Sygnatura akt VI Ka 1093/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Bożena Żywioł (spr.)

Sędziowie SSO Kazimierz Cieślikowski

SSR del. Marcin Schoenborn

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Jolanty Mandzij Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2014 r.

sprawy R. K. ur. (...) w Z.

syna Z. i K.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 25 czerwca 2013 r. sygnatura akt II K 311/13

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1kpk

1. zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że obniża wymiar kary łącznej do 13 (trzynastu) lat pozbawienia wolności,

2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

3. zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

VI Ka 1093/13

UZASADNIENIE

Od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 25 czerwca 2013r., sygn.akt II K 311/13, apelację wniósł skazany R. K..

Zaskarżył orzeczenie w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej pozbawienia wolności zarzucając, że wymiar tej kary przekracza sumę kar z podlegających uprzednio wykonaniu wyroków jednostkowych, a więc, że wyrok niezgodnie z prawem pogorszył sytuację skazanego.

Zakwestionował także opinię z zakładu karnego, która miała dla sądu duże znaczenie przy kształtowaniu kary łącznej.

Podniósł w końcu okoliczności związane z sytuacją rodzinną, która uzasadnia łagodniejsze potraktowanie skazanego i skrócenie okresu jego pobytu w zakładzie karnym.

Apelujący wniósł zatem o wydanie wyroku korzystnego dla niego przez zastosowanie absorpcji kar.

Sąd Okręgowy uznał apelację za częściowo skuteczną, bo prowadzącą do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze łącznej, na korzyść skazanego, jednak nie w stopniu wynikającym z wywodów środka odwoławczego.

Na wstępie wymaga zaznaczenia, że wbrew odmiennemu stanowisku apelującego nie ma prawnego uzasadnienia pogląd, iż kara łączna orzekana w wyroku łącznym nie może stwarzać dolegliwości większej od tej, jaka wiązałaby się z kolejnym wykonywaniem poszczególnych wyroków podlegających łączeniu, a więc, że racjonalizacja kary orzekanej jako kara łączna w wyroku łącznym musi być rozumiana wyłącznie jako łagodzenie i mieć charakter jednokierunkowy.

Treść art. 85 kk i 86 § 1 kk nie wskazuje, by ustawodawca w sposób różny unormował kwestię orzekania kary łącznej w wyroku łącznym w zależności od tego, czy w wyrokach jednostkowych podlegających łączeniu wymierzono kary za poszczególne przestępstwa, czy też orzeczono w nich także kary łączne za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym.

W obu zatem przypadkach, o ile zostaną spełnione warunki formalne określone w art. 85 kk, karę łączną orzeka się biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone w wyrokach jednostkowych, za poszczególne, zbiegające się przestępstwa w granicach od najwyższej z kar do ich sumy.

Tak więc przy orzekaniu kary łącznej w wyroku łącznym nie bierze się za podstawę - w miejsce kar jednostkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa - kar łącznych, nawet jeśli orzeczono je w poszczególnych sprawach. Zważanie na wymiar kar łącznych w wyrokach jednostkowych podlegających łączeniu byłoby sprzeczne z powołaną treścią przepisów art. 85 i 86 § 1 kk, które w sposób jednoznaczny i całościowy regulują te kwestię. Łączeniu podlegają bowiem kary wymierzone za poszczególne, pozostające w zbiegu realnym czyny, a nie kary wymierzone w poszczególnych sprawach.

Konsekwencją tego jest to, że uprzednio wymierzone kary łączne ulegają rozwiązaniu. Tym samym nie mogą one stanowić o granicach orzeczenia nowej kary łącznej w miejsce tych, które zostały unicestwione przez fakt wydania wyroku łącznego.

W sprawie niniejszej zaistniał zatem taki stan rzeczy, że najniższa kara wyznaczająca potencjalnie możliwy wymiar kary łącznej pozbawienia wolności to 10 lat, zaś najwyższy wymiar to nie, jak uważa skazany, lat 13 /suma kar łącznych orzeczonych w wyrokach jednostkowych podlegających łączeniu/, lecz lat 15 /wprawdzie suma kar jednostkowych wynosi lat 17, ale – stosownie do brzmienia art. 86 § 1 kk kara łączna pozbawienia wolności nie może przekroczyć lat 15/.

Nie można także zgodzić się z wywodem apelującego podnoszącego, że nie jest rzetelną wystawiona przez Dyrektora Zakładu Karnego w B. opinia, której treść, przemawiającą na niekorzyść skazanego, uwzględnił sąd pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zwrócił się bowiem o aktualną opinię do dyrektora innej jednostki penitencjarnej, w której obecnie skazany przebywa i opinia ta zawiera także niekorzystny opis zachowań skazanego oraz jego postawy podczas odbywania kary.

Wymowa obu, korespondujących ze sobą dokumentów jest więc taka, że dotychczasowy proces resocjalizacji skazanego nie przyniósł jeszcze oczekiwanych i pożądanych rezultatów.

Również sytuacja rodzinna i osobista skazanego nie może, jak chciałby tego skarżący, determinować wymiaru kary łącznej.

Argumentacja środka odwoławczego nie jest zatem przekonująca.

Sąd Okręgowy zauważa jednak, że sąd pierwszej instancji orzekł karę łączną pozbawienia wolności w najwyższym dopuszczalnym wymiarze, gdy tymczasem wprawdzie związek pomiędzy wszystkimi przestępstwami pozostającymi w zbiegu nie jest ścisły, lecz bliskości związku pomiędzy częścią z nich, zarówno w aspekcie czasowym / trzy czyny, których dotyczyła sprawa II K 788/10 popełnione zostały jednego dnia, podobnie jak czyny, których dotyczyła sprawa VII K 177/10/, jak i podmiotowym /część czynów ze sprawy IIK 788 popełniona została na szkodę tej samej osoby pokrzywdzonej/ nie można jednak negować.

Jakkolwiek zachowanie skazanego podczas odbywania kary pozbawienia wolności budzi poważne zastrzeżenia, to jednak nie można nie zauważać pewnych pozytywnie świadczących o skazanym okolicznościach, a mianowicie, że był on parokrotnie nagradzany, a nadto, jak wynika z aktualnej opinii, podjął naukę i przez prowadzących zajęcia oceniany jest dobrze.

Wyważenie wszystkich powyżej wskazanych faktów w pełni uprawniało sąd pierwszej instancji do uznania niezasadności kształtowania wymiaru kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji, bo ku temu nie ma przesłanek, ale jednocześnie dawało podstawy do ostrożnego zastosowania zasady asperacji, a tym bardziej przemawiało przeciwko orzekaniu kary łącznej w maksymalnym przewidzianym przez ustawodawcę wymiarze.

Ów maksymalny wymiar kary byłby uzasadniony tylko w przypadku braku jakiegokolwiek związku pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami, a także wybitnie negatywnej opinii o skazanym, nie przejawiającym żadnych pozytywnie ocenianych zachowań i postaw.

Kierując się taką logiką Sąd Okręgowy uznał potrzebę złagodzenia wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności do 13 lat, przy zastosowaniu zasady asperacji.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Pozbawionego wolności skazanego zwolniono od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.