Sygn. akt.

VI U 1518/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

25 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na rozprawie w składzie:

Przewodniczący:

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz

Protokolant:

Małgorzata Pyszka –Cichońska

po rozpoznaniu w dniu

25 września 2013r.

w Bydgoszczy

odwołania

J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia

25 marca 2013 r.

Nr

(...)

w sprawie

J. K.

przeciwko:

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

1.  Zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 25 marca 2013 r. Nr (...) i przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od dnia 3 kwietnia 2013r.

2.  Stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VIU 1518/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. K. prawa do emerytury, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania żądanego świadczenia, w szczególności nie udowodnił, że w okresie do 01.01.1999r. przez co najmniej 15 lat pracował w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym posiada wymagany okres pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczonew uzasadnieniu zaskarżonych decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny.

Natomiast w myśl art. 29 ust.1 ustawy przytoczonej na wstępie - ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949 r., będący pracownikami, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt. 1 mogą przejść na emeryturę – mężczyźni – po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli mają co najmniej 25 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani za całkowicie niezdolnych do pracy.

Modyfikacje w zakresie wieku przewiduje art. 184 ustawy, uzależniając wcześniejsze nabycie prawa do emerytury od zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie bowiem z przytoczonym wyżej przepisem ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz;

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania tzw. emerytury wcześniejszej.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i dokumentacji pracowniczej, a także przesłuchał ubezpieczonego i świadków: P. G., R. O., K. R. i K. S.

( nagranie z rozprawy z 25.09.2013r.)

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że potwierdza on twierdzenie ubezpieczonego dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczony był zatrudniony w (...)w B.w okresie od 01.09.1969r. do 31.07.1986r..

Przez cały okres swego zatrudnienia ubezpieczony wykonywała pracę na stanowiskach:

-radiomechanika w okresie od 26.07.1971r. do 30.09.1973r.

- montera układów elektronicznych w okresie od 01.10.1973r. do

23.05.1976r.

- samodzielnego technologa w okresie od 24.05.1976r. do 31.12.1976r.

-kontrolera jakości w okresie do 01.01.1977r. do 30.06.1978r.

- mistrza w okresie od 01.07.1978r. do 31.07.1986r.

Pracując jako radiomechanik oraz monter układów elektronicznych, ubezpieczony zajmował się naprawą, strojeniem i uruchamianiem radioodbiorników.

Natomiast pracując jako technolog zajmował się bezpośrednią kontrolą pracowników wykonujących czynności takie, jak wykonywał ubezpieczony pracując na stanowisku elektromechanika i montera układów elektronicznych.

Pracując na stanowisku kontrolera jakości ubezpieczony mierzył parametry odbiorników w klatce F., a pracując jako mistrz zajmował się uruchamianiem wspomnianych odbiorników.

Powyższe prace ubezpieczony wykonywał na cały etat nie korzystał z urlopów bezpłatnych, nie miał też dłuższych okresów choroby. Podczas wykonywania wymienionych wyżej prac ubezpieczony cały czas był narażony na działanie pola elektromagnetycznego o częstotliwości od 0,1 do 300.000 MHz oraz oparów cyny i ołowiu wydobywających się podczas lutowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego oraz świadków, albowiem były one spójne i logiczne, a dodatkowo potwierdzone dokumentacją pracowniczą.

Ponadto należy zaznaczyć, iż świadkowie zeznający w sprawie byli osobami obcymi dla ubezpieczonego, zatem nie byli bezpośrednio zainteresowani wynikiem sprawy, a dodatkowo jako osoby pracujące z ubezpieczonym, opierali złożone zeznania na własnych spostrzeżeniach.

Wspomniane wyżej dowody w sposób jednoznaczny wskazują, że podczas zatrudnienia ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę określoną w wykazie A dziale XIV pod. poz. 4 i wykazie A dziale III , poz. 83 oraz w wykazie A dziale XIV pod pozycją 24 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Jednocześnie w pkt. 2 wyroku Sąd stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania wyroku, albowiem przed organem rentowym obowiązują ograniczenia dowodowe, które uniemożliwiają prowadzenie postępowania dowodowego w takim zakresie, jak to uczynił sąd, co uniemożliwiało organowi rentowemu wydanie decyzji takiej jak rozstrzygniecie Sądu.

SSO Karolina Chudzinska- Koczorowicz