Sygn. akt V GC 148/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marianna Grzyb

Protokolant: st. sekretarz sąd. Monika Trzeciak

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

K. W. ( NIP (...) )

przeciwko

S. K. ( NIP (...) )

o zapłatę 23 466,00 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda K. W. kwotę 22 466,00 zł (dwadzieścia dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt sześć złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 28.09.2014 roku do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowanie co do kwoty 1.000,00 zł ;

3.  ustala, że koszty postępowania w 96% obciążają pozwanego i w 4% powoda pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

SSR Marianna Grzyb

UZASADNIENIE

Powód K. W. w pozwie przeciwko S. K. wniósł o zasądzenie kwoty 23.466,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28.09.2014 r. do dnia zapłaty, o zasądzenie zwrotu opłaty od pozwu w kwocie 1.173,30 zł i zwrot opłat pocztowych w kwocie 10,70 zł.

Uzasadniając żądanie pozwu powód wskazał, że pozwany zlecił mu wykonanie instalacji elektrycznych zgodnie z treścią zlecenia robót nr (...) z dnia 20.01.2014 r. i w wyniku realizacji zlecenia powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę nr (...), którą pozwany podpisał zatwierdzając wykonanie zlecenia. Mimo to pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania pieniężnego. (k. 3-5)

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29.01.2015 r. uwzględnił w całości żądanie pozwu. (k. 16)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa, zakwestionował zasadność żądania zapłaty dochodzonej kwoty, podnosząc że roszczenie nie zostało udowodnione co do zasady i co do wysokości. Pozwany podniósł, że prace polegające na wykonaniu instalacji elektrycznych w budynku biurowym (...) nie zostały wykonane w sposób zgodny z ustaleniami stron, dokumentacją projektową oraz zasadami sztuki budowlanej, dlatego też nie dokonano odbioru przedmiotowych prac. Podkreślono, że dotychczas zostały przeprowadzone odbiory dotyczące części zakresu powierzonych prac, które wskazują liczne nieprawidłowości i wady. Strona pozwana wskazywała również, że powód porzucił teren inwestycji przez zakończeniem prac, więc pozwany oraz generalny wykonawca zmuszeni zostali do ukończenia tych prac. Strona pozwana podniosła, że błędnie wyliczono (zawyżono) należności wynikające z faktury VAT, ponieważ pozwany wpłacił na rzecz powoda kwotę 1.000,00 zł w dniu 11.12.2014 r., wpłata ta miała stanowić tymczasowe rozliczenie należności do czasu dokonania odbiorów robót i ustalenia ich rzeczywistej wartości. Pozwany podnosił, że faktura VAT w tytule płatności zawiera opis z którego nie sposób wywnioskować co stanowi jej przedmiot. Wskazano również, że faktura VAT nie stanowi dowodu na spełnienie świadczenia w niej określonego. Strona pozwana wniosła również o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wedle norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. (k.19-24)

W piśmie procesowym z dnia 22.09.2015 r. strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 22.466,00 zł tytułem niezapłaconej faktury VAT nr (...) z dnia 29.08.2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30.,09.2014 r. do dnia zapłaty, o zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 1.000,00 zł od dnia 30.09.2014 r. do dnia 11.12.2014 r. i obciążenie pozwanego kosztami postępowania. (k.72)

Na rozprawie w dniu 08.12.2015 r. powód oświadczył, że wnosi o zapłatę kwoty 22.466,00 z tytułu niezapłaconej faktury wraz z odsetkami od dnia 30.09.2014 r., co do kwoty 1.000,00 zł powód wniósł o umorzenie postępowania i obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony są przedsiębiorcami. K. W. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Usługi (...), zaś S. K. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...). W ramach prowadzonych przez siebie działalności Zamawiający S. K. i Wykonawca K. W. zawarli w dniu 20.01.2014 r. zlecenie robót nr (...) przedmiotem którego było „wykonanie instalacji elektrycznej na budynku biurowym (...) przy ul. (...) w W.”, w terminie od 20.01.2014 r. do 31.12.2014 r. Za wykonanie przedmiotu Umowy Wykonawca miał otrzymać wynagrodzenie powykonawcze (pkt 7 Zlecenia). Przy czym rozliczenie powykonawcze miało nastąpić w oparciu o Cennik Robocizny – (...) stanowiącej załącznik do zlecenia, pomniejszone o należne kaucje i prowizje ze zlecenia, w przypadku braku pozycji w Cenniku Robocizny strony umowy każdorazowo w drodze negocjacji ustalały cenę jednostkową dla danej pracy, a w przypadku braku możliwości ustalenia takiej ceny prace miały zostać rozliczone godzinowo w oparciu o stawkę : 17,00 zł za 1 roboczogodzinę (pkt. 8-10 Zlecenia). Strony ustaliły, że faktury za wykonane roboty wystawiane będą przez Wykonawcę raz w miesiącu na podstawie protokołów podpisanych przez Zamawiającego. Faktury miały być płatne przelewem w terminie 30 dni od dnia złożenia faktury. (pkt 12 Zlecenia).

(dowód: zlecenie robót nr (...) z dnia 20.01.2014 r., k. 7-9)

Przedmiotowe prace zostały wykonane, wobec tego K. W. obciążył S. K. fakturą nr (...) z dnia 29.08.2014 r. na kwotę 23.466,00 zł za „prace instalacyjne w budynku (...) wg zlecenia robót nr (...) z dnia 20.01.2014 r.”. Na fakturze jako formę płatności wskazano przelew, nie został określony termin płatności. Faktura została podpisana nazwiskiem (...).

(dowód: zeznania K. W. w charakterze strony, k. 94-94v, faktura VAT nr (...) r., k. 6)

W dniu 11.12.2014 r. na poczet ww. faktury S. K. wpłacił K. W. kwotę 1.000,00 zł.

(okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 10.10..2014 r. K. W. wezwał S. K. do zapłaty kwoty 23.466,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia wymagalności tj. od 298.09.2014 r. do dnia zapłaty, wskazując dodatkowo, że wierzytelność ta wynika z faktury nr (...).2014 r. z dnia 29.08.2014 r. w kwocie 23.466,00 zł. Pismem z dnia 05.11.2014 r. K. W. ponownie wezwał S. K. do zapłaty kwoty 23.466,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia wymagalności tj. od 298.09.2014 r. do dnia zapłaty.

(dowód: ponowne wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 10, wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 11)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wnioski konstruując w szczególności w oparciu o dokumenty prywatne, w tym przede wszystkim podpisaną przez obie strony fakturę VAT nr (...) r. i zeznania powoda przesłuchanego w charakterze strony postępowania. Sąd dał tym dowodom wiarę w całości, bowiem wzajemnie się uzupełniają, nie były one w żadnym zakresie kwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda po ostatecznym zmodyfikowaniu na rozprawie w dniu 08.12.2015 r. zasługiwało na uwzględnienie na podstawie art. 627 k.c.. Wprawdzie strona pozwana podnosiła szereg zarzutów dotyczących nieprawidłowego wykonania przedmiotu umowy przedstawiając w tym zakresie oświadczenie z dnia 18.03.2015 r. (k.27), listę usterek (k.28-31) oraz korespondencję e-mail (k.36,40-42 i „uwagi do instalacji elektrycznych i teletechnicznych w szachtach w bud (...) z dnia 16.09.2014 r. (k.38-39) i pismo opis usterek (k.47-59). Jednak odnosząc się do tychże usterek wskazywanych w dokumentach przedłożonych przez stronę pozwaną powód szczegółowo i precyzyjnie wyjaśnił na rozprawie w dniu 08.12.2015 r., że wprawdzie objętościowo usterek jest dużo, ale niewiele z nich dotyczy instalacji elektrycznej, a co więcej praktycznie żadne z nich nie dotyczą wykonywanego przez powoda zakresu prac, bądź są przedstawione w sposób uniemożliwiający ustosunkowanie się do nich (np. brak wskazania na którym poziomie były wykonywane).

Sąd uznał zeznania powoda w tym zakresie za wiarygodne, są one bowiem spójne i rzeczowe. Podkreślić należy, że strona pozwana w żaden sposób nie odniosła się do twierdzeń powoda w tym zakresie, nie kwestionując również ich wiarygodności. Pozwany S. K. nie stawił się na rozprawę, wobec czego zarządzeniem z dnia 23.10.2015 r. wezwanie pozostawiono w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia na dzień 16.10.2015 r. wobec nie podjęcia w terminie pomimo dwukrotnego awizowania.

Zwrócić również należy uwagę, że sporna faktura VAT nr (...) została podpisana nazwiskiem (...). Dodatkowo – jak wyjaśniał powód – po wystawieniu faktury i jej podpisaniu przez pozwanego nie była ona w żaden sposób kwestionowana, nie została zwrócona powodowi, pozwany nie wnosił o jej korektę. Dopiero w toku niniejszego sporu strona pozwana kwestionowała rzeczony dokument. Jednakże w ocenie Sądu – jak wykazało postępowanie - nieskutecznie. Zwrócić należy uwagę, że K. W. przed wytoczeniem postępowania zapewniał powoda, że wysłał mu przelewem kwotę wynikającą z ww. faktury, a kiedy przelewy nie dochodziły tłumaczył brak zapłaty problemami z wykonaniem przelewu. Okoliczności te powoływane przez powoda również znacząco rzutują na wiarygodność pozwanego, który nie wykazał niemalże żadnej inicjatywy dowodowej w toku niniejszej sprawy, poprzestając – jak sygnalizowano powyżej – na przedstawieniu dokumentów, które de facto nie potwierdzają nieprawidłowego wykonania zobowiązania przez powoda.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zakres postępowania dowodowego wyznacza potrzeba procesowa. (por. z: orzeczeniem z dnia 20 października i 4 listopada 1936 r., CI. 2340/35, Zb. Urz. 1937 r. poz. 431, wyrokiem z dnia 4 marca 1965 r., III CR 795/64, P i P 1966 r. nr 4-5, s. 831 z glosą E. Wengerka, wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1999 r., I PKN 585/98, OSNAP i US 2000 r. Nr 7, poz. 268, wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2001 r., I PKN 390/00, OSNAP i US 2003/3/68, wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2001 r., PKN 285/00, OSNAP i US 2003/2/28).

Dodatkowo zaznaczyć należy, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c. , określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c. , wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić przy tym należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

W niniejszej sprawie pozwany, mimo że był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika całkowicie zignorował obowiązek nałożony przez cytowane powyżej przepisy, gdyż nie zaoferował sądowi żadnych dowodów uzasadniających oddalenie powództwa, potwierdzających jego twierdzenia zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w tym nie wykazał również, że prace z zakresu instalacji elektrycznej wykonywane przez K. W. na zlecenie pozwanego nie zostały wykonane prawidłowo.

Reasumując, w ocenie Sądu powód udowodnił fakty, z których wywodzi swoje twierdzenia. Przedstawił na tę okoliczność fakturę VAT, a zauważyć należy, że faktura VAT jest dokumentem, który w praktyce obrotu gospodarczego niemal zawsze dokumentuje dokonanie czynności pomiędzy przedsiębiorcami. Z uwagi na to, że obowiązek jej wystawienia płynie z przepisów o charakterze publicznoprawnym. Funkcję faktury określają bowiem przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011, Nr 177, poz. 1054 j.t) oraz ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Ordynacji podatkowej (Dz. U 2012, Nr 749 j.t.).

Podkreślić jednocześnie raz jeszcze należy, że przedstawiona przez powoda faktura zawiera również podpis pozwanego, dlatego w ocenie Sądu jest ona dowodem uzasadniającym roszczenie. Zwłaszcza, że pozwany nie przedstawił dowodów podważających wiarygodność tej faktury. W konsekwencji żądanie powoda zasługiwało na uwzględnienie. Dlatego też orzeczono, jak w pkt 1 wyroku.

Powód na rozprawie w dniu 08.12.2015 r. cofnął powództwo co do kwoty 1.000,00 zł i wniósł o umorzenie postępowania w tej części, potwierdzając, że pozwany w dniu 11.12.2014 r. przysłał mu 1.000,00 zł na poczet spornej faktury. Sąd nie znalazł podstaw do uznania dokonanego cofnięcia pozwu za sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzające do obejścia prawa. Co za tym idzie, bez względu na ewentualne stanowisko pozwanego w przedmiocie dochodzonego roszczenia, cofnięcie pozwu wywoływało określone przepisem art. 355 § 1 k.p.c. skutki prawne. Zgodnie z tą regulacją, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 2 wyroku.

Art. 98 k. p. c. statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca proces zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zasada ta doznaje wyłomu w art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W art.100 k.p.c. wyrażona została zasada kompensaty kosztów procesu, która znajduje zastosowanie w wypadku częściowego uwzględnienia żądań i stanowi ona elastyczne dostosowanie zasady odpowiedzialności za wynik sprawy do sytuacji, w której obie strony są w różnym stopniu albo w takim samym wygrywającym i przegrywającym zarazem. Sąd wyboru sposobu rozliczenia kosztów w oparciu o tą regulacje dokonuje kierując się zasadą słuszności. Orzekając o kosztach miał w niniejszej sprawie na uwadze okoliczność, że z uwagi na dokonanie zapłaty przez stronę pozwaną kwoty 1.000,00 zł jeszcze przed wytoczeniem powództwa powód cofnął w tej części żądanie. Na podstawie art. 108 § 1 zd.2 Sąd pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

SSR Marianna Grzyb