Sygn. akt V W 4098/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014 r. sprawy, przeciwko T. S. s. T. i R. z domu C. ur. (...) w S.,

obwinionego o to że:

w dniu 26 sierpnia 2013 r. o godz. 05:34 na ul. (...) przy ul. (...) w W. nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 29 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...).

tj. za wykroczenie z art. 92aKW

Orzeka

1)  Obwinionego T. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 a kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 4098/14

UZASADNIENIE

T. S. został obwiniony o to, że w dniu 26 sierpnia 2013 r. o godz. 05:34 na ul. (...) przy ul. (...) w W. nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 29 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...), tj. za wykroczenie z art. 92a KW

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 sierpnia 2013 roku o godzinie 05:34 na ul. (...) przy ul. (...) w W. urządzenie do pomiaru prędkości (...) zarejestrowało fakt przekroczenia dozwolonej prędkości przez kierującego pojazdem marki S. o nr rej. (...). Wskazany pojazd w momencie dokonywania pomiaru poruszał się z prędkością 79 km/h, przy obowiązującym w tym miejscu ustawowym ograniczeniu prędkości w terenie zabudowanym do 50 km/h. Przedmiotowe urządzenie do pomiaru prędkości w dniu zdarzenia posiadało ważne świadectwo legalizacji pierwotnej.

Na podstawie informacji uzyskanej od leasingobiorcy pojazdu P.H.U. (...) ul. (...) lok. 4 (...)-(...) W. ustalono, iż kierującym pojazdem we wskazanym miejscu i czasie był T. S..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego T. S. /k. 37/, notatek urzędowych /k. 1, 21/, dokumentacji fotograficznej /k. 4/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 5/, wezwań /k. 9, 17/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 10, 18/ oraz pism /k. 11, 13, 15/.

Obwiniony T. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach potwierdził on również, iż otrzymał w dniu 24 maja 2014 roku pismo od Straży Miejskiej w sprawie niniejszego zdarzenia. Wskazał on przy tym, iż pismo to otrzymał po 263 dniach od zdarzenia, które miało miejsce w sierpniu 2013 roku. Z pouczenia dołączonego do powyższego pisma wynikało, iż po upływie 183 dni od zdarzenia nie może on zostać ukarany za zarzucony mu czyn. Z uwagi na powyższe obwiniony udał się do siedziby Straży Miejskiej celem wyjaśnienia sprawy. Strażnik miejski wskazał mu wówczas, iż jego te przepisy nie obowiązują i że jest on zobowiązany do sporządzenia wniosku. Później w aktach sądowych obwiniony spostrzegł, iż wniosek został sporządzony przez strażniczkę miejską i że nie ma w nim poczynionych uwag obwinionego w sprawie powoływanego przez niego terminu. Z uwagi na powyższe obwiniony złożył sprzeciw od wydanego w powyższej sprawie wyroku, wskazując, iż stanowi on przykład łamania prawa przez Straż Miejską. /k. 37 wyjaśnienia obwinionego T. S. /

T. S. ma 60 lat. Jest rozwiedziony. Z zawodu jest oficerem wojskowym, pedagogiem. Z emerytury uzyskuje on dochód w wysokości około 2000 złotych. Z wykonywanego zawodu kierowcy uzyskuje on nadto dochód w wysokości 2500 złotych. Nie on był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 36 wyjaśnienia obwinionego T. S. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę T. S. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci źródeł pozaosobowych z dokumentów w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 21/, dokumentacji fotograficznej /k. 4/, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 5/, wezwań /k. 9, 17/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 10, 18/ oraz pism /k. 11, 13, 15/. Ujawnionym dowodom z dokumentów Sąd przydał walor w pełni wiarygodnych środków dowodowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z informacji uzyskanych od leasingobiorcy pojazdu P.H.U. (...) ul. (...) lok. 4 (...)-(...) W. wynika, iż kierującym pojazdem marki S. o nr rejestracyjnym (...) w dniu 26 sierpnia 2013 r. o godz. 05:34 na ul. (...) przy ul. (...) w W. był obwiniony T. S.. /k. 15/

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego T. S., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wskazując, iż to on faktycznie kierował w czasie zdarzenia samochodem marki S. o nr rejestracyjnym (...).

Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucony mu czyn. Wskazać należy bowiem, iż powołany przez obwinionego pkt. 4 pouczenia, które zostało dołączone do sporządzonego przez Straż Miejską wezwania /k. 9/, odnosi się bezpośrednio do przepisów określonych w art. 97 § 1 kpow. Przepisy te dotyczą uprawnień funkcjonariusza do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego. Powołane przez obwinionego przepisy nie odnoszą się w żaden sposób do przepisów dotyczących przedawnienia karalności wykroczenia.

T. S. został obwiniony o to, że w dniu 26 sierpnia 2013 r. o godz. 05:34 na ul. (...) przy ul. (...) w W. nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 29 km/h, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru prędkości (...), tj. za wykroczenie z art. 92a kw.

Wykroczenie określone w art. 92a kw polega na tym, że sprawca, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Wykroczenie to może być popełnione umyślnie bądź nieumyślnie. W sprawie niniejszej ograniczenie prędkości było określone na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5:00-23:00 wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2 (w tym ostatnim przypadku prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszkania wynosi 20 km/h).

W świetle powyższych ustaleń faktycznych znajdujących oparcie w zebranych w sprawie dowodach, w ocenie Sądu obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a kw. Obwiniony bowiem w sposób w pełni świadomy w dniu 26 sierpnia 2013 r. o godz. 05:34 na ul. (...) przy ul. (...) w W. kierując pojazdem marki S. o nr rejestracyjnym (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 29 km/h.

Okoliczności wskazane we wniosku o ukaranie potwierdziły się przede wszystkim w dokumentacji fotograficznej z k. 4 akt, obrazującej miejsce, czas i podstawowe okoliczności wykroczenia, kserokopii świadectwa legalizacji /k. 5/ oraz pisma /k. 15/. Z całokształtu materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniony nie zastosował się do obowiązku jazdy z prędkością administracyjnie dozwoloną i przekroczył ją o 29 km/h. Analizując stronę podmiotową wykroczenia dokonanego przez obwinionego, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż działał on w zamiarze bezpośrednim. W chwili popełnienia czynu był on osobą dojrzałą życiowo, sprawną umysłowo. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego. Swoim zachowaniem, nie stosując się do podstawowych reguł dotyczących ruchu pojazdów, znanych wszystkim kierującym, obwiniony wyczerpał wszystkie dyspozycje art. 92a kw.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego.

Przy wymiarze kary, Sąd nie znalazł okoliczności łagodzących, a za przesłankę obciążającą uznał wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego, którego zachowanie w rażący sposób wykracza przeciwko przepisom mającym na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach, stwarzając zagrożenie innym uczestnikom.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn T. S.. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionego pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani – tym bardziej odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. Sąd Rejonowy zważył także na nagminność wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji na terenie W..

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.