Sygn. akt II Ca 953/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Aleksandra Żurawska

SO Piotr Rajczakowski

Protokolant: Agnieszka Ingram-Ciesielska

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2015 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko Powiatowi (...)

o zapłatę 2.000 zł

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 9 września 2014r., sygn. akt I C 789/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.700 zł do 2.000 (dwa tysiące) zł (pkt I i II), a koszty procesu do 717 zł (pkt III);

II.  oddala apelację strony pozwanej;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 90 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 953/14 ( transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia )

Początek tekstu

[Protokolantka 00:00:07.008]

Proszę na ogłoszenie wyroku.

[Przewodniczący 00:00:14.581]

Wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Dnia 22 stycznia 2015 roku Sąd Okręgowy w Świdnicy po rozpoznaniu sprawy z powództwa I. S. przeciwko Powiatowi (...) o zapłatę 2.000 złotych na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 9 września 2014 roku sygn. akt I C 789/14 po pierwsze: zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.700 złotych do 2.000 złotych, punkt pierwszy i drugi, a koszty procesu do 717 złotych, punkt trzeci; po drugie: oddala apelację strony pozwanej; po trzecie: zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 90 złotych kosztów postępowania apelacyjnego. Będzie wygłoszone uzasadnienie orzeczenia w sprawie II Ca 953/14.

[Sędzia sprawozdawca 00:01:19.589]

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację w niniejszych sprawach oparł się na bezspornych okolicznościach faktycznych ustalonych przez Sąd Rejonowy. Przechodząc do oceny apelacji należy stwierdzić, iż apelacja powoda okazała się uzasadniona, gdyż wbrew stanowisku Sądu Rejonowego i strony pozwanej utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest już pogląd, że obowiązek zwrotu nienależnie pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu dotyczy całej opłaty w kwocie 500 złotych, a nie ogranicza się do różnicy między tą opłatą, a kwotą 75 złotych stanowiącą przyjmowany koszt druku i dystrybucji karty. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w uchwałach z dnia 25 listopada 2011 roku III CZP 67/11 oraz z 2 czerwca 2010 roku III CZP 37/10. Motywacja powyższego stanowiska jest przy tym taka, że powołane we wcześniejszych rozważaniach postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 10 grudnia 2007 roku odnosi się do pełnej wysokości opłaty za kartę pojazdu w kwocie 500 złotych, a nie jedynie do różnicy 425 złotych pomiędzy kwotami określonymi w Rozporządzeniach z 2003 i 2006 roku. Trybunał uznał bowiem za sprzeczną z prawem unijnym opłatę nakładaną w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, w sytuacji w której opłata taka nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany. Podzielając zaś powyższy pogląd zasądzeniu na rzecz powoda, stosownie do jego żądania, podlegały zatem pełne opłaty po 500 złotych za wydanie kart pojazdów w liczbie 4 uiszczone stronie pozwanej jako nienależne, art. 410 w związku z art. 405 k.c. w łącznej kwocie 2.000 złotych. Za pozbawioną podstaw należało natomiast uznać apelację strony pozwanej, gdyż nieuzasadniony był jedyny jej zarzut naruszenia art. 118 Kodeksu cywilnego poprzez uznanie, że roszczenie o zwrot opłaty za wydanie karty pojazdu uiszczonej podczas rejestracji pojazdu przez przedsiębiorcę, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu pojazdami nie jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Akceptacji podlega bowiem w niniejszej sprawie stanowisko Sądu I instancji w kwestii braku podstaw do stosowania trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia powoda. Błędnie jest zatem pogląd strony pozwanej, że roszczenie to, jako związane z prowadzoną przez skarżącego działalnością gospodarczą podlega przedawnieniu trzyletniemu, art. 118 Kodeksu cywilnego. Sąd Okręgowy podziela natomiast utrwalony już w judykaturze pogląd, że roszczenie przedsiębiorcy o zwrot nienależnie pobranej opłaty z tytułu wydania karty pojazdu, uiszczonej w związku z rejestracją pojazdu sprowadzonego w ramach działalności gospodarczej z państwa będącego członkiem Unii Europejskiej, nie jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 118 Kodeksu cywilnego. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 listopada 2011 roku III CZP 67/11 oraz w wyroku z dnia 3 października 2008 roku I CSK 155/08. W szczególności przekonująca wydaje się być argumentacja przytaczana w uzasadnieniu powyższego stanowiska, że wprowadzając krótszy trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ustawodawca uwzględnił wymagania prawidłowego funkcjonowania gospodarki rynkowej. W stosunkach zatem między parterami działalności gospodarczej, profesjonalistami roszczenia powinny być realizowane sprawnie i szybko. Instrumentem skłaniającym podmioty gospodarcze do takiego sprawnego działania jest krótki trzyletni termin przedawnienia. Jego zastosowanie wymaga jednak istnienia partnerstwa w obrocie gospodarczym. Takie przesłanki nie istnieją natomiast w relacjach między podmiotem prawa publicznego, a zewnętrznym adresatem jego działania. Nie ma także dostatecznych racji, jak argumentował Sąd Najwyższy do tego, aby krótkim terminem przedawnienia ograniczać roszczenie skierowane przeciwko podmiotowi prawa publicznego o zwrot świadczenia, które pobrał z powołaniem się na normę prawną sprzeczną z prawem wewnętrznym i przyjętymi zobowiązaniami międzynarodowymi, tak stwierdził Sąd Najwyższy w powołanej uchwale z dnia 25 listopada 2011 III CZP 67/11. Skoro zatem bieg przedawnienia roszczenia o zwrot opłaty za wydanie karty pojazdu rozpoczyna się z chwilą spełnienia tego świadczenia, co miało miejsce, jak wskazywała sama strona pozwana w odpowiedzi na pozew w okresie od września do października 2005 roku, a co do zasady roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, w tym o zwrot nienależnego świadczenia przedawniają się w terminie dziesięcioletnim, to w rozpoznawanej sprawie upływ powyższego terminu od daty wniesienia pozwu bez wątpienia nie nastąpił. Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 par. 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej, a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 par. 1 k.p.c. w związku z art. 391 par. 1 k.p.c. To wszystko.

[Przewodniczący 00:07:17.161]

Dziękuję.

[koniec części 00:07:18.308]