do przyznania prawa do emerytury przy obniżonym wieku z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a wynikające z art. 184, w związku z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z tych też względów odwołanie podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 477 14 § 2 kpc.