Sygn. akt VI Ka 171/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Tekieli

SO Tomasz Skowron

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014r.

sprawy J. D.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk, art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 10 lutego 2014 r. sygn. akt II K 1713/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. D. uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną,

stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 171/14

UZASADNIENIE

J. D. został oskarżony o to, że:

1. w dniu 29 maja 2013 r. w K., woj. (...), doprowadził (...) Bank (...) S.A. we W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w ten sposób, że przedkładając nieprawdziwe a mające istotne znaczenie dla uzyskania kredytu zaświadczenie o zatrudnieniu o wysokości zarobków w Firmie (...) ul. (...), (...)-(...) W., wprowadził w błąd pracownika sklepu i zawarł umowę kredytu o numerze (...) na zakup towarów w postaci notebooka H., komputera oraz telewizora marki (...) o łącznej wartości 4.798 PLN, nie mając warunków i możliwości finansowych wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, czym dział na szkodę (...) Bank (...) SA we W., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2. w dniu 31 maja 2013 r. w K., woj. (...) usiłował doprowadzić (...) Bank (...) SA we W. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, w ten sposób, że wprowadził pracownika w błąd i usiłował zawrzeć umowę kredytową na zakup towaru w postaci laptopa (...) o wartości 2.100 zł nie mając warunków i możliwości finansowych wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję pracownika sklepu, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 10 lutego 2014r. w sprawie sygn. akt II K 1713/13:

I. uznał oskarżonego J. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II. uznał oskarżonego J. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku wobec oskarżonego kary połączył i wymierzył karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IV. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata,

V. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) S.A. we W. kwoty 4.798,00 (cztery tysiące siedemset dziewięćdziesiąt osiem) złotych,

VI. na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżonego do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej w okresie próby,

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 31 maja 2013 r. i 01 czerwca 2013 r.,

VIII. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził zwrot dowodu rzeczowego w postaci umowy kredytu na zakup towarów, znajdującej się w aktach sprawy na k. 67 akt pokrzywdzonemu (...) Bank (...) S.A. we W.,

IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł prokurator zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości na niekorzyść oskarżonego J. D. w zakresie rozstrzygnięcia o winie.

Powołując się na przepis art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 1 kpk skarżący zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 286 § 1 kk, art. 297 § 1 kk oraz art. 270 § 1 kk poprzez ich błędną wykładnię – polegającą na uznaniu, iż oskarżony J. D. czynem przypisanym w punkcie I sentencji wyroku wypełnił dyspozycję przepisu art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, podczas gdy na gruncie stanu faktycznego ustalonego przez Sąd orzekający w wyroku, zachowaniu oskarżonego nie można było przypisać działania „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, a więc działania z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy z art. 286 § 1 kk, działania „w celu uzyskania kredytu na siebie” z art. 297 § 1 kk oraz przedłożenia „jako autentycznego” podrobionego zaświadczenia o zarobkach z art. 270 § 1 kk, co spowodowało, iż czyn przypisany oskarżonemu nie wyczerpuje wszystkich wymaganych przez prawo materialne znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk i art. 270 § 1 kk,

II. obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 286 § 1 kk poprzez jego błędną wykładnię – polegającą na uznaniu, iż oskarżony J. D. czynem przypisanym w punkcie II sentencji wyroku wypełnił dyspozycję przepisu art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, podczas gdy na gruncie stanu faktycznego ustalonego przez Sąd orzekający w wyroku, zachowaniu oskarżonego nie można było przypisać działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc działania z zamiarem bezpośrednim, kierunkowym, obejmującym zarówno cel, jak i sposób działania sprawcy, co spowodowało, iż czyn przypisany oskarżonemu nie wyczerpuje wszystkich wymaganych przez prawo materialne znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk.

Stawiając tak sformułowany zarzut, na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk prokuratora wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego jest niezasadna i to w stopniu oczywistym.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że sposób sformułowania zarzutów przez skarżącego sprawia, że są one nieczytelne i utrudniają rozpoznanie wniesionego środka odwoławczego.

Oskarżyciel publiczny w istocie zarzuca, że w opisach czynów przypisanych oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem, a uprzednio zaproponowanych przez prokuratora we wniesionym środku odwoławczym brak było wszystkich ustawowych znamion na skutek błędnego opisu tychże czynów.

Natomiast opis czynu, o którym mowa w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., może być dokonywany w języku ogólnym a niekoniecznie w języku ściśle prawnym, istotne jest tylko, aby odpowiadał on pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2013 r. II KK 212/13 LEX nr 1403871). Mało precyzyjnie sformułowany opis czynu tylko wtedy zaś należy uznać za wymagający ingerencji ze strony sądu odwoławczego, gdy jego treść rodzi zasadniczej natury wątpliwości, np. co do tego, za jakie przestępstwo oskarżony w istocie został skazany. W niniejszej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Przy konstruowaniu analizowanych opisów dwóch czynów Sąd pierwszej instancji nie posługiwał się co prawda dokładnie słowami ustawy, co zresztą było zbędne (zob. postanowienie SN z 7 lutego 2012 r., III KK 227/11, LEX nr 1119514; wyrok SN z 24 czerwca 2013 r., V KK 435/12, LEX nr 1331400), ale użył równoważnych znaczeniowo zwrotów z języka ogólnego.

Oczywistym jest bowiem, że działanie w celu uzyskania kredytu przypisane oskarżonemu J. D. w punkcie I i II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku jest równoważne znaczeniowo z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w rozumieniu art. 286 § 1 kk, a więc w celu zysku w zakresie dóbr materialnych. Także w świetle całości opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I części dyspozytywnej wyroku nie budzi żadnych wątpliwości, że J. D. przedłożył chcąc uzyskać kredyt na zakup sprzętu elektronicznego pracownikowi sklepu nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków, a tym samym w celu użycia wskazanego nieprawdziwego dokumentu jako prawdziwego.

Nie budzi zatem wątpliwości, że sformułowania zawarte w opisach czynów przypisanych oskarżonemu choć wprost nie zawierają słów ustawy, zawartych w art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk to jednak odpowiadają pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego.

Skoro zatem zaskarżony wyrok nie był dotknięty uchybieniami, o których mowa w art. 439 § 1 k.p.k., jak również nie był rażąco niesprawiedliwy to stąd na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. podlegał utrzymaniu w mocy.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk.