Sygnatura akt I C 522/14 upr.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2014 r. w O.

sprawy z powództwa B. W.

przeciwko L. Ż.

o zapłatę 3000 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanej L. Ż. na rzecz powoda B. W. kwotę 3 000,00 zł ( trzy tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 marca 2014r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 522/14 upr

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2014 r. B. W. wniósł o zasądzenie od L. Ż. na jego rzecz kwoty 3.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7.3.2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Uzasadniając żądanie powód wskazał, iż w 2011 r. zawarł z pozwaną umowę pożyczki kwoty 3.000 zł. Według twierdzeń powoda pozwana uzasadniała potrzebę pożyczki koniecznością uiszczenia składek ZUS z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i jednoczesnym brakiem własnych środków oraz brakiem środków na leczenie córki pozwanej. Powód podkreślił, że fakt zawarcia umowy pożyczki został potwierdzony w pisemnym oświadczeniu sporządzonym przez L. Ż. – załączonym do pozwu. Powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki, stosownie do treści art. 723 k.c., zakreślając jej termin zwrotu kwoty będącej jej przedmiotem na dzień 6.3.2014 r. Pomimo wypowiedzenia umowy pożyczki oraz ustnych i telefonicznych wezwań do zapłaty pożyczka nie została zwrócona.

W dniu 23.4.2014 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający powództwo w całości.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty - zaskarżając go w całości – twierdziła, że nigdy nie pożyczyła od powoda jednorazowo kwoty 3.000 zł. Wyjaśniła, iż z racji zażyłej relacji jaka łączyła strony, powód dobrowolnie robił jej czasem drobne zakupy i być może żąda zwrotu poczynionych w ten sposób kosztów. Pozwana potwierdziła, iż prawdopodobnie w 2012 r. sporządziła oświadczenie o zawarciu umowy pożyczki załączone do pozwu jednak była przekonana, że to żart. Wskazała, iż kwota objęta żądaniem pozwu jest wymyślona przez powoda. Na rozprawie zmieniła wyjaśnienia w ten sposób, że przyznała, że pożyczała od powoda drobne kwoty, po ok. 20-30 zł. Przyznała też, że działalność gospodarcza była nierentowna od 2010 do 2011r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

(na podstawie twierdzeń stron w zakresie, w jakim były bezsporne; powołanych niżej niekwestionowanych dokumentów; zeznań powoda)

W 2011 r. B. W. pożyczył L. Ż. kwotę 3.000 zł. Strony nie sporządziły umowy pożyczki na piśmie. W dniu 21 lipca 2011 lub 2012 r. L. Ż. potwierdziła na piśmie fakt zawarcia umowy oraz kwotę będącą jej przedmiotem, nie precyzując terminu jej zwrotu. (oświadczenie L. Ż. – k. 6, zeznania B. W. – k. 36 – 37)

B. W. wielokrotnie bezskutecznie ustnie i telefonicznie wzywał L. Ż. do zwrotu pożyczonej kwoty. L. Ż. przysyłała powodowi wiadomości sms informujące, iż nie zgromadziła wciąż środków pieniężnych, by zwrócić mu pożyczoną kwotę. (zeznania B. W. – k. 36 – 37, zeznania L. Ż. – k. 36, zdjęcia ukazujące wiadomości sms z dnia 23 lipca 2012 r., 28 sierpnia 2012 r. oraz 25 czerwca 2013 r. – k. 9, 34, 35)

B. W. wypowiedział pisemnie L. Ż. umowę pożyczki, jednocześnie wzywając ją do zwrotu kwoty 3.000 zł w terminie 6 tygodni od dnia otrzymania przedmiotowego wezwania. Wypowiedzenie umowy zostało doręczone L. Ż. w dniu 23 stycznia 2014 r. i pozostawione bez odpowiedzi. (wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z wezwaniem do zwrotu - k. 7, wydruk ze strony Poczta Polska S.A. potwierdzający doręczenie przesyłki – k. 8)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 720 kc, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się je zwrócić. Z art. 720 § 2 kc wynika, że forma pisemna dla umowy pożyczki została zastrzeżona jedynie ad probationem. Sama umowa może być więc zawarta w formie dowolnej, nawet ustnie, fakt jej zawarcia powinien być natomiast potwierdzony pismem (zob. wyrok SA w Warszawie z 18.11.2013r., VI ACa 680/13, LEX nr 1416447).

W ocenie Sądu całokształt materiału dowodowego, w tym logiczne, konsekwentne i spójne zeznania powoda, potwierdzone niekwestionowanymi dokumentami oraz twierdzenia stron w zakresie, w jakim były bezsporne, dają podstawy do ustalenia, że strony zawarły umowę pożyczki, której przedmiotem była kwota 3.000 zł. Dowodem zawarcia umowy jest w szczególności złożone przez powoda pisemne oświadczenie pozwanej k. 6, w którym pozwana jednoznacznie potwierdziła fakt otrzymania pożyczki od powoda oraz jej wysokość. Należy podkreślić, że iż pozwana nie kwestionowała faktu sporządzenia tego oświadczenia, ani jego treści. Twierdziła jedynie, iż napisała je na prośbę powoda myśląc, że to żart, a ponadto będąc pod wpływem alkoholu. Jednocześnie oświadczyła, iż rozumiała treść pisma, które sporządziła i zdawała sobie sprawę z jego znaczenia. Twierdzenia pozwanej są sprzeczne z doświadczeniem życiowym, nielogiczne i nie można z tego względu dać im wiary. W sposób oczywisty zostały przygotowane na użytek niniejszego postępowania. Nikt racjonalnie myślący nie pisze oświadczenia tej treści „dla żartu”. Jednocześnie pozwana nie udowodniła, by sporządziła przedmiotowe oświadczenie w stanie wyłączającym świadomość.

Zeznania pozwanej są także sprzeczne wewnętrznie – z jednej strony zeznała bowiem, że nie musiała pożyczać od powoda pieniędzy na zapłatę składki ZUS, bo miała dochód z działalności z drugiej zaś oświadczyła, że musiała zamknąć działalność właśnie z powodu środków na zapłatę składek ZUS. Ponadto są zmienne – od twierdzeń, że w ogóle nie pożyczała od powoda żadnych pieniędzy, do twierdzeń, że pożyczała drobne kwoty.

Z tych wszystkich względów zeznania pozwanej są zdaniem Sądu niewiarygodne. Inaczej niż zeznania powoda, które logicznie i konsekwentnie odzwierciedlają przebieg zdarzeń, a ponadto zostały potwierdzone niekwestionowanymi przez pozwaną dokumentami - oświadczeniem pozwanej (k. 6) i treścią wiadomości wysłanych przez pozwaną (k. 9,34,35).

Tytułem wyjaśnienia wskazać należy, że data sporządzenia powołanego oświadczenia pozwanej z 21 lipca, w zakresie roku (2011 lub 2012 nie jest czytelna), jednakże data sporządzenia tego oświadczenia nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, tak jak i relacje osobiste wiążące strony..

W ocenie Sądu zeznania powoda korespondują z przedstawionymi w sprawie dowodami, w tym ze zdjęciami wiadomości sms, jakie otrzymywał on od pozwanej w przedmiocie terminu zwrotu przedmiotu pożyczki – należało więc dać im wiarę. Pozwana potwierdziła, iż wysyłała do powoda wskazane wiadomości sms, w których tłumaczyła, iż nie zgromadziła jeszcze pieniędzy należnych powodowi. Logiczne jest także zeznania powoda, że przekazanie powódce kwoty 3000 zł stanowiło pożyczkę, albowiem powód był zapewniany przez pozwaną, iż zwróci mu kwotę pożyczki, gdy otrzyma spadek po matce. Pozwana zaś potwierdziła, iż informowała powoda o oczekiwanym uzyskaniu pieniędzy z tytułu spadkobrania.

Bezsporne było, że pozwana nie zwróciła powodowi kwoty pożyczki w żadnej części.

Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt 1. sentencji na podstawie art. 720 kc w zw. 723 kc O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc – biorąc pod uwagę, że wyznaczony termin zwrotu pożyczki upłynął w dniu 6.3.2014 r. (v. wezwanie k. 7)

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c w zw. z § 6 pkt. 2 Rozp. MS z 28.9.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

/-/ A. D.