Sygn. akt VII Ka 1042/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant sekr.sądowy Elżbieta Łotowska

przy udziale oskarżyciela publicznego podkom. Jacka Kępińskiego

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2015 r

sprawy O. P.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a kw i art. 94§1 kw w zw z art. 20 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 6 ust 1 pkt 4 Ustawy o kierujących pojazdami, art. 92§2 kw w zw z §109 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcy

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie IX Wydziału Karnego

z dnia 14 sierpnia 2015 sygn. akt IX W 306/15

I.zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.zwalnia obwinionego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

O. P. obwiniony został o to, że:

I.w dniu 19 maja 2014r. o godz.20.22 w O. na ul. (...) kierując motocyklem m-ki Y. o nr. rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 56 km/h poruszając się z prędkością 106 km/h a ponadto nie posiadał uprawnień dla danego rodzaju pojazdów

- tj. o wykroczenie z art. 92a kw i art. 94 &1 kw w zw. z art. 20 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 6 ust.1 pkt.4 ustawy o kierujących pojazdami;

II.w dniu 19 maja 2014r. o godz. 20.22 w O. na ul.(...) kierując motocyklem m-ki Y. o nr. rej. (...) nie zastosował się w celu uniknięcia kontroli do sygnału danego przez funkcjonariuszy Policji nakazującego zatrzymanie pojazdu po czym oddalił się w kierunku miejscowości S.

-tj. o wykroczenie z art. 92 &2 kw w zw. z & 109 Rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2015r. w sprawie IXW 306/15 orzekł :

I.obwinionego O. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 92a kw i art. 94 & 1 kw w zw. z art. 20 ust.1 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art.6 ust.1 pkt.4 ustawy o kierujących pojazdami i art. 92 & 2 kw w zw. z &109 Rozporzadzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych i za to, z mocy art. 92 & 2 kw w zw. z art. 9 & 2 kw skazał go na karę grzywny w wymiarze 2.000zł.

II.na podstawie art. 118 &1 kpw i art. 3 ust.1 w zw. z art. 21 pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100zł. i opłatą w kwocie 200zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego zaskarżając przedmiotowe orzeczenie w całości. Wyrokowi temu, na podstawie przepisu art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 438 § 2 i 3 .k. p.k., skarżący zarzucił :

I obrazę przepisów postępowania, a konkretnie przepisu:

a)  art. 39 § 4 k.p.w. poprzez zaczerpnięcie do poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych informacji z rozmowy funkcjonariuszy Policji z rodzicami obwinionego dokonanymi w oparciu o treść notatek urzędowych, podczas gdy niemożliwym jest uzyskanie zeznań w ten sposób, a sposób procedowania, w szczególności przesłuchania Policjantów na okoliczność treści tej rozmowy, w istocie zmierzał do obejścia ww. przepisu prawa,

b)  art. 43 k.p.w. w zw. z art. 207 § 1 k.p.k. oraz 173 § 1, 2 i 3 k.p.k., poprzez przeprowadzenie okazania w sposób wywołujący jednoznaczną sugestię osób przesłuchiwanych - umieszczenie w jednym pokoju świadków (interweniujących policjantów, jak i ojca oraz wuja obwinionego) jak i obwinionego, a następnie dokonania oględzin (a w zasadzie okazania sylwetki) obwinionego oraz ojca i wuja obwinionego, co wywołało jednoznaczną sugestię dla przesłuchiwanych policjantów,

c)  art. 442 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. poprzez nie wykonanie przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Sąd pierwszej instancji zaleceń Sądu odwoławczego co do przeprowadzenia dowodów, tj. nie odtworzenie nagrania z wideorejestratora w obecności funkcjonariuszy policji, a także obwinionego, jego ojca i wuja, celem wypowiedzenia się przez nich co do treści wynikających z nagrania, co mogło doprowadzić do ustalenia sprawcy wykroczenia lub przeprowadzenia tych dowodów niezgodnie z przepisami poprzez okazanie świadków funkcjonariuszom policji po tym jak osoby te miały ze sobą bezpośrednią styczność, a także utrwalenie tej czynności za pomocą zdjęć, które mają różną ogniskową obiektywu i różną odległość pomiędzy osobami fotografowanymi, a aparatem, co nie odzwierciedla faktycznych cech osób fotografowanych,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez uznanie, że:

a)  rodzice obwinionego w trakcie rozmowy z funkcjonariuszami Policji przyznali, że syn jeździł motorem w tym dniu, podczas gdy jak wynika z zeznań złożonych przed Sądem, zaprzeczyli oni tej okoliczności,

b)  możliwym jest rozpoznanie osoby po stroju, posturze i motocyklu, jak zrobił to świadkowie Ł. J. i S. K. (choćby z uwagi na pozycję w trakcie jazdy), podczas gdy niemożliwym jest rozpoznanie osoby w ten sposób, tym bardziej, że nie widzieli oni twarzy motocyklisty, co wyklucza możliwość przypisania sprawstwa obwianemu,

c)  zeznania świadków M. P. (1), M. P. (2) oraz M. P. (3) są nielogiczne i nie spójne i w efekcie nie zasługują na podzielenie, albowiem mężczyźni (obwiniony oraz M. P. (1)) różnią się znacznie wzrostem i wagą, podczas gdy są oni prawie tego samego wzrostu i postury (odpowiednio 173 cm i 175 cm),

d)  niemożliwym jest, aby motorem kierował M. P. (1), gdyż rozmawiał on z funkcjonariuszami w domu po interwencji Policji, podczas gdy Sąd pominął wniosek dowodowy obrońcy o przeprowadzenie eksperymentu procesowego mający na celu ustalenie ile czasu zajmuje przejechanie z miejsca, gdzie zatrzymali się funkcjonariusze Policji w miejscowości S., do miejsca zamieszkania obwinionego (ul. (...), kod (...) O.) na okoliczność czy istniała możliwość dojechania kierującego do wskazanego miejsca przed przybyciem tam funkcjonariuszy Policji, wobec czego nie można wykluczyć, że ojciec obwinionego mógł zanim policjanci dojechali do jego miejsca zamieszkania powrócić już do domu,

e)  poruszający się przedmiotowym motocyklem przekroczył dozwoloną prędkość o 56 km/h poruszając się z prędkością 106 km/h, podczas gdy na nagraniu wykonanym przez policję widać, że podczas dokonywania pomiaru radiowóz zbliżał się do motocyklisty (nie utrzymywał stałej prędkości za pojazdem kontrolowanym), w związku z czym oczywistym jest, że radiowóz poruszał się szybciej, gdyż prędkość pomiaru nie stanowi w istocie prędkości pojazdu kontrolowanego, a prędkość radiowozu, w związku wynik pomiaru jest niewiarygodny i nie oddaje rzeczywistej prędkości pojazdu kontrolowanego.

Wskazując na powyższe, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w O.wraz z zaleceniem przeprowadzenia następujących czynności:

1. przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym za pomocą przyrządów: laserowych (laserowe mierniki prędkości i fotolasery), radarowych (radarowe mierni prędkości, mobilne i stacjonarne fotoradary), prędkościomierzy kontrolnych (mobilne wideorejestratory, stacjonarne pomiary prędkości na stałym odcinku drogi) na okoliczność niewiarygodności pomiaru dokonanego przez funkcjonariuszy, a także rzeczywistej prędkości z jaką poruszał się motocyklista widoczny na nagraniu sporządzonym przez policję.

2.odtworzenie na rozprawie i w obecności obwinionego, M. P. (1) i M. P. (2) nagrania zdarzenia zarejestrowanego przez patrol policji w dniu 19 maja 2014 r. na ul. (...) w O. i umożliwienie im wypowiedzenia się* na okoliczność techniki i taktyki jazdy oraz ustalenia jaka osoba widoczna na nagraniu kierowała motorem marki Y.,

3 przeprowadzenia ponownie okazania funkcjonariuszom policji obwinionego, a także M. P. (1) i M. P. (2) w stroju motocyklowym w warunkach, które uniemożliwiają funkcjonariuszom wcześniejszy kontakt z wymienionymi osobami,

4 utrwalenie wskazanych w pkt. 3 czynności przy zachowaniu jednakowych parametrów wykonywanych zdjęć, a w tym odległości pomiędzy fotografem, a osobą fotografowaną oraz jednakowej ogniskowej (w uproszczeniu „zbliżenia”) dla wszystkich ujęć (zdjęć),

5 przeprowadzenie eksperymentu procesowego mającego na celu ustalenie ile czasu zajmuje przejechanie z miejsca, gdzie zatrzymali się funkcjonariusze Policji w miejscowości S., do miejsca zamieszkania obwinionego (ul. (...), kod (...) O.) na okoliczność czy istniała możliwość dojechania kierującego do wskazanego miejsca przed przybyciem tam funkcjonariuszy Policji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń zarówno w aspekcie okoliczności stanu faktycznego, winy obwinionego i kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów, jak również w aspekcie wymierzonej kary. Dokonana w tym zakresie analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wymienionymi w art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja pomimo swej rozbudowanej treści nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioskowanie tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zawartego w apelacji zarzutu dotyczącego dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, iż zarzut ten jest bezpodstawny. Sąd I-szej instancji do wszystkich zgromadzonych dowodów odniósł się z dużą wnikliwością, precyzyjnie wskazując, którym dowodom i z jakich względów dał wiarę a które – i dlaczego- uznał za nieprzekonujące. Nie powielając logicznej argumentacji Sądu Rejonowego, którą Sąd Okręgowy podziela w pełni, przede wszystkim pokreślić należy, iż w przedmiotowej sprawie kluczowym dowodem, który wskazuje na winę obwinionego w zakresie zarzuconych mu czynów jest nagranie z wideorejestratora. Nagranie to, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, nie jest ani słabej jakości, ani też nie pozostawia wątpliwości co do tego, że motocyklistą, który na nagraniu tym został zarejestrowany jest obwiniony O. P.. Nagranie to wprawdzie nie pokazuje twarzy osoby kierującej motorem jednakże wyraźnie wskazuje zarys jego sylwetki. Jest to bez wątpienia sylwetka chłopięca a więc sylwetka osoby drobnej i szczupłej. Jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż obwiniony w czasie popełnienia zarzuconych mu czynów był zaledwie 19-letnim chłopcem, to lansowana przez obronę teza, iż za kierownicą motoru nie siedział obwiniony lecz jego ojciec lub stryj - brzmi naiwnie. Kwestia ta wydaje się być dość oczywista w kontekście faktu, iż pomiędzy sylwetką nastolatka a dość masywnymi sylwetkami panów w średnim wieku (ojciec i stryj obwinionego w maju 2014r byli panami po 50-tce ) zachodzą zasadnicze różnice i wniosku tego w niczym nie zmienia to, że wszyscy oni zdołali nałożyć na siebie ten sam kombinezon.

Dowód z wideorejestratora jest dowodem kluczowym jednakże - co wyraźnie podkreślić należy- nie jest dowodem jedynym. Koresponduje on również z zeznaniami funkcjonariuszy Policji : S. K. i Ł. J., którzy po nieudanej próbie zatrzymania motocyklisty udali się do miejsca jego zamieszkania, gdzie rozmawiali z rodzicami obwinionego. To, iż obwinionego wówczas tam nie zastali, zaś jego rodzice przyznali, iż to właśnie O. tego dnia jeździ motorem, wyraźnie potwierdza wniosek, iż osobą, której wizerunek zarejestrowano jest O. P..

Odnosząc się do zeznań wymienionych Policjantów stwierdzić należy, iż w niniejszej sprawie nie ujawniono żadnych dowodów lub chociażby poszlak, które mogłyby w racjonalny sposób prowadzić do wniosku, iż wymienieni byli zainteresowani w bezpodstawnym obciążaniu obwinionego a ich zeznania miały charakter tendencyjnych pomówień. Trudno znaleźć motywy z powodu których wymienieni mieliby mijać się z prawdą co do tego, jak przebiegała rozmowa z rodzicami O. P. i co wówczas, "na gorąco", rodzice obwinionego mówili. To, że w toku procesu wymienieni zaprzeczyli, jakoby w trakcie tej rozmowy podali, iż tego dnia motorem jeździł ich syn O. samo w sobie nie dowodzi jeszcze- jak chce tego obrońca- iż prawdę mówią właśnie rodzice a kłamią Policjanci.

Pozostając przy kwestii waloru dowodowego owej rozmowy Policjantów z rodzicami obwinionego zauważyć należy, iż zawarty w apelacji zarzut dotyczący tej okoliczności jest - w ocenie Sądu Okręgowego- co najmniej niezrozumiały. Prawdą jest, iż art. 39 & 4 kpw stanowi, iż dowodu z wyjaśnień lub zeznań nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych, jednakże w niniejszej sprawie nie z a s t ą p i o n o zeznań świadków M. P. i M. P. treścią jakiś notatek czy zapisków. Wymienione osoby przesłuchano w charakterze świadków (k.51, k.68v) a złożone przez nie zeznania zaliczono w poczet materiału dowodowego sprawy .Do żadnego zatem naruszenia art. 39 & 4 kpw nie doszło. Jaki natomiast przepis miałby zakazywać (zdaniem obrony) przesłuchiwania funkcjonariuszy Policji na okoliczność tego, jak zachowywali się i co mówili rodzice obwinionego tuż po zdarzeniu oraz jaka norma prawna miałaby zakazywać funkcjonariuszom sięgania w trakcie takiego przesłuchania do notatników służbowych- trudno dociec gdyż apelacja zagadnienia tego bliżej nie wyjaśnia.

Co się zaś tyczy zawartego w apelacji postulatu o przeprowadzenie eksperymentu procesowego, który miałby ustalić, czy motocyklista mógłby przyjechać do miejsca zamieszkania obwinionego (O., ul. (...)) przed przyjazdem Policji stwierdzić należy, iż wobec braku bliższych danych ewentualna miarodajność takiego dowodu byłaby znikoma. Skoro bowiem nie wiadomo z całą pewnością gdzie ostatecznie udał się motocyklista (poza tym, że pojechał w kierunku miejscowości S.) to badanie, ile czasu mogłoby zająć motocykliście przejechanie ze S. na ul. (...), pozostałoby jedynie hipotetyczną spekulacją, która niczego rozstrzygającego do sprawy tej by nie wniosła.

Odnosząc się natomiast do zawartych w apelacji zarzutów dotyczących czynności okazania oraz niewykonania przez Sąd Rejonowy wszystkich wcześniejszych zaleceń Sądu Okręgowego związanych z owym okazaniem, stwierdzić należy, iż również te zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Czynność okazania – w ocenie Sądu Okręgowego rozpoznającego sprawę powtórnie- trudno w niniejszej sprawie uznać za czynność dowodowo istotną. Skoro bowiem w sprawie tej nie zabezpieczono odzieży w którą ubrany był motocyklista zarejestrowany na filmie, to ubieranie trzech mężczyzn w kombinezon, który sami oni przynieśli po ponad roku od zdarzenia i badanie, czy w kombinezonie tym, któryś z tych mężczyzn podobny jest do osoby na nagraniu- trudno uznać za rozstrzygające. Niezależnie od powyższego, już sam fakt porównywania sylwetek owych mężczyzn po 13 miesiącach od zdarzenia , z sylwetką uwidocznioną na filmie nie sposób uznać za kluczowe dla sprawy. Nie ulega wszak wątpliwości, że po tak długim okresie czasu aktualny wygląd zarówno obwinionego jak i jego ojca oraz stryja mógł ulec znaczącej zmianie.

Na podzielenie nie zasługuje także zawarty w apelacji zarzut dotyczący techniki pomiaru prędkości. Sąd Okręgowy po bezpośrednim zapoznaniu się nagraniem z wideorejestratora ( w tym danymi cyfrowymi zarejestrowanymi na tym nagraniu) nie stwierdził żadnych okoliczności, które rzeczywiście mogłyby nasuwać wątpliwości, co do prawidłowości dokonanego pomiaru.

Majac zatem powyższe na uwadze i nie podzielając zarzutów ani wniosków zawartych w apelacji, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny utrzymano w mocy (art. 437 §1 kpk). Z uwagi na fakt, iż obwiniony nie ma żadnego własnego majątku ani stałego źródła dochodu, Sad Okręgowy uznał za uzasadnione zwolnić go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 636 §1 kpk w zw. z art. 634 kpk i art. 624 §1 kpk w zw. z art. 119 kpw).