Sygn. akt VI Ka 36/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski (spr.)

Sędziowie SO Tomasz Skowron SO Andrzej Wieja

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2015r

sprawy A. S.

oskarżonego z art. 157 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 18 listopada 2014 r. sygn. akt II K 1449/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. S. uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 140 zł.

Sygnatura akt VI Ka 36/15

UZASADNIENIE

A. S. został oskarżony o to, że w dniu 23 lutego 2013r. w J. przy ul. (...) w korytarzu (...), działając umyślnie, spowodował uszkodzenie ciała M. F. (1), w ten sposób, że przyciskał skrzydłem drzwi stojącą w progu pomieszczenia M. F. (1), dociskając jej ciało do ościeżnicy drzwi, powodując powstanie w M. F. (1) obrażeń ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z przewlekłym zespołem bólowym, obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała M. F. (1) na okres powyżej siedmiu dni,

to jest o czyn z art. 157 §1 k.k.;

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 18 listopada 2014r. w sprawie o sygnaturze akt II K 1449/13:

I.  uznał oskarżonego A. S. za winnego tego, że w dniu 23 lutego 2013 r. w J. przy ul. (...), w korytarzu (...), przyciskając skrzydłem drzwi stojącą w progu pomieszczenia M. F. (1), dociskając jej ciało do ościeżnicy spowodował u M. F. (1) obrażenia ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z przewlekłym zespołem bólowym, naruszające czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni to jest czynu z art. 157§2 kk i za to, na podstawie art. 157§2 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 36 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego A. S. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej M. F. (1) w terminie 1 (jednego) miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku;

III.  na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. S. nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej M. F. (1) w kwocie 1000 (jednego tysiąca) złotych;

IV.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 ust 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego A. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 120 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżając wyrok w całości zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na bezzasadnym przyjęciu, że A. S. dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, a tym samym poprzez uznanie przedstawionej przez pokrzywdzoną M. F. (1) wersji zdarzenia za bardziej przekonywującą, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że przebieg zdarzenia przedstawiony przez oskarżonego jest w pełni spójny i wiarygodny,

2.  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

- uznanie zeznań M. F. (1), R. R. (1) oraz M. M. (1), za wystarczające dla przyjęcia, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, w sytuacji, gdy na tle przeprowadzonego postępowania dowodowego nie są one na tyle relewantne, aby uzasadniały wydanie orzeczenia skazującego przy jednoczesnym uwzględnieniu deficytu dowodów uprawdopodobniających fakt zawinienia A. S.,

- uznanie oskarżonego winnego zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy z treści opinii biegłego M. B. (1) w sposób jednoznaczny wynika, że uraz doznany przez pokrzywdzoną w dniu 23 lutego 2013 r. był jedynie czynnikiem, który mógł zapoczątkować dalsze dolegliwości, gdyż jak wskazano „kręgosłup szyjny pokrzywdzonej przed 23.02.2013 był bardzo chory”,

- uznanie, że oskarżony dopuścił się czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, mimo poważnych wątpliwości w tym względnie wynikających z braku dowodu na to, że A. S. działając umyślnie spowodował powstanie u pokrzywdzonej M. F. (1) obrażenia ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z przewlekłym zespołem bólowym, naruszając tym samym czynności narządu ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni,

- naruszenie podstawowych zasad procesowych określających reguły dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego.

Ewentualnie, w razie gdyby Sąd II instancji nie podzielił argumentacji obrońcy dotyczącej wyżej opisanych zarzutów zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzucił:

3.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, poprzez orzeczenie kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz zobowiązanie A. S. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej, a jednocześnie orzekając wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej M. F. (1) w kwocie 1.000,00 zł, przyjmując tym samym że czyn objęty aktem oskarżenia cechuje znaczna społeczna szkodliwość, a ponadto nie wzięcie pod uwagę aktualnego złego stanu zdrowia oskarżonego (schorzenia neurologiczne), który uniemożliwia mu odbycie orzeczonej kary.

4.  że w przedmiotowej sprawie ma miejsce bezwzględna przyczyna odwoławcza, wysłowiona w art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k., gdyż Sąd I instancji wydał merytoryczne rozstrzygnięcie, pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało uprzednio prawomocnie zakończone.

W związku z powyższymi zarzutami obrońca oskarżonego wniósł, o:

I.  uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji oraz umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.

ewentualnie

II.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze jako Sądowi I instancji.

ewentualnie

III.  zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 jego części dyspozytywnej, poprzez odstąpienie od wymierzenia kary, z uwagi na orzeczenie środka karnego, przy jednoczesnym deficycie znacznej społecznej szkodliwości czynu, umożliwiającym aktualizację normy prawnej wysłowionej w treści art. 59 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Wbrew zarzutowi apelacji w sprawie nie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza określana art. 439 § 1 pkt. 8 kpk. Jak wskazuje sam apelujący powołując się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2013 roku w sprawie V KK 39/13 stan powagi rzeczy osądzonej zachodzi wówczas, gdy „co do tego samego czynu tej samej osoby” orzeczeniem merytorycznym rozstrzygnięta została kwestia odpowiedzialności karnej. W sprawie Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. akt II K 188/13 na którą powołuje się apelujący nie doszło do merytorycznego orzeczenia rozstrzygającego o sprawstwie i winie A. S.. Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2013 roku umorzył postępowanie wobec oskarżonego na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 kpk wobec braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Akt oskarżenia w tej sprawie złożyła pokrzywdzona M. F. (1) jako oskarżyciel prywatny a zarzucany czyn kwalifikowany był z art. 157 § 1 kk a więc dotyczył przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego. Umorzenie wskazywane przez apelującego w sprawie II K 188/13 miało więc charakter procesowy a nie merytoryczny.

Przechodząc do pozostałych zrzutów apelacji stwierdzić należy, że także nie są zasadne.

Na wstępie stwierdza Sąd Okręgowy, że zdziwienie budzi to, że apelujący jest „niebywale zdumiony” (str. 4 apelacji) tym, że Sąd Rejonowy rozstrzygał o sprawstwie i winie oskarżonego A. S. w rozpoznawanej sprawie pomimo, że nie zastało zakończone postępowanie przygotowawcze z doniesienia A. S. przeciwko M. F. (1). Przypomnieć należy apelującemu o normie wynikającej z art. 8 kpk.

Wbrew zarzutom apelacji dowody przeprowadzone przez Sąd Rejonowy pozwalały na dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie i ustalenia Sądu meriti zarówno w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego A. S. były prawidłowe – trafne. Swoje zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku apelujący opiera na wyrywkowej, subiektywnej ocenie dowodów o czym przekonuje uzasadnienie apelacji. Tymczasem Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów we wzajemnym ich powiązaniu w pełni spełniając reguły oceny dowodów określane art. 7 kpk. Ocena dowodów dokonana przez Sąd orzekający meriti jest oceną swobodną uwzględniającą zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Nie doszło do obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk.

W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób klarowny i logiczny uzasadnił dlaczego odmówił dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. S. i zeznaniom jego syna J. S. a dlaczego uznał za prawdziwe zeznania pokrzywdzonej M. F. (1) i zeznania świadków M. M. (1) i R. R. (1). Argumentację tę Sąd odwoławczy w pełni podziela. O ile oskarżony, jego syn i pokrzywdzona zainteresowani byli rozstrzygnięciem w sprawie o tyle M. M. i (...) R. byli obiektywnymi świadkami zupełnie nie zainteresowanymi rozstrzygnięciem w sprawie. Zeznania M. M. w pełni korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej M. F. co do przebiegu zdarzenia a zeznania świadka R. R. w pełni je wspierają. Z zeznań wszystkich tych świadków jednoznacznie wynika agresywne działanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej zarówno słownie jak i przy użyciu drzwi.

Z zeznań M. M. wynika, czego apelujący nie chce dostrzec, że oskarżony uderzył ją drzwiami, dociskał ją drzwiami i uderzał ją nimi więcej niż jeden raz i robił to celowo a nadto uderzając i dociskając pokrzywdzoną drzwiami mówił do niej, że ją załatwi. Wynika z nich również, że pokrzywdzona stała wówczas w progu gabinetu. Z zeznań świadka R. R. także wynika iż oskarżony umyślnie celowo uderzył drzwiami pokrzywdzoną, którą widział bo coś w tym czasie do niej mówił. Obaj świadkowie wykluczyli w sposób zdecydowany by oskarżony przypadkowo uderzył pokrzywdzoną drzwiami. Wersja obu bezstronnych świadków w pełni koresponduje z treścią zeznań pokrzywdzonej. Słusznie w tych okolicznościach Sąd Rejonowy odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom jego syna co też w sposób prawidłowy uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Przeprowadzone dowody ocenione w sposób prawidłowy nie pozostawiały najmniejszych wątpliwości co do tego, że oskarżony A. S. w pełni świadomie, celowo uderzył pokrzywdzoną drzwiami i kilkakrotnie docisnął ją tymi drzwiami do futryny.

Zupełnie pozbawiony podstaw był zarzut, iż pokrzywdzona nie doznała obrażeń w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z przewlekłym zespołem bólowym naruszających czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni. Apelujący odwołuje się jedynie do fragmentu opinii biegłego M. B. (1) wydanej na początkowym etapie opiniowania. Pomija natomiast ostateczną opinię tego biegłego wydaną w dniu 17.09.2014 roku na rozprawie po zapoznaniu się przez tego biegłego jak i drugiego z biegłych tj. K. T. (1) z pełną dokumentacją medyczną pokrzywdzonej. Obaj biegli tj. M. B. jak i K. T. po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wydali zgodne w swej treści opinie, z których wynika, że pokrzywdzona doznała obrażeń ciała tj. skręcenia kręgosłupa szyjnego, że obrażenia te naruszały czynności narządów ciała poniżej 7 dni i powstać mogły w okolicznościach opisanych przez pokrzywdzoną. Sąd Rejonowy trafnie uznał obie opinie ostateczne wydane przez obydwu biegłych za logiczne, prawidłowe i przekonywujące.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd orzekający meriti prawidłowo ocenił wszystkie dowody, dokonał trafnych ustaleń faktycznych w sprawie zarówno w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego A. S..

Kwalifikacja prawna czynu oskarżonego nie budzi zastrzeżeń. Zachowaniem swoim A. S. wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk tak jak to przyjął Sąd meriti.

Nietrafny był zarzut apelacji rażącej surowości kary.

Wbrew twierdzeniom apelacji stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znaczny. Oskarżony spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała bez powodu. M. F. (1) wykonywała jedynie swoje obowiązki. Czynności wykonywane przez nią dotyczyły osoby J. S. człowieka 30 letniego a więc dorosłego. Rozmowa pani M. F. (1) z oskarżonym wynikała jedynie z jej uprzejmości. Pomimo to oskarżony zachował się w sposób urągający nie tylko podstawowym zasadom dobrego wychowania ale w sposób naruszający podstawowe zasady współżycia społecznego i podstawowe normy prawne. Dysproporcja siły pokrzywdzonej kobiety i oskarżonego była duża. Z jednej strony drobna kobieta z drugiej postawny mężczyzna. Oskarżony lekceważył fakt, że uderza dociska pokrzywdzoną drzwiami w obecności innych postronnych osób oczekujących w poczekalni. Jest osobą, która wymaga resocjalizacji. Kara ograniczenia wolności orzeczona przez Sąd Rejonowy jest karą łagodną. Z zaświadczenia lekarskiego dotyczącego stanu zdrowia oskarżonego nie wynika by nie mógł on pracować. Prace społecznie użyteczne mogą być tego rodzaju, że stan zdrowia nie będzie stał na przeszkodzie ich wykonywaniu. Twierdzenie apelującego jakoby oskarżony doznał jakichkolwiek obrażeń ciała w wyniku działania pokrzywdzonej nie znajduje żadnego uzasadnienia w przeprowadzonych w toku rozprawy dowodach. Nic nie stoi na przeszkodzie by oskarżony wykonywał chociażby lekkie prace przy sprzątaniu ulic itp. Nie znajduje żadnego uzasadnienia w okolicznościach sprawy odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu kary.

Trafnie Sąd meriti zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej.

Słusznie też Sąd Rejonowy orzekł o nawiązce na rzecz pokrzywdzonej od oskarżonego na podstawie art. 46 § 2 kk w kwocie 1000 złotych. Jest to niewielka rekompensata za ból jaki spowodował oskarżony.

Z tych wszystkich względów na podst. art. 437 § 1 kpk zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podst. art. 636 § 1 kpk.