Sygn. akt VI GC 1107/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca SSR Grażyna Krywiel-Markiewicz

Protokolant Marta Zięba

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 roku w Słupsku

na rozprawie sprawy

z powództwa K. W.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

zasądza od pozwanej Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz powoda K. W. kwotę 30.879,95 zł (trzydzieści tysięcy osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych 95/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3 961,00 zł (trzy tysiące dziewięćset sześćdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1107/14

UZASADNIENIE

Powód K. W. w pozwie złożonym dnia 23 grudnia 2014 r. wniósł o zasądzenie od Przedsiębiorstwa (...) Spółki z o.o. w S. kwoty 30.879,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 25 grudnia 2012r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu podał, że z pozwanym łączyła go umowa o prowadzenie windykacji należności, która przewidywała wynagrodzenie netto w wysokości 5 % od wyegzekwowanej należności. Za zapłatę w wyniku działań powoda uznano kwoty uregulowane w trakcie trwania umowy oraz w okresie 60 dni od dnia rozwiązania umowy. Wynagrodzenie przysługiwało powodowi z chwilą uregulowania zobowiązania przez dłużnika, w tym także poprzez kompensatę, zwrot towarów, czy też w innej formie. Przedmiotem żądania jest wynagrodzenie z tytułu odzyskania należności od dwóch podmiotów: Zarządu Dróg Miejskich w S. oraz Zarządu Terenów Z. Miejskiej Cmentarzy (...) w S.. Powód kierował do tych dłużników wezwanie do zapłaty dotyczące kwot 52.402,81 zł, 34,106,96 zł (do drugiego z wymienionych dłużników) oraz 415.942,71 zł (do pierwszego z wymienionych dłużników). Poza wezwaniem powód wielokrotnie telefonicznie oraz osobiście kontaktował się z dłużnikami pozwanej spółki. Powód posiada wiedzę o uregulowaniu należności przez dłużników. W związku z tym powód wystawił fakturę na kwotę 25.105,65 zł netto (30.879,95 zł brutto), co stanowi 5 % wartości odzyskanych kwot. Faktura została przesłana pozwanemu w związku z zakończeniem współpracy stron (umowa uległa rozwiązaniu z dniem 15 listopada 2012r.).

Pozwany Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W pierwszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że przy mającym zastosowanie dwuletnim terminie przedawnienia (w myśl art. 751 k.c.), roszczenie, o ile w ogóle powstało, przedawniło się z upływem dwóch lat od spełnienia czynności, tj. 16 grudnia 2012r., (przy wezwaniu do zapłaty w dniu 16 grudnia 2010r.) oraz 20 grudnia 2012r. (przy wezwaniu do zapłaty w dniu 20 grudnia 2012r.). Zatem złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej dnia 27 grudnia 2012r. nie doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia. Na wypadek niepodzielenia tego stanowiska pozwany wskazał, że żądanie powoda nie ma oparcia w umowie stron. W wyniku wezwania do zapłaty dłużnicy nie dokonali płatności, a pozwany nie wydał powodowi na piśmie decyzji co do dalszego toku postępowania. Pozwany bez udziału powoda podjął działania zmierzające do wyegzekwowania należności poprzez sprzedaż i przelew wierzytelności, zawierając stosowne umowy z (...) Bank (...) S.A. w G., na co zgodę wyraziła Gmina Miejska S.. W wyniku tej czynności (...) Bank (...) S.A. w G. przelała na konto pozwanego kwoty 86.446,68 zł i 415.666,24 zł.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód jest przedsiębiorcą prowadzącym Kancelarię Radcy Prawnego.

dowód: informacja z (...) k. 12.

Strony w dniu 22 stycznia 2010r. zawarły umowę o prowadzenie windykacji należności, w ramach której powód zobowiązał się dochodzić wszelkich zleconych do windykacji roszczeń na rzecz zleceniodawcy. Zasadą w postępowaniu zleceniobiorcy miało być dobieranie działań windykacyjnych z uwzględnieniem indywidualnego charakteru danej wierzytelności, sytuacji dłużnika i relacji gospodarczych między zleceniodawcą a jego dłużnikiem. Ponadto zleceniodawca zobowiązany był przekazać zleceniobiorcy pełnomocnictwo do prowadzenia sprawy w postępowaniu polubownym lub przedegzekucyjnym. Udzielone pełnomocnictwo miała obejmować upoważnienie do odbioru od dłużnika należności.

dowód: umowa k. 16 – 17.

Umowa przewidywała tryby postępowań: polubownego przedsądowego, sądowego, przedegzekucyjnego polubownego i egzekucyjnego. W ramach pierwszego z wymienionych postępowań przewidziane było podejmowanie czynności w postaci ustalenia adresu dłużnika, wezwania do zapłaty, uzyskania uznania długu, negocjowanie sposobu i terminu zapłaty w formie kontaktu korespondencyjnego, telefonicznego, osobistego. Ponadto w rachubę wchodziło wyznaczenie terminu spłaty, ewentualne ustalenie harmonogramu spłat, nadzorowanie spłat. Brak możliwości odzyskania należności prowadził do zaproponowania zleceniodawcy skierowania sprawy na drogę sądową. Brak odpowiedzi ze strony zleceniodawcy uznawane było jako rezygnacja z dalszego prowadzenia sprawy.

Zakończenie zlecenia następowało w przypadku przekazania całej wierzytelności na konto zleceniodawcy.

Umowa w pkt 1 części VII „Opłaty i prowizje” stanowiła, że podstawową opłatą za wyegzekwowaną należność jest 5 % odzyskanej sumy, stanowiąca wartość netto, do której naliczony zostaje podatek VAT.

Zapłata każdej kwoty zobowiązania przez dłużnika w czasie trwania umowy, jak i w okresie 60 dni od rozwiązania umowy jest traktowana jako wynik działań zleceniobiorcy, w związku z czym otrzyma on należne wynagrodzenie.

W umowie w pkt 8 tej części wskazano też, że wynagrodzenie przysługuje z chwilą uregulowania danego zobowiązania przez dłużnika (kompensata, zwrot towarów, przelew należności lub inna forma rozliczenia).

W umowie zleceniodawca został zobowiązany do informowania zleceniobiorcy o wszelkich formach kontaktu z dłużnikiem, a nadto o decyzjach dotyczących dalszego toku postępowania w formie pisemnej.

dowód: umowa k. 16- 17, zeznania powoda k. 172, 01:17:58.

Pismem z 15 października 2012r., które wpłynęło do kancelarii powoda 16 października 2012r. powód rozwiązał umowę z zachowaniem trzydziestodniowego okresu wypowiedzenia.

dowód: pismo z potwierdzeniem wpływu k. 18-19.

W okresie obowiązywania umowy, w dniu 15 grudnia 2010r. odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej (...) Sp. z o.o., na którym główna księgowa przedstawiła informację o dłużnikach pozwanego – Zarządzie Dróg Miejskich w S., zalegającego od 1 października 2010r. z kwotą blisko 416 tysięcy złotych, wobec którego udzielona została prolongata do 15 grudnia 2012r. oraz Zarządzie Terenów Zielonych i Cmentarzy (...) w S., z zadłużeniem ok. 87 tysięcy złotych. Prezes spółki wskazał, że rozumie trudności płatnicze pomiotów miejskich, wskazując też, że pozwany, który ponosi koszty usług, znajduje się w sytuacji zagrożonej płynności finansowej. Prezes pozwanego przedstawił temat złożonej propozycji sprzedaży wierzytelności na rzecz N. Bank. W protokole z posiedzenia zapisano, że w ocenie zarządu w interesie spółki leży podjęcie czynności windykacyjnych. Uczestniczący w posiedzeniu powód wyraził opinię co do sprzedaży wierzytelności, wskazując, że nie ma przeszkód prawnych do takich czynności. Podkreślił, że sprzedaż spowoduje utratę odsetek.

Pisma informujące o udzieleniu wyżej wskazanym dłużnikom prolongaty zapłaty za faktury do 15 grudnia 2010r. zostały wystosowane 22 i 24 listopada 2010r. Powód otrzymał polecenie przygotowania tych pism.

dowód: protokół k. 2, zeznania świadka A. G. k. 112 i 00:13:10, pisma k. 24, 25, zeznania świadka I. Ż. k. 115 - 116 i 00:57:38, 01:14:17, E. R. k. 118 i 01:43:32, 01:44:45., zeznania powoda k. 169, 00:43:31, zeznania świadka K. B. k. 167, 00:22:17, 00:20:06, k. 170,00:43:31.

Prezes pozwanego A. G. (2) wydał powodowi polecenie podjęcia działań windykacyjnych przeciwko tymże dłużnikom.

dowód: zeznania świadka A. G. k.112 i 00:18:17, k. 114, 00:47:12, zeznania świadka K. B. k. 167, 00:24:40, zeznania powoda k. 169, 00:43:31.

Rada Nadzorcza pozwanego w dniu 15 grudnia 2010r. podjęła uchwałę negatywnie opiniującą sprzedaż wierzytelności oraz zobowiązała zarząd do podjęcia czynności windykacyjnych wobec jednostek budżetowych Miasta S..

dowód: uchwała nr 8/2010 k. 23.

Powód wystosował do dłużników pozwanego pisma wzywające do zapłaty, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismem z 16 grudnia 2010r. wezwał Zarząd Terenów Miejskich i Cmentarzy (...) w S. do uregulowania należności z faktury VAT nr (...) wystawionej na kwotę 52.421,47 zł, z terminem płatności na 15 grudnia 2010r., w nieprzekraczalnym terminie 7 dni. Z kolei pismem z 20 grudnia 2010r. wezwał do zapłaty za faktury VAT: nr (...) na kwotę 6 924,44 zł, z terminem zapłaty dna 14 grudnia 2010r., nr (...) na kwotę 27.119,43 zł, z terminem płatności do 15 grudnia 2010r., również w nieprzekraczalnym terminie 7 dni.

W stosunku do drugiego dłużnika Zarządu Dróg Miejskich w S. pismem z dnia 16 grudnia 2010r. wezwał do zapłaty kwoty łącznej 415.942,72 zł, wynikającej z faktur VAT: nr (...), z terminem zapłaty 17 listopada 2010r., (...), (...), (...), (...), (...), FV/2-1- (...), (...), (...), z terminami zapłaty do 14 grudnia 2010r. bądź do 15 grudnia 2010r.

dowód: pismo z 16.12.2010r., faktura VAT nr (...) k. 26 – 27, pismo z 2012.2010r., faktury VAT nr (...) k. 28 – 30, pismo z 16.12.2010r. wraz z fakturami VAT nim objętymi k. 31 – 39.

Powód ponadto dzwonił do tychże jednostek w sprawie spłaty zadłużenia, przy czym po raz pierwszy nawiązał kontakt jeszcze w listopadzie 2010r.

dowód: zeznania świadka A. G. k. 112, (00:18;17), k. 114, 00:40:29, 00:45:35, zeznania powoda k. 169, 43:31.

Zarząd Terenów Miejskich i Cmentarzy (...) w S. oraz Zarząd Dróg Miejskich w S. były jednostkami budżetowymi Gminy Miejskiej S. (bezsporne).

W tym okresie prezes pozwanej spółki (...) oraz powód zostali wezwani na spotkanie z prezydentem A. K.; w spotkaniu uczestniczyła skarbnik miasta A. Ł.. Na spotkaniu negatywnie i z dezaprobatą wyrażono się co do prowadzonych działań windykacyjnych pozwanego w stosunku do jednostek budżetowych Gminy Miejskiej S.. Oczekiwano dokonania sprzedaży tych wierzytelności na rzecz banku, co było – jak wskazywano – jedynym sposobem odzyskania w 2010r. środków pieniężnych od Gminy Miejskiej S., mającej kłopoty finansowe. W tej sprawie odbyły się dwa spotkania. Powód prezentował stanowisko by załatwić sprawę w formie ugody.

dowód: zeznania świadka A. G. k. 113 00:21:43, zeznania świadka I. Ż. k. 115, 00:57:38, 01:02:21, k. 116, 01:06:29, K. B. k. 167, 00:25:29, zeznania powoda k. 170, 00:43:31, 01:03:48.

Powodowi za pośrednictwem sekretariatu pozwany przekazał projekty umowy cesji wierzytelności pomiędzy pozwanym a (...) Bank (...) S.A. do wyrażenia opinii.

dowód: wiadomości e-mailowe z 3.12.2010r. i 22.12.2010r. k. 145 – 147, zeznania powoda k. 170, 00:43:31.

Umową sprzedaży i przelewu wierzytelności z dnia 28 grudnia 2010r. zawartą pomiędzy (...) Bank (...) S.A. w G. a pozwanym, nr umowy (...)— (...), przeniesiona została na nabywcę (bank) wierzytelność przysługująca wobec dłużnika Zarządu Dróg Miejskich, jako jednostki budżetowej Gminy Miejskiej S., w kwocie 415.666,24zł. Gmina Miejska S. została zawiadomiona o przelewie. W dniu 29 grudnia 2010r. na rachunek pozwanego wpłynęła kwota 415.666,24 zł.

dowód: umowa k. 66 – 68, zawiadomienie k. 71 – 72, wyciąg z rachunku bankowego k. 73.

Umową sprzedaży i przelewu wierzytelności z dnia 28 grudnia 2010r. zawartą pomiędzy (...) Bank (...) S.A. w G. a pozwanym, nr umowy (...)— (...), przeniesiona została na nabywcę (bank) wierzytelność przysługująca wobec dłużnika Zarządu Terenów Z. Miejskiej i Cmentarzy (...), jako jednostki budżetowej Gminy Miejskiej S., w kwocie 86.446,68 zł. Gmina Miejska S. została zawiadomiona o przelewie. W dniu 29 grudnia 2010r. na rachunek pozwanego wpłynęła kwota 86.446,68 zł.

dowód: umowa k. 63 – 65, zawiadomienie k. 69 -70, wyciąg z rachunku bankowego k. 73.

W styczniu 2011r. powód wystawił fakturę VAT z tytułu wynagrodzenia za czynności windykacyjne, która nie została uregulowana, a na prośbę A. G. (2) została anulowana. Prezes spółki oświadczył, że wynika to ze stanowiska właściciela spółki ( Gminy Miejskiej S.)

dowód: zeznania świadka A. G. k. 113, 00:26:26, I. Ż. k. 116, 01:11:14, K. B. k. 168, 00:29:53, informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu rejestru przedsiębiorców k. 13 – 15.

Powód w dniu 18 grudnia 2012r. wystawił fakturę (...)forma, obciążając pozwanego za usługi windykacyjne kwotą 30.879,95 zł, z terminem zapłaty do 24 grudnia 2012r. Wraz z fakturą wystosował do pozwanego pismo, w którym odnosząc się do wystawionej faktury, wskazał, że przedmiotem wykonanej usługi było odzyskanie należności od Zarządu Terenów Miejskich i Cmentarzy (...) oraz Zarządu Dróg Miejskich w S.. Do działań był zobowiązany przez Radę Nadzorczą oraz zarząd. Roszczenie jest wymagalne w związku z zakończeniem umowy.

dowód: faktura k. 40 pismo k.41.

Brak zapłaty spowodował, że powód pismem nadanym 27 grudnia 2012r. wystąpił o zawezwanie do próby ugodowej. Do zawarcia ugody nie doszło, bowiem na posiedzeniu sądu w dniu 20 maja 2013r. przeciwnik – pozwany nie stawił się.

dowód: wniosek k. 42, protokół k. 44.

Powyższych ustaleń dokonano na podstawie przedstawionych przez strony dokumentów, których autentyczność nie była kwestionowana, korespondencji e-mailowej, zeznań świadków i powoda- w zakresie wskazanym powyżej. Nie było podstaw by zeznaniom powoda nie dać wiary. Istotnym jest to, że te zeznania pozostają spójne z zeznaniami świadków, zwłaszcza z zeznaniami A. G. (2).

Sąd zważył, co następuje:

Pierwszym zarzutem podniesionym przez pozwanego w stosunku do roszczenia powoda jest zarzut przedawnienia.

Przepis art. 117 k.c. stanowi, że roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie) - § 1. W konsekwencji tego po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia - § 2.

Zarzut przedawnienia roszczenia nie jest zasadny.

Strony wiązała umowa o świadczenie usług windykacyjnych, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.).

Zgodnie z art. 751 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujących osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju.

Niewątpliwie norma ta ma zastosowanie do relacji pomiędzy stronami, z uwagi na to, że powód prowadzi działalność gospodarczą – kancelarię prawną i czynności podejmowane w ramach umowy stron są typowe dla tej działalności.

Wprowadzony dwuletni termin przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie stanowi wyjątek od ogólnej reguły dotyczącej przedawnienia roszczeń, zawartej w art. 118 k.c. ( termin przedawnienia wynosi dziesięć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata).

Przepis art. 744 k.c. stanowi, że w razie odpłatnego wykonania zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy lub przepisów szczególnych. Oznacza to, że zapłata następuje „z dołu”, kiedy możliwe jest dokonanie oceny wykonania zlecenia.

W niniejszej sprawie strony uregulowały w umowie to, kiedy powodowi, jako przyjmującemu zlecenie, należy się wynagrodzenie – należy się ono z chwilą uregulowania danego zobowiązania przez dłużnika. Ponadto należy się ono nawet wtedy, gdy dłużnik dokona zapłaty po rozwiązaniu umowy pomiędzy stronami, z zastrzeżeniem, że zapłata nastąpi w okresie 60 dni od daty rozwiązania umowy.

Zgodnie z art. 120§ 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

W istocie czynności przedsięwzięte przez powoda – wezwania do zapłaty, na które powołuje się pozwany, odwołując się do przedawnienia roszczenia, miały miejsce 16 i 20 grudnia 2010r., jednakże zapłata środków finansowych przez nabywcę wierzytelności nastąpiła w dniu 29 grudnia 2010r. Jest to zatem data wyznaczająca uzyskanie przez pozwanego kwoty równej należnościom wynikającym z faktur obciążających wskazane wyżej jednostki budżetowe Gminy Miejskiej S.. Zatem jest to data, która wyznaczać może rozpoczęcie biegu przedawnienia. Odnosząc tę datę do dnia złożenia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej - 27 grudnia 2012r., należy stwierdzić, że do przedawnienia nie doszło, a złożenie tego wniosku doprowadziło do przerwania biegu przedawnienia, w oparciu o normę zawarta w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Postępowanie o zawezwanie do próby ugodowej zakończyło się 20 maja 2013r., a zatem od 21 maja 2013r. rozpoczął na nowo bieg dwuletni termin przedawnienia, przerwany następnie przez wniesienie pozwu w niniejszej sprawie, co nastąpiło dnia 23 grudnia 2014r.

Kolejnym zarzutem podniesionym przez stronę pozwaną, na wypadek niepodzielenia stanowiska pozwanego związanego z zarzutem przedawnienia, jest brak oparcia w umowie stron dla zgłoszonego roszczenia. Pozwany twierdził, że to nie powód wystosował wezwanie, bowiem uczynił to pozwany, a powód jedynie przygotował wezwanie. Wskazał też, że powód nie otrzymał pisemnego pełnomocnictwa od pozwanego, stosownie do umowy, a ponadto, że do zaspokojenia doszło nie poprzez czynności windykacyjne, a poprzez sprzedaż i przelew wierzytelności, które to nie są czynnościami pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, będąc czynnościami pomiędzy wierzycielem a osobą trzecią.

Wskazać należy, że z zeznań świadka A. G. (2) wynika, że powód miał pełnomocnictwo do podejmowania działań windykacyjnych, a ponadto ówczesny prezes zarządu (A. G.) zlecił powodowi podjęcie działań w stosunku do dwóch jednostek budżetowych. Fakty te są również przedstawiane przez powoda w ramach dowodu z przesłuchania stron. Również zapisy protokołu z posiedzenia Rady Nadzorczej w dniu 15 grudnia 2010r. wskazują na wolę ówczesnych władz spółki podejmowania działań windykacyjnych w stosunku do jednostek budżetowych. W konsekwencji tego powód przygotował wezwania do zapłaty, które zostały wysłane przez sekretariat pozwanego, co tylko potwierdza, że powód był umocowany do takich czynności.

Ponadto, na co wskazywał w zeznaniach powód, jaki i świadek A. G. (2), podejmował on i inne czynności mające na celu uzyskanie zaspokojenia przez wierzyciela (kontakt telefoniczny).

Zapis umowy odnoszący się do sytuacji powodującej powstanie prawa do wynagrodzenia (pkt 8 rozdziału VII umowy) mówi o zdarzeniach takich jak: kompensata, zwrot towaru, przelew należności). Nie jest to wyliczenie wyczerpujące, tylko przykładowe, na co wskazuje zwrot „lub inna forma rozliczenia”. Istotne jest też to, że spośród tych wskazanych przykładów, jedynie przelew należności i kompensata związane są z realizacją zapłaty ( świadczenie pieniężne dłużnika, powodujące wygaśnięcie zobowiązania oraz potrącenie, którego funkcją jest umorzenie wzajemnych wierzytelności, zwaną funkcją zapłaty). Przypadek zwrotu towaru nie należy do kręgu zdarzeń związanych z zapłatą. Jest to bowiem sytuacja, gdy węzeł obligacyjny zostaje anulowany i następuje zwrotne przeniesienie towaru, z likwidacją obowiązku zapłaty. Zatem przy przykładowym wskazaniu takiego zdarzenia, które jest traktowane na równi z zapłatą ze strony dłużnika, jako zdarzenia uprawniającego do żądania zapłaty wynagrodzenia przez powoda, uznać należy, że strony umowy szeroko zakreśliły spektrum sytuacji, uznanych za zdarzenie powodujące powstanie uprawnienia do domagania się wynagrodzenia.

Zdarzenie, na podstawie którego powód przedstawia swoje roszczenie, faktycznie nie jest sytuacją, w której dłużnik spełnił swoje świadczenie poprzez zapłatę należności objętych fakturami VAT. Tu doszło do sprzedaży wierzytelności na rzecz podmiotu trzeciego, który zapłacił pozwanemu z tytułu zawartej umowy sprzedaży cenę odpowiadającą wysokości należności głównej.

Istotne jest to, że ta czynność prawna została dokonana z inspiracji samego dłużnika (Gminy Miejskiej S.), pozwalając mu na uzyskanie korzystnej sytuacji finansowej w postaci uzyskania szczególnej formy kredytowania ze strony banku (vide: pismo procesowe pozwanego z 23 listopada 2015r. z załączoną opinią k. 159). Spotkania, o których mowa w zeznaniach powoda, jaki i świadków, miały na celu powstrzymanie pozwanego od podjętych już działań windykacyjnych. Wyraźnie wskazywano, że jedynym sposobem uzyskania zaspokojenia w 2010r. jest zawarcie umowy sprzedaży wierzytelności. Wobec takiego stanowiska pozwany zdecydował się na sprzedaż wierzytelności, uzyskując 29 grudnia 2010r. środki pieniężne w kwocie 502.112,92 zł.

Zastosowanie się pozwanego do propozycji dłużnika, nie pozbawia powoda uprawnienia do wynagrodzenia.

Zwrócić należy uwagę na to, że powód podjął wymagane umową stron czynności mające na celu doprowadzenie do uzyskania zaspokojenia wierzyciela. Działał na zlecenie pozwanego, podejmując adekwatne kroki mające doprowadzić do zapłaty. Nie można zarzucić powodowi braku należytej staranności, czy też podejmowania działań wbrew zaleceniom, czy niezgodnie z zaleceniami zleceniodawcy. W ramach prowadzonych z udziałem powoda rozmów dłużnik forsował rozwiązanie polegające na sprzedaży przez pozwanego (wierzyciela) wierzytelności na rzecz wskazanego przez siebie banku, wskazując, że jest to jedyna droga do uzyskania przez wierzyciela środków pieniężnych. W tych warunkach pozwany zaakceptował decyzję o sprzedaży wierzytelności.

Dodać należy, że pozwany przesłał powodowi do oceny projekt umowy sprzedaży wierzytelności, powód zaś zapoznał się z nim, nie wnosząc zasadniczych zastrzeżeń.

Mając powyższe na uwadze, uznać należy, że powód podjął czynności zlecone mu w ramach łączącej strony umowy, a w tym aktywnie uczestniczył w rozmowach dotyczących spłat, a zatem wykonał umowę. Przyjęte rozwiązanie, wskazane przez dłużnika, doprowadziło do zaspokojenia interesu majątkowego pozwanego, który uzyskał kwotę odpowiadającą wysokości zafakturowanych należności. W tej sytuacji powód nabył uprawnienie do przewidzianego umową stron wynagrodzenia.

Brak faktury VAT (powód przedstawił fakturę PRO-FORMA) nie stanowi okoliczności wyłączającej uzyskanie przez powoda wynagrodzenia. Wynagrodzenie stanowi element zawartej pomiędzy stronami umowy, która wskazywała przesłanki nabycia przez powoda uprawnienia do wynagrodzenia. Prawo do niego przysługuje powodowi w przypadku podjęcia czynności windykacyjnych określonych w umowie, a momentem urzeczywistnienia się jest chwila zapłaty należności. Zatem przesłanki o charakterze materialnym decydują o postaniu roszczenia. Wystawienie faktury ma charakter wtórny i związane jest z rozliczeniem prawno podatkowym. Uprawnienie do wynagrodzenia po stronie powoda zaistniało, a pozwany zobowiązany jest do zapłaty, stosownie do terminu wskazanego w wezwaniu do zapłaty.

Dodać należy, że sąd podzielił argumentację powoda co do ważności i skuteczności zawartej umowy, jak i słuszne wskazanie, że poprawności formy zastosowanego trybu udzielenia zamówienia nie ocenia się po realizacji umowy (vide: pismo procesowe z 6.03.2015r.) k. 89.

W tej sytuacji na podstawie art. 734 § 1k.c., 735 § 1k.c. w zw. z art. 750 k.c., orzeczono, jak w sentencji. Wysokość żądnego wynagrodzenia nie była kwestionowana. Znajduje ona uzasadnienie w treści umowy (pkt 1 rozdz. VII) i w wysokości wpłaconej na konto pozwanego kwoty. O odsetkach rozstrzygnięto na podstawie art. 481 k.c., zasądzając je od dnia następnego po dniu wskazanym w wezwaniu do zapłaty, jako termin spełnienia świadczenia.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98§ 1 i 3k.p.c., art. 99 k.p.c. Na zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę kosztów procesu składają się: 17 zł – opłata od pełnomocnictwa oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 2 400 zł zasądzone na podstawie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 poz. 490 ze zm.), 1 544,00 zł opłata od pozwu.