Sygn. akt IV U 1436/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. sądowy Jerzy Stępień

po rozpoznaniu w dniu 23 grudnia 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 28 czerwca 2013 roku nr (...)

w sprawie J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się J. W. emeryturę od dnia 01 czerwca 2013 r.

Sygn. akt IVU 1436/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 grudnia 2013 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 28.04.2013 r. odmówił J. W. przyznania emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. Nr 162 poz 1118 z zm ), ponieważ nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia prawa do tego świadczenia, gdyż na dzień wydania decyzji nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uznał okresu zatrudnienia od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r., gdyż z przedłożonych dokumentów nie wynika charakter wykonywanych prac.

J. W. w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany i przyznania emerytury na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ w okresie od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r. pracował w szczególnych warunkach. Nie ma obecnie możliwości uzyskania świadectwa pracy w szczególnych warunkach, ponieważ pracodawca nie istnieje. Sporne okoliczności chce udowodnić za pomocą świadków. Po uwzględnieniu tego okresu zatrudnienia legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Na rozprawie w dniu 23.12.2013 r. wnosił o uznanie jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w T., o ile brakowałoby mu lat pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w związku z niespełnieniem przez odwołującego przesłanek z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. W. urodzony w dniu (...)r. ukończył 60 lat. Odwołujący legitymuje się wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym i uzupełniającym w wymiarze ponad 30 lat na dzień 01.01.1999 r. W dniu 20.06.2013 r. odwołujący wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

/dowód: wniosek z dnia 20.06.2013 r. –k. 1-2 ar czII/.

Odwołujący w okresie od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r. pracował w Przedsiębiorstwie (...)w T. na stanowisku ślusarz montażysta konstrukcji stalowych. Pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako montażysta kanalizacji wodnej w głębokich wykopach. Jego praca polegała na układaniu rur betonowych, z PCV lub stalowych jako ciągi wodne w głębokich wykopach nawet do 3 m. Mimo posiadania uprawnień nie pracował na stanowisku spawacza. Pracodawca ten obecnie nie istnieje.

/dowód: świadectwo pracy z dnia 30.09.1993 r. –k. 6 ar czI,

dokumentacja pracownicza,

zeznania świadka F. M. –k. 8 as,

zeznania świadka M. N. –k. 8v as,

zeznania świadka B. J. –k. 9 as,

zeznania odwołującego –k. 16 as.

Sąd zaakceptował zeznania świadka F. M., M. N. i B. J. potwierdzające, że wykonywał w sposób ciągły i stale pracę w szczególnych warunkach w wymiarze pełnego etatu w Przedsiębiorstwie (...)w T. od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r. na stanowisku ślusarza montażysty konstrukcji stalowych tj. stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę wymienioną w wykazie A dział V poz. 1 wykazu stanowiącego powołany wyżej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia. 7 lutego 1983 r. tj. roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków, którzy pracowali u tego samego pracodawcy na przestrzeni spornego okresu i potwierdzili rodzaj pracy wykonywanej przez odwołującego bowiem w sposób spójny i konsekwentny wskazali, iż w tym okresie pracował w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku ślusarza montażysty kanalizacji wodnej. Depozycje te potwierdzały dowody z dokumentów.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, w szczególności zalegających w aktach rentowych, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości Sądu, zarówno treść jak i forma dokumentów nie były kwestionowane prze strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich jakie należałoby uwzględnić urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego w tym wynikającego z art. 244 i art.245 kpc. Na podstawie świadectwa pracy z dnia 30.09.1993 r. Sąd ustalił, że odwołujący pracował na stanowisku ślusarza, montażysty konstrukcji stalowych w głębokich wykopach, natomiast w oparciu o pozostały materiał dowodowy ustalił, że odwołujący w trakcie zatrudnienia nie pracował na stanowisku spawacz, a wykazanie tej okoliczności stanowi niedokładność ze strony pracownika, który sporządził to świadectwo pracy.

Sąd rozważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy J. W. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szkodliwych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 Rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze , wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy J. W. był zatrudniony w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w T. od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r. jako ślusarz montażysta konstrukcji stalowych w głębokich wykopach, skoro nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach w oparciu o świadectwo pracy, jego zeznania i zeznania świadków.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia (§ 4 ust. 3). W myśl § 21 ust. 1, 4 i 5 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 22 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 wyjaśnił, że w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 kpc, który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239). Skoro więc w niniejszej sprawie odwołujący nie dysponował świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach, zasadnym stało się ustalenie okoliczności w jakich odwołujący świadczył pracę na podstawie zeznań świadków, jego zeznań oraz dowodów z dokumentów. W oparciu o nie Sąd ustalił, iż odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w T. od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r. jako ślusarz montażysta konstrukcji stalowych w głębokich wykopach. U tego pracodawcy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy układał rury betonowe, z PCV lub stalowe jako ciągi wodne w głębokich wykopach nawet do 3 m tj. wykonywał roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach. Praca na tym stanowisku została zaliczona zgodnie z wykazem A dział V pkt. 1 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Po uwzględnieniu tego okresu w łącznym wymiarze 16 lat i 1 miesiąc odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szkodliwych określonych w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat.

Biorąc powyższe ustalenia pod uwagę odwołujący spełnia przesłanki do przyznania emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach, wynikające z treści art. 32 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a w szczególności § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.). J. W. osiągnął bowiem wiek 60 lat, posiada wymagany okres zatrudnienia (ponad 30-letni okres składkowy i nieskładkowy), a przede wszystkim spełnia kwestionowaną dotąd przez organ rentowy przesłankę w postaci co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ po uznaniu mu spornego okresu pracy w warunkach szczególnych tj. od 01.09.1977 r. do 30.09.1993 r., kiedy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako ślusarz montażysta konstrukcji stalowych w głębokich wykopach legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący w dniu 20.06.2013 r. złożył wniosek o emeryturę i Sąd od dnia 01.06.2013 r. przyznał mu prawo do emerytury na podstawie art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając na względzie powyższe orzeczono na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i art.477 14 §2 kpc.

SSO Kazimierz Kostrzewa

Sek.

- odnotować uzasadnienie,

- odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu,

- kal. 2 tyg.