Sygn. akt III C 1447/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 21 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie, III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Mariusz Solka

Protokolant: stażysta Katarzyna Karasek

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2014 roku

na rozprawie

spraw z powództwa H. K.

przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych w W.;

o ustalenie;

orzeka:

1.  powództwo oddala;

2.  zasądza od powódki H. K. na rzecz pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych w W., kwotę 7.229,52 (siedem tysięcy, dwieście dwadzieścia dziewięć, 52/100) złotych, w tym kwotę 7.200 (siedem tysięcy, dwieście) złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.—

SSO Mariusz Solka

Sygn. akt IIIC 1447/13

UZASADNIENIE

Powódka H. K. wniosła o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu obejmującego działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) położoną w W. w rejonie ul. (...) o powierzchni 20.198 m 2 przy zastosowaniu stawki procentowej 1%, zamiast dotychczasowej 3%.

Pismem z dnia 30 kwietnia 2014 roku powódka wniosła o ustalenie na rok 2011 i lata następne wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu obejmującego wyżej wskazaną działkę przy zastosowaniu stawki procentowej 1%, ewentualnie o:

-

ustalenie na rok 2011 opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu obejmującego wyżej wskazaną działkę przy zastosowaniu stawki procentowej 1%;

-

ustalenie na rok 2012 opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu obejmującego działkę nr (...) przy zastosowaniu stawki procentowej 1%;

-

ustalenie na rok 2013 i lata następne opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu obejmującego działki nr (...) przy zastosowaniu stawki procentowej 1%. Powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 27 lutego 2014 roku pozwana Agencja Nieruchomości Rolnych w W. wniosła o oddalenie powództwa w zakresie ustalenia, że odmowa przez Agencję dokonania zmiany stawki procentowej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W., dzielnica W., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr (...) w wysokości z 3% na 1 % jest nieuzasadniona oraz w zakresie ustalenia, iż począwszy od dnia 1 stycznia 2011 roku stawka procentowa opłaty rocznej dla przedmiotowej nieruchomości wynosi 1% tj. kwotę 122.656,39 złotych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka H. K. jest użytkownikiem wieczystym gruntu obejmującego działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o powierzchni 20.198 m 2, położoną w W. w rejonie ulicy (...).

Dowód: okoliczność bezsporna

Decyzją nr (...) z dnia 12 listopada 2001 roku Burmistrz Gminy W. -W. zatwierdził projekt budowlany zespołu zabudowy mieszkaniowej i wydał pozwolenie na budowę zespołu 9 budynków mieszkalnych wielorodzinnych z usługami na

potrzeby własne mieszkańców i garażem podziemnym na części działki nr ew. (...) z obrębu (...) przy ul. (...) róg ulicy (...) w W.. Dowód: decyzja k. 69-71;

Decyzją z dnia 16 grudnia 2003 roku nr (...) Prezydent (...) W. przeniósł powyższą decyzję na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...) w W.. Dowód: decyzja k. 72;

Decyzją z dnia 10 grudnia 2004 roku Wojewoda (...) stwierdził nieważność decyzji nr (...) Burmistrza Gminy W. - W. z dnia 12 listopada 2001 roku. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 maja 2012 roku. Dowód: decyzja k. 11-12, decyzja k. 6-10

Pismem z dnia 21 stycznia 2011 roku skierowanym do pozwanej Agencji Nieruchomości Rolnych w W., powódka H. K. wniosła o ustalenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu obejmującego działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) położoną w W. w rejonie ul. (...) o powierzchni 20.198 m ( 2) przy zastosowaniu stawki procentowej 1% począwszy od 01.01.2011 roku W uzasadnieniu H. K. powołała się na decyzję Burmistrza Gminy W. W. nr (...) o zatwierdzeniu projektu budowlanego i pozwoleniu na budowę. Powódka wskazała, iż działka została oddana w użytkowanie wieczyste na cele mieszkaniowe i na takie cele jest wykorzystywana, co uzasadnia zmianę ustalonej stawki opłaty za użytkowanie wieczyste. Dowód: odwołanie k. 33-35;

W dniu 15 lutego 2011 roku Agencja Nieruchomości Rolnych odmówiła dokonania zmiany stawki procentowej z 3% na stawkę 1%. W uzasadnieniu Agencja wskazała, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości w wysokości 1% wartości nieruchomości naliczana jest dla nieruchomości Zasobu wykorzystywanych na cele rolne, mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych. Agencja wskazała, że przedmiotowa nieruchomość nie jest obecnie wykorzystywana na ww. cele, a powoływanie się we wniosku o zmianę stawki procentowej na fakt realizowania inwestycji mieszkaniowej w toku nie może być podstawą do uznania, że nieruchomość jest aktualnie wykorzystywana na cele mieszkaniowe. Dopiero od wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie budynku mieszkalnego można mówić o wykorzystaniu nieruchomości na cele mieszkaniowe. Niezbędnym warunkiem zmiany stawki 3% opłaty

rocznej na stawkę 1% jest przedłożenie przez użytkownika wieczystego ostatecznej decyzji w sprawie udzielenia pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego w trybie przepisów prawa budowlanego albowiem tylko taka decyzja oznacza trwałą zmianę sposobu korzystania z nieruchomości. Dowód: pismo k. 32-32v;

Pismem z dnia 23 lutego 2011 roku H. K. wniosła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego od odmowy uwzględnienia wniosku użytkownika wieczystego o zmianę stawki procentowej opłaty rocznej i ustalenie nowej wysokości stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu. Dowód: odwołanie k. 39-41;

W dniu 09 czerwca 2011 roku, powódka zawiadomiła Powiatowego Inspektora Nadzoru Budo walnego o terminie rozpoczęcia robót budo walnych zabezpieczających. Dowód: zawiadomienie k. 136, projekt zabezpieczenia k. 137-141;

Pismem z dnia 3 października 2012 roku skierowanym do SKO - Agencja Nieruchomości Rolnych wyraziła zgodę na zmianę z 3% na 1% stawki opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego i żądała za działkę ew. nr (...) za rok 2011 opłaty w wysokości 122.656,39 złotych oraz za działkę ew. nr (...)za rok 2012 i lata następne opłatę w wysokości 122.285,96 złotych. Dowód: pismo k. 30;

Pismem z dnia 15 października 2012 roku H. K. zmodyfikowała wniosek o zmianę stawki opłat za użytkowanie wieczyste, wnosząc o ustalenie stawek jak w piśmie Agencji z dnia 3 października 2012 roku. Dowód: pismo k. 28;

W dniu 28 grudnia 2012 roku, powódka wystąpiła o wydanie pozwolenia na budowę. Dowód: wniosek k. 142.

Orzeczeniem z dnia 16 stycznia 2013 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. zmieniło z dniem 1 stycznia 2011 roku stawkę procentową opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego jako działka ew. (...) (obecnie (...)) w rejonie ulicy (...) w W. z 3% na 1%. W uzasadnieniu organ wskazał, iż zmiana stawki uzasadniona była zgodną wolą stron w tym zakresie. Dowód: orzeczenie k. 22-23;

Pismem z dnia 5 marca 2013 roku Agencja złożyła oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, tj. oświadczenia woli z dnia 3 października 2012 roku złożonego na wniosek H. K., na podstawie

którego obniżono stawkę procentową z 3% na 1 % opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) za rok 2011 oraz działkę (...) za rok 2012 (działka (...) została obecnie podzielona na działki (...)). Agencja wskazała, że błąd został wywołany przez użytkownika wieczystego na skutek złożonego przez niego wraz z wnioskiem nieważnego pozwolenia na budowę z dnia 12 listopada 2001 roku. Agencja pozostawała w przekonaniu, iż dla przedmiotowej nieruchomości jest wydana decyzja o pozwoleniu na budowę oraz są kontynuowane roboty budowlane, co uzasadniało wyrażenie zgody na obniżenie stawki procentowej z 3% na 1 %. Dowód: oświadczenie k. 13;

W dniu 5 marca 2013 roku Agencja złożyła sprzeciw od orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 16 stycznia 2013 roku, wnosząc o przekazanie sprawy do sądu właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości oraz na wartość ustalonej opłaty.

Dowód: sprzeciw k 3;

Na przedmiotowej nieruchomości posadowione są naniesienia w postaci fundamentów i konstrukcji żelbetonowych wznoszonych budynków. Od 2003 roku stan nieruchomości nie uległ zmianie.

Dowód: okoliczność bezsporna, akt notarialny k. 117-122, dokumentacja fotograficzna k. 123-124, 145-154

W dniu 04 marca 2014 roku, decyzją Prezydenta (...) W. nr (...), zatwierdzono projekt budowalny i udzielono pozwolenia na budowę na działkach (...).

Dowód: decyzja k. 159-163.

Powyższy stan faktyczny był między stronami bezsporny, a został ustalony przez Sąd na podstawie wskazanych dokumentów, zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest to, że powódka jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej pozwem, a pozostającej w zasobach pozwanej.

W pierwszej kolejności rozważenia wymaga kwestia dopuszczalności uchylenia się przez pozwaną od skutków złożonego oświadczenia woli.

Zgodnie z art. 84 § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było

złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Zgodnie zaś z § 2 można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny). Z kolei art. 86 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej. Jak wynika z treści art. 87 k.c. kto złożył oświadczenie woli pod wpływem bezprawnej groźby drugiej strony lub osoby trzeciej, ten też może uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia, jeżeli z okoliczności wynika, że mógł się obawiać, iż jemu samemu lub innej osobie grozi poważne niebezpieczeństwo osobiste lub majątkowe.

W wyroku z dnia 19 listopada 2003 r. V CK 477/02 Sąd Najwyższy wskazał, że błąd jest wadą oświadczenia woli powodującą względną nieważność czynności prawnej, czyli jej wzruszalność; możliwość uchylenia się od skutków wadliwego oświadczenia woli jest prawem podmiotowym kształtującym. Uprawniony może skorzystać z tego prawa i doprowadzić do nieważności umowy jako całości, nie może natomiast uchylić się jedynie od niektórych postanowień umowy z zamiarem pozostawienia w mocy pozostałych. (...).

Należało zatem ustalić, czy w istocie pozwany działał pod wpływem błędu składając oświadczenie z dnia 3 października 2012 roku o wyrażeniu zgody na zmianę stawki opłaty (k.30). Jak wynika z treści oświadczenia, przyczyną zmiany stanowiska był wyrok Sądu Najwyższego w sprawie I CSK 397/09. W wyroku tym Sąd Najwyższy wskazał, iż o wykorzystywaniu na cele mieszkaniowe - w rozumieniu art. 17b ust. 1 punkt 2a ustawy z 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa - można mówić najwcześniej od chwili rozpoczęcia prac budowlanych w oparciu o pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego.

Powódka wraz z wnioskiem o zmianę stawki podnosiła, iż dla przedmiotowej nieruchomości została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę oraz, że prace budo walne zostały rozpoczęte. W dacie złożenia wosku (tj. w dniu 24 stycznia 2011 roku) powódka miała już wiedzę, iż decyzją z dnia 10 grudnia 2004 roku Wojewoda (...) stwierdził nieważność decyzji Burmistrza Gminy W. W. nr (...) o zatwierdzeniu projektu i pozwoleniu na budowę. Tym samym, nie wskazując powyższej okoliczności, powódka wprowadziła pozwaną w błąd co do stanu prawnego przedmiotowej działki.

Niewątpliwie, zmiana stanowiska pozwanej w toku postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym związana była z informacją, iż przedmiotowa działka posiada wydane pozwolenie na budowę, co w świetle powołanej wyżej uchwały uzasadniało obniżenie stawki.

Sąd uznał zatem, że w niniejszej sprawie została wypełniona także dyspozycja art. 87 k.c, tj. pozwana złożyła oświadczenia z dnia 5 marca 2013 roku w związku błędem, wywołanym przez powódkę. W ocenie Sądu, gdyby powódka we wniosku z dnia 21 stycznia 2011 roku ujawniła, iż stwierdzono nieważność decyzji (...), pozwana nie złożyła by oświadczenia o wskazanej treści.

Pozwana dochowała terminu do uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia zgodnie z art. 88 par.l i 2 kc, albowiem oświadczenie zostało skierowane do powódki w dniu 05 marca 2013 roku (k.l3-13v), zaś powódka nie kwestionowała, że przedmiotowe uchylenie od skutków prawnych (...) zostało jej doręczone (vide k. 135v), podnosząc jedynie na brak podstaw do uchylenia się od skutków prawnych złożonego oświadczenia.

Zgodnie z art. 73 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U.2014.518 j.t.) jeżeli po oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nastąpi trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości, powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana, stawkę procentową opłaty rocznej zmienia się stosownie do tego celu. Przy dokonywaniu zmiany stawki procentowej stosuje się tryb postępowania określony w art. 78-81.

Ponadto, zgodnie z art. 81 ww. ustawy, użytkownik wieczysty może żądać od właściwego organu dokonania aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, jeżeli wartość nieruchomości uległa zmianie, a właściwy organ nie podjął aktualizacji. Doręczenie żądania powinno nastąpić na piśmie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego aktualizację opłaty rocznej. Jeżeli właściwy organ odmówił aktualizacji opłaty użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania odmowy, skierować sprawę do kolegium. W przypadku gdy właściwy organ nie rozpatrzył żądania w terminie 30 dni, użytkownik wieczysty może, w terminie 90 dni od dnia doręczenia żądania, skierować sprawę do kolegium. Przepisy art. 77-80 stosuje się odpowiednio (ust. 1).

Nowa wysokość opłaty rocznej, ustalona przez właściwy organ w wyniku realizacji żądania, o którym mowa w ust. 1, albo w wyniku prawomocnego orzeczenia kolegium lub ugody zawartej przed kolegium, obowiązuje począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym użytkownik wieczysty zażądał jej aktualizacji (ust.

4) Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio, jeżeli sprawę rozstrzygnięto prawomocnym wyrokiem sądu lub zawarto ugodę sądową, w następstwie wniesienia sprzeciwu (ust. 5).

W świetle powyższych uregulowań zarówno żądanie powódki (na skutek pisma z dnia 24.01.2011 roku - k. 33) - ustalenia opłaty przy zastosowaniu stawki 1% na cały 2011 rok), jak i rozstrzygniecie Samorządowego Kolegium Odwoławczego (k. 22) - ustalające wysokość opłaty z tytułu użytkowania wieczystego przy zastosowaniu stawki 1% począwszy od 01.01.2011 roku należy uznać za niezgodne z prawem, i w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego znajdujących się w zasobach Agencji Nieruchomości Rolnych uregulowana została w ustawie z dnia 19 października 1991 roku o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa ( Dz.U.2012.1187 j.t. ). Zgodnie z art. 17b. ust.l tej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2, opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego wynosi w odniesieniu do nieruchomości Zasobu wykorzystywanych:

1)  na cele obronności państwa, w tym ochrony przeciwpożarowej 0,1%,

2)  na cele rolne 1%,

2a) na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych 1%,

3)  na inne cele 3%

wartości nieruchomości ustalonej w sposób określony w art. 30 ust. 1, z tym że wartość

gruntu rolnego można ustalić w sposób określony w art. 30 ust. 2.

Spornym w niniejszej sprawie było to czy przedmiotowa nieruchomość została przeznaczona i czy jest wykorzystywana na cele mieszkaniowe, o których mowa w powyższym przepisie. Kwestia ta była przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w przywołanym powyżej wyroku z dnia 25 lutego 2010 roku (sygn. akt I CSK 397/09 LEX 577680). W uzasadnieniu Sąd ten wskazał, że „cel mieszkaniowy" można określić jako dążenie do wzniesienia budynków mieszkalnych, przeznaczonych do zasiedlenia, a wykorzystywanie na taki cel to podjęcie czynności zmierzających do jego realizacji. Ponieważ jednak „wykorzystywanie" nawiązuje bezpośrednio do działań materialnie związanych z nieruchomością, nie spełnia kryteriów tego pojęcia uzyskanie pozwolenia na budowę, które wprawdzie jest niezbędne, aby legalnie rozpocząć prace budowlane, jednak nie powoduje przymusu ich wszczęcia. Sąd Najwyższy podkreślił, że nie zachodzi obawa nieuzasadnionego umniejszenia dochodów Skarbu Państwa z tytułu opłat za użytkowanie wieczyste w sytuacji, kiedy przeznaczenie zabudowy zostanie zmienione, bądź budowa

zostanie przerwana. Sąd ten wskazał, że przerwanie robót na czas dłuższy niż 3 lata powoduje, że decyzja o pozwoleniu na budowę wygasa.

Z powyższych rozważań Sądu Najwyższego wynika zatem, iż tylko faktyczne wykonywanie czynności zmierzających do realizacji „celu mieszkaniowego" uzasadniają zastosowanie przepisu art. 17b. 1 ppkt 2 a) ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

W niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, iż od 2003 roku na przedmiotowej nieruchomości nie były podejmowane dalsze działania zmierzające do wybudowania kompleksu budynków. Twierdzenia pozwanego o zaprzestaniu realizowania celu mieszkaniowego na przedmiotowej nieruchomości, podniesione w odpowiedzi na pozew (k.99), nie zostały zakwestionowane przez powódkę, w związku z czym Sąd uznał je za przyznane, w szczególności, iż były to okoliczności niesporne wynikające również z dokumentów przedłożonych bezpośrednio przez powódkę (zawiadomienie o rozpoczęciu robót zabezpieczających w 2011 roku, wystąpienie o uzyskanie pozwolenia na budowę, zdjęcia nieruchomości, opis nieruchomości w akcie notarialnym).

Niezależnie zatem od kwestii stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę należy stwierdzić, że wobec faktu, iż roboty budowlane zostały przerwane na okres ponad 10 lat, na nieruchomości nie jest realizowany cel mieszkaniowy. Okoliczności wskazywane przez powódkę, tj. przeznaczenie na cele mieszkaniowe nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania terenu czy też brak sprzeciwu organu wobec zgłoszenia prac budowlanych podjętych celem zabezpieczenia budowy nie prowadzą do trwałej zmiany dotychczasowego sposoby wykorzystywania nieruchomości.

Sąd podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 maja 2010 r. (sygn. akt I CSK 591/09), iż w analizowanym przepisie, tj. przepisie art. 73 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, mowa jest o korzystaniu, które na gruncie prawa cywilnego oznacza używanie rzeczy i pobieranie z niej pożytków. Nie ma powodów do przyjęcia, że w art. 73 ust. 2 u.g.n. ustawodawca użył tego pojęcia w innym, swoistym sensie, dlatego należy uznać, iż chodzi o używanie nieruchomości w sposób odmienny od dotychczasowego. Trwała zmiana sposobu korzystania z nieruchomości powodować ma przy tym zmianę celu, na który została oddana w użytkowanie wieczyste. Innymi słowy, zmianę przeznaczenia należy odróżniać od zmiany sposobu korzystania z nieruchomości. Z tego założenia wynika, że w omawianej sytuacji nie wystarczy zmiana przeznaczenia gruntu wynikająca z uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub samo uzyskanie decyzji ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu. W obu

wypadkach pojawia się tylko możliwość określonego sposobu korzystania z nieruchomości, a żaden z tych aktów sam przez się nie prowadzi do zmiany - i to trwałej - sposobu korzystania z gruntu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2010 r., I CSK 210/09, niepubl.).

W niniejszej sprawie nie doszło zatem do trwałej zmiany celu przeznaczenia nieruchomości, która uzasadniałaby zastosowanie przepisu art. 73 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, co uzasadniało orzeczenie jak w punkcie 1 wyroku.

Na marginesie powyższych rozważań należy wskazać na niezasadność żądania w zakresie ustaleniu opłaty za rok 2011. Jak wynika z brzmienia przepisu art. 81 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami nowa wysokość opłaty rocznej, ustalona przez właściwy organ w wyniku realizacji żądania, o którym mowa w ust. 1, albo w wyniku prawomocnego orzeczenia kolegium lub ugody zawartej przed kolegium, obowiązuje począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym użytkownik wieczysty zażądał jej aktualizacji. W niniejszej sprawie powódka wniosek o aktualizację opłaty w dniu 24 stycznia 2011 roku (data wpływu do pozwanej). Nawet gdyby zatem uznać, iż przedmiotowa nieruchomość wypełnia kryteria wskazane w przepisie art. 17b. ust.l o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, zmiana wysokości opłaty byłaby uzasadniona dopiero od dnia 1 stycznia 2012 roku, a nie jak domagała się powódka już na rok 2011 roku co uzasadnia oddalenie powództwa w przedmiotowym zakresie.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, Sąd oparł na treści art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu / Dz. U. Nr 163, poz. 1348 i 1349 z późn. zm./, zasądzając jednocześnie koszty pełnomocnictw notarialnych.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w wyroku—