Sygn. akt II Ca 577/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Grażyna Kobus

Sędziowie: SO Barbara Nowicka

SO Jerzy Dydo

Protokolant: Bogusława Mierzwa

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2014 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę 35.000,00 zł

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt I C 557/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 1. 200 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 577/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 maja 2014r. Sąd Rejonowy w Kłodzku I Wydział Cywilny zasądził od strony pozwanej (...) SA w W. na rzecz powódki Z. S. 25.000zł z odsetkami ustawowymi od 2 listopada 2012r. oraz koszty procesu w kwocie 4867zł oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Ponadto Sąd Rejonowy obciążył stronę pozwaną kosztami sądowymi.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Z. S. została poszkodowana w wypadku komunikacyjnym 7 lipca 2011 r. Była w chwili wypadku rowerzystką, którą potrącił kierowca T., a sprawca był ubezpieczony w (...) S.A. z siedziba w W..

W dniu wypadku powódka miała 60 lat, jechała rowerem po zakupy. W wyniku uderzenia w powódkę samochodu T., Z. S. spadła z roweru i doznała złamania prawej ręki, stłuczenia barku i stłuczenia głowy, bowiem upadła na rękę, bark i głowę.

Po wypadku powódka przeszła operację oraz rehabilitację, które nie przywróciły Z. S. dawnej sprawności.

Powódka otrzymała od strony pozwanej zadośćuczynienie w kwocie 45 000 zł.

Po wypadku powódka odczuwała i odczuwa do chwili obecnej zawroty głowy, nie może opierać się na prawym łokciu, odczuwa bóle przy zmianie pogody, przestała być samodzielna i sprawna, wymaga pomocy osoby trzeciej i musiała zamieszkać z synem. Powódka jest osoba praworęczną i z powodu doznanego urazu wymaga pomocy innej osoby przy ubieraniu, myciu się, robieniu zakupów, nie wykonuje złamaną ręka żadnych czynności, czuje się kaleką.

Jak ustalili, powołani przez Sąd biegli - neurochirurg dr nauk med. H. A. i chirurg ortopeda dr nauk med. M. J. - zgłaszane przez powódkę bóle stawu łokciowego prawego oraz bóle ramienia prawego i barku prawego oraz dysfunkcja kończyny górnej prawej i bóle w okolicy lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa oraz pobolewania i zawroty głowy stanowią skutki wypadku z dnia 4 lipca 2011 roku.

Biegli rozpoznali u powódki stan po urazie głowy z utratą przytomności, z zespołem nerwicowym pourazowym typu celebrastenii pourazowej, stan po urazie kończyny górnej prawej ze złamaniem nasady dalszej kości ramieniowej prawej leczonej operacyjnie, złamaniem wyrostka łokciowego, stan po uszkodzeniu aksonalnym nerwu łokciowego prawego na poziomie nadgarstka, które to urazy powodują łącznie 22 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Wypadek skutkuje do dzisiaj u powódki dolegliwościami bólowymi stawu łokciowego, przykurczem zgięciowym oraz znacznym zniekształceniem stawu, które przyspieszyły rozwój zmian zwyrodnieniowych stawu łokciowego. Biegli dodali, ze leczenie usprawniające powódki, które powinno być stosowane po urazie, jest znacznie utrudnione z uwagi na dużą ilość łączników metalowych zespalających złamane kości, a badana wymaga kontynuacji leczenia zachowawczo – objawowo-neurologicznego oraz leczenia rehabilitacyjnego.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo w zasadniczej części znajduje oparcie w art. 445§1 kc w związku z art. 444§1 kc i art. 822 kpc. Przyznane przez stronę pozwaną przed procesem zadośćuczynienie w kwocie 45.000zł było – według Sądu Rejonowego – nieadekwatne do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę w wypadku komunikacyjnym.

Odwołując się do bogatego orzecznictwa SN w sprawach o zadośćuczynienie Sąd Rejonowy uznał za właściwe przyznanie dalszego zadośćuczynienia w kwocie 25.000zł.

Sąd Rejonowy miał przy tym na względzie długotrwałość cierpień powódki (prawie 3 lata), rozmiar obrażeń, utratę sprawności i samodzielności powódki spowodowaną wypadkiem, ciągłe odczuwany ból związany z niewyleczeniem urazu. Powódka po wypadku nie jest już samodzielna nie może jeździć na rowerze, robić zakupów, wymaga pomocy przy ubieraniu się i myciu. Wypadek spowodował więc niekorzystną zmianę dotychczasowego sposobu życia oraz konieczność leczenia rehabilitacyjnego.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98§1 kpc.

Apelację od wyroku Sądu pierwszej instancji wniosła strona pozwana zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

- obrazę przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię art. 445§1 kc w związku z art. 444 kc przez przyjęcie, iż kwota 45.000zł otrzymana przez powódkę jest zaniżona w stosunku do doznanej krzywdy i przyznanie kwoty uzupełniającej w wysokości 25.000zł;

- naruszenie przepisów postępowania polegającej na wadliwym zastosowaniu treści art. 233 kpc poprzez niedokonanie oceny dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału zebranego w sprawie w szczególności błędnego wyliczenia wysokości zadośćuczynienia.

Wskazując na powyższe podstawy strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i właściwie zastosował przepisy prawa materialnego. W sytuacji, gdy strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności z tytułu zadośćuczynienia co do zasady, ocenie podlegała jedynie wysokość przyznanego zadośćuczynienia. Zarzut skarżącej, że zadośćuczynienie dla powódki w łącznej wysokości 70.000zł jest rażąco wygórowane, co narusza przepis art. 445§1 kc nie jest trafny. Skarżąca zbyt dużą wagę przywiązuje do procentowego uszczerbku na zdrowiu ustalonego przez biegłych sądowych. Tymczasem przepis art. 445§1 kc będący podstawą zasądzenia zadośćuczynienia nie zawiera żadnych kryteriów jakie należy uwzględnić przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego pozostawiając tę kwestię orzecznictwu sądowemu. Procentowy trwały uszczerbek na zdrowiu ustalony przez biegłych na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. może być tylko jednym z pomocniczych kryteriów ustalenia wysokości zadośćuczynienia. W orzecznictwie sądowym wypracowane zostały zasadnicze kryteria, od których zależy wysokość zadośćuczynienia. Przede wszystkim jest to rozmiar doznanych cierpień w związku z uszkodzeniem ciała, czas leczenia, trwałe kalectwo powodujące konieczność zmiany dotychczasowego trybu życia, konieczność rezygnacji z aktywności zawodowej itp.

Zakres obrażeń powódki doznanych w wypadku jest bardzo duży, czego nawet skarżąca nie podważa. W ich efekcie powódka stała się osobą trwale niepełnosprawną, wymagająca pomocy innych przy podstawowych czynnościach życia codziennego. Jest oczywiste, że w takim przypadku rozmiar doznanej krzywdy jest bardzo duży, a co za tym idzie znaczące winno być również zadośćuczynienie pieniężne, które wprawdzie nie przywróci powódce utraconego zdrowia, ale powinno mieć znaczącą, ekonomicznie odczuwalną wartość, tj. mieć charakter kompensacyjny.

Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stanowi istotne uprawnienie sądu merytorycznie rozstrzygającego sprawę w pierwszej instancji. Korygowanie przez Sąd drugiej instancji wysokości zasądzonego już zadośćuczynienia uzasadnione jest tylko wówczas, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, jako rażąco wygórowane lub rażąco niskie. W rozpoznawanej sprawie takiego zarzutu zasadnie Sądowi Rejonowemu postawić nie można. Zasądzone zadośćuczynienie jest odpowiednie do zakresu doznanej przez powódkę krzywdy.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 kpc apelacja podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 kpc i § 13 ust. 1 pkt 1 w związku z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.