Sygn. akt VIII C 132/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu VIII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pajęcznie

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Kolasa

Protokolant: sekr. sądowy Anna Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2015 roku w Pajęcznie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)z siedzibą w G.

przeciwko D. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. S. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 2.317,64 (dwa tysiące trzysta siedemnaście 64/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 3 czerwca 2015 r. do dnia 25 listopada 2015 r.;

2.  zasądzoną w pkt 1 kwotę należności głównej wynoszącej 2.317,64 (dwa tysiące trzysta siedemnaście 64/100) złotych rozkłada na 6 (sześć) rat, poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, w którym uprawomocnił się wyrok, przy czym pierwsza rata w wysokości 317,64 (trzysta siedemnaście 64/100) złotych, a kolejne pięć rat w wysokości po 400 (czterysta) złotych, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami od uchybienia płatności poszczególnych rat;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanego D. S. na rzecz powoda (...) z siedzibą w G. kwotę 632,32 (sześćset trzydzieści dwa 32/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR/-/Marek Kolasa

Sygn. akt VIII C 132/15

UZASADNIENIE

W pozwie z 2 czerwca 2015 r. powód (...) z/s w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. S. kwoty 2.526,91 zł z ustawowymi odsetkami od 3 czerwca 2015 r. i kosztami procesu, obejmującymi m.in. koszty zastępstwa prawnego.

(pozew – k.2-4)

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo zostało uwzględnione.

(nakaz – k.4odwr.)

W sprzeciwie od tego nakazu pozwany zawarł wniosek o rozłożenie na raty zadłużenia.

(sprzeciw - k.5)

Na rozprawie 25 listopada 2015 r. strona pozwana podtrzymała ten wniosek.

(protokół rozprawy z (...)r. – k.53,53odwr.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany 16 kwietnia 2013 r. zawarł z (...) Sp. z o.o. z/s w W. (dalej: operator) umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres 24 miesięcy z kwotą zobowiązania w wysokości 89,90 zł. Pozwany otrzymał też telefon z ekranem bezdotykowym H.. Wysokość ulgi przyznanej abonentowi w związku z zawarciem umowy wyniosła 1.798 zł. Stosunek prawny łączący strony kształtowały też regulaminy usług, promocji, cenniki itp., do których umowa ta odwoływała.

(umowa – k.17-19, zeznania pozwanego w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – k. 53,53odwr.)

Pozwany nie płacił rachunków (abonamentu), więc operator rozwiązał z nim umowę, zawiesił wykonywanie usług i notą obciążeniową z 24 lipca 2013 r. obciążył pozwanego kwotą 1.629,27 zł tytułem niedotrzymania warunków umowy.

(twierdzenie zawarte w pozwie - przyznane przez pozwanego, zeznania pozwanego w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – k. 53,53odwr., pismo - k.24)

Niezapłacone przez pozwanego należności dochodzone pozwem obejmują także faktury za usługi świadczone przed rozwiązaniem umowy.

(faktury - k.22,23)

Powód nabył wierzytelność przysługującą od operatora z tytułu przedmiotowej umowy w drodze umowy przelewu z 17 stycznia 2014 r.

(umowa – k.25-39)

Powód naliczył odsetki skapitalizowane od należności głównej w wysokości 425,36 zł.

(twierdzenie zawarte w pozwie - przyznane przez pozwanego)

Powód wzywał pozwanego do zapłaty.

(twierdzenie zawarte w pozwie – nie zaprzeczone przez pozwanego)

Na poczet zadłużenia 14 listopada 2015 r. pozwany wpłacił 100 zł.

(dowód wpłaty – k.51)

Pozwany mieszka z matką i ojczymem oraz małoletnim rodzeństwem; sytuacja rodziny jest przeciętna – pracuje tylko ojczym. Pozwany obecnie pracuje w firmie remontowo – budowlanej, zarabia ok. 1.800 zł miesięcznie. Chciałby jak najszybciej spłacić dług, np. po 400 zł miesięcznie. W czasie, gdy zawierał sporną umowę pracował, ale tylko 2 miesiące.

(zeznania pozwanego w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – k. 53,53odwr., umowa o pracę - k.57)

Sąd dokonał oceny dowodów:

Powód nie wskazał w pozwie daty wypowiedzenia przez operatora umowy z pozwanym. Niemniej jednak fakt rozwiązania umowy przez operatora na piśmie z przyczyn leżących po stronie abonenta (z jego winy) został wykazany w inny sposób, tj. dokumentem - notą obciążeniową pochodzącą z 24 lipca 2013 r. Pozwany przy tym nie kwestionował, że umowa łącząca go z operatorem przestała wiązać strony oraz że nie płacił rachunków za świadczone usługi. Należało zatem przyjąć, przy braku innych dowodów, że nadanie przesyłki zawierającej notę obciążeniową wystawioną przez operatora zostało dokonane najwcześniej z dniem 24 lipca 2013 r., a pozwany efektywnie mógł się z nią zapoznać (art. 61 § 1 k.c.) najwcześniej 7 sierpnia 2013 r., przyjmując – wynikający z rozporządzenia wykonawczego do art. 37 ustawy z 23 listopada 2012 r. - prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529 ze zm.) – 14-dniowy termin na odbiór przesyłki.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Powód ma legitymację czynną, bo umowa przelewu wierzytelności z operatorem została zawarta zgodnie z art. 509 i 511 k.c., przede wszystkim przelew został stwierdzony pismem.

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się niezapłacone przez pozwanego opłaty abonamentowe, roszczenie związanie z przedterminowym rozwiązaniem umowy z winy abonenta oraz odsetki skapitalizowane.

Roszenie o zapłatę opłat abonamentowych miało oparcie w treści art. 56 ustawy z 16 lipca 2004 r. - prawo telekomunikacyjne (jedn. tekst: Dz. U. z 2014 r, nr 243 ze zm. – dalej: „pr.tel.”). Umowa pomiędzy operatorem a pozwanym została zawarta na piśmie i zawiera wszystkie wymagane tym przepisem elementy, przy czym częściowo znajdują się one w regulaminie świadczenia usług, który stanowi wzorzec umowy.

Z materiału dowodowego sprawy wynika, że operator spełnił swoje świadczenie niepieniężne polegające na dostarczeniu pozwanemu umówionych usług telekomunikacyjnych, zaś świadczenie wzajemne pozwanego nie zostało spełnione w całości.

Jeśli chodzi o drugie roszczenie, to w myśl art. 57 ust. 6 zdanie drugie pr.tel, w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem okresu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Zdaniem Sądu, do roszczenia tego nie stosuje się odpowiednio, na podstawie art. 485 k.c., przepisów kodeksu cywilnego o karze umownej (art. 483 k.c.), bo nie mamy tutaj do czynienia z niewykonaniem przez abonenta zobowiązania niepieniężnego, ale pieniężnego, które legło u podstaw rozwiązania przez operatora umowy.

Przepis art. 57 ust. 6 zdanie drugie pr.tel należy traktować jako lex specialis w stosunku do art. 483 i nast. k.c. Odmienne zapatrywanie oznaczałoby, że ustawodawca ustanowił normę, która pozostaje w oczywistej sprzeczności z normą kodeksową - czyniłoby bowiem iluzorycznym skorzystanie przez operatora z tego upoważnienia ustawowego, bo traktowanie roszczenia z art. 57 ust. 6 zdanie drugie pr.tel jako ustawowej kary umownej (art. 485 k.c.) musiałoby oznaczać w konsekwencji, że jego zastrzeżenie w umowie jest nieważne z racji pieniężnego charakteru zobowiązania abonenta. Byłby także problem, co z sytuacją, gdy w umowie tego upoważnienia ustawowego w ogóle nie zastrzeżono dla operatora, choć ma ono charakter bezwzględnie obowiązujący, wynikający z przepisu prawa.

Za odrębnością normy art. 57 ust. 6 zdanie drugie pr.tel. przemawia także to, że dostosowuje ona wysokość roszczenia operatora do rzeczywistego czasu trwania umowy oraz wysokości szkody przez niego poniesionej – bez konieczności składania przez pozwanego stosownego wniosku w tym zakresie (o miarkowanie).

W rozpoznawanej sprawie umowa wiązała strony od 16 kwietnia do 7 sierpnia 2013 r., kiedy – wedle ustaleń Sądu – doszło do jej rozwiązania na skutek wcześniejszego wypowiedzenia przez operatora.

Z ustaleń wynika też, że upust udzielony pozwanemu wyniósł 1.798 zł. Sąd jest uprawniony i zobowiązany do badania, czy kwota tej ulgi została przez operatora wyliczona prawidłowo, bo w tym zakresie następuje ograniczenie zasady swobody umów w świetle art. 57 ust. 6 zdanie drugie pr.tel. Wprawdzie w tej sprawie powód nie przedstawił sposobu takiego wyliczenia, niemniej jednak wysokość ulgi nie została zakwestionowana w żaden sposób przez stronę pozwaną, a ponadto nie przekracza równowartości świadczenia, do jakiego zgodnie z umową zobowiązany był pozwany (uiszczanie opłaty abonamentowej za 24 miesiące w wysokości po 89,90 zł miesięcznie, czyli 2.157,60 zł).

Skoro tak, to roszczenie operatora o zwrot ulgi winno zostać pomniejszone o należność za okres od 16 kwietnia do 7 sierpnia 2013 r., czyli za 113 dni.

Tym samym należna powodowi kwota z tytułu zwrotu ulgi nie powinna przekroczyć całej ulgi (1.798 zł) pomniejszonej o jej wartość za 113 dni (o 109,27 zł), co daje ostatecznie 1.520 zł, a nie – jak wskazał powód – kwotę 1.629,27 zł.

Dodając do tego kwoty należności głównej z tytułu niezapłaconych faktur za usługi telekomunikacyjne oraz skapitalizowane odsetki, łączne zadłużenie pozwanego wynosi 2.417,64 zł.

Od tego należy odjąć kwotę 100 zł wpłaconą przez pozwanego 14 listopada 2015 r.

W tym zakresie powództwo zostało uwzględnione wraz z ustawowymi odsetkami zgodnie z żądaniem, stosownie do art. 481 § 1 i 2 k.c.

Co do kwoty 109,27 i 100 zł powództwo podlegało oddaleniu, jako przeszacowane i w części zaspokojone.

W okolicznościach sprawy zachodzą natomiast elementy podmiotowe, które uzasadniają zastosowanie w sprawie art. 320 in principio k.p.c., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Pozwany jest młodym człowiekiem, chce i jest w stanie obecnie spłacić zadłużenie - pracuje, sytuacja jego bliskich jest przeciętna. Rozłożenie na raty nie godzi też w interes wierzyciela, bo okres ten nie przekracza pół roku, zaś istnieją realne szanse na to, że dłużnik z tego zobowiązania się wywiąże – wpłacił w toku procesu 100 zł.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych … (Dz. U. z 2013 r., poz. 460)

SSR/-/Marek Kolasa