Sygn. akt VU 3031/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania Z. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 25 marca 2014 r. sygn. (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 25 marca 2014r. w ten sposób, że przyznaje Z. S. prawo do przeliczenia emerytury z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1968,1971-1977,1979-1990, ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia na poziomie 73,05%, i pozostawiając organowi rentowemu szczegółowe wyliczenie świadczenia przy założeniu, iż w okresie od dnia 1 stycznia 1968r. do 31 grudnia 1979r. wnioskodawca pracował 46 godzin tygodniowo, a jego stawka godzinowa wynosiła odpowiednio :

- od 1 stycznia 1968r. do dnia 31 stycznia 1971r. - 5,20 (pięć) złotych (dwadzieścia groszy) na godzinę;

-od 1 lutego 1971r. do 30 czerwca 1972r. – 6 (sześć) złotych na godzinę;

- od 1 lipca 1972r. do 30 kwietnia 1973r. – 7 (siedem) złotych na godzinę;

-od 1 maja 1973r. do 31 grudnia 1973r. - 9,50 (dziewięć) złotych (pięćdziesiąt) groszy złotych na godzinę;

-od 1 stycznia 1974r. do 31 marca 1974r. – 10,50 (dziesięć) złotych(pięćdziesiąt) groszy złotych na godzinę;

- od 1 kwietnia 1974r. do 1 maja 1979r.- 12 (dwanaście ) złotych na godzinę;

- od 2 maja 1979r. do 31 grudnia 1979r. - 16 (szesnaście) złotych na godzinę;

2. oddala odwołanie w pozostałej części;

Sygn. akt V U 3031/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., odmówił Z. S. przeliczenia podstawy wymiaru emerytury , zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej, bowiem po uprawomocnieniu się decyzji z 30 kwietniu 2013 roku o ponownym ustaleniu wysokości emerytury nie przedłożył żadnych nowych dowodów dających podstawę do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia.

W odwołaniu z dnia 9 kwietnia 2014 r. Z. S. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przeliczenie przysługującego świadczenia emerytalnego z lat 1967-1979.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując, że wnioskodawca nie ma prawa do przeliczenia podstawy wymiaru emerytury, bowiem ostateczną decyzją z dnia 30 kwietnia 2013 roku, wydaną w wyniku rozpatrzenia wniosku z 10 kwietnia 2013 roku organ rentowy ponownie ustalił wysokość emerytury, natomiast po jej uprawomocnieniu się wnioskodawca nie przedłożył żadnych nowych dowodów mających wpływ na wysokość emerytury. Odnosząc się natomiast do wskazanego okresu od 1967r. do 1992 roku organ rentowy podniósł, że wnioskodawca przedłożył dokumenty dotyczące wysokości wynagrodzenia uzyskanego przez niego jedynie w latach 1980-1992. Natomiast za okresy zatrudnienia, za które nie zostały udokumentowane wynagrodzenia tj. od 1 lipca 1967 roku do 31 grudnia 1979 roku, od 27 sierpnia 1990 roku do 7 marca 1991 roku, od 16 kwietnia 1991 roku do 19 lipca 1991 roku oraz od 6 grudnia 1991 roku do 21 lutego 1992 roku organ rentowy zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 2a ustawy o emeryturach przyjął kwoty minimalnego wynagrodzenia, jakie obowiązywało w jednostce gospodarki uspołecznionej.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Z. S. urodził się w dniu (...).

Od dnia 1 listopada 1993 roku wnioskodawca uprawniony był do renty inwalidzkiej z tytułu zaliczenia do trzeciej grupy inwalidów. Do ustalenia wysokości renty przyjęto 24 lata okresów składkowych tj. 288 miesięcy, 5 miesięcy okresów nieskładkowych oraz 7 miesięcy okresów uzupełniających. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto dochód który stanowił podstawę wymiaru składek z 5 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1984 roku do grudnia 1988 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wyniósł 97,34%. Podstawę wymiaru obliczono przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 97,34% przez kwotę bazową 3.201.400 zł i wyniosła ona 3.116.243 zł.

(dowód: decyzja z dnia 5 kwietnia 1994 r. – k. 10 akt rentowych)

Decyzją z dnia 20 maja 1994 roku organ rentowy przeliczył należną wnioskodawcy rentę inwalidzką przez doliczenie do stażu pracy okresu od 27 sierpnia 1990 roku do 7 marca 1991 roku i od 6 grudnia 1991 roku do 21 lutego 1992 roku . Decyzja tą zmienił się okres składkowy , który wyniósł 24 lata i 9 miesięcy tj. 297 miesięcy.

(dowód: decyzja z dnia 20 maja 1994 roku k. 19 akt ZUS)

Decyzją z dnia 17 czerwca 1994 roku organ rentowy przeliczył należną wnioskodawcy rentę inwalidzką przez doliczenie do stażu pracy okresu od 16 kwietnia 1991 roku do 19 lipca 1991 roku. Okres składkowy wyniósł 25 lat. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto dochód który stanowił podstawę wymiaru składek z 5 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1984 roku do grudnia 1988 roku. Wskaźnik wysokości wymiaru nie zmienił się i nadal wynosił 97,34%, natomiast podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie tego wskaźnika przez kwotę bazową 3.640.000 złotych wyniosła 3.543.176 złotych

(dowód: decyzja z dnia 17 czerwca 1994 roku k. 29 akt ZUS)

Kolejnymi decyzjami renta inwalidzka podlegała corocznej waloryzacji.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 1 kwietna 2003 roku wnioskodawca wniósł o przeliczenie podstawy wymiaru renty z uwzględnieniem zarobków uzyskiwanych w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. w okresie od 1 lipca 1967 roku do 30 września 1992 roku. Do wniosku dołączył świadectwo pracy z dnia 30 września 1992 roku oraz kserokopie karty zasiłkowej i kart wynagrodzeń i list płac z lat 1980-1992.

(dowód: wniosek k. 135 akt ZUS, świadectwo pracy z dnia 30 września 1992 r. k. 135 akt ZUS, karty wynagrodzeń i karta zasiłkowa k. 137-150)

Organ rentowy decyzją z dnia 16 kwietnia 2003 roku odmówił wnioskodawcy prawa do ponownego przeliczenia podstawy wymiaru renty z 10 kolejnych lat, gdyż po przeliczeniu renty na podstawie przedłożonych dokumentów wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z lat 1983-1992 wyniósł 73,65% i jest niższy od poprzednio obliczonego - 97,34%.

(dowód: decyzja z dnia 16 kwietnia 2003 roku k. 153 akt ZUS)

W dniu 23 stycznia 2008 roku Z. S. złożył wniosek o emeryturę.

(dowód: wniosek k. 1-5 akt emerytalnych)

Decyzja z dnia 20 lutego 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia(...) roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty tj. wynagrodzenia z pięciu lat od stycznia 1982 roku do grudnia 1986 roku, co dało wskaźnik 97,99%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 97,99% przez starą kwotę bazową 677,72 złotych wyniosła 664,10 złotych.

Do ustalenia wysokości emerytury ZUS uwzględnił 25 lat okresów składkowych tj. 300 miesięcy oraz 5 miesięcy okresów nieskładkowych i 6 miesięcy okresów pracy w gospodarstwie rolnym.

(dowód: decyzja z dnia 20 lutego 2008 r. k. 25 akt emerytalnych)

Kolejnymi decyzjami wysokość należnej wnioskodawcy emerytury podlegała corocznej waloryzacji (okoliczność bezsporna).

W dniu 10 kwietnia 2013 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia za okres wykonywania zatrudnienia w ramach stosunku pracy, za który nie jest możliwe przedłożenie dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

(dowód: wniosek k. 59 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. ponownie ustalił od 1 kwietnia 2013 roku wysokość emerytury z uwzględnieniem kwot minimalnego wynagrodzenia pracowników w podstawie wymiaru świadczenia. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury organ rentowy wybrał przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1968-1974, 1980-1992. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 65,76%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 65,76% przez kwotę bazową 2059,92 zł. wyniosła 1354,60 złotych. Podstawa wymiaru po waloryzacji w okresie od 1 marca 2010 roku do 1 marca 2013 roku wyniosła 1786,14 złotych. Do ustalenia wysokości emerytury ZUS uwzględnił 25 lat okresów składkowych tj. 300 miesięcy oraz 5 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość świadczenia wyniosła 1242zł.

(dowód: decyzja z dnia 30 kwietnia 2013 roku k. 69 akt emerytalnych)

W dniu 24 lutego 2014 roku wnioskodawca wniósł o ponowne przeliczenie wysokości należnej mu emerytury poprzez uwzględnieniem z lat 1967-1977 zarobków akordowych, a z okresu od 1977 do 1992 zarobków według stawki dziennej.

(dowód: wniosek k. 72 akt emerytalnych)

W uwzględnieniu powyższego wniosku organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

(dowód: decyzja z dnia 25 marca 2014 roku k. 73 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 1 lipca 1967 roku do dnia 30 września 1992 roku wnioskodawca Z. S. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) wP. w pełnym wymiarze godzin pracy, na stanowiskach:

- betoniarza-zbrojarza w okresie od 1 lipca 1967 roku do 17 lipca 1977 roku,

- kontrolera jakości produkcji w okresie od 18 lipca 1977 roku do 31 sierpnia 1981 roku,

- mistrza w okresie od 1 września 1981 roku do 31 marca 1982 roku,

- i ostatnio kontrolera jakości produkcji, na którym otrzymywał wynagrodzenie 2.057.000 złotych.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 30 września 1992 roku k. 3 akt rentowych)

Wnioskodawca w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. pracując jako betoniarz-zbrojarz pracował w brygadzie, która składała się z 5 osób. Pracował w systemie akordowym po 8 godzin dziennie przez 5 dni w tygodniu, a w soboty po 6 godzin. Niejednokrotnie pracował w nadgodzinach. Wykonywał fundamenty i zbrojenia pod bloki mieszkalne.

Jego wynagrodzenie według stawki godzinowej kształtowało się następująco:

- od 1 lipca 1967 roku do 31 stycznia 1971 roku – 5,20 złotych na godzinę;

- od 1 lutego 1971 roku do do 30 czerwca 1972 roku – 6 złotych nadgodzinę,

- od 1 lipca 1972 roku do 30 kwietnia 1973 roku – 7 siedem złotych na godzinę,

- od 1 maja 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku – 9,50 złotych na godzinę,

- od 1 stycznia 1974 roku do 31 marca 1974 roku do 10,50 na godzinę,

- od 1 kwietnia 1974 roku do 1 maja 1979 roku – 12 złotych na godzinę,

- od 2 maja 1979 roku do 31 grudnia 1979 roku – 16 złotych na godzinę.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 30 września 1992 roku k. 3 akt rentowych, angaże k. 22-24, 40-42,48-49 akt, zeznania świadka W. T. protokół rozprawy z dnia 22 lipca 2014 roku nagranie od minuty 4.15 do minuty 10.00, zeznania świadka K. T. protokół rozprawy z dnia 9 października 2014 roku nagranie od minuty 3.00 do minuty 11.05, zeznania wnioskodawcy protokół rozprawy z dnia 9 października 2014 roku nagranie od minuty 12.25 do minuty 18.30)

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy ustalony na podstawie wynagrodzeń z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia, to jest z lat 1968, 1971-1977, 1979-1990 (przy uwzględnieniu wskazanych wyżej stawek godzinowych wynagrodzenia) wynosi 73,05%, a wyliczona emerytura po waloryzacji od 1 marca 2013 roku, według stanu na dzień zgłoszenia wniosku o przeliczenia świadczenia tj. 24 lutego 2014 roku wyniosłoby – 1.298,90 złotych.

Przy uwzględnieniu zwiększenia z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie rolne za 2 kwartały wynoszącego 4,16 zł ((6 x 1,0%) : 12 x 831,15 zł = 4,16 zł) wysokość świadczenia wyniosłaby 1.298,90 + 4,16 zł = 1.303,06 złote.

(dowód: wyliczenie ZUS – k. 50-52 akt)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył, co następuje:

Przepis art. 111 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 ze zm) pozwala na ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca domagał się przeliczenia emerytury przy uwzględnieniu wynagrodzenia uzyskiwanego w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. w okresie od stycznia 1967 roku do grudnia 1979 roku.

Wnioskodawca przedstawił świadectwo pracy oraz angaże, z których wynikała grupa osobistego zaszeregowania i zajmowane stanowisko pracy oraz zgłosił świadków W. T. i K. T., którzy w w/w okresie pracowali z nim u tego samego pracodawcy.

Wprawdzie takie dokumenty jak i zeznania świadków– jak słusznie podnosi organ rentowy - nie są środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty w rozumieniu § 20 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie bowiem z § 20 w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty są dla pracowników zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez ZUS albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków. Nie mniej Sąd rozpoznając sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych, w tym o przeliczenie świadczenia rentowego, nie jest związany tym rozporządzeniem, a jedynie czyni ustalenia faktyczne zgodnie z zasadami obowiązującymi w Kodeksie postępowania cywilnego i w oparciu o tam wymienione środki dowodowe.

Dlatego też w ocenie Sądu Okręgowego możliwe jest dokonanie wyliczenia zarobków wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. przy wykorzystaniu dostępnych informacji na temat wysokości jego stawki godzinowej, zawartych w angażach przyznających wynagrodzenie w określonej wysokości (wg stawki godzinowej). Autentyczność tych dokumentów i danych w nich zawartych nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego. Ponadto ich treść nie była kwestionowana przez organ rentowy. Jednocześnie nie jest sporne, że skarżący zatrudniony był stale w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. Fakt ten znajduje potwierdzenie w treści niekwestionowanego świadectwa pracy z dnia 30 września 1992r. (k. 3 akt rentowych). Pełny wymiar czasu pracy to wymiar ośmiu godzin dziennie w dni powszednie, za wyjątkiem soboty, która choć także w spornym okresie była dniem powszednim, to wymiar czasu pracy był skrócony i wynosił sześć godzin.

W tym czasie, jak wynika z zeznań świadka K. T., który pracował z wnioskodawcą w jednej brygadzie w latach 1970-1977, skarżący – tak samo jak on - pracował od poniedziałku do soboty, z tym że od poniedziałku do piątku przez co najmniej 8 godzin dziennie, a w każdą sobotę co najmniej 6 godzin dziennie. Tygodniowo wnioskodawca pracował zatem nie mniej niż 46 godzin. Czasem bowiem pracował w godzinach nadliczbowych, co wydłużało jego tygodniowy czas pracy.

W załączonych do akt sprawy dokumentach osobowych wnioskodawcy brak dowodów na to, aby w tym okresie korzystał ze zwolnień lekarskich bądź bezpłatnego urlopu. Skoro również organ rentowy nie przedstawił na to jakichkolwiek dowodów i nie zakwestionował, aby skarżący pracował 46 godzin tygodniowo, należy uznać ten fakt za przyznany na podstawie art. 230 k.p.c. i przyjąć za wnioskodawcą, że pracował cały czas w pełnym wymiarze czasu pracy, a zatem co najmniej 46 godzin tygodniowo. Taki wymiar czasu pracy należy uznać za minimalny, gdyż w tym okresie czasu wnioskodawca – jak zeznał –pracował często w godzinach nadliczbowych, a zatem więcej niż 46 godzin tygodniowo.

Tak więc przy znanej stawce wynagrodzenia godzinowego i systemie w jakiej praca była wykonywana istniały zdaniem Sądu Okręgowego wystarczające podstawy, aby przeliczyć świadczenie wnioskodawcy przy uwzględnieniu stawek godzinowych z okresu od 1 lipca 1967 roku do 31 grudnia 1979 roku.

Dlatego też Sąd przy ustalaniu zarobków wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. za sporny okres oparł się na angażach, z których wynika, że stawka godzinowa wnioskodawcy kształtowała się następująco:

- od 1 lipca 1967 roku do 31 stycznia 1971 roku – 5,20 złotych na godzinę;

- od 1 lutego 1971 roku do 30 czerwca 1972 roku – 6 złotych nadgodzinę,

- od 1 lipca 1972 roku do 30 kwietnia 1973 roku – 7 siedem złotych na godzinę,

- od 1 maja 1973 roku do 31 grudnia 1973 roku – 9,50 złotych na godzinę,

- od 1 stycznia 1974 roku do 31 marca 1974 roku do 10,50 na godzinę,

- od 1 kwietnia 1974 roku do 1 maja 1979 roku – 12 złotych na godzinę,

- od 2 maja 1979 roku do 31 grudnia 1979 roku – 16 złotych na godzinę;

Z uwagi na pracę w godzinach nadliczbowych, ustalone na podstawie stawek godzinowych wynagrodzenie wnioskodawcy (oscylujące w odniesieniu do przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w latach 1972-1979 od 50,48% do 71,06% ), należy uznać za minimalne, które wnioskodawca osiągał. Przemawia za tym fakt, że w kolejnych latach pracy w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. tj. w latach 1980-1989, co do których wnioskodawca dysponował wysokością osiągniętych zarobków, jego wynagrodzenie w odniesieniu do przeciętnej płacy oscylowało w granicach od 71,03% do 105,39%, a zatem było wyższe niż w latach 1972-1979.

Po przeliczeniu emerytury wnioskodawcy z uwzględnieniem 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia tj. z lat 1968, 1971-1977, 1979-1990, przy uwzględnieniu wynagrodzeń uzyskiwanych przez niego w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. wg stawek godzinowych wynikających z angaży w okresie od 1 lipca 1967 roku do 31 grudnia 1979 roku, wskaźnik podstawy wymiaru renty – jak wynika z wyliczeń organu rentowego - wyniósł 73,05%, a wyliczona emerytura po waloryzacji od 1 marca 2013 roku według stanu na dzień zgłoszenia wniosku o przeliczenia świadczenia tj. 24 lutego 2014 roku wyniosłoby – 1.298,90 złotych. Przy uwzględnieniu zwiększenia z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie rolne za 2 kwartały wysokość świadczenia wyniosłaby 1.303,06 złote.

Biorąc pod uwagę, że tak ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ( 73,05%) jest wyższy od ustalonego przez organ rentowy ( 65,76% ), żądanie wnioskodawcy przeliczenia emerytury na podstawie art. 111 ustęp 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS należało uznać w części za zasadne.

Dalej idące odwołanie wnioskodawcy o przeliczenie emerytury na podstawie wynagrodzenia akordowego osiąganego w latach 1967-1977 w wysokości 16.000zł. miesięcznie jako nieuzasadnione podlega oddaleniu. Skarżący nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu na okoliczność, że jego wynagrodzenie w tym okresie w systemie akordowym było wyższe od wyliczonego na podstawie stawek osobistego zaszeregowania. Jego oświadczenie co do osiągania w latach 1967-1977, a więc przez okres 11 lat wynagrodzenia w stałej wysokości w kwocie 16.000zł., jako nie poparte żadnymi dowodami, należy uznać za gołosłowne. Nie jest wiarygodnym, aby przez okres 11 lat wynagrodzenie nie ulegało zmianie. A zważywszy, że roczne wynagrodzenie wnioskodawcy w 1980r., kiedy to dysponował wysokością zarobków wynosiło zaledwie 57.283zł., nie jest możliwym, aby w latach wcześniejszych 1967-1977 jego miesięczne wynagrodzenie wynosiło 16.000zł.

Zgłoszeni na okoliczność wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w spornym okresie świadkowie nie mieli w tym zakresie jakiejkolwiek wiedzy. Świadek K. T., pracujący razem z wnioskodawcą w tej samej brygadzie i na takim samym stanowisku, nie posiadał dokładnej i precyzyjnej wiedzy nie tylko na temat uzyskiwanych przez wnioskodawcę zarobków, ale co więcej nawet własnych. W swoich zeznaniach wskazuje, że zarobki do 1972 roku tj. do czasu powołania go do wojska wynosiły od 6000zł. do 7000zł., a po jej odbyciu czyli od 1974r. wzrosły do kwoty od 8000zł. do 14000zł. Natomiast świadek W. T. wskazuje, że jego zarobki jako zbrojarza w latach 1975-1977 wynosiły od 5000zł. do 6000zł. Z tego wynika, że zarobki pracowników zatrudnionych w akordzie były bardzo zróżnicowane, gdyż oscylowały w latach 1974 do 1977 od 5000zł. do 14.000zł. Wynika to z faktu, że wysokość wynagrodzenia zależała od ilości wykonanej w danym miesiącu pracy. Świadkowie – tak samo jak skarżący - nie dysponują żadnymi dokumentami płacowymi z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. od 1967 roku do 1979 roku, które w sposób pewny potwierdziłyby wysokość uzyskiwanego wg stawek akordowych wynagrodzenia. Wbrew stanowisku świadka W. T., w jego aktach emerytalnych brak dokumentów potwierdzających wysokość otrzymywanego w systemie akordowym wynagrodzenia w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w P. przed 1980 rokiem. Również w jego aktach rentowych znajdują się tylko angaże potwierdzające wysokość stawki godzinowej przed 1980r. (k. 17 akt kapitałowych świadka), a karty wynagrodzeń dotyczą lat po 1980 roku (karty wynagrodzeń k. 24-54 akt kapitałowych świadka).

Dodatkowo należy zaznaczyć, że wynagrodzenie danego pracownika jest indywidualnym składnikiem stosunku pracy, a co za tym idzie nie można jego wysokości opierać na wysokości zarobków innych pracowników, choćby zatrudnionych na tych samych stanowiskach, jak chce skarżący, tym bardziej nie popartych żadnymi dowodami na piśmie, jak w niniejszej sprawie.

Tym samym w oparciu o zeznania świadków i wnioskodawcy, a także materiału znajdującego się w aktach osobowych, nie sposób ustalić w sposób pewny wysokości wynagrodzenia w systemie akordowym osiąganego przez skarżącego w spornym okresie.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, pomimo braku ograniczeń dowodowych w postępowaniu przed sądami z zakresu ubezpieczeń społecznych nie można zapominać, że wysokość zarobków, stanowiących podstawę do wyliczenia składki na ubezpieczenia społeczne, nie może być ustalana w sposób hipotetyczny, oparty jedynie na domniemaniu. Rzeczą sądu w sprawach o wysokość emerytury jest dokładne ustalenie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w danym okresie. Zarobki za poszczególne miesiące i wybrane lata kalendarzowe wykazane muszą być w sposób niebudzący wątpliwości w ściśle określonej kwotowo wysokości i odprowadzonych od nich składek na ubezpieczenie społeczne. A w przypadku wnioskodawcy za lata 1967 – 1979 możliwe jest ustalenie wysokości wynagrodzenia w sposób pewny jedynie w oparciu o stawki osobistego zaszeregowania.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14§ 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 wyroku, a żądanie wnioskodawcy o przeliczenie wysokości należnej mu emerytury w oparciu o wynagrodzenie osiągane w systemie akordowym oddalił jako nieuzasadnione.