Sygn. akt VPa 7/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący – SSO Jacek Wilga (spr.)

Sędziowie: SSO Krzysztof Główczyński

SSO Andrzej Marek

Protokolant: Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku w Legnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa W. R.

przeciwko Fundacji (...)w L.

o odszkodowanie

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w Lubinie

z dnia 6 listopada 2012 roku sygn. akt IV P 223/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy w Lubinie zasądził od strony pozwanej Fundacji (...) w L. na rzecz powoda W. R. kwotę 2 185, 00 zł tytułem odszkodowania.

W uzasadnieniu wyroku stwierdził, iż podane przez stronę pozwaną przyczyny wypowiedzenia wskazane zostały nazbyt ogólnie. Zbyt ogólne wskazanie przyczyn nie może być uznane z wypełnienie wymogu art. 30 §4 kp. Już z tego względu uznał Sąd Rejonowy, iż przy wypowiadaniu powodowi umowy o pracę naruszono przepisy kp. Przeprowadził Sąd jednak również postępowanie dowodowe, które nie wykazało, aby powodowi można było zarzucić nieprawidłowości wskazane w piśmie wypowiadającym umowę o pracę.

W szczególności zaś podniósł Sąd Rejonowy, iż wobec ogólności postawionych zarzutów nie wiadomo było jakie konkretne zachowania, i w stosunku do jakich podopiecznych spowodowały podjęcie przez pracodawcę decyzji o wypowiedzeniu umowy o pracę. Nadto nie podano, kiedy takie rzekome zachowania powoda miały miejsce, zatem nie sposób obiektywnie ocenić, czy takie przyczyny istotnie miały miejsce, a jeżeli tak, czy nie uległy dezaktualizacji.

Jednakże w ocenie Sądu Rejonowego nie można powodowi zarzucić niewłaściwego zachowania wobec podopiecznych, a w szczególności używania agresywnego tonu, czy też brutalne potraktowanie któregoś z nich. W tym względzie Sąd w całości dał wiarę powodowi, który zdaniem Sądu zeznawał szczerze i logicznie. Przyznał, że w jego zachowaniu drobne nieprawidłowości miały miejsce. Nie sposób jednak uznać, aby zachowanie powoda było agresywne i brutalne. Było ono odpowiednie do sytuacji w której się znalazł. Z zeznań świadków S. H., I. J.i S. W. wynikało, że powód był dobrym pracownikiem, nikogo nie obrażał i nie przejawiał agresji. Okoliczności te przyznała również świadek K. K.(pracownik strony pozwanej) oraz R. Z.(również pracownik). Zeznali oni, że powód był osobą lubianą, śpiewał i bawił się z podopiecznymi.

W odniesieniu do sytuacji dotyczących D. M., A. N. i I. K. uznał Sąd Rejonowy za wiarygodne tłumaczenia powoda. Bezpośrednich świadków tych zdarzeń nie było. Świadkowie słuchani na tę okoliczność relacjonowali o zdarzeniach zasłyszanych od osób trzecich. Nie sposób było uznać, zdaniem Sądu Rejonowego, podniesionych oskarżeń za prawdziwe.

Strona pozwana nie przedstawiła również dowodów na niewłaściwe zachowanie powoda wobec współpracowników i opiekunów, wprowadzanie nerwowej atmosfery w pracy uniemożliwiającej dobrą współpracę. Nie udowodniła również, aby powód nie dbał o samochód którym jeździł. Stan samochodu wynikał z wielu lat ciągłej eksploatacji, również w terenie miejskim, przewożenia osób niepełnosprawnych, często o niezachowanej higienie osobistej, oraz przewożenia nim mebli, gruzu, słomy, krzewów oraz obornika.

Niezasadnym był zarzut niewłaściwego rozliczania godzin pracy. Jego roszczenia o właściwe wynagrodzenia czasu pracy w którym nie prowadził samochodu było uzasadnione.

W rezultacie przyjął Sąd Rejonowy, iż przyczyny wskazane w piśmie wypowiadającym umowę były nazbyt ogólne, a nadto nie uzasadniały podjęcia decyzji o wypowiedzeniu umowy o pracę, co uzasadniało zasądzenie na jego rzecz odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za czas wypowiedzenia, czyli za jeden miesiąc.

Wyrok powyższy zaskarżyła apelacją strona pozwana zarzucając:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 §1 kpc w zw. z art. 328 §2 kpc poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, a także nieodniesienie się w uzasadnieniu do zeznań tych świadków, którzy wskazywali na nieprawidłowe zachowania powoda, będące powodem wypowiedzenia mu umowy o pracę,

2.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. przepisu art. 45 §1 kpc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż przyczyny wskazane w wypowiedzeniu nie były konkretne i prawdziwe, a tym samym nie były zasadne.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana podnosiła, iż wskazane w oświadczeniu strony pozwanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę są prawdziwe i konkretne. Powód nie kwestionował zdarzeń, które były podstawą wypowiedzenia. Interpretował je jednak inaczej, nie widząc niczego nagannego w swoim zachowaniu.

Powód różnie odnosił się do różnych podopiecznych. Był grzeczny jedynie w stosunku do podopiecznych, o których wiedział, że rodzice ich nie pozwolą na tolerowanie niewłaściwych zachowań. Zachowanie powoda wobec D. M. i A. N. było obiektywnie nieprawidłowe. W sytuacji kiedy miał trudności w poradzeniu sobie z podopiecznymi winien poprosić o pomoc wychowawców.

Jego postępowanie wobec I. K.nie powinno być tolerowane. Nadto skarżąca podniosła, iż pominięte zostały przez Sąd Rejonowy zeznania świadków H. Ł., A. Ł., M. Ł., R. Z., J. T., K. K., z których wynika, iż powód źle odnosił się także do innych pracowników strony pozwanej.

Wbrew ustaleniu Sądu Rejonowego powód nie dbał o samochód oraz wadliwie wypełniał karty drogowe.

Stawiając powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie jest zasadna. Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy korzystając z prerogatyw płynących z art. 233 §1 kpc. Zgodnie z tym przepisem ocena wiarygodności i mocy dowodów należy do sądu orzekającego w sprawie i o ile sąd dokonując tej oceny wszechstronnie rozważy całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego z zachowaniem zasad logicznego rozumowania, ocena taka musi się ostać chociażby dopuszczalna i możliwa była również odmienna ocena zebranych w sprawie dowodów.

Apelacja strony pozwanej oparta została na zarzucie wadliwej oceny materiału dowodowego sprawy, dokonaniu błędnych ustaleń faktycznych i w konsekwencji na wadliwym zastosowaniu art. 45 kp.

Ocena dowodów w sytuacji kiedy pozostają one ze sobą w sprzeczności polega na doborze tych dowodów którym sąd daje wiarę i pominięciu przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy dowodów którym wiary odmawia ze wskazaniem jednak przyczyn tej odmowy.

Analizując zebrany materiał dowodowy w odniesieniu do zarzutu nagannego zachowania w stosunku do podopiecznych, używania agresywnego tonu i brutalnego traktowania podopiecznych Sąd Rejonowy wskazał szczegółowo dowody w oparciu o które poczynił ustalenia wskazujące na niezasadność tego zarzutu. Wskazał też dlaczego innym dowodom odmówił wiary. Stanowisko Sądu zostało uzasadnione czytelnie i w sposób wystarczający. W apelacji brak jest konkretnych zarzutów wskazujących na wadliwość rozumowania Sądu I instancji. Apelacja jest jedynie polemiką z ustaleniami dokonanymi przez Sąd Rejonowy. Przedstawiono w niej wyłącznie własną, odmienną od sądowej, ocenę dowodów. Nie jest to wystarczające do uznania, iż ocena sądowa dokonana została z naruszeniem zasad swobodnej oceny dowodów.

Dodatkowo wskazać jeszcze należy, na co zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, iż powód który nie był merytorycznie przygotowany do pracy z osobami niepełnosprawnymi pozostawiany bywał często sam z podopiecznymi. Praktyka ta była niewłaściwa. Ewentualne nieprofesjonalne zachowanie powoda nie może go w takiej sytuacji obciążać. Natomiast norm właściwego zachowania, w sposób uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy, powód nie przekroczył.

W zakresie drugiego i trzeciego z zarzutów również wskazał Sąd Rejonowy - oceniając go za niezasadny - na jakich dowodach oparł ustalenia, iż powód właściwie odnosił się do współpracowników, podopiecznych i opiekunów. Zarzut braku odniesienia się do wskazanych w apelacji zeznań świadków dokonanej przez Sąd oceny nie czyni nietrafną. Zeznania te nie potwierdzają bowiem w pełni twierdzeń apelacji o wadliwości tej oceny. I tak A. Ł. wskazywała, iż stosunki powoda ze współpracownikami były poprawne. Podobnie zeznała świadek J. T., wskazując równocześnie, iż powód do podopiecznych odnosił się dość życzliwie. Świadek K. K. wskazywała natomiast, iż nie miała większych problemów ze współpracą z powodem. A nadto to w oparciu właśnie o zeznania tych świadków Sąd poczynił swoje ustalenia.

Samochód którym jeździł powód eksploatowany był bardzo intensywnie w trudnych warunkach z koniecznością sprostania również wymaganiom czasowym. Przewożono nim również rzeczy do których nie był przeznaczony. Przewożone osoby nie zawsze zachowywały standardy w zakresie dbania o higienę osobistą. Okoliczności te uzasadniały ocenę, iż powód utrzymywał samochód w stanie w jakim było to możliwe ze względu na warunki jego eksploatacji.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił również ocenę ostatniego ze wskazanych powodów rozwiązania umowy o pracę związanego ze sposobem wypełniania kart drogowych przez powoda. Z zeznań świadków M. C. wynika, iż strona pozwana, mimo, iż wiedziała że powód pracuje w wymiarze przekraczającym 8 godzin dziennie zainteresowana była jego wynagradzaniem tylko za nominalny czas pracy. Wynagrodzenie za godziny nadliczbowe powód otrzymał dopiero za czerwiec i lipiec 2012 roku, kiedy wskazał w kartach, iż pracował również po godz. 15. Wykonywanie przez niego pracy od godziny około 6 do godziny około 16 było uzasadnione wypełnianymi obowiązkami. Nie mogło stanowić uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia.

Mając powyższe na uwadze apelację jako niezasadną oddalono na podstawie art. 385 kpc. Uznanie bowiem dokonanej oceny materiału dowodowego przez Sąd Rejonowy za dokonanej w granicach art. 233 §1 kpc czyniło również niezasadnym naruszenie przez ten Sąd art. 45 §1 kp. Przy ustalonym stanie faktycznym sprawy wypowiedzenie nie było zasadne.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 kpc i §11 ust. 1 pkt 1, §12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.