Sygn. akt II K 547/14

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

11 września 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Agata Zielińska

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. D. S.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2015 r.

sprawy A. K. , ur. (...) w G.,

syna J. i A. z domu Bolesławskiej,

oskarżonego o to, że:

w dniu 12 lutego 2013 roku w G. wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci sproszkowanej substancji o łącznej wadze 5,62 grama, zawierającej nie mnie niż 36,71 siarczanu amfetaminy tj. 2,06 grama netto, co stanowi dwadzieścia pojedynczych porcji konsumpcyjnych środka psychotropowego, przy czym czynu tego dokonał przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawiania wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy Gdańsk Północ wyrokiem łącznym do spraw II K 496/06, XI K 780/06 i XI K 151/06

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego A. K. za winnego tego, że w dniu 12 lutego 2013 roku w G. wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci sproszkowanej substancji o łącznej wadze 5,62 grama, zawierającej nie mnie niż 36,71 % siarczanu amfetaminy tj. 2,06 grama netto, co stanowi dwadzieścia pojedynczych porcji konsumpcyjnych środka psychotropowego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 24 lipca 2010 r. do 23 listopada 2012 r. części kary łącznej 3 lat pozbawiania wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 28 kwietnia 2011 r. w sprawie sygn. XI K 1360/10, obejmującego kary jednostkowe: 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 14 lipca 2006 r., w sprawie sygn. II K 469/06 za umyślne przestępstwo podobne z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii oraz 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 3 kwietnia 2006 r. w sprawie sygn. XI K 151/06 za umyślne przestępstwo podobne z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 37b k.k. na podstawie z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawiania wolności oraz 12 (dwanaście) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując oskarżonego w tym okresie, na mocy art. 34 §1a pkt 1) k.k., art. 35 § 1 k.k., do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca A. K. dowód rzeczowy w postaci wagi cyfrowej opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)- (...);

III.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądzona od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1700,91 zł (tysiąc siedemset złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym opłatę w kwocie 300 zł (trzysta złotych).

Sygn. akt II K 547/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

A. K. zajmował jeden z pokoi w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w G..

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 28-29, 129

zeznania świadka N. M. - k. 15, 165-166)

W dniu 12 lutego 2014 r. o godz. 18:10 funkcjonariusze Policji przeszukali przedmiotowe mieszkanie. W pokoju zajmowanym przez A. K. na komodzie ujawniono: woreczek foliowy, w którym znajdowało się pięć zawiniątek folii aluminiowej zawierających proszek koloru białego oraz zawiniątko folii spożywczej zawierające proszek koloru białego. W tym samym miejscu znaleziono także zawiniątko z folii spożywczej zawierające proszek koloru różowego. Obok woreczka znajdowała się waga cyfrowa tzw. jubilerska. Na miejscu użyto testera narkotykowego, którego wynik wskazał, że badany biały proszek zawiera pochodne amfetaminy. A. K. był w posiadaniu zawiniątek oraz wagi cyfrowej.

(dowód: protokół przeszukania pomieszczenia - k. 7-9;

protokół oględzin - k. 12-13;

protokół użycia testera narkotykowego - k. 14;

zeznania świadka S. L. (1) - k. 60;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 28v);

W zawiniątkach znajdowało się łącznie sproszkowana substancja o łącznej masie netto 5,62 grama zawierająca nie mniej niż 36,71 % siarczanu amfetaminy tj. 2,06 grama netto, stanowi dwadzieścia pojedynczych porcji środka psychotropowego. Ponadto na zabezpieczonej wadze była ważona substancja zawierająca amfetaminę. Zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. amfetamina (i jej sole) znajdują się w grupie II-P środków psychotropowych.

(dowód: opinia z zakresu badań fizykochemicznych - k. 43-47)

Oskarżony był uprzednio karany za popełnienie czterech występków, w tym dwóch za posiadanie środków odurzających lub psychoaktywnych. Oskarżony odbywał część kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności w okresie od 24 lipca 2010 r. do 23 listopada 2012 r. orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. XI K 1360/10, obejmującego m. in. kary jednostkowe: 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 14 lipca 2006 r., sygn. II K 469/06 za przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii oraz 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 3 kwietnia 2006 r., sygn. XI K 151/06 za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii.

Obecnie pracuje jako monter w stoczni remontowej w firmie (...), uzyskuje dochód ok. 2000 zł, pozostaje w konkubinacie z N. M.. Posiada troje dzieci: w wieku 7 i 8 lat oraz kilkumiesięczną Nadię K.. Oskarżony jest osobą zdrową, nie był leczony psychiatrycznie ani neurologicznie, w 2012 r. leczony w związku z uzależnieniem od alkoholu, nie stwierdzono u niego uzależnienia od narkotyków.

(dowód: informacja o osobie z K. - k. 182-184

wyrok łączny Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, sygn. akt XI K 1360/10 - k. 65-66;

informacja podana przez oskarżonego - k. 107;

wywiad ze specjalistą terapii uzależnień - k. 79-83;

zaświadczenie o zatrudnieniu - k. 173;

opinia o pracowniku - k. 174;

kopia aktu urodzenia Nadii K.- k. 175

zeznania świadka M. S. k. 177)

W związku ze zgłoszonym przez oskarżonego leczeniem antyalkoholowym został on poddany jednorazowemu badaniu przez biegłych lekarzy psychiatrów. Z ich opinii wynika, że A. K. nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

(dowód: opinia sądowo-psychiatryczna - k. 33-34)

Oskarżony A. K. w postępowaniu przygotowawczym w istocie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nabył sproszkowaną substancję ujawnioną w wynajmowanym pokoju na ul. (...) w G. myśląc, że to jest kofeina. Dosypywał szczyptę proszku do kubka kawy w celu pobudzenia się przed i w trakcie pracy.

(dowód: wyjaśnienia podejrzanego - k. 28-29)

Na etapie rozprawy głównej oskarżony zaprzeczył, aby znalezione u niego w mieszkaniu narkotyki były jego. Zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego ujawnione zawiniątka należały do M. C., z którym pracował w stoczni remontowej w firmie (...).

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego - k. 129)

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł przede wszystkim na zeznaniach świadka S. L. (2) oraz protokołach przeszukania, oględzin i użycia testera narkotykowego, a także opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych uznając natomiast za niewiarygodne w przeważającym zakresie wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania świadka M. C..

Z relacji S. L. (2) oraz wskazanej dokumentacji procesowej wynika jednoznacznie, iż w pokoju zajmowanym przez A. K. ujawniono substancję sypką koloru białego zapakowaną w pięć sztuk zawiniątek folii aluminiowej oraz jedno w folię spożywczą. Ponadto ujawniono substancję koloru różowego zapakowaną w folię spożywczą. Użyty tester narkotykowy wykazał, iż proszek w zawiniątkach zawiera związki amfetaminy. Powyższe znajduje potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych. Według relacji S. L. (2) oskarżony miał potwierdzić, że przedmiotowa substancją należy do niego, jednakże nabył ją jako kofeinę. Wypowiedź A. K. przytoczona przez funkcjonariusza Policji w pełni koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi w toku dochodzenia. Powyższe wskazuje jednoznacznie, że S. L. (2) przestawiał istotne dla sprawy okoliczności w sposób zgodny ze swoimi spostrzeżeniami. Jego zeznania znajdują pełne potwierdzenie w sporządzonych protokołach (wskazanych powyżej) oraz opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych. Powyższe pozwala przyjąć, że zabezpieczona w pokoju zajmowanym przez A. K. substancja należało do niego, co potwierdzają także wyjaśnienia oskarżonego z dochodzenia.

W pozostałym zakresie relacja A. K. nie zasługuje na wiarę jako niekonsekwentna, niespójna, a także sprzeczna z pozostałym materiałem dowodowym oraz elementarnymi zasadami doświadczenia życiowego. Co istotne, wyjaśnień oskarżonego nie potwierdzają zeznania M. C., które Sąd uznał za niewiarygodne w całości. A. K. utrzymywał pierwotnie, że nabył proszek jako kofeinę. Z doświadczenia życiowego i zawodowego Sądu nie wynika, aby kofeina była przedmiotem obrotu w formie białego proszku. Co oczywiste (wiedza notoryjna) występuje w napojach typu kawa, cola, a także niektórych słodyczach – np. cukierkach (...). Ponadto okoliczności nabycia środka przedstawione przez oskarżonego oraz sposób jego zapakowania jest typowy dla środków odurzających. A. K. przesłuchiwany przez Sądem przestawił odmienne pochodzenie proszku, który miał być pozostawiony przez kolegę M. C.. Brak jest przy tym racjonalnego wytłumaczenia dlaczego oskarżony przyznał się, że zawiniątka znalezione w jego pokoju należą do niego i jest w nich kofeina, podczas gdy w późniejszych wyjaśnieniach na rozprawie w dniu 4 listopada 2014 r. zupełnie zmienił wersję zdarzeń i wskazał, że znaleziona sproszkowana substancja wraz z wagą cyfrową należą do M. C.. W ocenie Sądu świadczy to o niewiarygodności jego relacji w zakresie sprzecznym z ustalonym stanem faktycznym.

Jakkolwiek świadek C. w ogólnych zarysach potwierdził linię obrony oskarżonego przedstawioną na rozprawie, to jednak udzielone odpowiedzi dotyczące dowodzą jednoznacznie na złożenie przez tego świadka nieprawdziwych zeznań. M. C. utrzymywał przede wszystkim, że amfetamina w formie proszku była zapakowana bezpośrednio w woreczku (k. 148v, 149), gdy z protokołu przeszukania, protokołu oględzin oraz opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych wynika zupełnie inny sposób opakowania (siedem zawiniątek – pięć aluminiowych, dwa z folii spożywczej). Ponadto świadek C. przesłuchiwany w styczniu 2015 toku podał, że pozostawił amfetaminę w pokoju kolegi latem poprzedniego roku– „… to było latem. Było ciepło. Czerwiec, lipiec, sierpień”. Tymczasem dokumentacja procesowa nie pozostawia wątpliwości, iż substancję ujawniono u oskarżonego w dniu 12 lutego 2014 roku. Powyższe dwie zasadnicze sprzeczności w relacji świadka świadczą jednoznacznie o nieprawdziwości jego zeznań.

Ogół powyższych okoliczności nakazywał uznać za niewiarygodne zarówno zeznania M. C. jak i wyjaśnienia A. K. w zakresie wykraczającym poza pierwotne przyznanie posiadania ujawnionych zawiniątek.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań świadka N. M.. W szczególności niewykluczone, iż M. C. odwiedził A. K., a także zagadnął świadka M. na ulicy przepraszając. Nie dowodzi to jednak faktu pozostawienia przez M. C. amfetaminy w pokoju zajmowanym przez oskarżonego. Wobec powyższego relacja N. M. miała dla ustalenia stanu faktycznego sprawy jedynie to znacznie, że potwierdziła fakt zajmowania przez A. K. pokoju, w którym ujawniono substancję psychotropową.

Nie miały istotnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy zeznania świadków M. S. i K. S.. Relacja konkubiny oskarżonego – M. S. wskazuje jedynie na sytuację rodzinną oskarżonego i w tym zakresie Sąd nie znalazł podstaw dla zakwestionowania zeznań świadka.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł także na ujawnionych dokumentach: protokół zatrzymania osoby (k. 3), protokół przeszukania osoby (k. 4-5), protokół przeszukania pomieszczenia (k. 7-9), protokół oględzin (k. 12-13), protokół użycia testera narkotykowego (k. 14), odpisach wyroków (k. 38-40, 65) oraz informacjach o osobie z K.. Przedmiotowe dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania rzetelności uzyskanych w toku dochodzenia opinii: opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 33-34), opinii z zakresu badań fizykochemicznych (k. 43-47) oraz opinii specjalisty terapii uzależnień (k. 79-83). Zostały one sporządzone przez osoby posiadające wiedzę specjalną z racji wykształcenia i doświadczenia zawodowego. W treści opinii wskazano na podstawy ich wydania oraz zastosowaną metodologię. Są one niesprzeczne, jasne, pełne. Dlatego Sąd uczynił je postawę ustaleń stanu faktycznego sprawy.

Na gruncie ustalonego stanu faktycznego sprawy nie budzi wątpliwości fakt, że A. K. dopuścił się czynu polegającego na tym, że w dniu 12 lutego 2013 roku w G. wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci sproszkowanej substancji o łącznej wadze 5,62 grama, zawierającej nie mnie niż 36,71 siarczanu amfetaminy tj. 2,06 grama netto, co stanowi dwadzieścia pojedynczych porcji konsumpcyjnych środka psychotropowego, przy czym czynu dokonał dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 24 lipca 2010 r. do 23 listopada 2012 r. części kary łącznej 3 lat pozbawiania wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. XI K 1360/10, obejmującego kary jednostkowe: 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 14 lipca 2006 r., sygn. II K 469/06 za umyślne przestępstwo podobne z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii oraz 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 3 kwietnia 2006 r., sygn. XI K 151/06 za umyślne przestępstwo podobne z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku przeciwdziałaniu narkomanii, to jest popełnienia występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. 2012.124 jt., dalej jako p.n.). Kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Art. 62 ust. 1 p.n. penalizuje nielegalne posiadanie substancji odurzających lub psychotropowych. Znamionami przedmiotowymi i podmiotowymi tego przestępstwa jest: 1) posiadanie środków odurzających lub psychotropowych określonych przez ustawę, 2) wbrew przepisom ustawy, 3) działanie umyślne, z zamiarem bezpośrednim albo ewentualnym.

Należy zauważyć, że przez posiadanie rozumie się zwykle, zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Trzeba zauważyć jednak, że na gruncie prawa karnego posiadanie rzeczy jest definiowane nieco odmiennie. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. I KZP 24/10 "Posiadaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej w rozumieniu art. 62 ustawy z dnia 21 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest każde władanie takim środkiem lub substancją ...". Ponadto Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 15 lutego 1984 r., sygn. VI KZP 50/83 stwierdził, że "posiadanie oznacza każde, choćby krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad rzeczą". Sąd podziela ten pogląd w całości i uznaje za własny nie dostrzegające konieczności jego szerszego uzasadniania.

Zgodnie z art. 4 pkt 24 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii substancją psychotropową jest każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działającą na ośrodkowy układ nerwowy, określoną w wykazie substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy. W złączniku "wykaz substancji psychotropowych" w grupie P-II pod pozycją nr 10 znajduje się amfetamina.

Odnosząc się do zamienia posiadania środków odurzających lub psychotropowych wbrew przepisom ustawy wskazać należy, że posiadanie środków odurzających i substancji psychotropowych jest dozwolone, ale w ściśle określonych przez ustawę przypadkach, przez wskazane w niej podmioty i po spełnieniu ustawowych wymogów (art. 33 i 34 ustawy). W niniejszej sprawie oskarżony w sposób oczywisty nie spełnił ustawowych wymogów posiadania środka odurzającego.

Zgodnie z art. 9 ust 1 k.k. umyślność realizacji znamion przedmiotowych typu czynu zabronionego określonego w art. 62 ust. 1 p.n. polega na tym, że sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić (zamiar bezpośredni) albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi (zamiar ewentualny).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zachowanie oskarżonego A. K. wyczerpało znamiona występku określonego w art. 62 ust 1 p.n. Trzeba zauważyć, że w pokoju zajmowanym przez A. K. znaleziono zawiniątka, w których znajdowała się sproszkowana substancja o łącznej wadze netto 5,62 grama zawierająca nie mniej niż 36,71 % siarczanu amfetaminy tj. 2,06 grama netto. Ilość amfetaminy wystarczałaby na dwadzieścia pojedynczych porcji środka psychotropowego. Wskazać również należy, że oskarżony posiadał ww. substancję psychotropową, zaś posiadanie to było niezgodne z ustawą, a zatem również i to znamię zostało zrealizowane. Odnosząc się do kwestii umyślności trzeba zauważyć, że zachowanie oskarżonego nie pozostawia wątpliwości, że działał on z zamiarem bezpośrednim, a jego wyjaśnienia zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i na rozprawie głównej są jedynie przyjętą linią obrony, którą oskarżony zmienił w trakcie trwania postępowania. Na zamiar bezpośredni wskazuje jednoznacznie sposób zapakowania poporcjowanego narkotyku.

Oskarżony działał przy tym w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 §1 k.k., co jako fakt jednoznacznie wynikający z opisu przypisanego oskarżonemu czynu nie wymaga szerszego uzasadnienia.

Na marginesie rozważań należy zauważyć, że Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 62a p.n. Posiadanej amfetaminy w ilości około dwudziestu porcji nie jest z pewnością ilością nieznaczną, zaś posiadanie takiej ilości tego narkotyku wskazuje raczej na to, że była ona przeznaczona na sprzedaż innym osobom, nie zaś na własny użytek oskarżonego, tym bardziej, że u oskarżonego nie stwierdzono objawów uzależnienia od amfetaminy.

Czyn oskarżonego cechuje stopień społecznej szkodliwości wyższy niż znikomy w rozumieniu art. 1 § 2 k.k. Stopień ten jest ustalany na podstawie zamkniętego katalogu okoliczności wskazanych w art. 115 § 2 k.k. Dobrami, które chroni art. 62 § 1 p.n. jest życie i zdrowie publiczne, jak również - w przypadku posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych - życie i zdrowie konkretnej osoby. Na ocenę społecznej szkodliwości wpływa również ilość zabezpieczonej substancji psychotropowej, która wynosi dwadzieścia porcji, a także uzasadnione podejrzenie, że oskarżony nie posiadał jej wyłącznie na własny użytek. Wskazać należy, że na społeczną szkodliwość czynu rzutuje postać zamiaru sprawcy - w niniejszej sprawie oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Względy te prowadzą do wniosku, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest niemały.

Czyn A. K. jest ponadto czynem zawinionym. Oskarżony jest bowiem osobą, która ze względu na wiek zdolna jest do poniesienia odpowiedzialności karnej. Znajdowała się również w normalnej sytuacji motywacyjnej. Okoliczności powyższe uzasadniają przyjęcie winy oskarżonego.

Wobec powyższego Sąd uznał oskarżonego za winnego przypisanego mu czynu wyczerpującego znamiona występku określonego w art. 62 ust 1. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 tejże ustawy i art. 37b k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawiania wolności oraz 12 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując oskarżonego w tym okresie, na mocy art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Orzekając karę Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 k.k. Okolicznością rzutującą na jej wymiar był fakt działania w warunkach powrotu do przestępstwa, a także fakt uprzedniego skazania za inne przestępstwa niż podobne do przypisanego w niniejszej sprawie. Powyższe wskazuje bowiem, że dotychczas stosowana kara pozbawienia wolności nie osiągnęła stawianego przed nią celu – oskarżony ponownie popełnił przestępstwo. W ocenie Sądu w sposób oczywisty wykluczało to możliwość wymierzenia wobec A. K. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (art. 69 §1 i 2 k.k.). Z uwagi na charakter przestępstwa, jego umiarkowaną społeczną szkodliwość oraz fakt założenia przez oskarżonego rodziny celowym było wymierzenie oskarżonemu krótkoterminowej kary pozbawienia wolności połączonej (3 miesiące) z karą ograniczenia wolności w wymiarze roku. Krótkotrwałe oddziaływanie w ramach izolacji penitencjarnej uzupełnione dalszym, rocznym oddziaływaniem w warunkach wolnościowych (w ramach kary ograniczenia wolności) jest bardziej celowe niż wymierzenie wyłącznie kary pozbawienia wolności w wyższym wymiarze. A. K. będzie bowiem wdrażany do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego przez dłuższy czas, w przeważającej części w warunkach wolnościowych.

Natomiast Sąd nie dopatrzył się okoliczności łagodzących mogących wpływać na wymiar kary.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Sąd rozważał zastosowanie art. 4 ust 1 k.k. tzn. czy zastosować do czynu popełnionego przez oskarżonego Kodeks karny w obecnym jego brzmieniu zgodnie z prymatem stosowania ustawy nowej, czy też zastosować przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. w rozumieniu art. 4 § 1 k.k. Porównać należy zatem ustawę karną nową (w obecnym brzmieniu), a poprzednią. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy stwierdzić trzeba, że występek z art. 62 ust. 1 p.n. jest zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3. Na podstawie ustawy poprzednio obowiązującej Sąd wymierzyłby karę pozbawiania wolności w wymiarze jednego roku bez warunkowego zawieszenia jej wykonania z uwagi na brak pozytywnej prognozy kryminologicznej spowodowanej uprzednią karalnością oskarżonego za występki i dokonaniem czyny w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. Należy równocześnie zaznaczyć, że wymierzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy i kary ograniczenia wolności w wymiarze 12 miesięcy, nawet stosując ustawowe przeliczniki, które nie odzwierciedlają zdecydowanie wyższej dolegliwości kary pozbawienia od ograniczenia wolności, jest dla oskarżonego korzystniejsze, zatem uzasadnione było zastosowanie ustawy nowej w rozumieniu art. 4 ust. 1 k.k., a więc art. 37b k.k.

W pkt II wyroku Sąd na podstawie art. 230 §2 k.p.k. orzekł zwrot oskarżonemu zwrot dowodu rzeczowego w postaci wagi cyfrowej opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)- (...) albowiem brak jest dowodu jednoznacznie świadczących o tym, że była ona wykorzystywana w związku z posiadaniem zabezpieczonej partii narkotyku. (choć z opinii biegłego wynika, że była wykorzystywana do ważenia amfetaminy).

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4. w zw. z ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądzono od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1700,91 zł tytułem kosztów sądowych, w tym opłatę w kwocie 300 zł. Na kwotę tą składają się koszty: opinii biegłych psychiatrów - 398,46 zł, opinii specjalisty z zakresu uzależnień od środków psychoaktywnych – 105,99 zł, opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych - 786,46 zł, przechowywania zabezpieczonych przedmiotów - 40 zł, uzyskania informacji o oskarżonym z Krajowego Rejestru Karnego - 30 zł, doręczenie wezwań i pism w sprawie - 40 zł (20 zł x 2).