Sygn. VPa 42/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz

Sędziowie: SSO Urszula Sipińska-Sęk

SSR del. Marcin Wojciechowski (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Prezydentowi Miasta R.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda J. S. od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

IV Wydziału Pracy z dnia 2 grudnia 2014r. sygn. IV P 30/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda J. S. na rzecz pozwanego Prezydenta Miasta R. kwotę 450,00 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 42/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 marca 2014 roku skierowanym przeciwko Prezydentowi Miasta R. powód J. S. wnosił o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne oraz zasądzenie na jego rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż wypowiedzenie umowy o pracę było bezpodstawne i naruszało przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników poprzez zaniechanie obowiązku konsultacji z zakładowymi organizacjami związkowymi zamiaru przeprowadzenia grupowego zwolnienia. Ponadto powód w uzasadnieniu pozwu podniósł zarzut naruszenia przez pozwanego pracodawcę przepisu art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym poprzez zaniechanie uzyskania zgody Rady Gminy R. na rozwiązanie z powodem stosunku pracy.

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 kwietnia 2014 roku strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norma przepisanych.

Na rozprawie w dniu 2 września 2014 roku pełnomocnik powoda zmodyfikował powództwo w ten sposób, że wnosił o zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania w wysokości trzykrotnego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy w Radomsku, IV Wydział Pracy, wyrokiem z dnia 2 grudnia 2014 roku oddalił przedmiotowe powództwo.

Pismem z dnia 10 grudnia 2014 roku pełnomocnik strony pozwanej wniósł o uzupełnienie wyroku w przedmiocie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 5 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Radomsku postanowił uzupełnić wyrok i zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powodowi J. S. zostały powierzone obowiązki komendanta Straży Miejskiej w R. na okres od dnia 25 stycznia 2001 roku do dnia 30 września 2001 roku. Uchwałą Zarządu Miasta R. z dnia 26 września 2001 roku powód J. S. został powołany na stanowisko komendanta Straży Miejskiej w R.. Powód w kadencji 2010 – 2014 był również radnym Rady Gminy R..

W dniu 24 stycznia 2014 roku Rada Miejska w R. podjęła uchwałę w sprawie rozwiązania Straży Miejskiej w R. i jej likwidacji jako jednostki budżetowej.

Zarządzeniem Prezydenta Miasta R. nr (...) z dnia 11 marca 2014 roku w sprawie ustalenia procedury likwidacyjnej Straży Miejskiej w R. określone zostały zasady i tryb przeprowadzenia czynności likwidacyjnych Straży Miejskiej w R.. Urząd Miasta R. zatrudnił 10 byłych pracowników zlikwidowanej straży miejskiej na podstawie umów o pracę na stanowiskach urzędniczych – podinspektor, inspektor i naczelnik wydziału.

W dniu 18 marca 2014 roku powodowi doręczono wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem skróconego dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 maja 2014 roku. W uzasadnieniu wypowiedzenia jako jego przyczynę wskazano likwidację zakładu pracy zgodnie z uchwałą (...) Rady Miejskiej w R. z dnia 24 stycznia 2014 roku w sprawie rozwiązania Straży Miejskiej w R. i jej likwidacji jako jednostki budżetowej.

W ocenie Sądu I instancji powództwo uznać należało jako nieuzasadnione, w związku z powyższym w całości podlegało oddaleniu.

Sąd Rejonowy w toku procesu ustalił bowiem, iż wypowiadając umowę o pracę powodowi pozwany pracodawca nie dopuścił się uchybień formalnych poprzez naruszenie przepisów wskazanych w uzasadnieniu pozwu.

W ocenie Sądu I instancji, brak było podstaw do uznania trafności pierwszego zarzutu podnoszonego w pozwie polegającego na zaniechaniu przez pozwanego pracodawcę obowiązku konsultacji zamiaru przeprowadzenia grupowego zwolnienia z zakładowymi organizacjami związkowymi. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu podkreślił, że powód wykonując obowiązki pracownicze na stanowisku komendanta zlikwidowanej straży miejskiej pełnił rolę pracodawcy w stosunku do 38 pracowników zatrudnionych w likwidowanej jednostce.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy stwierdził, iż nie zrozumiały był podnoszony zarzut braku konsultacji z organizacjami związkowymi zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę powodowi, który z racji pełnionej funkcji zobowiązany był do przeprowadzenia takich konsultacji w sprawie zwolnień podległych mu 38 pracowników.

Sąd Rejonowy nie zgodził się również z drugim z zarzutów wskazanym w uzasadnieniu pozwu i podnoszonym następnie w piśmie procesowym pełnomocnika powoda, tj. naruszeniem przepisów art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym polegające na wypowiedzenie powodowi umowy o pracę bez uzyskania zgody Rady Gminy R., w której powód sprawował mandat radnego. W ocenie Sądu I instancji nie było trafne także stanowisko strony powodowej, iż w niniejszej sprawie brak było podstaw do zastosowania przepisu art. 41 1 § 1 k.p. Stan faktyczny wskazywał bowiem, że doszło do całkowitej likwidacji straży miejskiej jako zakładu pracy, który przestał istnieć zarówno w sferze faktu, jak i w sferze prawa.

Z ustaleń poczynionych w czasie postępowania, Sąd I instancji wyprowadził ponadto wniosek, iż nie można było przyjąć, że doszło do przejęcia przez Urząd Miasta w R. zlikwidowanej straży miejskiej w całości czy w jakiejkolwiek części, w której Urząd ten prowadziłby taką samą lub podobną działalność i co pozwalałoby na zatrudniania przejętych pracowników. Z informacji Urzędu Miasta z dnia 9 lipca 2014 roku wynikało jedynie, że w strukturach tego urzędu zostało zatrudnionych na stanowiskach urzędniczych 10 byłych pracowników zlikwidowanej straży miejskiej. Okoliczność ta nie dawała jednak, w ocenie Sądu Rejonowego, prawa do ustalenia, że doszło do przejęcia części zakładu pracy na podstawie art. 23 1 k.p.

Apelacją z dnia 9 marca 2015 roku pełnomocnik powoda zaskarżył powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia:

- art. 328 § 2 k.p.c., poprzez nie zawarcie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku pełnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, ze wskazaniem dowodów na których Sąd się oparł i przyczyn dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz nie przytoczenia przepisów prawa stanowiących podstawę wyroku i wyczerpujących rozważań prawnych, co uniemożliwia powodowi odczytanie sfery motywacyjnej Sądu Rejonowego i odniesienie się do oceny dowodów dokonanej przez Sąd,

- art. 233 § 1 k.p.c., poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym i w konsekwencji przyjęcie, ze pozwany rozwiązując z powodem stosunek pracy nie dopuścił się uchybień formalnych, tj. naruszenia przepisów prawa, uzasadniających zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 41 1 kodeksu pracy, poprzez uznanie, że wypowiedzenie powodowi stosunku pracy nie wymagało uzyskania przez pozwanego uprzedniej zgody Rady Gminy R., której powód był członkiem,

- art. 23 1 w zw. z art. 45 Kodeksu pracy, poprzez uznanie, że stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie pozwala na przyjęcie, że doszło do przejęcia części zakładu pracy - Straży Miejskiej w R., na innego pracodawcę,

- art. 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy, z przyczyn niedotyczących pracowników w zw. z art. 45 Kodeksu pracy, poprzez uznanie, że nie jest zasadne podnoszenie przez powoda zarzutu nieprzeprowadzenia przez pozwanego konsultacji zamiaru przeprowadzenia zwolnienia grupowego z zakładowymi organizacjami związkowymi, gdyż to powód z racji pełnionej funkcji był zobowiązany do przeprowadzenia owych konsultacji, podczas gdy Prezydent Miasta R. ustanowił Koordynatora ds. likwidacji Straży Miejskiej w R. w osobie adwokata M. C., który w swojej opinii prawnej skierowanej do powoda wskazał, że przeprowadzenie konsultacji nie jest konieczne.

Wobec powyższego pełnomocnik powoda wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 11.700,00 zł i kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji w celu dokonania ponownej ocen/ zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Podczas rozprawy apelacyjnej z dnia 26 stycznia 2016 roku pełnomocnik powoda popierał apelację, natomiast pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji i o zasądzenie kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Urząd Miasta R. zatrudnił 10 pracowników byłej Straży Miejskiej na stanowiskach urzędniczych.

M. K. na stanowisku podinspektora w Wydziale Finansowym – Referacie Księgowości.

W. S. na stanowisku Naczelnika Wydziału Utrzymania Porządku i Czystości Miasta

M. D. (1), M. M., A. J., W. W. na stanowisku podinspektora w Wydziale Utrzymania Porządku i Czystości Miasta

J. K. na stanowisku inspektora w Wydziale Utrzymania Porządku i Czystości Miasta

S. G. na stanowisku inspektora w Biurze (...)

A. D. na stanowisku podinspektora w Biurze ds. (...)

M. D. (2) na stanowisku inspektora w Wydziale Ochrony (...) i (...)

- dowód: pismo Urzędu Miasta – k. 114;

zakresy czynności – k. 115 – 136.

Monitoring stanowił i nadal stanowi własność Miasta R., obecnie jest obsługiwany przez pracowników Wydziału Utrzymania Porządku i Czystości Miasta. Zakres ich czynności związanych z obsługą monitoringu jest odmienna niż przy obsłudze monitoringu przez Staż Miejską.

Zadania z zakresu bezpieczeństwa i porządku wykonywane uprzednio przez Straż Miejską zostały przekazane Policji, której zapewniono środku finansowe na ich realizację.

- okoliczności bezsporne -

Sąd Okręgowy- Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Dokonując oceny podniesionych w apelacji zarzutów należy stwierdzić, iż nie mogły one znaleźć uznania Sądu Okręgowego.

W pierwszej kolejności Sąd poddał analizie zarzut naruszenia przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj. art.328 k.p.c. i art. 233 k.p.c.

W ocenie Sądu Okręgowego należy stwierdzić, iż uzasadnienie Sądu I instancji mimo, iż lakoniczne pozwana na analizę przeprowadzonego wywodu. Argumentacja Sądu Rejonowego jest logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, uzasadnienie zawiera wszystkie elementy konieczne dla oceny procesu decyzyjnego Sądu.

Należy wskazać, iż z pośród dowodów wskazanych w uzasadnieniu przez Sąd Rejonowy jako podstawa jego ustaleń znaczna część to dokumenty nie kwestionowane przez strony. Także ustalenia Sądu I Instancji oparte na osobowych źródłach dowodowych oparte są na nie kwestionowanych twierdzeniach stron.

Dlatego też brak jest podstaw do uznania za zasadny zarzutu pozwanego.

Oceniając zasadność zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. podnieść przede wszystkim należy, że zarzut ten winien zostać w apelacji skonkretyzowany.

Należy wskazać, iż Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów nie opiera się na ilościowym porównaniu przedstawionych przez świadków i biegłych spostrzeżeń oraz wniosków, lecz na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 roku w sprawie II URN 175/79 ). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 KPC, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku w sprawie IV CKN 1316/00). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku w sprawie II CKN 817/00 i z dnia 16 grudnia 2005 roku w sprawie III CK 314/05,).

Odnosząc powyższy wywód do oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I Instancji należy wskazać, iż uznać, iż Sąd Rejonowy z zebranego materiału dowodowego wysnuł wnioski logicznie powiązane i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Pozwany w swojej skardze apelacyjnej nie wykazał jaką zasadę logicznego rozumowania naruszył Sąd Instancji, wskazał tylko na odmienne wnioski, które można w jego ocenie wysnuć z materiału dowodowego. Samo tylko stwierdzenie o wadliwości oceny materiału dowodowego nie mogło uchodzić za pozwalające na jej wzruszenie, gdyż konieczne było wykazanie, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, bowiem tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. W braku wykazania powyższego, subiektywne przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, nie mogło uchodzić za wystarczające – vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 grudnia 2014 roku w sprawie I ACa 1320/14.

Należy także podnieść, iż analiza powyższych zarzutów wskazuje, iż argumentacja podniesiona przez powoda jest wewnętrznie sprzeczna bowiem w zarzutach dotyczących naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. powód podniósł, iż Sąd I Instancji nie zawarł w uzasadnieniu wyroku pełnej oceny dowodów uniemożliwiając stronie odniesienie się do oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd, a w zarzucie dotyczącym naruszenia art. 233§ 1 k.p.c. podniósł, iż ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I Instancji jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym

Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego należy podnieść w pierwszej kolejności, iż wbrew stanowisku powoda Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny art. 41 1 k.p.

W ocenie Sądu Okręgowego należy podzielić stanowisko Sądu I Instancji, iż doszło do likwidacji Straży Miejskiej w R. jako zakładu pracy jak i jednostki organizacyjnej zatrudniającej pracowników.

Skutkuje to zgodnie z ww. art. 41 1 k.p. brakiem możliwości zastosowania szczególnych przepisów dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę w tym i art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym.

W uzasadnieniu do wyr. z 10.9.1998 r. (I PKN 310/98, OSNAPiUS 1999, Nr 19, poz. 614) SN uznał, że likwidacja pracodawcy z istoty rzeczy dotyczy utraty przez niego bytu prawnego i wobec tego zawsze jest likwidacją "w całości" (całego podmiotu prawnego); nie ma częściowej likwidacji podmiotu prawnego (podmiot ten istnieje albo nie). Jest to jednocześnie likwidacja stała i faktyczna, gdyż zlikwidowany pracodawca przestaje istnieć jako jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników. Jednocześnie utrwalił się pogląd o braku podstaw do stwierdzenia likwidacji w sytuacji następstwa prawnego pracodawcy. Według jednolitych w tym zakresie poglądów doktryny i orzecznictwa, przepis art. 41 1 KP nie ma zastosowania w razie likwidacji pracodawcy, w związku z którą następuje przejście całości lub części prowadzonego przez niego zakładu na innego pracodawcę, kontynuującego tę samą lub podejmującego podobną działalność (zob. I teza wyr. SN 19.8.2004 r., I PK 489/03, OSNP 2005, Nr 6, poz. 78). Przepis art. 23 1 KP nie ustanawia wyjątku od zasady wyrażonej w art. 41 1 § 1 KP. Z przepisu art. 23 1 KP nie wynika bowiem, że w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, wykluczone jest wcześniejsze wypowiadanie umów o pracę. Określa on tylko sytuację pracowników w przypadku, gdy pozostają oni w stosunku pracy i jednocześnie dochodzi do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Nie formułuje on jakiejś szczególnej ochrony przed wypowiadaniem umów w fazie, która poprzedza to "przejście" (zob. uzasadnienie do wyr. SN z 10.9.1998 r., I PKN 310/98, OSNAPiUS 1999, Nr 19, poz. 614).

Z ustalonego stanu faktycznego wynika jednoznacznie, iż wbrew stanowisku powoda brak jest podstaw do przyjęcia, iż doszło do przejścia zakładu pracy w rozumieniu art. 23 1 k.p.

Zakład pracy w znaczeniu przedmiotowym to jednostka techniczno-organizacyjna będąca placówką zatrudnienia. Jest on zorganizowaną całością, na którą składają się określone elementy materialne (lokal, wydzielony teren, urządzenia, maszyny) i niematerialne (firma, klientela, kontakty handlowe) oraz odrębna organizacja (wyodrębnienie strukturalne) i własna struktura zarządzania (zespół pracowników).

Żaden z powyższych elementów nie został przejęty przez Urząd Miasta w R. w celu kontynuowania dotychczasowej działalności Straży Miejskiej.

Monitoring w zakresie w jakim obecnie funkcjonuje ma inne zadania i cele, kiedy obsługiwany był przez Straż Miejską. Zadania w zakresie bezpieczeństwa i porządku publicznego zostały przekazane Policji, która zresztą jest ustawowo umocowana i predestynowana do realizacji takich zadań.

Dlatego też należało podzielić stanowisko Sądu Rejonowego o braku zastosowania w niniejszej sprawie art. 23 1 k.p.

W ocenie Sądu Rejonowego za bezzasadny należało uznać także zarzut naruszenia art. 2 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy, z przyczyn niedotyczących pracowników w zw. z art. 45 Kodeksu pracy. Zdaniem powoda Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że nie jest zasadne podnoszenie przez powoda zarzutu nieprzeprowadzenia przez pozwanego konsultacji zamiaru przeprowadzenia zwolnienia grupowego z zakładowymi organizacjami związkowymi, gdyż to powód z racji pełnionej funkcji był zobowiązany do przeprowadzenia owych konsultacji, podczas gdy Prezydent Miasta R. ustanowił Koordynatora ds. likwidacji Straży Miejskiej w R. w osobie adwokata M. C., który w swojej opinii prawnej skierowanej do powoda wskazał, że przeprowadzenie konsultacji nie jest konieczne.

Odnosząc się do powyższych argumentów należy wskazać, iż to powód był osobą zarządzającą likwidowaną jednostką organizacyjną i to na nim spoczywał obowiązek dokonania czynności wymaganych przez prawo w związku z likwidacją zakładu pracy. Zaniechania i braki w tym zakresie obciążają jego osobę i należy podzielić konstatację Sądu Rejonowego, iż nie zrozumiały jest podnoszony zarzut braku konsultacji z organizacjami związkowymi zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę powodowi, który z racji pełnionej funkcji zobowiązany był do przeprowadzenia takich konsultacji w sprawie zwolnień podległych mu 38 pracowników.

Biorąc powyższe pod uwagę należało uznać zarzuty apelacji za bezzasadne, a tym samym apelację za podlegającą oddaleniu.