Sygn. akt VIII C 3555/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 9 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: stażysta Patrycja Krupczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 maja 2016 roku

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W.

przeciwko U. B.

o zapłatę

zasądza od pozwanego U. B. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwotę 30.000 zł (trzydzieści tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, od dnia 29 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 3.917 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 3555/15

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2015 roku powód (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu U. B. powództwo o zapłatę kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Jako datę początkową naliczania odsetek ustawowych strona powodowa wskazała następny dzień po wypłacie zadośćuczynienia.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 29 września 2010 r. pozwany kierując w stanie nietrzeźwości pojazdem marki C. o nr rej. (...) doprowadził do zderzenia z pojazdem marki O. o nr rej. (...), w wyniku czego kierująca, K. L. zmarła na miejscu. Pojazd kierowany przez U. B. posiadał ubezpieczenie OC u powoda. W związku ze zgłoszonym wnioskiem, powód wypłacił córce poszkodowanej w wypadku, J. L. kwotę 30.000 zł. tytułem zadośćuczynienia. Wobec tego na podstawie art. 43 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, powodowi przysługuje wobec pozwanego roszczenie o zwrot wypłaconego zadośćuczynienia.

( pozew k. 2-4)

W dniu 6 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z kosztami procesu.

( nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 26)

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożył pozwany, podnosząc, że dokonał częściowej zapłaty w kwocie 2.200 zł. oraz wnosząc o rozłożenia pozostałej kwoty 27.800 zł. na raty oraz nieobciążanie kosztami procesu.

( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 29- 32)

W piśmie procesowym z dnia 31 grudnia 2015 r. stanowiącym odpowiedź na sprzeciw, strona powodowa poparła powództwo w całości, podnosząc, że dokonana przez pozwanego wpłata w kwocie 2.200 zł. została zaliczona na poczet innych roszczeń regresowych powoda wobec pozwanego. Ponadto powód nie wyraził zgody na rozłożenia należności na raty.

( pismo k. 43- 44)

Na rozprawie w dniu 9 maja 2016 roku pełnomocnik powoda oraz pozwany podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko.

( protokół rozprawy k. 58- 59)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2011 r. wydanym przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi U. B. został uznany za winnego tego, że w dniu 28 września 2010 r. kierując pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa ruchu drogowego w ten sposób, że kierował pojazdem będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,77 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, poruszał się z nadmierną prędkością oraz nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na terenie Polski, nadto podjął manewr wyprzedzania pojazdów poruszających się w zwartej kolumnie i zmniejszających prędkość jazdy wskutek czego uderzył czołowo prawostronnie w środkową część lewego boku samochodu marki O. (...) o nr rej. (...), kierowanego przez K. L., w wyniku czego pokrzywdzona zmarła na miejscu.

(wyrok k. 6-7)

Pojazd kierowany przez U. B. posiadał ubezpieczenie OC u powoda.

(bezsporne, dane polisy OC k. 18)

Decyzją z dnia 27 lutego 2012 r. (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. przyznał J. L. kwotę 30.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej.

(decyzja k. 9, operat szkody k. 10)

Pismem z dnia 20 października 2014 r. (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 30.000 zł. tytułem wypłaconego J. L. zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej.

(wezwanie do zapłaty k. 11)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

( okoliczność bezsporna )

U. B. utrzymuje się ze sprzedaży na rynku, z czego osiąga dochód w wysokości 2.500- 3.000 zł. miesięcznie. Pozwany utrzymuje dwoje dzieci.

(zeznania pozwanego k. 61 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami z k. 60)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny oraz na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 30.000 zł. tytułem zadośćuczynienia wypłaconego na rzecz J. L. za śmierć osoby najbliższej.

Zgodnie z treścią przepisu art. 43 pkt. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnymi Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeśli kierujący pojazdem wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii .

U. B. nie kwestionował ani podstawy swojej odpowiedzialności, ani wysokości dochodzonego roszczenia. Wobec tego Sąd uznał za udowodnione twierdzenia strony powodowej w powyższym zakresie. Pozwany wniósł jedynie o rozłożenie należności na raty, uzasadniając swój wniosek trudną sytuacją materialną.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile, bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Taki właśnie przypadek zdaniem Sądu ma miejsce na gruncie niniejszej sprawy, gdyż całkowite zobowiązanie U. B. wobec powoda wynosi 107.000 zł., a pozwany zadeklarował spłatę w kwocie 1.000 zł. miesięcznie, ale na poczet całości powyższego zobowiązania.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Tym samym za podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych należało przyjąć art. 481 § 1 kc. Dlatego też Sąd zasądził od U. B. na rzecz powoda odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu, czyli od dnia 29 lutego 2012 r. do dnia zapłaty.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona powodowa wygrała proces w całości a zatem należy się jej od pozwanego zwrot kosztów procesu w łącznej wysokości 3.917 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu – 1.500 zł., koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 2.400 zł. – § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013, poz. 490 j.t.) oraz opłata od pełnomocnictwa- 17 zł.

Natomiast Sąd nie znalazł podstaw do odstępstwa od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu, poprzez zastosowanie art. 102 k.p.c., Zgodnie z treścią przepisu art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek nie zachodzi w stosunku do pozwanego. Wskazany przepis pozostawia sądowi orzekającemu swobodę oceny, czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nieobciążania jej kosztami procesu. Do kręgu wypadków szczególnie uzasadnionych należą zarówno okoliczności związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Do pierwszych zaliczane są między innymi sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń. Drugie natomiast wyznacza sytuacja majątkowa i życiowa strony. Wskazać przy tym należy, że całokształt okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie tego wyjątku, powinien być oceniony z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 2013-11-27, sygn. akt I ACa 725/13; postanowienie SN z dnia 2013-10-24, sygn. akt IV CZ 61/13). W ocenie Sądu brak jest podstaw do zastosowania dobrodziejstwa przepisu art. 102 kpc wobec U. B.. Pozwany niewątpliwie dał powód do wytoczenia przeciwko niemu powództwa, a z jego zeznań wynika, że pozwany prowadzi sprzedaż, z czego osiąga dochód w wysokości 2.500- 3.000 zł. miesięcznie.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.