Sygn. akt III K 854/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Podgórska – Sułecka

Protokolant: Monika Obarzanek

przy udziale Prokuratora –

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27.04.2015 r.

sprawy D. J. ur. (...) w W., s. W. i M. z d. C.

oskarżonego o to, że w dniu 31 sierpnia 2014 roku w W. przy Al. (...) kierował pojazdem marki O. o nr rej. (...), przy czym nie zastosował się do orzeczonego przez VII Zamiejscowy Wydział Karny w Lipsku Sądu Rejonowego w Kozienicach sygn. akt VII K 57/13 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obowiązującego do dnia 29.07.2016 r.,

tj. o przestępstwo określone w art. 244 k.k.

orzeka

I.  w ramach zarzucanego czynu oskarżonego D. J. uznaje za winnego tego, że w dniu 31 sierpnia 2014 roku w W. przy Al. (...) nie zastosował się do prawomocnie orzeczonego wyrokiem VII Zamiejscowego Wydziału Karnego w Lipsku Sądu Rejonowego w Kozienicach z dnia 13.03.2013 r., sygn. akt VII K 57/13, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ten sposób, że kierował samochodem marki O. o numerze rejestracyjnym (...) i za to na podstawie art. 244 kk skazuje go i wymierza mu karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180,00 (stu osiemdziesięciu) zł tytułem opłaty oraz kwotę 120,00 (stu dwudziestu) zł tytułem pozostałych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

w dniu 31.08.2014 r. funkcjonariusze Policji asp. J. B. oraz st. post. J. K. pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie W., gdy około godziny 17:50 przy Al. (...) na wysokości skrzyżowania z ul. (...) w W., zatrzymali do kontroli poruszający się w kierunku centrum miasta pojazd marki O. (...) o nr rej. (...), którym kierował D. J.. W trakcie interwencji funkcjonariusze dokonali kontroli D. J. w bazie (...) ustalając, iż wobec ww. prawomocnie orzeczony został zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.

D. J. został bowiem skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kozienicach VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w Lipsku z dnia 13.03.2013 r. w sprawie o sygn. akt VII K 57/13, w którym orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres , tj. do 29.07.2016 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego D. J. (k. 19, 71), zeznań świadka J. B. (k. 2v, k.71), a także dokumentów w postaci: notatka urzędowa – k. 1, oświadczenie k. 5, 6, 8, dane o karalności k. 20- 21, 63-64, odpis wyroku – k. 28-29, 40-42, które Sąd ocenił jako odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy, wobec braku jakichkolwiek wątpliwości co do ich prawdziwości, tym bardziej że żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

oskarżony D. J. w toku całego postępowania konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał, że wiedział o nałożonym zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, dodał przy tym, iż myślał, że okres obowiązywania zakazu zakończył się na początku 2014 roku, co potwierdził także przed Sądem. Ponadto dodał, iż nigdy nie miał prawa jazdy, nigdy go nie wyrabiał.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego przyznającego się do winy chociaż jego tłumaczenie jakoby nie wiedział, że zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych nadal go obowiązuje, zostało ocenione jako niewiarygodne, będące tylko i wyłącznie przejawem realizacji prawa do obrony. Z dołączonego do akt sprawy odpisu wyroku z dnia 13 marca 2013 roku wydanego przez Sąd Rejonowy w Kozienicach VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Lipsku sygn. akt VII K 57/13 jasno wynika, iż oskarżonemu orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż feralnego dnia oskarżony prowadził samochód, pomimo obowiązującego go zakazu, co zostało przyznane nie tylko przez niego, ale także przez świadka J. B. . Świadek ten jasno opisał okoliczności zatrzymania oskarżonego, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania tych spójnych i rzeczowych zeznań, których sam oskarżony także nie podważał.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynu oskarżonego:

mając na uwadze powyższe, w świetle ujawnionego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że wina oskarżonego D. J. nie budzi żadnych wątpliwości i została udowodniona w całości.

Zgodnie z dyspozycją art. 244 kk karze podlega ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do pokrzywdzonego lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostaje fakt, iż w dniu 31.08.2014 r. oskarżony poruszał się w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym, czym naruszył orzeczony wobec niego przez Sąd Rejonowy w Kozienicach VII Zamiejscowy Wydział Karny z/s w Lipsku z dnia 13.03.2013 r., sygn. akt VII K 57/13 zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat od uprawomocnienia się wyroku, tj. od dnia 29.07.2013 r.

Całokształt okoliczności sprawy pozwala stwierdzić, iż oskarżony popełniając przedmiotowe przestępstwo działał umyślnie i miał pełną świadomość, iż kierując pojazdem mechanicznym, dopuszcza się naruszenia nałożonego na niego prawomocnym wyrokiem zakazu. Oskarżony jako osoba dorosła i w pełni poczytalna miał świadomość, że orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych obowiązywał przez okres 3 lat od uprawomocnienia się wyroku, co zupełnie jasno wynika z zapadłego w sprawie o sygn. akt VII K 57/13 rozstrzygnięcia.

Zachowanie przestępcze jakiego dopuścił się oskarżony godziło w istotne dobro chronione prawem jakim jest wymiar sprawiedliwości materializujący się w orzeczeniu sądu, zawierającym zakaz wymieniony w art. 244 kk. Stopień szkodliwości społecznej przestępstwa popełnionego przez D. J. jest zatem znaczny, oskarżony wykazał się kolejny raz znaczącym lekceważeniem obowiązujących przepisów.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę miał na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma odnieść w stosunku do jego osoby. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Toteż mając na uwadze powyższe, Sąd wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności. Jednocześnie Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego nie zachodzą przesłanki do zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. Zgodnie z przepisem art. 69 § 1 kk, Sąd może bowiem warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Z kolei zaś § 2 tego przepisu stanowi, że zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

Tymczasem oskarżony jest osobą uprzednio wielokrotnie karaną (k.20 - 21), w tym dwa razy za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości. Żadne z tych dwóch przestępstw nie zakończyło się skazaniem oskarżonego na karę bezwzględnego pozbawienia wolności. Wyrokiem z dnia 13.03.2013 r. oskarżony D. J. został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby wynoszący 2 lata. Oskarżony w ciągu tego okresu popełnił przestępstwo z art. 244 k.k., nie stosując się do nałożonego na niego środka karnego. Postawa oskarżonego wskazuje zatem na to, że zawieszenie kary pozbawienia wolności nie spełniło swoich celów. Dotychczasowa postawa oskarżonego wskazuje, że brak w jego przypadku pozytywnej prognozy kryminologicznej, w związku z tym niemożliwym było zastosowanie środka probacyjnego. Jednocześnie Sąd stwierdza, iż kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniłaby w odniesieniu do oskarżonego swoich celów, a w szczególności nie zapobiegłaby powrotowi do przestępstwa.

Podkreślenia wymaga, że oskarżony pomimo orzeczonego wobec niego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, krytycznego dnia poruszał się pojazdem mechanicznym i w ocenie Sądu robił to umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony prezentował zatem postawę rażącego, permanentnego lekceważenia porządku prawnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze roku, jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, który jest znaczny. Oskarżony w ten sam sposób naruszył porządek prawny, godząc w istotne dobro prawne jakim jest powaga orzeczeń sądowych i ogólnie pojęte dobro wymiaru sprawiedliwości. W świetle powyższego nadmienić należy, że taki wymiar kary jest konieczny, aby zapewnić prawidłowe wypełnienie jej celów w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej oraz kształtowania prawidłowych postaw w społeczeństwie. Jest to szczególnie istotne w zakresie zapobieżenia powrotowi do przestępstwa przez oskarżonego. Nadmienić należy przy tym, iż orzeczona oskarżonemu kara nie jest karą nadmiernie surową, miarą surowości kary nie jest bowiem jej ilościowe oznaczenie, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo. W niniejszej sprawie Sąd orzekając karę roku pozbawienia wolności wymierzył ją w granicy niższej niż górna możliwa przewidziana.

Z kolei zaś w punkcie II wyroku na podstawie art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w sprawie, na które złożyła się opłata w kwocie 180 złotych oraz pozostałe koszty sądowe w łącznej kwocie 120 złotych. Sąd uznał bowiem, iż sytuacja majątkowa oskarżonego pozwala mu na ich uiszczenie.