Sygn. akt I C 1736/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: Judyta Pukownik

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej w G.

o nakazanie

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od K. W. na rzecz (...) Spółki akcyjnej w G. kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  zasądza ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku na rzecz adwokata A. B. kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego udzielonego powodowi z urzędu.

Sygn. akt I C 1736/15

UZASADNIENIE

Powód K. W. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółce akcyjnej w G. domagał się nakazania pozwanej złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu na powoda własności samochodu osobowego O. (...) Diesel o numerze rejestracyjnym (...), numer silnika (...), numer nadwozia (...) o wartości 32.350,81 zł. Ponadto, powód domagał się wydania przez pozwaną spółkę dowodu rejestracyjnego wskazanego pojazdu, karty pojazdu i świadectwa homologacji.

W uzasadnieniu powód wskazał, że spółka (...) sp. z o.o. w Ł., której pozwany był prezesem, korzystała z pojazdu na podstawie umowy leasingu. Wobec braku zapłaty zaległych rat leasingu pozwany wypowiedział umowę leasingu i zażądał wydania auta. Z uwagi na odmowę zwrotu pojazdu przeciwko powodowi wszczęto postępowanie karne. (...) z dnia 20 marca 2007 r. skazano powoda na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązano go do naprawienia szkody przez zapłatę w czterech ratach na rzecz pozwanego kwoty 32.350,81 zł. Wobec uiszczenia na rzecz pozwanego kwoty równej wartości przedmiotowego pojazdu, zasadnym jest domaganie się przez powoda nakazania pozwanemu złożenia oświadczenia woli o przeniesieniu prawa własności pojazdu na jego rzecz.

W odpowiedzi na pozew pozwany domagał się oddalenia powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że zapłata kwoty stanowiącej równowartość przedmiotowego pojazdu nie daje powodowi żadnej podstawy do żądania przeniesienia na jego własności przywłaszczonego przez niego pojazdu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2004 r. pomiędzy (...) S.A. w G. (finansującym) a (...) Sp. z o.o. w Ł. (korzystającym), reprezentowaną przez K. W. – prezesa zarządu, została zawarta na okres 4 lat umowa leasingu, której przedmiotem był samochód osobowy O. (...), rok produkcji 2003, numer nadwozia (...), numer silnika (...).

Korzystający zobowiązał się m.in. do uiszczenia 48 rat leasingowych w wysokości 1.670,18 zł każda, płatnych do 20. dnia każdego miesiąca, począwszy od października 2004 r.

Pojazd został wydany korzystającemu w dniu 24 września 2004 r.

(bezsporne, a nadto: umowa leasingu z dnia 22 września 2004 r. wraz z załącznikiem oraz OWU – k. 20-26, protokół odbioru – k. 45-46)

Od marca 2005 r. korzystający nie regulował należności na rzecz finansującego. K. W. w imieniu korzystającego zwracał się do finansującego z prośbą o przesunięcie terminów płatności, jednak także i tych nie dotrzymywał, w związku z czym pismem z dnia 16 listopada 2005 r. korzystający został wezwany do zwrotu przedmiotu leasingu pod rygorem rozwiązania umowy leasingu bez możliwości jej wznowienia.

(bezsporne, a nadto: pismo z dnia 16 listopada 2005 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 51-52, zeznania świadka M. M. – k. 115-117)

Wobec odmowy wydania przedmiotu leasingu oraz spłaty zaległości, pismem z dnia 20 grudnia 2005 r. finansujący wypowiedział umowę leasingu z dnia 22 września 2004 r. i ponownie wezwał korzystającego do zwrotu przedmiotu leasingu.

Finansujący podjął działania mające na celu odzyskanie pojazdu, jednak okazały się one bezskuteczne.

(bezsporne, a nadto: pismo z dnia 20 grudnia 2005 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 53-54, zeznania świadka M. M. – k. 115-117)

Wyrokiem z dnia 20 marca 2007 r., sygn. (...), Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi uznał K. W. winnym tego, iż w dniu 07 stycznia 2006 r. przywłaszczył powierzony mu przez (...) Spółkę akcyjną w G. na podstawie umowy leasingu samochód marki O. (...), nr rej. (...) o wartości co najmniej 32.350,81 zł netto, czym wypełnił dyspozycję art. 284 § 2 kk. Za ten czyn wymierzono K. W. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata oraz karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 20 zł każda. Ponadto na podstawie art. 72 § 2 kk zobowiązano K. W. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) SA. w G. kwoty 6.000 zł w terminie 2 tygodni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, 6.000 zł w terminie 1 roku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, 10.000 zł w terminie 2 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, 10.350.81 zł w terminie 3 lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.

(bezsporne, a nadto: wyrok z dnia 20 marca 2007 r. wraz z uzasadnieniem – k. 8-13)

K. W. wywiązał się w całości z obowiązku naprawienia szkody orzeczonego wyrokiem(...)z dnia 20 marca 2007 r., sygn. akt (...)

(bezsporne, a nadto: potwierdzenia wpłat – k. 14-17, zeznania świadka M. M. – k. 115-117)

Pismem z dnia 23 lipca 2012 r. K. W. wezwał (...) S.A. w G. do przeniesienia prawa własności samochodu na jego rzecz, w związku z naprawieniem przez niego szkody w całości.

(bezsporne, a nadto: pismo z dnia 23 lipca 2012 r. – k. 18)

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był zasadniczo bezsporny pomiędzy stronami niniejszego postępowania. Niezależnie od tego, ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie znalazły odzwierciedlenie w dokumentach załączonych do akt sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności i mocy dowodowej. Ustaleń faktycznych Sąd dokonał również w oparciu o zeznania świadka M. M., które uznał za w pełni wiarygodne, bowiem były szczere, spójne i logiczne.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wywodził swoje roszczenie z faktu, iż wykonał w całości wobec pozwanego obowiązek naprawienia szkody, orzeczony wobec niego wyrokiem sądu karnego polegający na zapłacie kwoty pieniężnej w wysokości równej wartości przywłaszczonego pojazdu.

Należy wskazać, iż wykonanie obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej w związku z popełnieniem przestępstwa przywłaszczenia stypizowanego w art. 284 § 2 kk nie rodzi żadnego cywilnoprawnego roszczenia po stronie skazanego wobec pokrzywdzonego, albowiem brak jest po temu podstawy prawnej na gruncie obowiązujących przepisów. Innymi słowy, wykonanie orzeczenia sądu karnego w przedmiocie nałożenia obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 72 § 2 kk nie spowodowało przeniesienia własności pojazdu na powoda, ani nie skutkowało powstaniem po jego stronie roszczenia o przeniesienie własności pojazdu.

Należy wskazać, iż uiszczone przez powoda na rzecz pozwanego kwoty tytułem orzeczonego obowiązku naprawienia szkody, wbrew stanowisku zaprezentowanemu w pozwie, nie stanowiły „ceny”.

Zważyć należy, iż obowiązek naprawienia szkody, o którym mowa w art. 72 § 2 kk jest jednym z tzw. „środków probacyjnych”, które ze swej istoty stanowią zabezpieczenie prawidłowej, społecznie pożądanej postawy sprawcy w okresie próby, przy czym obowiązek naprawienia szkody pełni także rolę odszkodowawczą, mającą na celu kompensację strat związanych z popełnieniem przestępstwa. Skoro zatem powód wypłacił pozwanemu odszkodowanie, nie można mówić o tym, iż należności te stanowiły jednocześnie cenę sprzedaży.

Jakkolwiek istniała opcja wykupu pojazdu po zakończeniu leasingu, służyła ona (...) sp. z o.o. w Ł., a nie K. W., a nadto zdezaktualizowała się ona na skutek rozwiązania umowy w związku z jej wypowiedzeniem. Popełnienie przestępstwa przywłaszczenia i konsekwencje tego czynu w postaci prawomocnego skazania nie mogą rodzić po stronie skazanego (powoda) praw czy też roszczeń, które by mu nie przysługiwały, gdyby przestępstwa się nie dopuścił.

Brak jest również podstaw do domagania się przez powoda wydania mu przez pozwanego dokumentów związanych z pojazdem, zważywszy, że do tegoż pojazdu nie ma on żadnego tytułu prawnego.

Z przytoczonych względów uznawszy, że żądanie pozwu nie znajduje uzasadnienia w świetle obowiązujących przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu należnych pozwanemu orzeczono w pkt II wyroku, na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Powód przegrał sprawę w całości, wobec czego zobowiązano go do zwrotu stronie przeciwnej kosztów procesu, na które składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł, których wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.), powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W ocenie Sądu brak było podstaw do zastosowania dobrodziejstwa z art. 102 kpc i zasądzenia od przegrywającego tylko część kosztów albo nieobciążania go w ogóle tymi kosztami. Przepis ten stanowi, iż takie odstąpienie od obciążania w całości lub części, kosztami postępowania, może nastąpić w wypadkach szczególnie uzasadnionych, przy czym nie jest uważana za samoistną podstawę wypadku szczególnie uzasadnionego sama tylko trudna sytuacja finansowa przegrywającego, nawet jeżeli został zwolniony w całości lub części obowiązkiem uiszczenia kosztów sądowych.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 615 ze zm.) przyznano ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku adwokatowi A. B. kwotę 2.400 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, które ani w części, ani w całości nie zostały opłacone, o czym orzeczono w pkt III wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).